Μέ λαμπρότητα καί ἱεροπρέπειαν, καί μέ τήν συμμετοχήν πυκνοῦ ἐκκλησιάσματος, ἐτιμήθη ἡ μνήμη τοῦ Ἁγίου Βουκόλου, πρώτου Ἐπισκόπου Σμύρνης, εἰς τόν ἐπ’ ὀνόματι αὐτοῦ καί τοῦ Ἁγίου Πολυκάρπου ἱστορικόν Ναόν εἰς Μπασμανέ Σμύρνης, ἡ ὁποία προεωρτάσθη τήν Κυριακήν, 3ην Φεβρουαρίου.
Τῶν Ἱερῶν Ἀκολουθιῶν προεξῆρχεν ὁ Σεβ. Μητροπολίτης Γέρων Πριγκηποννήσων κ. Δημήτριος, ὁ ὁποῖος ἐχοροστάτησεν εἰς τόν Μ. Ἑσπερινόν τοῦ Σαββάτου, 2ας ἰδίου, καί προέστη Τρισαρχιερατικῆς Θείας Λειτουργίας, τήν ἑπομένην, ἐν συλλειτουργίᾳ μετά τῶν Σεβ. Μητροπολιτῶν Φιλαδελφείας κ. Μελίτωνος καί Σμύρνης κ. Βαρθολομαίου, ὁ ὁποῖος, προεξάρχων Ἀρχιερεύς, ἐκήρυξε τόν Θεῖον Λόγον. Κατά τόν Μ. Ἑσπερινόν ὡμίλησε καταλλήλως ὁ Πανοσιολ. Ἀρχιμανδρίτης κ. Διονύσιος Τζίτζος, Ἱερατικῶς Προϊστάμενος τοῦ Ἱ. Μητροπολιτικοῦ Ναοῦ Ἁγ. Δημητρίου Πριγκήπου.
Εἰς τάς Ἱεράς Ἀκολουθίας ἐκκλησιάσθησαν ἡ Εὐγεν. κ. Ἀργυρώ Παπούλια, Γεν. Πρόξενος τῆς Ἑλλάδος ἐν Σμύρνῃ, ὁ Ἐντιμολ. κ. Κ. Τρομπούκης, Ἄρχων Ἀκτουάριος τῆς ΑτΧΜΕ, ὁ ἐπί κεφαλῆς τῆς Ἑλληνικῆς Στρατιωτικῆς Ἀποστολῆς εἰς τήν ἐν Σμύρνῃ ἕδραν τοῦ ΝΑΤΟ, Ἐντιμ. κ. Εὐθύμιος Ἀγγελόπουλος, ὁ Ἐντιμ. κ. Νικόλαος Στεφάνου, τ. Γ. Γραμματεύς τοῦ Ἑλληνικοῦ Κοινοβουλίου, μέλη τῆς Ὀρθοδόξου Κοινότητος Σμύρνης, καί πολυπληθεῖς ὅμιλοι προσκυνητῶν
Μικρασιατικῆς καταγωγῆς ἐκ Θεσσαλονίκης, Ναούσης Ἠμαθίας, Χαλκιδικῆς καί Χίου, μεταξύ τῶν ὁποίων μέλη τῆς Χριστιανικῆς Ἀδελφότητος Νέων Θεσσαλονίκης (Χ.Α.Ν.Θ.) καί τοῦ Παραρτήματος Ναούσης Ἠμαθίας τοῦ Λυκείου τῶν Ἑλληνίδων, ὑπό τήν ἡγεσίαν τῆς Ἐλλογιμ. κ. Θεοπίστης Κεφαλᾶ-Σπάρτση. Τά Ἱερά Ἀναλόγια ἐκόσμησαν τά μέλη τῆς χορῳδίας Ἐκκλησιαστικῆς Μουσικῆς “Ἠδύμελον”, ὑπό τήν διεύθυνσιν τοῦ Μουσικολ. κ. Ἰωάννη Τσιάμη.
