Χειροτονία Πρεσβυτέρου από τον Σεβ. Μητροπολίτη Ιεραπύτνης και Σητείας κ. Ευγένιο
Την Κυριακή 26 Οκτωβρίου, εορτή της μνήμης του Αγίου Μεγαλομάρτυρος Δημητρίου του Μυροβλήτου, ο Σεβ. Μητροπολίτης Ιεραπύτνης και Σητείας κ. Ευγένιος, κατά τη διάρκεια της Αρχιερατικής Θείας Λειτουργίας στο Ιερό Καθεδρικό Ναό Αγίας Φωτεινής πόλεως Ιεράπετρας, προέβη στην εις Πρεσβύτερον χειροτονία του Ευλαβεστάτου Διακόνου π. Δημητρίου Πρωτοψάλτη, πτυχιούχου της Ανωτέρας Εκκλησιαστικής Σχολής Αθηνών.
Στην ακολουθία του Όρθρου χοροστάτησε ο Σεβ. κ. Ευγένιος, ο οποίος στη συνέχεια ιερούργησε με τη συμμετοχή των δύο Εφημερίων του Ι. Καθεδρικού Ναού Πανοσιολογιωτάτων Αρχιμανδριτών π. Πορφυρίου Αγγελάκη και π. Φιλοθέου Δοργιάκη, του χειροτονηθέντος π. Δημητρίου Πρωτοψάλτη και του Αρχιδιακόνου π. Αμβροσίου, ενώ παρέστησαν οι συγγενείς, φίλοι και γνωστοί του νέου Ιερέα.
Ο χειροτονούμενος προσφώνησε κατάλληλα τον Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη κ. Ευγένιο, εκφράζοντας την ευγνωμοσύνη και τις ευχαριστίες του προς τον χειροτονούντα Επίσκοπο, την Πρεσβυτέρα του Μαρία, τους γονείς, τους λοιπούς συγγενείς και τους οικείους της πίστεως και ιδιαιτέρως προς τον πνευματικό του πατέρα και τους δύο Εφημερίους του Ιερού Καθεδρικού Ναού, όπου αμισθί διακονεί τους δέκα τελευταίους μήνες.
Ο Σεβ. Μητροπολίτης Ιεραπύτνης και Σητείας κ. Ευγένιος, κηρύσσοντας τον θείο λόγο και απευθυνόμενος στον νέο Ιερέα, σημείωσε τα ακόλουθα: «Η εορτή της μνήμης των Αγίων, που η Ορθόδοξη Εκκλησία μας έχει από αιώνες καθιερώσει, είναι έκφραση αγάπης και τιμής σ’ αυτούς. Είναι οι προστάτες, οι βοηθοί και συνοδοιπόροι της ζωής μας. Φέρομε το όνομά τους για να τους μιμηθούμε και να ακολουθήσομε το παράδειγμά τους. «Τιμή μάρτυρος, μίμησις μάρτυρος», κατά τον Ιερό Χρυσόστομο.
Δηλαδή τους τιμούμε και τους εορτάζουμε όταν μιμούμαστε τα κατορθώματα και τους αγώνες τους, όταν αποκτήσουμε το πρώτο και βασικό τρόπο ζωής που είναι η πίστη και το αγωνιστικό φρόνημα. Αυτό διδάσκει ο Απόστολος Παύλος στις επιστολές του. Αγωνίζεσθε «τον καλόν αγώνα της πίστεως» (Τιμοθ. Α 6,5), «γίνου πιστός άχρι θανάτου και δώσω σοι τον στέφανον της ζωής» (Αποκ. 2,10).
