Αλεξάνδρεια: Προηγιασμένη Θεία Λειτουργία στον Ιερό Ναό του Αγίου Αλεξάνδρου

Αλεξάνδρεια: Ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Βεροίας, Ναούσης και Καμπανίας κ. Παντελεήμων τέλεσε σήμερα το πρωί Προηγιασμένη Θεία Λειτουργία και κήρυξε το θείο λόγο στον Ιερό Ναό του Αγίου Αλεξάνδρου στην Αλεξάνδρεια.

Για τις φωτογραφίες πατήστε ΕΔΩ

Η ΟΜΙΛΙΑ ΤΟΥ ΣΕΒΑΣΜΙΩΤΑΤΟΥ

«Ἡ γυνή, ἥν ἔδωκας μετ᾽ ἐμοῦ, αὕτη μοι ἔδωκεν ἀπό τοῦ ξύλου, καί ἔφαγον».

Τή σκηνή ἑνός δράματος, τοῦ με­γα­λύτερου ἴσως στήν ἱστορία τοῦ ἀνθρωπίνου γένους, παρακολου­θή­σα­με σήμερα νά μᾶς ἀφηγεῖται ὁ προφήτης Μωυσῆς στό ἀνά­γνω­σμα ἀπό τό βιβλίο τῆς Γενέσεως.

Τό δράμα αὐτό εἶναι γνωστό σέ ὅλους μας. Εἶναι ἡ παρακοή τῶν πρω­το­πλάστων, ἡ παράβαση δη­λα­δή τῆς ἐντολῆς τοῦ Θεοῦ πού ὁδή­γησε ὄχι μόνο αὐτούς ἀλλά καί ὁλόκληρο τό ἀνθρώπινο γένος στήν ἔξωση ἀπό τόν παράδεισο καί στήν εἴσοδο τῆς ἁμαρτίας καί τοῦ κακοῦ στόν κόσμο.

Ἡ πιό τραγική σκηνή ὅμως αὐ­τοῦ τοῦ δράματος εἶναι ὁ διάλογος τοῦ Θεοῦ μέ τόν Ἀδάμ καί τήν Εὔα, ἀφοῦ ὑπήκου­σαν στόν πονη­ρό ὄφι καί ἔφαγαν ἀπό τόν καρπό τοῦ δένδρου τῆς γνώσεως, παρα­βαίνοντας ἔτσι τήν ἐντολή τοῦ Θεοῦ. Καί εἶναι τραγι­κή, διότι πα­ρό­τι καί ὁ Ἀδάμ καί ἡ Εὔα γνω­ρίζουν ὅτι μέ τή θέλησή τους καί μέ τή δική τους ἀπόφαση ἀκο­λού­θησαν τή δόλια συμβουλή τοῦ πο­νη­ροῦ, δέν ἀναλαμβάνουν τήν εὐ­θύ­νη τῆς πράξεώς τους, τήν ἐπιρ­ρίπτουν ἀλλοῦ καί τολμοῦν νά κα­τηγορήσουν ἀκό­μη καί τόν Θεό γι᾽ αὐτό.

«Ἡ γυνή, ἥν ἔδωκας μετ᾽ ἐμοῦ, αὕτη μοι ἔδωκεν ἀπό τοῦ ξύλου, καί ἔφαγον». Ἡ γυναίκα πού μοῦ ἔδωσες, αὐτή μοῦ ἔδωσε νά φάω, λέει ὁ Ἀδάμ. Ὁ ὄφις μέ ἐξαπάτησε, δικαιολογεῖται ἡ Εὔα.

Δύο φράσεις, δύο δικαιολογίες, πού ὅμως ἔχουν τήν ἴδια ἀφετη­ρία, τήν ἐγωιστική ἐμμονή στό λά­θος, κρίνουν τήν ἐξέλιξη τῆς ζωῆς τῶν πρωτοπλάστων ἀλλά καί τῆς δικῆς μας.

Ὅλοι κατανοοῦμε πώς οἱ δικαιο­λογίες τους πρός τόν Θεό δέν εὐ­στα­θοῦν, καί ὅμως τίς ἐπανα­λαμ­βά­νουμε καί ἐμεῖς καθημερινά στή ζωή μας. Μιλοῦμε μέ εὐκολία γιά τό προ­πατορικό ἁμάρτημα καί κα­τα­­δι­κάζουμε τήν ἐπιπολαιότητα τοῦ Ἀδάμ καί τῆς Εὔας, ἀλλά συγχρό­νως τό χρησιμοποιοῦμε ὡς ἄλλοθι γιά τή δική μας παρακοή, γιά τίς δικές μας πτώσεις καί ἁμαρτίες.