Η ομιλία του Πριγκηποννήσων Δημητρίου κατά την Θεία Λειτουργία:
(Κυριακή, 3 Φεβρουαρίου 2019)
***
Τήν παραβολή τῶν ταλάντων μᾶς ἐπανέλαβε καί ἐφέτος τό κατά Ματθαῖον Εὐαγγέλιο, πού πρό ὀλίγου ἀκούσαμε, γιά νά μᾶς νουθετίσῃ καί νά μᾶς προβληματίσῃ ὅσο τό ἐπιτρέπουν οἱ ψυχικές μας δυνάμεις. Οἱ δυνάμεις τοῦ ἐσωτερικοῦ μας κόσμου, τοῦ ἔσω ἀνθρώπου, ὅπως λέγεται στήν πνευματική μας γλῶσσα, πού ζωοποιοῦν ποικίλως τά τάλαντα, τά ὁποῖα χαρίζει σέ ὅλους ὁ Θεός.Τό δέ μήνυμα πού προβάλλει ἡ παραβολή, ἀφορᾷ ὄχι ἀσφαλῶς στήν ἀπόκτησι, ἀλλά στήν χρῆσι καί τήν ἐπαύξησι τῶν χαρισμάτων πού μᾶς ἐπιδαψιλεύει ὁ Θεός ἀπό τόν ἀκένωτο θησαυρό τῆς ἀγάπης Του καί ὁπωσδήποτε κατά τήν μοναδικότητα τῆς ἰδιοπροσωπείας ἑνός ἑκάστου. Ἄρα, ἡ ἀπόκτησις ταλάντων ὡς θείας δωρεᾶς εἶναι δεδομένη. Ὅσο σημαντικός -μέ ἀνθρώπινα κριτήρια- ἤ ἀσήμαντος καί περιθωριακός καί ἄν λογίζεται ἕνας ἄνθρωπος, τιμᾶται ἀπό τόν δημιουργό του μέ “δόσιν ἀγαθήν”, ὀλίγη ἤ πολλή.
Κατά τήν παραβολή, λοιπόν, ὁ Κύριος τριῶν δούλων φεύγοντας μακρυά μοίρασε εἰς αὐτούς τήν περιουσία του ἐν εἴδει ταλάντων -τὀ τάλαντο στήν ἐποχή τοῦ Χριστοῦ ἰσοδυναμοῦσε μέ μεγάλο ποσό-. Ἔδωσε πέντε στόν πρῶτο, δύο στόν δεύτερο καί ἕνα στόν τρίτο. Οἱ πρῶτοι δύο τά αὔξησαν μέ
τήν προσπάθεια καί τόν ἀγῶνα τους, ὁ τρίτος ὅμως τό ἔθαψε, γιατί δέν θέλησε νά ριψοκινδυνεύσῃ μέ τήν ἐργασία κάποιο ἀμφίβολο ἀποτέλεσμα. Προτίμησε, δηλαδή, τήν βεβαιότητα τῆς ραθυμίας καί τήν ἀποφυγή σκληρᾶς ἀντιμετωπίσεως.
Ἀδελφοί μου,
Ἐπειδή ἐμεῖς οἱ ἄνθρωποι, ποικίλως καί στενῶς ἐνίοτε ἑρμηνεύουμε καί κατανοοῦμε τόν Εὐαγγελικό λόγο, καί ὄχι κατά τήν ἱερά παράδοσι, ὅπως ἐπιβάλλεται, καί τήν κατάλληλη ψυχική προπαίδεια, εὐθύς ἐξ ἀρχῆς ὀφείλω νά ὑπερτονίσω εἰς τήν ἀγάπην σας, ὅτι ἡ παραβολή τῶν ταλάντων παραπέμπει τήν σκέψι μας εἰς τήν “ὥραν ἀπιέναι” τῆς ζωῆς μας, καί εἰς τήν ὀφειλετική ἀπό μέρους ἡμῶν τῶν χριστιανῶν πνευματική προετοιμασία καί ἐγρήγορσι γιά τήν ἀναπόφευκτη μεγάλη ὥρα τῆς μελλούσης κρίσεως καί καλῆς μας ἀπολογίας! Πρός τήν κατεύθυνσι δέ αὐτή, πού ἀποτελεῖ καί τόν κυρίαρχο σκοπό τῆς ζωῆς τοῦ χριστιανοῦ πιστοῦ, ἀποκτᾷ μείζονα σημασία ἡ ἀξιοποίησις τῶν ταλάντων, δηλαδή τῶν χαρισμάτων πού ἐπιδαψιλεύει ὁ Θεός εἰς τόν καθένα μας.
Εἰς τό σημεῖο αὐτό, νά ὑπενθυμίσω, ὅτι τό ζητούμενο καί ἀναμενόμενο ἀπό μᾶς εἶναι ἡ καλλιέργεια τῶν ὅποιων ἀπό Θεοῦ χαρισμάτων μας. Ὄχι τῶν πολλῶν ἤ ὀλίγων, τῶν ἐμφανῶν ἤ ἀφανῶν, τῶν ἀξίων προσοχῆς καί προβολῆς καί τιμῆς -κατά τά ἀνθρώπινα-, ἤ ὄχι. Τῶν χαρισμάτων, μέ τά ὁποῖα εὐλογεῖ ὁ Θεός πάντα ἄνθρωπον ἐρχόμενον εἰς τόν κόσμον, δεχόμενος τήν κάθε τίμια προσπάθεια, ἀκόμη καί τήν ἐλαχίστη, τήν ὁποία ἐν δοξολογίᾳ πρός Αὐτόν καί μέ ταπεινή προαίρεσι θά Τοῦ προσφέρουμε. Χωρίς, δηλαδή, νά τήν ἀμαυρώνει πονηρός καί ἰδιοτελής λογισμός, ὅπως αὐτός τοῦ τρίτου δούλου τῆς παραβολῆς!