Το αγωνιστικό πνεύμα υπήρξε και είναι παράγοντας του Ελληνορθόδοξου πολιτισμού. Σ’ αυτό οφείλεται κάθε σπουδαίο επίτευγμα στα γράμματα, στις τέχνες, τον πολιτισμό, τη σωματική και πνευματική άσκηση. Αυτή τη συστηματική και αγιοπατερική άσκηση, που ομιλούν όλοι οι Άγιοι Απόστολοι και Πατέρες, ανέδειξε τους «αθλοφόρους Μάρτυρες και Ομολογητές», Διδασκάλους και Παιδαγωγούς, πρότυπα και οδηγούς στη ζωή μας. Η ζωή των Αγίων και μάλιστα του αγίου Δημητρίου, που γιορτάζουμε σήμερα, ήταν άθληση καθημερινή με αγωνιστικότητα, ωριμότητα και αυτοπειθαρχία στις εντολές του Θεού και για τη δόξα του Θεού. Η Εκκλησία μας θεωρεί στάδιο αγώνων πνευματικών και σωματικών κάθε περίοδο προετοιμασίας, νηστείας και προσευχής, αλλά και καθημερινής πάλης «προς τας αρχάς, προς τας εξουσίας, προς τους κοσμοκράτορας του σκότους του αιώνος τούτου» (Εφεσ. 6,12), για να κερδίσομε τα πνευματικά γυμνάσματα «εν τοις ουρανίοις». Έτσι μόνο κερδίζεται η νίκη και κατακτούμε στόχους και ιδανικά.
Έτσι αποφεύγουμε τον μαρασμό, την απογοήτευση, την απαξίωση και την αποϊεροποίηση του ανθρωπίνου προσώπου και της ζωής γενικά. Έτσι μόνο με την άσκηση στο θέλημα του Θεού, με τον αγώνα της πίστεως και τη μελέτη των βίων των Αγίων μαρτυρούμε για την αλήθεια και αγωνιζόμαστε γι’ αυτήν. Οι άγιοι μάρτυρες αγωνίστηκαν λένε οι Πατέρες όχι για την αρετή, αλλά για την αλήθεια της πίστεως. Κι ο Απόστολος Παύλος λέγει: «αληθεύοντες εν αγάπη αυξήσωμεν εις Αυτόν τα πάντα, ος εστιν η κεφαλή, ο Χριστός» (Εφ. 4,15). Η ιερά παράδοση και η ιστορία του Γένους μας έχει αναδείξει μεγάλους αθλητές της πίστεως και αγωνιστές του έθνους.
Έτσι μόνο αποφεύγουμε επικίνδυνους ατραπούς και ζημιογόνες ενασχολήσεις και αποκτούμε δεσμούς συνεργατικότητας, φιλίας, συναδελφοσύνης, συναθλητές της ζωής και ομολογητές της πίστεως. Αυτοί είναι χαρά αναφαίρετη, πνευματική δημιουργία, εργατικότητα και επιτυχία, αξιοπρέπεια και ιερότητα του ανθρωπίνου προσώπου και της ζωής του.
Διαφορετικά όταν ο άνθρωπος ζει μακριά από τον Θεό και την Εκκλησία Του, όχι μόνο δεν είναι «ιματισμένος και σωφρονών», αλλά ζει τον τρόμο και τον φόβο, που προεξενούν δυνάμεις, όπως αναρχικοί, τρομοκράτες, χούλιγκανς, ληστές, ναρκομανείς, σατανιστές κ.α.
Η ψυχή έχει πνευματική άυλη υπόσταση και θεραπεύεται μόνο με πνευματικά μέσα και με την άυλη χάρη του Θεού. Η ψυχική θεραπεία και η σωματική υγεία χαρίζεται από τον μόνο ιατρό των ψυχών και των σωμάτων μας Ιησού Χριστό. Και γι’ αυτό ως ιατρός με τη χάρη του Αγίου Πνεύματος χαρίζει τη θεραπεία στους ανθρώπους δια μέσου των ιερών μυστηρίων, που επιτελούν οι θεραπευτές δηλ. οι Ιερείς.
Λαμβάνουν το χάρισμα της Ιερωσύνης ακριβώς για να μεταδίδουν τη θεραπευτική δύναμη του Θεού και συγχρόνως να διαλύουν τα έργα του διαβόλου. Αυτό αναφέρουν και οι αγιαστικές ευχές που διαβάζομε μυστικά, όταν γονατισμένοι επικαλούμαστε τη Χάρη του ενός τελεταρχικού αγίου Πνεύματος.
Έτσι αγιάζονται ο χειροτονούμενος και φωτίζεται για να θεραπεύσει και αγιάσει και τους πιστούς της Ενορίας του.