Ἄν ἀναλογισθοῦμε τή ζωή μας, ἄν ἐξετάσουμε τίς πράξεις μας μέ εἰλικρίνεια, ἄν ἐρευνήσουμε τή στάση μας ἔναντι τοῦ Θεοῦ, ἀκόμη καί μέσα στό μυστήριο τῆς ἱερᾶς ἐξομολογήσεως, δέν θά δυσκολευ­θοῦμε νά βροῦμε παρό­μοιες σκη­νές μέ αὐτή πού μᾶς περιέγραψε τό βιβλίο τῆς Γενέσεως. Δέν θά δυσκολευ­θοῦμε νά ἐντοπίσουμε καί τίς δικαιο­λο­γίες πού ἐμεῖς οἱ ἴδιοι ἐπικαλού­μεθα γιά νά δικαιώ­σουμε τόν ἑαυ­τό μας, γιά νά ἀπο­σεί­σουμε τήν εὐθύνη πού ἔχουμε γιά τήν παρα­κοή τῶν ἐντολῶν τοῦ Θεοῦ.

Πίσω ἀπό κάθε ἁμαρτία κρύβεται μία δικαιολογία, πού εἶναι τελικά πιό ἐπικίνδυνη ἀπό τήν ἴδια τήν ἁμαρτία, διότι εἶναι ὁ τρόπος τοῦ πονηροῦ νά μᾶς κρατήσει δεμέ­νους στήν ἁμαρτία καί νά μᾶς πα­ρα­σύρει καί στήν ἑπόμενη. Εἶναι ὁ τρόπος τοῦ πονηροῦ γιά νά μᾶς ἐμποδίσει ἀπό τή μετάνοια καί νά μᾶς στερήσει τή συγχώρηση καί τό ἔλεος τοῦ Θεοῦ. Εἶναι ἡ μέθοδος τοῦ διαβόλου γιά νά μᾶς ἀπομα­κρύ­­νει ἀπό τήν ταπείνωση πού ὁδη­γεῖ στή μετάνοια καί νά μᾶς αὐ­ξήσει τόν ἐγωισμό, ὁ ὁποῖος ἀπο­­διώκει τή χάρη καί τήν εὐ­σπλαγ­χνία τοῦ Θεοῦ. Καί τό χει­ρότερο εἶναι ὅτι ἡ παγίδα αὐτή τῆς δικαιολογήσεως τοῦ ἑαυτοῦ μας γιά τίς πτώσεις καί τίς ἁμαρ­τίες μας καί ἡ ἐπιρρίψη τῆς εὐθύνης σέ ἄλλα πρόσωπα, στίς συνθῆκες πού ὑπάρχουν, σέ δυσκολίες πού ἀντι­μετωπίζουμε, εἶναι τόσο ὕπουλη, ὥστε συχνά δέν ἀντιλαμβανόμεθα ὅτι πέφτουμε σ᾽ αὐτήν. Εἶναι τόσο πολύ συνυφασμένη μέ τήν καθη­με­­ρι­νό­τητά μας καί εἴμεθα τόσο ἐξοικειωμένοι μαζί της, ὥστε αὐτό τήν κάνει ἀκό­μη περισσότερο ἐπι­κίνδυνη γιά τήν πνευματική μας πορεία.

Γι᾽ αὐτό καί ὁ προφήτης καί ψαλ­μωδός Δαβίδ δέν παραλείπει νά πα­ρακαλεῖ τόν Θεό, στόν ἑκατοστό τεσσαρακοστό ψαλμό πού ψάλ­λου­­με στήν Ἀκολουθία τοῦ Ἑσπε­ρινοῦ, νά διατηρεῖ τήν καρδιά του μακριά ἀπό λό­γους πονηρίας, ὥστε νά μήν προ­φασίζεται προφά­σεις καί δικαιο­λο­γίες πού ὁδηγοῦν στήν ἁμαρτία. «Μή ἐκκλίνῃς», λέ­γει, «τήν καρ­δίαν μου εἰς λόγους πο­νηρίας, τοῦ προφασίζεσθαι προ­φάσεις ἐν ἁμαρτίαις».

Αὐτή τήν παράκληση ἄς ἐπανα­λαμ­βάνουμε καί ἐμεῖς καθημε­ρι­νά, ἰδιαιτέρως ὅμως κατά τήν πε­ρίοδο αὐτή τῆς Ἁγίας καί Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς, καί ἄς προσπα­θοῦ­με νά ἀγωνιζόμασθε ὥστε νά μήν πα­ρα­βαίνουμε τίς ἐντολές τοῦ Θεοῦ. Ἀλλά καί ὅταν τίς πα­ρα­βαίνουμε, νά παραδεχόμεθα τό σφάλμα μας καί νά μετανοοῦμε εἰλικρινά, χωρίς νά προσπαθοῦμε νά δικαιώνουμε τόν ἑαυτό μας μέ προφάσεις καί δικαιολογίες, γιά νά βροῦμε τό ἔλεος τοῦ Θεοῦ καί νά ἀπολαύ­σου­με τή συγχώρηση καί τή χάρη του.