Επιμνημόσυνη δέηση για τα 57 θύματα των Τεμπών στο Σιδηροδρομικό Σταθμό Θεσσαλονίκης

ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ: Στο παρεκκλήσι του Αγίου Φιλίππου στο Νέο Σιδηροδρομικό Σταθμό ιερούργησε ο Μητροπολίτης Νεαπόλεως και Σταυρουπόλεως κ. Βαρνάβας την Κυριακή 2 Μαρτίου 2025…

με σκοπό την τέλεση τρισαγίου στη μνήμη των κεκοιμημένων στο τραγικό δυστύχημα των Τεμπών δηλώνοντας την παρουσία της Τοπικής Εκκλησίας με την παραμυθητική δύναμη της προσευχής και τη θαλπωρή της πνευματικής αγάπης της.

«Όλες αυτές τις ημέρες καθώς διανύουμε μια από τις πιο κατανυκτικές περιόδους της Εκκλησίας μας προετοιμαζόμαστε συνεχώς για την Είσοδο μας στην Αγία και Μεγάλη Σαρακοστή.

Ετοιμαζόμαστε για ένα ταξίδι που έχει τέρμα την Ανάσταση. Η Εκκλησία όλες αυτές τις μέρες παιδαγωγεί τα παιδιά της και θυμίζει ότι η αγάπη του Θεού θα νικά πάντα.

Αυτές τις ημέρες η εκκλησία αγκαλιάζει και τα κεκοιμημένα πρόσωπα. Γι’ αυτό μνημονεύουμε τους κεκοιμημένους μας τα Ψυχοσάββατα. Η προσευχή μας γίνεται μνήμη και θύμιση. Ό,τι αγαπάμε το θυμόμαστε. Η αγάπη είμαι κινητήριος δύναμη.

Η Εκκλησία νοιάζεται για τους κεκοιμημένους που είναι ψίχουλα προσκομιδής στην Αγία Πρόθεση. Είμαστε σε ένα διαρκές παρόν όλοι, ζώντες και κεκοιμημένοι. Όλοι ανταμώνουμε μαζί με τους κεκοιμημένους.

Προσδοκώ Ανάσταση. Προσδοκία. Γι αυτό και την Παναγία Την είπαμε Παραμυθία, γιατί και Εκείνη ήπιε μέχρι το τέλος το πικρό φαρμάκι. Τα δάκρυα Της στο Σταυρό, τα είπαμε Επιτάφιο Θρήνο. Η Παναγία ξέρει τα δάκρυα, γιατί δάκρυσε, ξέρει τον πόνο, γιατί πόνεσε.

Η Εκκλησία μάς προετοιμάζει για την Μεγάλη Σαρακοστή όπου η άσκηση είναι η επανάστασή μας ενάντια στον κόσμο της ύλης. Ενάντια σε έναν κόσμο γεμάτο εγωισμό, αυτοδικαίωση.

Η Εκκλησία προβάλλει έναν άλλο μεταμορφωμένο κόσμο γεμάτο ταπείνωση, αγάπη. Η έξοδος από την κρίση της ιστορίας θα γίνει μόνο μέσα από την ταπείνωση που γεννά την εσωτερική δύναμη της μετανοίας.

Σήμερα σε αυτό το Παρεκκλήσι του Αγίου Φιλίππου στο Σιδηροδρομικό Σταθμό που προφητικά ο Άγιος Παΐσιος το είχε δει, τελούμε το μνημόσυνο των 57 αδελφών μας μετά από 2 χρόνια που άδικα έφυγαν. Η Εκκλησία τους μνημονεύει διαρκώς.

Εμείς προσευχόμαστε για την έξοδο μας από την τραγωδία. Στη στήλη μπαίνοντας είναι γραμμένα τα ονόματά τους για να μνημονεύονται πάντα και να μας θυμίζουν ότι η ζωή μας περνά μέσα από τον πόνο και να προσδοκούμε το Φως.

Κι αυτό το τηλέφωνο που δεν έγινε ποτέ “να με πάρεις όταν φτάσεις»: το παίρνει η Εκκλησία και καλεί τον Ουρανό για τα παιδιά της».