Ο αγιασμός και η θέωση είναι η μόνη προσωπική μας θεραπεία των αγωνιζομένων χριστιανών. Και με τη θεραπεία λαμβάνουν από τη χειτοτονία και την εξουσία να συγχωρούν αμαρτίες και να διώκουν τα πονηρά και ακάθαρτα πνεύματα. «Η χειρ επίκειται του ανδρός (Επισκόπου), το δε παν ο Θεός εργάζεται» (Άγιος Ιωάννης Χρυσόστομος (Εις Πραξ. ομιλ. 14,3 : PG 60, 116). Τότε και ο ιερεύς «παντός εξαρπάσαι μολυσμού την ψυχήν και ασινές το πνευματικόν τηρήσαι κάλλος» (Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης).
Αυτό το ασινές πνευματικόν κάλλος εύχομαι και προσεύχομαι να στολίσει την ψυχή και το σώμα σου η ευώδης χάρη του Παναγίου Πνεύματος. Να ζήσεις τη δύναμη της Ιερωσύνης σου ως τα βαθειά γεράματά σου. Να απολαύσεις αυτό το χάρισμα της Ιερωσύνης, όταν όμως αγωνίζεσαι και καθαρίζεσαι και αγιάζεσαι με τους λόγους του Αποστόλου Παύλου προς τον μαθητή του Απ. Τιμόθεο «Μη αμέλει του εν σοι χαρίσματος, ο εδόθη δια της επιθέσεως των χειρών μου» (Α Τιμοθ. 4,14). Να υπηρετείς πιστά, αφοσιωμένα και με υπακοή στον προεστώτα και Μητροπολίτη σου, τον πνευματικό σου οδηγό. Να ζεις τη λατρεία του Θεού και τα ιερά μυστήρια της Εκκλησίας ως θεραπεία της ψυχικής και σωματικής καχεξίας, της ανθρώπινης αδυναμίας και της κενής απάτης, που είναι η εξουσία, τα κοσμικά αξιώματα και η φιλαργυρία.
Όπως παρ’ αξίαν και δωρεάν λάβαμε τη Χάρη του Θεού δια της χειροτονίας, έτσι και δωρεάν οφείλομε να την προσφέρομε στους συνανθρώπους μας. Έτσι θα αναζωπυρώνει και θα δυναμώνει και θα ενεργεί η χάρη της Ιερωσύνης μέσα σου. «Τύπος γίνου των πιστών εν λόγω, εν αγάπη, εν αναστροφή, εν πνεύματι, εν πίστει, εν αγνοία» (Α΄ Τιμοθ. 4,12). Όλα αυτά είναι απόδειξη και επιβεβαίωση ότι θα φυλάξεις την ιερά παρακαθήκη που θα λάβεις σε λίγο «άσπιλον, ανεπίληπτον μέχρι της επιφανείας του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού» (Α΄ Τιμοθ. 6,14). Γιατί είναι προτροπή και απαίτηση του ίδιου του Θεού «Την καλήν παρακαθήκην φύλαξον δια πνεύματος αγίου του ενοικούντος εν ημίν» (Β΄ Τιμ. 1,14).
Βίωσον την Ιερωσύνη ως θεραπεία και υγεία ψυχοπνευματική. Εφάρμοσε συ πρώτος τα φάρμακα και ιατρικά μέσα για να δουν έναν υγιή, εύρωστο και αγιασμένο Ιερέα. Να ζεις και να απολαμβάνουν κοντά σου την Εκκλησία του Χριστού ως πνευματικό Νοσοκομείο και θεραπευτήριο.
Να γνωρίζεις τον χειροτονούντα σε Επίσκοπο και κάθε Επίσκοπο ως ιατρό και τους συλλειτουργούς Ιερείς ως νοσηλευτές και θεραπευτές.
