Απόηχος ενός λαμπρού Προσκυνήματος με τον Όσιο Δαβίδ στη Μητρόπολη Γουμένισσας

Ο δοξασμός των αγίων και των δικαίων είναι άλλο ένα τεκμήριο της μοναδικότητος της εκκλησιαστικής μας πίστης και ζωής, μια αισθητή γεύση της παρουσίας του Θεού στη ζωή μας. Μια υπόμνηση προς εμάς της θεόπνευστης διδαχής του Απ. Παύλου για την εκκλησιαστική ενότητα: (Πρέπει να) είμεθα μία κεφαλή, ένα σώμα με πολλά μέλη.

Χαίρει ένα μέλος, συγχαίρουν πάντα τα μέλη. Πάσχει ένα μέλος, πάσχουν και όλα τα άλλα μέλη (βλ. Α  Κορ. κεφ. 12). Άλλωστε, έτσι προσεγγίζεται εκκλησιαστικά το απερινόητο μυστήριο του Θεού μας, που είναι αγάπη (Α  Ιω. κεφ. 4)· για να μεθεχθεί μυστηριακά μέσα στη λειτουργική λατρευτική σύναξη, με τα άγια μυστήρια της παρουσίας Του και της δικής μας “αναγωγής” στη μέθεξή Του.
Σ᾽ αυτό ασφαλώς απέβλεπε και το πρόσφατο “Προσκύνημα υποδοχής” που διοργάνωσε η δραστήρια προσφυγική ενορία Αγίου Γεωργίου Καστανά (περιφέρεια Θεσσαλονίκης) της Μητροπόλεως Γουμενίσσης. Με την απαραίτητη αμοιβαία ευλογία των Σεβ. Μητροπολιτών Χαλκίδος κ. Χρυσοστόμου και Γουμενίσσης κ. Δημητρίου, ο Καθηγούμενος της ιστορικής Μονής Αγίου Δαβίδ του Γέροντος από τη Λίμνη Ευβοίας Αρχιμ. Γαβριήλ με τον Μοναχό π. Δαμασκηνό μετέφεραν στον Καστανά την χαριτόβρυτη τιμία Κάρα του Οσίου Δαβίδ. Ο δραστήριος εφημέριος Αρχιμ. Ανανίας Πουλουτίδης μερίμνησε για την άρτια διοργάνωση της Υποδοχής-Προσκυνήματος και όλες τις εκκλησιαστικές εορταστικές τελετές.

Καθημερινές θείες Λειτουργίες, ιερές Ακολουθίες, ι. Ευχέλαιο, ειδική ομιλία από τον πρωτοσύγκελλο της Ι. Μ. Βεροίας Αρχιμ. Γεώργιο Χρυσοστόμου, αγρυπνία, Αγιασμοί με το ι. Λείψανο ήταν η “ψυχή” για τις λοιπές τοπικές γιορταστικές εκδηλώσεις των πολιτιστικών Συλλόγων με την ευκαιρία της δεύτερης εορτής του τιμωμένου Αγίου Γεωργίου. Καθημερινά συμμετείχαν πλήθη προσκυνητών όχι μόνο από τις ενορίες της Μητροπόλεως, αλλά και ευρύτερα.

Το ίδιο λαμπρή υπήρξε και η αποχώρηση της Τιμίας Κάρας, του θαυματοβρύτου Οσίου, με τους συνοδούς πατέρες. Προσκληθέντες διήλθον από την έδρα της Μητροπόλεως (Ι. Μ. Παναγίας-Επισκοπείο Γουμένισσας) και με τον Σεβ. Γουμενίσσης ανήλθον στην Ι. Μ. Αγίων Ραφαήλ, Νικολάου και Ειρήνης Γρίβας. Ο Καθηγούμενος με την Αδελφότητα, αρκετοί Εφημέριοι και πολλοί προσκυνητές τους υποδέχθηκαν. Εψάλη Δέηση στο Καθολικό της Μονής και το ιερό λείψανο ετέθη επ᾽ ολίγον σε προσκύνηση.

***
Ο Σεβ. Γουμενίσσης αναφέρθηκε ευκαιριακά σε μια προσωπική (εκκλησιαστική) εμπειρία που τον συνδέει από ετών με το Μοναστήρι του Οσίου Δαβίδ. Το 1990, ένα έτος προ της οσιακής κοιμήσεώς του, ο τότε Καθηγούμενος οσιωθείς αρχιμ. Ιάκωβος Τσαλίκης του είχε αποστείλει εύγλωττο σύντομο γράμμα στη Λάρισα, όπου προδιατελούσε τότε Μητροπολίτης (1989-1991).

