Γράφει ο Παναγιώτης Βόσικας
Ζούμε σε αποκαλυπτικούς καιρούς. Τα σημεία κυριολεκτικά βοούν και οι τριγμοί της επικείμενης κοινωνικής κατάρρευσης, σε παγκόσμιο επίπεδο, ηχούν όλο και πιο έντονα. Αυτό ιδιαιτέρως ισχύει για τη δύσμοιρη πατρίδα μας. Ίσως γιατί αποτελεί – ένεκα της Ορθοδοξίας και του ένδοξου παρελθόντος της – το μόνο ουσιαστικά εμπόδιο στα καταχθόνια σχέδια εωσφορικών δυνάμεων, δυνάμεων που διακαώς ορέγονται την παγκόσμια κυριαρχία.
Να λοιπόν γιατί στις χαλεπές ημέρες μας επιδιώκεται με τρόπο απροκάλυπτο η αποϊεροποίηση του ανθρώπινου προσώπου. Να γιατί σήμερα η παρακμή παραδίδει τη σκυτάλη της ανομίας στον εκφυλισμό με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Το διαβόητο «σύμφωνο συμβίωσης» που πρόσφατα «πλάνοι και γόητες» έκαναν νόμο του κράτους, μαρτυρά με τρόπο ανάγλυφο την τραγικότητα της εποχής μας.
Αλήθεια, ποιος μπορεί πλέον να αρνηθεί ότι η ελληνική κοινωνία σύρεται συνειδητά από κάποιους αντίχριστους στον πνευματικό όλεθρο; Το μόνο παρήγορο στη φρικτή αυτή συγκυρία που ζούμε, όπου η απόγνωση οδηγεί πολλούς ψυχικά ανερμάτιστους συνανθρώπους μας ακόμα και στην αυτοχειρία, είναι κάποιες πνευματικές εστίες που ως φάροι τηλαυγείς μέσα στην κοσμοχαλασιά, συντηρούν την αποσταμένη ελπίδα. Μία απ’ αυτές είναι και ο επιβλητικός όσο και καλλίμορφος Ιερός Ναός Κοιμήσεως Θεοτόκου της Χρυσοσπηλιώτισσας που ευρίσκεται στην οδό Αιόλου των Αθηνών. Λαμπρά ανακαινισμένος, δεσπόζει σ’ ένα κατ’ εξοχήν υλιστικό περιβάλλον όπου η ματαιότητα με τη διαφθορά στήνουν διαρκώς ψυχοκτόνες παγίδες σε ανυποψίαστους περαστικούς.
Χαρισματικός οιακοστρόφος του εν λόγω ιστορικού Ναού, ναού που μετρά πάνω από τρεις αιώνες ορθόδοξης μαρτυρίας, είναι ο ακαταπόνητος και συνάμα φιλακόλουθος πατήρ Αθανάσιος Αττάρτ. Με τρόπο αθόρυβο και πιστός μέχρι κεραίας στις ζείδωρες αξίες της ορθοδοξίας επιτελεί έργο υψηλόπνοο, έργο θεάρεστο και σωστικό, φυλάσσοντας παράλληλα με τον τρόπο του Θερμοπύλες. Κάτω από το πετραχήλι του βρίσκουν ανάπαυση και λυτρωμό πάμπολλες εξουθενωμένες από την αμαρτία ψυχές. Και δεν αρκείται μόνο σ’ αυτό. Μέσα στις πλέον αντίξοες συνθήκες και σε καιρούς αφόρητης οικονομικής δυσπραγίας, επέτυχε το φαινομενικά ακατόρθωτο.
Επέτυχε με τον οβολό των πιστών και μόνο να επαναφέρει την καταρρέουσα από τη φθορά του χρόνου Χρυσοσπηλιώτισσα στην αρχική λαμπρή μορφή της, όπως ακριβώς την οραματίστηκαν οι επιφανείς αρχιτέκτονες Δ. Ζέζος, Π. Κάλκος και βέβαια ο περίφημος Ε. Τσίλλερ. Μάλιστα εντελώς πρόσφατα με τη συγκινητική και πάλι συνδρομή πολυάριθμων πιστών, επανήλθαν στην αρχαία τους λάμψη οι έξοχες αγιογραφίες που κοσμούν τον περί ου ο λόγος κατανυκτικό Ναό. Οι τελευταίες είναι έργο του διάσημου στην εποχή του Σ. Χατζηγιανόπουλου που ήταν ένας από τους επιφανέστερους εκπροσώπους της λεγόμενης μεταναζαρηνής τεχνοτροπίας στην Ελλάδα.
