Το απόγευμα της Τετάρτης 10 Φεβρουαρίου 2016 τελέστηκε Αρχιερατικός Πανηγυρικός Εσπερινός μετ’ αρτοκλασίας για την Εορτή των Αγίων Θεοδώρας της Αυγούστας και Βλασίου, στον Ιερό Μητροπολιτικό Ναό της Υ.Θ. Σπηλαιωτίσσης, όπου και βρίσκεται το χαριτόβρυτο Σκήνωμα της Αγίας, καθώς και οστό του Αγίου Βλασίου.
Του Πανηγυρικού Εσπερινού προεξήρχε ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Κερκύρας, Παξών και Διαποντίων Νήσων κ. Νεκτάριος. Ακόμη έψαλλαν τα μέλη της Χορωδίας Εκκλησιαστικής Μουσικής της Ι.Μ., υπό την διεύθυνση των Καθ. Βυζαντινής Μουσικής κυρίων Γεωργίου Λαδοβρέχη και Νικολάου Μακρόπουλου.
Τον θείο λόγο κήρυξε ο Πρωτοσύγκελλος της Ι.Μ. Αρχιμ. Ιουστίνος Κωνσταντάς, ο οποίος και εξήρε την προσωπικότητα της Αγίας Θεοδώρας. Πιο συγκεκριμένα ανέφερε ότι, η Αγία Θεοδώρα μπόρεσε και συνδύασε δύο προσωνύμια, αυτά της Αυγούστας και Οσίας. Η ιστορία την έχει καταγράψει ως Βασίλισσα και σύζυγο του εικονομάχου Αυτοκράτορος Θεοφίλου. Σε αντίθεση με εκείνον η Αγία τιμούσε τις Ιερές Εικόνες και έχοντας Θείο φωτισμό και σύνεση, έδωσε τέλος στην έριδα που μάστιζε την Αυτοκρατορία, συγκαλώντας την Ζ’ Οικουμενική Σύνοδο, όπου και αποφασίστηκε η προσκύνηση των Εικόνων, αφού αποσαφηνίστηκε ότι η τιμή δίδονταν όχι στα υλικά, από τα οποία ήταν φιλοτεχνημένη η εικόνα, αλλά στο εικονιζόμενο πρόσωπο.
Όσον αφορά την προσωπική της ζωής η Αγία Θεοδώρα από την θέση που είχε ήταν υπεύθυνη να μεταδίδει τη δικαιοσύνη σε όλη την τότε κοινωνία της Αυτοκρατορίας, έχοντας πάντοτε κέντρο τον άνθρωπο σε συνάρτηση με το Θεό. Με την ενηλικίωση του υιού της Μιχαήλ, αποσύρθηκε σε μοναστήρι και αφιερώθηκε στον Κύριό μας, πραγματώνοντας την εν Χριστώ ζωή στο δικό της βίο, μέσω της προσευχής και της νηστείας, όπου και τελειώθηκε εν Αγίω Πνεύματι, διάγοντας ένα βίο Οσιακό, γευόμενη την όντως ζωή.
Κλείνοντας ο π. Ιουστίνος υπογράμμισε ότι και στη δική μας ζωή υπάρχουν διάφορα στάδια, που μας καταξιώνουν ως ενεργούς πολίτες της κοινωνίας, όπου πολλές φορές επωμιζόμαστε την λήψη δύσκολων αποφάσεων, που αποτελούν τις “εξετάσεις” μας εντός του κόσμου. Η Αγία Θεοδώρα, μας διδάσκει τη δυνατότητα να συνεχίζουμε όσο ζούμε να είμαστε χρήσιμοι στους συνανθρώπους μας, διακονώντας τους από την αφάνεια, αλλά στα μάτια του Θεού να είμαστε άνθρωποι πιστοί που βιώνουν την πνευματική ζωή.
){kind=link}