«Απόκτησε και συ, ω θαυμάσιε (ιερεύ), έμπλαστρα, ιατρικά υγρά, ξυράφια, κολλύρια, σπόγγους, φλεβότομα, θερμοκαυτήρες, αλοιφές, υπνωτικά, μαχαίρι, επιδέσμους και αυτό που λέγεται αναυσία, δηλαδή το να μη σε πιάνει ναυτία και αηδία από την δυσωδία των πληγών. Αν δεν τα διαθέτομε αυτά, πως θα ασκήσομε επιτυχώς την τέχνη των τεχνών και την επιστήμη των επιστημών», που είναι η θεολογία και η θεογνωσία, ερωτά χαρακτηριστικά ο άγιος Ιωάννης ο Σιναΐτης στο ονομαστό σύγγραμμα της ουρανομήκους Κλίμακος (Λόγος προς Ποιμένα) και ερμηνεύει: «Έμπλαστρο είναι η θεραπεία των παθών. Ιατρικό υγρό είναι η θεραπεία των εσωτερικών παθών και το άδειασμα της εσωτερικής ακαθαρσίας που δεν φαίνεται.
Ξυράφι είναι ο πόνος από τον εξευτελισμό, που καθαρίζει όμως την σαπίλα της υπερηφάνειας. Κολλύριο είναι η επίπληξη και η τιμωρία, που πικραίνει, αλλά ύστερα από λίγο θεραπεύει κάθε θυμό και ακαταστασία. Φλεβότομο είναι η απότομη επέμβαση-εγχείρηση και καθάρισμα πάσης ακαθαρσίας ψυχής και σώματος. Σπόγγος είναι η μετά την εγχείρηση ανακούφιση με το σπόγγισμα και δρόσισμα του ασθενούς με τα γλυκά και ήπια και απαλά λόγια του θεράποντος ιατρού. Θερμοκαυτήρ είναι ο καυτηριασμός που φέρνει όμως ανακούφιση σύντομα κι αποτελεσματικά με τους παρήγορους λόγους του ιατρού. Υπνωτικό εννοούμε την υπακοή και υποταγή για να μη υπεραίρεται και αδρανεί και παρασύρεται από την καλή εξέλιξη της υγείας του. Επίδεσμος είναι η υπομονή, που όλοι έχουν ανάγκη για να δένουν σφικτά και να προστατεύουν όσους εύκολα παρασύρονται και παραλύουν και αποχαυνώνονται. Και τελευταία το μαχαίρι είναι κι αυτό απαραίτητο για να αποκόψει ένα σώμα η μέλος που νεκρώθηκε ψυχικά και σάπισε για να μη μεταδώσει και στους υπολοίπους τη βλάβη».
Όλα αυτά είναι απαραίτητα, γιατί εξασφαλίζουν τον υγιή «έσω της καρδίας ανθρωπον», τον ηγεμονικό νουν, την ισορροπία και προς παντός τη μέγιστη αρετή της απάθειας. Απαραίτητο γνώρισμα στους έμπειρους ιατρούς, ικανούς θεραπευτές, Ηγουμένους και προεστώτες. Κι αυτοί ως έμπειροι και αγιασμένοι ιατροί-θεραπευτές μπορούν να αναστήσουν κάθε νεκρωμένη από την αμαρτία ψυχή. Γιατί η υπακοή και εργασία στις εντολές του Θεού «νεκρών εστιν ανάστασις» (Όσιος Θαλάσσιος, Φιλοκαλία, τομ. Β΄). Αυτήν την ανάσταση από καρδίας εύχομαι και προσεύχομαι να πετύχεις με τη διακονία σου στο Ιερό Θυσιαστήριο. «Ευ, δούλε αγαθέ και πιστέ! Επί ολίγα ης πιστός, επί πολλών σε καταστήσω· είσελθε εις την χαράν του Κυρίου σου» (Λουκ 19,21).
Η χειροτονία του νέου Πρεσβυτέρου της τοπικής Εκκλησίας πραγματοποιήθηκε εν μέσω πολυπληθούς εκκλησιάσματος, που αναφώνησε ζωηρά «Άξιος».
Στο τέλος της Θείας Λειτουργίας ο νέος Ιερέας μοίρασε το αντίδωρο και δέχθηκε ευχές από όλο το εκκλησίασμα, στο οποίο προσφέρθηκε καφές και κέρασμα στην αίθουσα της Ενορίας.
){kind=link}