Με εκκλησιαστική τάξη και μεγαλοπρέπεια πραγματοποιήθηκε το Σάββατο 23 Ιανουαρίου 2016, η εις πρεσβύτερον χειροτονία του διακόνου π. Γεωργίου Σιώμου, στον ιερό ναό Τριών Ιεραρχών Αννοβέρου.
Την χειροτονία τέλεσε ο σεβασμιότατος Μητροπολίτης Γερμανίας και Έξαρχος Κεντρώας Ευρώπης κ. Αυγουστίνος, συμπαραστατούμενος από τον θεοφιλέστατο Επίσκοπο Αριανζού κ. Βαρθολομαίο, τον Πρωτοσύγκελλο αρχιμανδρίτη του Οικουμενικού Θρόνου π. Αμβρόσιο Κουτσουρίδη, ιερείς της Μητροπόλεως απ’ όλη τη Γερμανία, καθώς και Ορθοδόξους ιερείς διαφόρων εθνικοτήτων από το Αννόβερο.
Στο τέλος της Θείας Λειτουργίας ο Μητροπολίτης Γερμανίας χειροθέτησε το νεοχειροτονηθέντα πρεσβύτερο σε αρχιμανδρίτη.
Την χειροτονία παρακολούθησε πλήθος πιστών με επικεφαλής τον εντιμότατο Γενικό Πρόξενο της Ελληνικής Δημοκρατίας στο Αμβούργο κ. Γεώργιο Αρναούτη.
Ακολούθησε δεξίωση στην αίθουσα εκδηλώσεων του ενοριακού κέντρου την οποία επιμελήθηκε η Αδελφότητα Ηπειρωτών Αννοβέρου.
Ο νεοχειροτονηθείς π. Γεώργιος Σιώμος είναι μεταναστόπουλο δεύτερης γενιάς που γεννήθηκε και μεγάλωσε στο Αννόβερο. Είναι πτυχιούχος και υποψήφιος διδάκτωρ της Ορθόδοξης Θεολογικής Σχολής του Πανεπιστημίου του Μονάχου. Αποτελεί μέλος της μοναστικής αδελφότητος της Ιεράς Μονής Αγίου Γεωργίου Επανωσήφη, Ηρακλείου Κρήτης. Θα διακονήσει ως αρχιμανδρίτης στην ενορία των Αγίων Πάντων Μονάχου.
Ο ιερατικώς προϊστάμενος Αννοβέρου αρχιμανδρίτης Γεράσιμος Φραγκουλάκης, συμοναστής και πνευματικός πατέρας του νεοχειροτονηθέντος, στην διακονία του κηρύγματος, μετά το Ευαγγέλιο της Θείας Λειτουργίας μίλησε για την σπουδαιότητα της ιεροσύνης.
“Σεβασμιώτατε Πάτερ και Δέσποτα, Μητροπολίτα Γερμανίας κύριε Αυγουστίνε,
Θεοφιλέστατε Επίσκοπε Αριανζού κύριε Βαρθολομαίε,
Σεβαστοί Πατέρες και Αδελφοί, πρεσβύτεροι και Διάκονοι,
Εντιμότατε κύριε Γενικέ Πρόξενε,
Αγαπητοί αδελφοί και αδελφές,
“Χαίρετε και αγαλιάσθε”. Δανείζομαι αυτές τις δύο λέξεις από την σημερινή ευαγγελική περικοπή, οι οποίες εκφράζουν τα συναισθήματά μας, κατά την σημερινή ξεχωριστή, σημαντική, ιστορική και ευλογημένη ημέρα για την ενορία μας.
Χαρά και αγαλλίαση πλημμυρίζει τις καρδιές μας αυτές τις ιερές στιγμές που η πατρική αγάπη και ποιμαντορική φροντίδα του σεπτού ποιμενάρχου μας, του σεβασμιωτάτου Μητροποίτου Γερμανίας κυρίου Αυγουστίνου, μας χαρίζει με την απόφασή του να τελέσει την εις πρεσβύτερον χειροτονία, εδώ στην ενορία μας, του ιερολογιοτάτου διακόνου πατρός Γεωργίου Σιώμου, ο οποίος είναι γέννημα και θρέμμα της παροικίας μας.
Αγιασμένη και συνάμα ιστορική η σημερινή ημέρα καθότι τελείται για πρώτη φορά χειροτονία πρεσβυτέρου στον περικαλλή τούτο ναό των Αγίων Τριών Μεγάλων Ιεραρχών και Οικουμενικών Διδασκάλων Βασιλείου του Μεγάλου, Γρηγορίου του Θεολόγου και Ιωάννου του Χρυσοστόμου. Κατά ευλογημένη συγκυρία φέτος που γιορτάζουμε την συμπλήρωση δεκαπέντε ετών από τα εγκαίνια του ιερού ναού, πανηγυρικώς εντός αυτού τελείται το μέγα μυστήριο της ιεροσύνης.
