Ι.Μ.ΚΟΝΙΤΣΗΣ: Στο ύψωμα (1718 μ.) Προφήτης Ηλίας της Φούρκας πραγματοποιήθηκαν την Κυριακή 20 Ιουλίου οι καθιερωμένες εκδηλώσεις για τις ηρωικές γυναίκες της Πίνδου, που ζαλωμένες μετέφεραν τρόφιμα, κουβέρτες, πολεμοφόδια, αλλά και τραυματίες, και για τη θυσία του ταγματάρχη Κωνσταντίνου Δαβάκη και του ανθυπολοχαγού Αλέξανδρου Διάκου, καθώς και όλων των ηρώων του έπους του 1940.
Τελέστηκε δοξολογία και επιμνημόσυνη δέηση από τον Γενικό Αρχιερατικό Επίτροπο της Μητρόπολης Κονίτσης π. Νικόλαο Λιώλιο, ενώ κατατέθηκαν στεφάνια στο μνημείο
Παρέστησαν, μεταξύ άλλων, ο υφυπουργός Εθνικής Αμύνης Αθανάσιος Δαβάκης, ο βουλευτής του ΠΑΣΟΚ Ιωάννης Τσίμαρης, ο περιφερειάρχης Ηπείρου Αλέκος Καχριμάνης, ο δήμαρχος Κονίτσης Ανδρέας Παπασπύρου, ο πρώην υφυπουργός Προστασίας του Πολίτη Ελευθέριος Οικονόμου κ. ά.
Για τα ηρωικά κατορθώματα των γυναικών της Πίνδου μίλησε ο πρώην υφυπουργός κ. Οικονόμου, Κονιτσιώτικης καταγωγής, ο οποίος εστίασε στην τόλμη και στον πατριωτισμό τους.
Πάνω στης Πίνδου τις κορφές γράφτηκαν σελίδες άφθαστου ηρωισμού. Στο Ημερολόγιο Πολέμου του Αργύρη Μπαλατσού, αναφέρεται:
«Συνάντησα γυναίκες που κουβαλούσαν πυρομαχικά. Μία ήτο 88 ετών. Μία μου είπε ότι κλείδωσε το μικρό σε μια καλύβα, για να βοηθήσει τον στρατό. Το βράδυ είδα μια γριούλα να κρατά δυο μικρά και η μητέρα τους ζύμωνε ψωμί για τον στρατό με το φως δυο κεριών που είχε μέσα σ’ ένα ποτήρι. Τα χιόνια, ο πάγος, το τρομερό κρύο, δεν φαίνονταν να τις τρόμαζε. Όλες γεμάτες χαρά ήθελαν να προσφέρουν στο στρατό ό,τι δεν μπορούσαν τα μεταγωγικά. Αλήθεια γυναίκες θαύμα».
Με το αίσθημα της τιμής ακμαίο βάδιζαν οι Έλληνες το 1940. Και γι’ αυτό είχαν τη δύναμη να χαμογελούν, όταν πέθαιναν για την Πατρίδα. Όταν ξάπλωναν στο τραπέζι του χειρουργείου και τους ακρωτηρίαζαν. Όταν έβλεπαν τα χέρια και τα πόδια τους να σκορπίζονται στις χαράδρες, στους κάμπους, στα χιονισμένα βουνά. Αντιμετώπιζαν τον θάνατο, χωρίς το βογγητό της οδύνης. Την κάθε νίκη τους την πανηγύριζαν ταπεινά, χωρίς έπαρση.
Η μάχη για την πνευματική μας ελευθερία είναι και σήμερα στην ακμή της. Πρέπει να διατηρήσουμε ανόθευτη τη συνείδησή μας. Είναι ανάγκη και τώρα να διατηρήσουμε ζωντανό το αίσθημα του αγνού ελληνικού φιλότιμου.