Κάνουμε μεγάλο λάθος, ἀδελφοί μου, ἰδιαιτέρως κατά τήν παροῦσα ἐποχή τῆς ἀνεξελέγκτου προβολῆς, καί μάλιστα τῆς ἐπιτηδευμένης καί χαλκευμένης, ἐξαίροντες συχνά, θά ἔλεγα, ἀνθρώπινα τάλαντα, διακοσμημένα ἐπί σκοπῷ πονηρῷ καί δυστυχῶς εἰς βάρος ἄλλων συνανθρώπων μας. Λησμονοῦμε ὅτι ὁ Θεός γνωρίζει τίς προαιρέσεις καί τά σκιρτήματα τῆς ψυχῆς μας ὡς “ἐτάζων καρδίας”, καί οὐδείς ἀνθρώπινος σχεδιασμός δύναται νά ὑποκαταστήσῃ καί φεῦ νά ἐμποδίσῃ τήν δικαιοκρισία Του καί τό ἔλεός Του πού ἐκχέει καί γιά τήν μικρότατη ἀκόμη προσπάθειά μας νά ἀξιοποιήσουμε τό ἤ τά τάλαντα πού μᾶς ἐνεπιστεύθη.
Λέγει ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος ἐν προκειμένῳ: “……ἕκαστος ἐξ ἡμῶν τῶν ἀνθρώπων προσφέρει κατά τήν δωρεάν καί τό χάρισμα ὅπερ ἔλαβε παρά τοῦ δωρεοδότου καί παναγάθου Θεοῦ. Ὁ μέν προσφέρει τήν προθυμίαν, ὁ δέ τήν ἀποδοχήν τοῦ προθυμουμένου, ἄλλος τήν ἐπαινετήν πρᾶξίν του καί ἄλλος τήν εὔστοχον θεωρίαν, οὗτος τόν κατάλληλον λόγον, ἐκεῖνος δέ τήν εὔλογον σιωπήν. Ἄλλος διδασκαλίαν ἄπταιστον, ἄλλος βίον ἀσκανδάλιστον. Ὁ Θεός δέχεται καί τοῦ Παύλου τήν φυτείαν καί τοῦ Ἀπολλώ τήν ἄρδευσιν, καί τῆς χήρας τό δίλεπτον καί τοῦ Τελώνου τήν ταπείνωσιν”.
Εἰς τό σημεῖο αὐτό, νά προσθέσω ἀκόμη, ὅτι ἀπαιτεῖται δάκρισις ἀπό μέρους μας καί προσευχητική σιωπή, καί ὄχι κατάκρισις -ἔστω καί κατά διάνοιαν μόνον-, ὁσάκις ὁ γήϊνος ὀφθαλμός καί ἡ ψευδομένη φαντασία μας παρατηρεῖ πνευματικές ἐλλείψεις καί ὀλιγωρίες στόν πλησίον μας. Νά μᾶς ἐνδιαφέρει μόνον ἡ μυστική, εἰ δυνατόν, καλλιέργεια τῶν δικῶν μας ταλάντων καί ἡ προσωπική μας πνευματική ἐπιμέλεια καί καρποφορία, ἡ ὁποία ἐξαρτᾶται ἀπό αὐτήν. Γιά τούς ραθύμους, δέν εἴμεθα ἐμεῖς οἱ ἁρμόδιοι τῆς τελικῆς των κρίσεως. Ὑπάρχει
ὁ καί τήν ἐσχάτην στιγμήν “νίπτων ἀνομήματα” Κύριος τοῦ ἐλέους, ὁ Ὁποῖος φιλοτίμως “δέχεται τόν ἔσχατον καθάπερ καί τόν πρῶτον. Ἀναπαύει τόν τῆς ἑνδεκάτης, ὡς τόν ἐργασάμενον ἀπό τῆς πρώτης…καί τήν πρᾶξιν τιμᾷ, καί τήν πρόθεσιν ἐπαινεῖ”, κατά τόν Ἱερό Χρυσόστομο.