“Ω θαύμα παράδοξον! Ω δύναμις άρρητος! Ω φρικτόν μυστήριον το της ιερωσύνης˙ νοερά και αγία, σεμνή και αμώμητος, ην Χριστός τοις αξίοις ελθών εδωρήσατο”, λέγει μιλώντας για την ιεροσύνη ο χρυσούς την γλώσσα Ιωάννης ο Χρυσόστομος.
Γιατί όμως είναι τόσο σημαντικό το αξίωμα της ιεροσύνης; Διότι είναι το μυστήριο το οποίο οδηγεί απευθείας στο αγαπητό πρόσωπο, προς τον Θεό Πατέρα, αλλά και προς το πλήρωμα της Εκκλησίας και της δημιουργίας, τον Κύριο ημών Ιησού Χριστό.
Και γιατί τόσο μεγάλη η ιερατική διακονία; Διότι μέσα στην ατμόσφαιρα της Θείας Λειτουργίας όπου οι πιστοί “τα χερουβείμ μυστικώς εικονίζοντες”, ο ιερέας ως επίγειος άγγελος προσεδρεύη στο άγιο θυσιαστήριο της συνοδείας. “Το γαρ διακονείν σοι μέγα και φοβερόν και αυταίς ταις επουρανίοις δυνάμεσι”. Αυτή η λειτουργική φράση νοηματοδοτεί την αξία της ιεροσύνης. Αυτή την ίδια φράση έλεγε με δάκρυα στα μάτια, κάθε φορά που λειτουργούσε ο σήμερον εορταζόμενος Άγιος Διονύσιος ο εν Ολύμπω, συναισθανόμενος το μέγεθος της ιερατικής διακονίας, η οποία ενώνει τα επίγεια με τα επουράνια, καταλαγιάζει τον άνθρωπο με τον Θεό, μεταμορφώνει τον κόσμο στο πρωτόκτιστο κάλλος.
Κανείς άνθρωπος στον κόσμο δεν μπορεί να τελέσει τα Μυστήρια της Εκκλησίας χωρίς ιεροσύνη, όσο σοφός και τρανός κι αν είναι.
Η ιεροσύνη βαπτίζει και αναγεννά εις Χριστόν, ευλογεί τον γάμο, συγχωρεί αμαρτίες, μεταδίδει σώμα και αίμα Χριστού, ενισχύει τον πνευματικό αγώνα, προσεύχεται για την σωτηρία των ανθρώπων και παρακαλεί για την ανάπαυση των ψυχών πέραν του τάφου.
Ο ιερέας και μάλιστα ο άγιος ιερέας είναι η μεγαλύτερη δωρεά του Θεού στην κοινωνία. Ο μισόκαλλος όμως διάβολος έχει καταφέρει να μην υπάρχει κανένα πρόσωπο τόσο περιφρονημένο όσο ο ιερέας, αλλά και ο κάθε κληρικός.
Η ιεροσύνη θα παραμείνει ο αιώνιος κρουνός της πνευματικής και ηθικής ζωής του ανθρώπου. Δεν θα στερέψει παρά τις ανθρώπινες ατέλειες και αδυναμίες και τότε που βάναυσα διώκεται η Εκκλησία και που κακοποιούνται ή και θανατώνονται οι κληρικοί.
Συμβαίνει τούτο το παράδοξο με εμάς τους Ορθοδόξους Χριστιανούς. Ενώ αναγνωρίζουμε την σπουδαιότητα και την χάρη της ιεροσύνης εν τούτοις σχεδόν όλοι την αποφεύγουν. Όλοι οι γονείς φροντίζουν τα παιδιά τους να τα μορφώσουν όσο μπορούν, να τους δώσουν εφόδια για να ξανοιχτούν στη ζωή. Ποιες οικογένειες όμως προετοιμάζουν να χαρίσουν ένα παιδί τους στο άγιο Θυσιαστήριο; Πόσοι είναι εκείνοι που φροντίζουν να έχουμε καλούς και άξιους κληρικούς; Σχεδόν κανένας. Αντιθέτως μάλιστα, αν εκφρασθεί τέτοια επιθυμία από κάποιον αντιμετωπίζεται ως να πρόκειται για πράξη καταστροφική, ενέργεια υποτιμητική. Ξεχνιέται ότι κανείς άνθρωπος δεν είναι τόσο απαραίτητος για την σωτηρία μας όσο ο ιερέας. Δεν είναι μόνο για να κτυπά την καμπάνα, ούτε και μόνο για την τυπική λατρεία και τα Μυστήρια. Είναι ο ποιμένας, ο πατέρας, ο δάσκαλος και γιατρός των ψυχών. Πρέπει να ζητήσει και να σώσει το απολωλός. Ποιος άλλος, εκτός από τον ιερέα, μπορεί να καθαρίσει τις ψυχές από την λέπρα της αμαρτίας, να παρηγορήσει, να οδηγήσει, να σώσει. Η Εκκλησία είναι το πανδοχείο για κάθε ημιθανή, τραυματισμένη και κουρασμένη ψυχή. Κάτω από το πετραχήλι του πνευματικού ποτάμια δάκρυα ξεπλύνουν τους ρύπους με την εξομολόγηση. Αμέτρητοι αμαρτωλοί σώζονται. Η ιεροσύνη αναστηλώνει ηθικά ερείπια, μαζεύει κουρελιασμένες, τσακισμένες ψυχές και χαρίζει ανάπαυση, ειρήνη και χαρά.
