Η πρόνοια του Θεού όρισε, και δύο Αρχιερείς προέπεμψαν προ 40ημερου τον μακαριστό πρωτοπρεσβύτερο Κωνσταντίνο Καρακασίδη, συνταξιούχο εφημέριο της Μητροπόλεώς μας. Στην εξόδια ακολουθία συμμετείχε, εκτός του Ποιμενάρχου μας κ. Δημητρίου, και ο Επίσκοπος Σαλώνων κ. Αντώνιος. Ιδιαίτερη αίσθηση προκάλεσε όχι μόνον η πλειας των ιερωμένων που συμπροσευχήθηκαν, όσο και το πλήθος των πιστών που προσήλθαν από όλη την Παιονία και την ευρύτερη περιφέρεια με παρόντες τον Αντιπεριφεριάρχη κ. Χρήστο Γκουντενούδη, το Δήμαρχο Αθανάσιο Λαπόρδα και πολλούς τοπικούς συμβούλους. Ήδη την Κυριακή θα τελεσθεί το 40ημερο μνημόσυνό του και προβάλλει αναπόδραστο το χρέος της ευλαβικής μνείας στο θεοτίμητο πρόσωπο του μακαριστού ακρίτα Ιερέως.
Όπως και όλοι οι άλλοι πνευματικοί συναγωνιστές των συνοριακών ενοριών (που χάρη σ᾽ αυτούς κυρίως εκκλησιάζεται και εμψυχώνεται πλέον ο συνοριακός πληθυσμός μας), ο μακαριστός έθεσε επί πολλές δεκαετίες τη σφραγίδα της αναντικατάστατης προσφοράς του στην ευρύτερη τοπική εκκλησιαστική κοινωνία του νομού Κιλκίς και όχι μόνον. Με πανθομολογούμενο κύρος, αλλά και δίχως κενοδοξία η έπαρση (που ενδεχομένως συνοδεύουν όσους ασκούν ευσυνείδητα και καρποφόρα κάποιον προβεβλημένο ρόλο).
Έστω κι αν διακινδυνεύουμε κάποια πλατωνίζουσα χροιά στο λόγο, πάντως δεν διστάζουμε να βεβαιώσουμε σύνολο το εκκλησιαστικό σώμα της εν Ελλάδι Εκκλησίας, ότι ο άνθρωπος αυτός, ο κληρικός αυτός ήρθε, για να φύγει, με την καρδιακή του διάθεση σταθερά προσανατολισμένη στα επέκεινα του βίου και με την ποιμαντική του να υπηρετεί την εκκλησιαστική εσχατολογία, την παρουσία του ζώντος Θεού στο παρόν της ιστορίας του εκκλησιαστικού πληρώματος και ευρύτερα του κόσμου. Γι᾽ αυτό και ευδοκίμησε Ιερατικά. Ο συγκεκριμένος όμως κληρικός ήρθε, και για να παραμείνει· να παραμείνει μέσα στην εν Χριστώ ενότητα ζώντων και κοιμηθέντων, αθλουμένων και προαθλησάντων, ως πρότυπο Ιερέως-λατρευτού-λειτουργού των μυστηρίων του Θεού χάριν του πληρώματος, ως πρότυπο Εφημερίου-ποιμένος-εξομολόγου-διδασκάλου και τέλος ως άριστος και επιτυχημένος “εκκλησιαστής” των πιστών στην άγια σύναξη, που λέγεται “εκκλησία Θεού ζώντος”. “Ο ποιμήν έμπροσθεν των προβάτων πορεύεται, και τα πρόβατα αυτώ ακολουθεί, ότι οίδασι την φωνήν αυτού” και “ο ποιμήν ο καλός την ψυχήν αυτού τίθησιν υπέρ των προβάτων” (πρβλ. Ιω. 10). Αυτές οι δύο παραβολικές διδαχές του Χριστού μας για την οικονομία της εναθρωπήσεώς Του, κατ᾽ αναλογία εφαρμόζονται και στην καρποφόρο εφημεριακή και ποιμαντική αυτοπροσφορά του αειμνήστου π. Κωνσταντίνου Καρακασίδη. Με ταπείνωση και αγάπη, με αποφασιστικότητα στο προσωπικό παράδειγμα χριστομιμησίας σε όλα, που ήταν το πιο αποδοτικό κήρυγμα όλης του της ζωής, χωρίς κενά η υπαναχωρήσεις.
