Δημητριάδος Ιγνάτιος: «Στη ζωή του κάθε ανθρώπου υπάρχει η στιγμή της Δαμασκού»

Ι.Μ. ΔΗΜΗΤΡΙΑΔΟΣ: Τους Πρωτοκορυφαίους Αποστόλους Πέτρο και Παύλο τίμησε ιεροπρεπώς η Τοπική Εκκλησία της Δημητριάδος, με επίκεντρο τον πανηγυρίζοντα ομώνυμο Ιερό Ναό της Νέας Ιωνίας, όπου την παραμονή της εορτής τελέστηκε, υπαιθρίως, ο Μέγας Πανηγυρικός Εσπερινός, χοροστατούντος του Σεβ. Ποιμενάρχου μας κ. Ιγνατίου, παρουσία πλήθους κληρικών και λαϊκών προσκυνητών, τηρουμένων των μέτρων για την προστασία της δημόσιας υγείας.

Στο κήρυγμά του ο Σεβασμιώτατος παρατήρησε ότι «ο συνεορτασμός των δύο Αποστόλων σηματοδοτεί την σημασία της ενότητας μέσα στην Εκκλησία.

Ο Πέτρος έλαβε την κλήση, είδε και έζησε τον Χριστό και έγινε Απόστολός Του, ενώ ο Παύλος δεν είδε ποτέ με τα φυσικά του μάτια τον Κύριο, αλλά στην Δαμασκό έλαβε μια ξεχωριστή κλήση, που τον κατέστησε κορυφαίο Απόστολο, που έφερε τον Ευαγγέλιο στον γνωστό τότε κόσμο.

Ο Πέτρος ομολόγησε την Θεότητα του Χριστού και διαβεβαίωσε τρις για την αγάπη του προς Αυτόν, αλλά και τρις τον αρνήθηκε. Ο Παύλος υπήρξε διώκτης του Χριστού και των πρώτων Χριστιανών, που συμμετείχε στο μαρτύριο του Πρωτομάρτυρος Στεφάνου. Και των δύο την μετάνοια δέχθηκε ο Κύριος και τους κατέστησε οικουμενικούς διδασκάλους. Αμφότεροι υπερασπίστηκαν την πίστη τους στην Ανάσταση του Χριστού και ο καθένας, με τον δικό του χαρακτήρα και τις ξεχωριστές του προϋποθέσεις, ξεκίνησαν το έργο του Ευαγγελισμού της Οικουμένης, όπως και οι άλλοι Απόστολοι.

Ακόμα κι αν προσέγγιζαν τα θέματα με διαφορετική αντίληψη, διατήρησαν την ενότητά τους, βρήκαν την λύση, μέσα από την εμπειρία της Συνοδικότητας, ενώ σφράγισαν την Αποστολική τους δράση με το μαρτύριό τους στη Ρώμη».

Ο κ. Ιγνάτιος επεσήμανε ότι «όλοι μας, έρχεται η στιγμή που καλούμαστε να λάβουμε την αποφασιστική στάση, ως ζωντανά μέλη της Εκκλησίας, απέναντι στην Ανάσταση του Χριστού. Μέσα από τον πόνο και την δοκιμασία, από περιστατικά, που δεν αξιολογούμε, πάντοτε σωστά, δεχόμαστε την κλήση, που όταν την δεχτούμε, γεμίζει η ψυχή μας με χαρά.

Αλλά, ο Κύριος, έστω κι αν Τον αρνηθούμε, κάποια στιγμή στη ζωή μας, συγχωρεί, δίνει νέες ευκαιρίες, γι’ αυτό και στις μέρες μας, της άρνησης και της αμφισβήτησης, ζούμε θαύματα μεταμορφώσεως ψυχών, που από αρνητές γίνονται ένθερμοι υπερασπιστές του Ευαγγελίου του Χριστού. Στη ζωή του κάθε ανθρώπου υπάρχει η στιγμή της Δαμασκού, η στιγμή της προσκλήσεως και μακάριοι όσοι λένε το «ναι» στον Χριστό και στην Εκκλησία Του».

Ανήμερα της εορτής τελέστηκε Πανηγυρική Θεία Λειτουργία, ιερουργούντος του Σεβ. Μητροπολίτου μας κ. Ιγνατίου, τον οποίο πλαισίωσαν Κληρικοί και άλλων ενοριών. Στο κήρυγμά του Σεβασμιώτατος αναφέρθηκε στην ομολογία του Πέτρου περί της Θεότητας του Χριστού, πάνω στην οποία στηρίχθηκε το οικοδόμημα της Εκκλησίας. Μίλησε και για την εμπειρία της αποκάλυψης της Θεότητας του Χριστού στον Παύλο, κατά την πορεία του στη Δαμασκό. «Από τότε μέχρι σήμερα το ίδιο ερώτημα θέτει ο Κύριος στους ανθρώπους. Διαχρονικά, οι άνθρωποι βλέπουν τον Χριστό από την δική τους οπτική.

Υπάρχουν, όμως, κι εκείνοι που ομολογούν απερίφραστα, όπως κι εμείς, ότι ο Χριστός είναι ο Υιός και Λόγος του Θεού, ο Σωτήρας και Λυτρωτής του κόσμου. Αυτή την πίστη ζητά από όλους μας ο Κύριος, γιατί αυτή είναι η ομολογία που σώζει, ένα δώρο του Θεού σε εκείνους που έχουν καθαρή καρδιά και με ταπείνωση αναζητούν την Αλήθεια…. Σήμερα καλούμαστε όλοι, αυτή την πίστη να ομολογήσουμε στους συνανθρώπους μας, που δυσκολεύονται να αποδεχτούν την πίστη της Εκκλησίας για τον Χριστό.

Καλούμαστε να γίνουμε Απόστολοι Χριστού, με τους λόγους, αλλά κυρίως με τον τρόπο της ζωής μας και την ενότητά μας». Επισημαίνοντας ότι στην Ελλάδα είμαστε η Εκκλησία που ίδρυσε ο Απόστολος Παύλος, τόνισε την ανάγκη να αντιληφθούμε την ευθύνη μας, να εκτιμήσουμε αυτό το Θείο δώρο και να φανούμε αντάξιοί του.

Τέλος, ο κ. Ιγνάτιος συνεχάρη τον λαό μας για την πληθωρική παρουσία του, εξαίροντας τον κόπο και των μόχθο των κατοίκων της Νέας Ιωνίας για την καθημερινή τους επιβίωση, αλλά και την συνεισφορά τους στην ζωή της ενορίας. Συνεχάρη δε και τους Κληρικούς της ενορίας για την εξαιρετική οργάνωση της πανηγύρεως, αλλά και το πολύμοχθο κοινωνικό και πνευματικό έργο, που πραγματώνουν, μάλιστα εν μέσω πανδημίας.