Η Εκκλησία που τόσο ασύνετα και εγκληματικά διώκεται και συκοφαντείται δεν θα πάψει να είναι η απύθμενη θάλασσα, που δέχεται και αφανίζει όλα τα θολά ποτάμια και τους ακάθαρτους οχετούς του αμαρτωλού και μολυσμένου κόσμου.
Εκείνο που πρέπει να προσέξουμε είναι πως το έργο του Χριστού πάνω στη γη είναι η θεραπεία και σωτηρία της ψυχής μας και αυτό το έργο το έχει αναθέσει ο Κύριος στην Εκκλησία του, στους ποιμένες, στους ιερείς. Αυτοί χορηγούν την απολυτρωτική χάρη με την ιεροσύνη και βοηθούν στην σωτηρία των ψυχών. Αυτή η φοβερή αλλά και παρήγορη αλήθεια παρουσιάζει την μεγάλη σημασία που έχει η ιεροσύνη αλλά και την μεγάλη ανάγκη από καλούς, συνετούς και αγίους κληρικούς, με βαθειά επίγνωση της αποστολής τους.
Ο ιερέας, όπως και ο κάθε κληρικός, θα πρέπει να ζει με μετάνοια, να ζει κατά το Ευαγγέλιο και την παράδοση της Εκκλησίας. Καθημερινά θα πρέπει να βγάζει πρώτα με την μετάνοια από τον οφθαλμό του την δοκό, δηλαδή τα προσωπικά του μικρά και μεγάλα πταίσματα, και ύστερα να προσέρχεται, με την κλήση του Χριστού, να βγάζει τα ξυλαράκια από το μάτι των πιστών, τις όποιες δηλαδή αμαρτίες και πάθη τους. Να θυμάται την λειτουργική ευχή, “υπέρ των ημετέρων αμαρτημάτων και των του λαού αγνοημάτων”. Θα πρέπει ακόμα, να ζει σε πλήρη διαφάνεια, “ως πόλις επί όρους κειμένη” και “ως άλας της γης”.
Όλα αυτά βέβαια κανένας από εμάς τους κληρικούς δεν τα έχει από μόνος του. Γι’ αυτό ακριβώς ο Θεός μας έδωσε την μετάνοια, με την οποία όλα συγχωρούνται και όλα καθαρίζουν από την ευσπλαχνία, την μακροθυμία και το έλεος του Θεού. Καθώς είπε ο Χριστός στον Άγιο Συμεών το Νέο Θεολόγο, όπως ό ίδιος μας καταθέτει στον περί μετανοίας λόγο του, “Μη αποστείς της μετανοίας επιμελούμενος. Η γαρ τοιαύτη, μετά της εμής ευσπλαχνίας ενουμένη, εξαλείφει πάντα τα ανομήματα”.
Αφού ο ιερέας λάβει την άφεση των δικών του αμαρτιών και καταστεί ο ίδιος δοχείο της θείας Χάριτος, την προσφέρει με την σειρά του ονομαστικά στους οφειλέτες του, στους εχθρούς του, στους οικείους του, σε όλο τον κόσμο. Συγχωρώντας από καρδιάς έναν έναν, γεννιέται μέσα του, από την διαρκώς αυξανομένη παρουσία του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος, το τέλος των αρετών, η μακαρία ευσπλαχνία, που είναι ο πυρήνας της αγάπης του Θεού.
Λέγει ο Όσιος Θεόγνωστος: “Τόσο πολύ υπερέχει η διά της σεβάσμιας ιεροσύνης λατρεία και εξιλέωση και ικεσία προς τον Θεό, από κάθε ψαλμωδία και προσευχή, όσο και η λαμπρότητα του ηλίου από αυτή των αστέρων”.
Αν όλα όσα μέχρι τώρα αναφέρθηκαν αφορούν τους ιερείς γενικώς, για εμάς που διακονούμε στο κλίμα του Οικουμενικού Πατριαρχείου ισχύει και κάτι άλλο επί πλέον. Έχουμε την υποχρέωση στο πλαίσιο της διακονίας μας, να υπερβαίνουμε τα όρια της ενορίας μας και να δείχνουμε στους άλλους, τους ετεροδόξους, όχι τι δεν είναι αυτοί, αλλά τι είμαστε εμείς. Να γινόμαστε δηλαδή κατά κάποιο τρόπο οικουμενικοί διδάσκαλοι.
Γι’ όλα αυτά σεβαστοί πατέρες και αγαπητοί μου αδελφοί, θερμή πρέπει να είναι η προσευχή μας και ολοκληρωμένη η αφοσίωσή μας στην Εκκλησία, με ζήλο και αυταπάρνηση, για να γίνονται καλοί και άξιοι κληρικοί και για να βοηθείται ο λαός μας σε μετάνοια και αγιασμό. Αμήν!”
){kind=link}