***
Γεννήθηκε το 1921 στον Πόντο, ο πατέρας του, θύμα της θηριωδίας των Τούρκων, σφαγιάσθηκε, και η μητέρα του μετανάστευσε στη Ρωσία. Σε ηλικία τεσσάρων ετών η μητέρα του τον έφερε στην Ελλάδα. Νυμφεύτηκε την Δέσποινα Λαζαρίδου και απέκτησαν επτά παιδιά. Χειροτονήθηκε το 1970 διάκονος και πρεσβύτερος, έλαβε την εντολή του εξομολόγου-πνευματικού και χειροθετήθηκε πρωτοπρεσβύτερος. Διακόνησε σε τρεις ενορίες όπου διορίστηκε διαδοχικά, αλλά και ευρύτερα το εκκλησιαστικό πλήρωμα της περιοχής. Στη διακονία του διακρίθηκαν τα σπάνια χαρίσματα ευσέβειας. Φιλακόλουθος στο έπακρο, εφαρμόζοντας στη λειτουργική ζωή με ακρίβεια το μοναστηριακό τυπικό. Στο σπίτι του είχε ιδιαίτερο “ταμιείον” προσευχής για τη συνέχεια “υπέρ πάσης ψυχής ορθοδόξων”. Το ενοριακό πλήρωμα όχι μόνο αποδεχόταν αλλά συναρπαζόταν, συμμετείχε, χαιρόταν το λατρευτικό του ήθος. Νεότερος, τελούσε 40λειτουργα ολονυκτίς στο εξωκλήσι της Ζωοδόχου Πηγής, διαμένοντας εκεί στα υπόγεια κελιά, αγρυπνώντας ο ίδιος και λειτουργώντας τα χαράματα μέχρι τις 7 το πρωί, ώστε να συμμετέχουν όσοι εργαζόμενοι ήθελαν. Το εκκλησιαστικό του φρόνημα ακέραιο, με ήθος υπακοής στον Επίσκοπο αξιοθαύμαστο. Για τις ποιμαντικές και λειτουργικές του επιλογές έπαιρνε πάντοτε ευλογία. Άνθρωπος της Εκκλησίας αξιόλογος, ένας ερημίτης παπάς μέσα στον κόσμο, αν και πολύτεκνος!
Μετά τη συνταξιοδότησή του συνέχισε να λειτουργεί, έως ότου βασανιστική ασθένεια τον κατέβαλε και τον ταλαιπώρησε σχεδόν επί πέντε χρόνια κατάκοιτο! Υπέμεινε με καρτερία, πίστη και αυτοπαράδοση ο,τι επέτρεψε η φιλοστοργία του Θεού, δίχως γογγυσμούς, μέχρι το τέλος. Και σ᾽ αυτήν την οδυνηρή περίοδο προσπαθούσε να τελεί Ακολουθίες, με το πετραχήλι από δίπλα του, όσο ακόμη του επέτρεπαν οι δυνάμεις. Ήταν εθισμένος στη ζωή της προσευχής της Εκκλησίας.
Με όλα αυτά στάθηκε παράδειγμα κι αντίβαρο αθλήσεως, προσευχής και προσοχής υπέρ εαυτού και της συνανθρώπινης ταλαιπωρίας. Υπηρέτησε και εξέφραζε έμπρακτα το “αγαπήσωμεν αλλήλους…”, το “άνω σχώμεν τας καρδίας”, το “ευχαριστήσωμεν τω Κυρίω” δια βίου. Ώσπου έφθασε το “δι᾽ ευχών” και το “Αμήν”.
Αναπαύθηκε εν Κυρίω στις 14.12.2012 και κηδεύτηκε την επομένη από τον ενοριακό Ναό Αγίων Κωνσταντίνου & Ελένης Πλατανιάς, με αρκετούς συλλειτουργούς του παραστάτες και προπομπούς ολονυχτίς να αναγινώσκουν το Τετραβάγγελο δίπλα στο ευπρεπισμένο σκήνωμά του.
***
Κατά την Ακολουθία της κηδείας ο οικείος Ποιμενάρχης Σεβασμιώτατος Γουμενίσσης κ. Δημήτριος απηύθυνε λόγο παρακλήσεως και οικοδομής, αναπολώντας την ευλογημένη μορφή, την φιλόχριστη και φιλάδελφη προσφορά και το εξαίρετο παράδειγμα του μακαριστού Πρωτοπρεσβυτέρου.