Ήταν γεμάτο σεβασμό αισθημάτων, εκκλησιαστικότητα διαθέσεως και ταπεινότητα φρονήματος (βλ. κατωτέρω). Ήταν μια λαμπρή διακήρυξη του εκκλησιαστικού ήθους στο οποίο πάντοτε εναθλούνταν η Ορθοδοξία, συνεπής προς τον αποστολο-Παύλειο λόγο περί της ενότητος του σώματος και προς την ιερομαρτυρική-Ιγνατιανή παραγγελία περί συναρμογής και συνδέσμου των χορδών προς την κιθάρα προς δόξαν του Τριαδικού Θεού.

Ο γέροντας Γαβριήλ ανέφερε μερικά από τα πολλά σύγχρονα θαύματα του Οσίου Δαβίδ (θεραπείες καρκίνου, ευλογία τεκνοποιΐας, πρόσφατη ψυχική διάσωση ενός απεγνωσμένου από την έσχατη απόνοια)! Αναφέρθηκε και στην προαναφερθείσα εκκλησιαστική ενέργεια του θεουμένου Ηγουμένου π. Ιακώβου. Οι μεν πατέρες της Μονής τον απέτρεπαν να αναμειχθεί στο εκκλησιαστικό ζήτημα των φανατικών της Λάρισας· διότι είχαν προσέλθει στη Μονή ζητώντας επιβράβευση των πράξεών τους, αλλά εκείνος υποστήριζε με παρρησία πως κανονικός Επίσκοπος Λαρίσης ήταν ο αποσταλείς από την Εκκλησία π. Δημήτριος. Στο άκουσμα της τοποθετήσεώς του, εκείνοι ευθύς-αμέσως απεκδύθηκαν της ευλαβείας το πρόσχημα και άφησαν να διαφανούν τα “ροχθούντα πάθη” (κατά μίαν άλλη τότε διακριτική διαπίστωση, του γέροντος Θεοκλήτου Διονυσιάτου).

Ο π. Ιάκωβος δεν υπέκυψε στις αιτιάσεις τους, ούτε δίστασε μετέπειτα να πάρει θέση, παρ᾽ όλα τα επίμονα αποτρεπτικά λόγια των δισταζόντων αδελφών της Μονής του. Ο ίδιος προς αποφυγή τυχόν παραλλαγής των λεγομένων του, θέλησε να δώσει γραπτή την μαρτυρία του. Έσπευσε μάλιστα να ζητήσει “πληροφορία” από τον προστάτη τους Γέροντα, τον Όσιο Δαβίδ.

Είχε πει στους πατέρες: «Θα βάλω την επιστολή κάτω από την αγία Κάρα και ο,τι με πληροφορήσει ο άγιος Δαυΐδ αυτό θα κάνω». Την επομένη, την απέστειλε λέγοντας ότι: «Ο όσιος Δαυΐδ μου είπε να το στείλω».

Ο οσιωθείς ταπεινότατος και ασκητικότατος Γέροντας με τις τόσες αγιοσημείες, θαύματα, χαρίσματα, αγιοπτίες, προσέθετε άλλο ένα έργο ενθεαστικής εκκλησιαστικής πιστότητος, λίγο πριν καταλήξει ο θεοτίμητος βίος του!
Όλα αυτά ήδη τα είχε αναφέρει αυτοπροσώπως προ ετών στο Σεβ. Γουμενίσσης ο διάδοχός του αρχιμ. Κύριλλος (+), σε προσκυνηματική του επίσκεψη στην ιερά Μονή του αγίου Ραφαήλ στη Γουμένισσα. Μάλιστα είχαν αποστείλει το 1997 από την Εύβοια μερικές κασέτες με τον μακαριστό Γέροντα. Από το ίδιο ακριβώς φρόνημα διαπνεόταν και ο π. Κύριλλος, όπως βεβαίωσε ενώπιον πάντων ο σημερινός ηγούμενος Γαβριήλ.
Η ευκαιριακή παρουσίαση της αξιομνημόνευτης εκείνης ιστορίας, από 20ετιας, απετέλεσε μιαν απροσδόκητη συγκινητική δημόσια πληροφόρηση καρδιών τόσων κληρικών και λαϊκών προσκυνητών και της αδελφότητος. Οι πάντες ακολούθως συμψάλλοντες προσκύνησαν ευλαβικά τον θαυματουργό Όσιο Δαβίδ. Προέπεμψαν, τέλος, τον Ηγούμενο με τους συνοδούς του, συγκινημένοι και περιχαρείς για την μεγάλη αυτή ευλογία προς όλην την επαρχία και την ευρύτερη περιοχή.

Για πρώτη φορά δημοσιεύουμε τις δύο αποσταλείσες στο Μητροπολίτη μας επιστολές σε επίρρωση των όσων αναφέρθησαν, για να αντιληφθούν οι κάθε είδους αγωνιζόμενοι ότι το βραβείο της άνω κλήσεως προσφέρεται από τον Κύριο σ᾽ εκείνους που προσβλέπουν στην άκρα ταπείνωσή Του, συνοδοιπορούντες με Αυτόν. Αυτό ήταν και το μεγαλείο του εκκλησιαστικού φρονήματος του γέροντα και της ταπεινής χαριτωμένης ψυχής του.