Φαναρίου Αγαθάγγελος: Μέ τόν εσπερινό τής συγγνώμης, πού τελείται τό εσπέρας τής Κυριακής τής Τυρινής, η Εκκλησία τού Χριστού μάς ανοίγει τήν Μεγάλη Τεσσαρακοστή.
Η κατανυκτική αυτή περίοδος μετανοίας προσφέρεται ως τρόπος ζωής. Τρόπος ζωής πού θά φέρει τήν συγχώρηση από τόν Θεό, αλλά καί από τούς άλλους αδελφούς μας. Καί είναι πολύ χαρακτηριστικό αυτό πού έχει γραφεί: “τό συγ-χωρώ σημαίνει πώς χωρώ μαζί μέ τόν Θεό, μαζί μέ τούς συνανθρώπους μου”. Μέ τή συγ-χώρεση δέν παίρνουμε μιά απλή άφεση αμαρτιών – πού είναι μιά νομική αντίληψη τής σωτηρίας. Αλλά μέ τή συγ-χώρηση μέ τό Θεό ο ωκεανός τής θείας αγαθότητος εξαφανίζει τίς ανθρώπινες αμαρτίες. Καί έτσι στήν πλήρη της πραγματικότητα η συγχώρηση γίνεται κοινωνία Χριστού καί τής Βασιλείας Αυτού.
Κατά τήν διάρκεια τής πορείας μας άς αλληλοστηριζόμαστε στήν αδυναμία μας, άς αλληλοσυγχωρούμαστε ξεχνώντας όλες τίς διαφορές, άς αλληλοπροστατευόμαστε ώστε όλοι νά φτάσουμε τόν προορισμό μας. Αυτό πού πρέπει ουσιαστικά νά ζήσωμε είναι ότι ο Θεός μάς καλεί σέ μιά μοναδική ενότητα μέ τή συγγνώμη πού θά προσφέρουμε ο ένας στόν άλλον. Καί αυτό γιατί οι χριστιανοί δέν είμαστε κάστα, αλλά ζύμη.
Άς γονατίσουμε, λοιπόν, τώρα μπροστά στήν εικόνα τού Χριστού καί τής Παναγίας, στόν Επίσκοπό μας, στούς Πατέρες μας, στούς αδελφούς μας, άς τούς ζητήσουμε νά μάς συγχωρέσουν, έχουν τόσα πολλά νά μάς συγχωρέσουν. Άς συγχωρέσουμε κι ο ένας τόν άλλον. Η συγχώρεση δέν αρχίζει τήν στιγμή πού βασιλεύουν η ειρήνη, η γαλήνη καί η χαρά η συγχώρεση αρχίζει τή στιγμή πού παίρνουμε στούς ώμους μας “αλλήλων τά βάρη” καί τό πρώτο καί βαρύτερο φορτίο είναι η προσωπικότητα τού άλλου, αυτό πού εκείνος είναι, καί όχι μόνο αυτό πού κάνει ή πού δέν κάνει. Άν χρειαστεί άς μεταφέρουμε τόν άλλο μέ τόν τρόπο πού ο Χριστός μετέφερε τό Σταυρό του, σάν τύπο βασανισμού καί πόνου καί θανάτου, άς μήν αφήσουμε όμως μέ κανέναν τρόπο τόν άλλο πίσω χωρίς τή συγγνώμη μας.