Ἀδελφοί μου,
Μέ βαθειά συγκίνησι σήμερα τιμοῦμε εἰς τόν ἱστορικό αὐτό Ναό τῆς Σμύρνης, τήν ἐτήσια ἱερά μνήμη τοῦ ἱδρυτοῦ τῆς τοπικῆς Ἐκκλησίας Ὁσίου Πατρός ἡμῶν Βουκόλου, ἡ ἐκ νεαρωτάτης ἡλικίας θεοσέβεια καί ψυχική καθαρότης τοῦ ὁποίου προσήλκυσε τήν προσοχή τοῦ πανευφήμου Ἀποστόλου τοῦ Χριστοῦ καί ἀγαπημένου μαθητοῦ Του Ἰωάννου τοῦ Θεολόγου, ὁ ὁποῖος τόν κατέστησε πρῶτο Ἐπίσκοπο Σμύρνης.
Οἱ ἀοίδιμοι Συναξαρισταί του, Μαυρίκιος Διάκονος τῆς Μεγάλης Ἐκκλησίας καί πολιός μοναχός Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης, ἀναφέρουν ἐπί λέξει, ὅτι “ὁ θεῖος οὗτος Ἱεράρχης, ὑπό τοῦ Ἁγίου Πνεύματος φωτιζόμενος, ἐφώτιζε καί αὐτός τούς ἐν τῷ σκότει τῆς ἀγνωσίας εὑρισκομένους καί διά τοῦ Ἁγίου Βαπτίσματος ἐποίει αὐτούς υἱούς φωτός καί ἡμέρας, ἐλευθερώνων αὐτούς ἀπό τῶν δυνάμεων τοῦ σκότους”.
Ἐφ’ ὅσον, λοιπόν, τό σημερινό Εὐαγγέλιο προέβαλε τήν ὀρθή χρῆσι τῶν ταλάντων-χαρισμάτων, μέ τά ὁποῖα ὁ Θεός κυριολεκτικῶς κοσμεῖ τήν ψυχή καί τήν ζωή ὅλων μας, καί μᾶς προέτρεψε πρός τοῦτο, δέν εἶναι δυνατόν νά μή ἐξάρουμε μέ βαθειά συγκίνησι καί δέος τό κορυφαῖο θεῖο χάρισμα τῆς ἐκ παίδων ἀκηλίδωτης, θεοσεβοῦς καί θυσιαστικῆς ψυχῆς καί ζωῆς τοῦ Ἁγίου Βουκόλου, πρώτου Ποιμένος τῆς ἱστορικῆς αὐτῆς πόλεως, τοῦ ὁποίου ἐπικαλοῦμαι, ἐπί πάντας, ἀδελφοί μου, τήν πρός Κύριον μεσιτεία.
Αἰσθάνομαι δέ εἰς τό σημεῖο αὐτό τήν ἀνάγκη, ὡς πρσβύτερος Ἀρχιερεύς καί ταπεινός πατήρ κατά πνεῦμα τοῦ Σεβασμιωτάτου Ποιμενάρχου τῆς Ἐπαρχίας, ἐκ βάθεων νά εὐχαριστήσω τόν πολυεύσπλαγχνο Κύριο, ὁ Ὁποῖος κατά τούς καιρούς αὐτούς τῆς πνευματικῆς ξηρασίας ἐχάρισε εἰς τήν Μεγάλη Ἐκκλησία, τό Οἰκουμενικόν μας Πατριαρχεῖον, τόν Σεβασμιώτατον Μητροπολίτην Σμύρνης κύριον Βαρθολομαῖον, ὁ ὁποῖος διά τῆς ἐξαιρέτου παιδείας, τοῦ ἤθους καί τῆς σπανίας ἐπιμελείας του τιμᾷ τό ὑψηλό ἀξίωμα τῆς Ἀρχιερωσύνης, πού τοῦ ἐπεδαψίλευσεν ἡ Ἐκκλησία τῇ ἐπινεύσει τῆς Α.Θ.Παναγιότητος, τοῦ Οἰκουμενικοῦ μας Πατριάρχου κ.κ. Βαρθολομαίου.
Διερμηνεύων τά ἀνάλογα αἰσθήματα καί τοῦ ἑτέρου ἀδελφοῦ καί συλλειτουργοῦ Ἀρχιερέως Σεβ. Μητροπολίτου Φιλαδελφείας κ. Μελίτωνος, Ἱεράρχου διακεκριμένου καί θυσιαστικοῦ τοῦ Οἰκουμενικοῦ Θρόνου, εὔχομαι εἰς τόν ἅγιον Σμύρνης πολυχρόνιον ζωήν, ὑγείαν καί τετιμημένην Ἀρχιερατικήν διακονίαν καί προσφοράν, εὐχαριστῶν αὐτόν ἐγκαρδίως καί διά τήν εὐγενῆ πρόσκλησιν καί φιλοξενίαν πού μᾶς παρέχει πρός τέλεσιν τῆς σημερινῆς ἱερᾶς πανηγύρεως.
Ἀδελφοί μου,
Ἡ ὀφειλετική βεβαίως προβολή τῶν ἱερῶν χαρισμάτων καί γνωρισμάτων τοῦ τιμωμένου σεπτοῦ Ἁγίου Βουκόλου, παρά τήν δικαιολογημένη πανηγυρική ἀτμόσφαιρα πού προκαλεῖ, ἡ ὁποία ἄλλωστε καί ἐκ παραδόσεως χαρακτηρίζει τήν Ὀρθόδοξο ἑορτή, κατά τήν σημερινή ἀντιευχαριστιακή ἐποχή μας, μᾶς προκαλεῖ συνάμα καί θλῖψι.
Ἡ σημερινή ἐποχή, ἡ διαστημική καί πυρηνική καί ψηφιακή, ἀπεμάκρυνε τούς ἀνθρώπους ἀπό τήν πηγή τῆς ζωῆς,
τόν Θεό, καί τήν πνευματική ἐνασχόλησι, πού δέν τήν παρακωλύει ἀσφαλῶς ἡ παράλληλος χρῆσις ὅλων ἐκείνων τῶν ἐπιτευγμάτων τῆς τεχνολογίας, πού καί αὐτά εἶναι δωρεές, τίς ὁποῖες διά τῆς προόδου τῆς ἐπιστήμης ἐπιδαψιλεύει ὁ Θεός στόν κόσμο.
Ὁ Θεός, ἄλλωστε, ὅπως ἡ Ἁγία Γραφή ἀναφέρει, “ἔδωκεν ἀνθρώποις ἐπιστήμην, ἐνδοξάζεσθαι ἐν τοῖς θαυμασίοις αὐτοῦ” (Σοφ. Σειράχ 38,6).
Ὁ περιορισμός ὅμως τοῦ Θεοῦ καί ἡ ὑποτίμησις τῶν πνευματικῶν ἀξιῶν καί προτύπων ἀπό τήν παραζάλη τοῦ κοσμικοῦ φρονήματος τῆς ἐποχῆς μας, ἀναδεικνύει μόνον τήν “χαρά” τοῦ κόσμου. Ἑνός κόσμου εὐδαιμονισμοῦ καί ἀπληστίας, ὁ ὁποῖος παράγει θύματα.
Καί οἱ νέοι μας, θηρευόμενοι ἐντός αὐτοῦ τοῦ πλαισίου ζωῆς, θύματα οἱ περισσότεροι τῆς φθηνῆς καί ἄχαρης ἡδονικῆς δοσοληψίας καί τοῦ πάθους τῆς ἠλεκτρονικῆς ἀδολεσχίας, πού τούς καθιστᾷ ἀπρόσωπους καί ἄλαλους, παραμένουν πεισμόνως ἀπαρηγόρητοι, ἀντιδραστικοί καί βίαιοι, διότι δέν κατανοοῦν ὅτι ἡ χαρά πού προσφέρει αὐτός ὁ κόσμος δέν εἶναι τόσο μεγάλη, ὅσο ἐκείνη τήν ὁποία ἀφαιρεῖ ἀπό τήν ψυχή τους σταδιακῶς.
Κατακλείων, εὔχομαι, ἀδελφοί μου, ἡ χρεωκοπία τῆς χαρᾶς τοῦ κόσμου νά ὁδηγήσῃ ἀπροσδοκήτως τήν ἐποχή μας εἰς ἀναζήτησιν καί πάλι τῆς “ὄντως χαρᾶς”, τῆς χαρᾶς τοῦ δωρεοδότου Κυρίου μας, πού εἶναι “μακρόθυμος καί πολυέλαιος” καί ὁ μόνος δυνάμενος ἐν ἐλέει καί οἰκτιρμοῖς νά χαροποιήσῃ κάποια στιγμή αὐθεντικά καί τόν ἐλαχιστότερο ἐξ ἡμῶν διά τῆς καιρίας προτροπῆς Του: “εὖ, δοῦλε ἀγαθέ καί πιστέ! ἐπί ὀλίγα ἦς πιστός, ἐπί πολλῶν σε καταστήσω, εἴσελθε εἰς τήν χαράν τοῦ Κυρίου σου” (Ματθ.25,21). Ἀήν.
-120x86.jpg)