Όμως στη Χρυσοσπηλιώτισσα δεν είναι μόνο ο π. Αθανάσιος που εδώ και χρόνια οδηγεί πολλές επιδεκτικές ψυχές στον περίβλεπτο Αμπελώνα του Κυρίου. Στο ίδιο θα έλεγα «μήκος κύματος» πορεύεται και η σύζυγός του πρεσβυτέρα Σοφία. Εδώ και δεκαετίες με ένθεο ζήλο και υπέρμετρη στοργή οδηγεί πολλά νεαρά βλαστάρια (ακόμα και νέες με πανεπιστημιακά πτυχία) εν μέσω άγριων καιρών στο απάνεμο λιμάνι του Χριστού. Και να σκεφτεί κανείς ότι η Χρυσοσπηλιώτισσα λόγω τοποθεσίας, δεν έχει ούτε έναν ενορίτη! Δε χρειάζεται νομίζω τίποτα περισσότερο για να καταλάβει ο καθένας το μέγεθος της προσπάθειας που γίνεται στον εν λόγω Ιερό Ναό. Μας εμποδίζει η ταπεινοφροσύνη της πρεσβυτέρας – της ακούραστης αυτής εργάτριας του Ευαγγελίου – διαφορετικά πολλά και αξιοθαύμαστα θα μπορούσαμε να αναφέρουμε. Είθε ο Κύριος να επιτρέψει ώστε το ευλογημένο έργο της να συνεχιστεί για πολλά ακόμα χρόνια. Ένα έργο που γνωρίζει την αποθέωση θα έλεγα με την ετήσια εορτή που γίνεται στη Χρυσοσπηλιώτισσα από την ομάδα φοιτητριών και επιστημόνων. Είναι μια καθιερωμένη πλέον εκδήλωση που συμπυκνώνει την πνευματική άθληση μιας ολόκληρης χρονιάς.
Τα εκλεκτά κορίτσια που παίρνουν μέρος σ’ αυτήν, πραγματοποιούν ανά δεκαπενθήμερο πνευματικές συναντήσεις όπου με την καθοδήγηση της πρεσβυτέρας, αναλύουν επαρκώς διάφορα εδάφια του Ευαγγελίου και όχι μόνο. Η φετινή εκδήλωση που έγινε την Κυριακή 7 Φεβρουαρίου, είχε τον χαρακτηριστικό τίτλο «Ομιλούν οι πόλεις». Συγκεκριμένα έγινε εκτενής αναφορά σε πόλεις άγνωστες της Παλαιστίνης (Βηθλεέμ, Ναζαρέτ, Ιεριχώ κ.λ.) που η εκεί συγκλονιστική παρουσία του Θεανθρώπου τις κατέστησε παγκόσμια σύμβολα. Σύμβολα ό,τι του πιο ωραίου και λυτρωτικού γνώρισε ο άνθρωπος επί της γης. Σύμβολα που κανένας πανδαμάτωρ χρόνος δε θα μπορέσει ποτέ να καταλύσει. Επίσης έγινε μνεία και σε πρώην άσημες λίμνες (Τιβεριάδα κ.λ.) και θάλασσες (Γαλιλαία), που συνδέθηκαν με τον ανυπέρβλητο Λόγο του Κυρίου και γι’ αυτό έκτοτε κατέχουν περίοπτη θέση στην πανανθρώπινη ιστορία. Τέλος, έγινε αναφορά και σε ταπεινά βουνά (Θαβώρ, Όρος των Ελαιών), τα οποία για τον γλυκύτατο Ιησού υπήρξαν τερπνά καταφύγια. Τα θεία χνάρια Του τα κατέστησαν κλίμακες σωτηρίας, κλίμακες που όποιος τις ανεβαίνει φθάνει στην πνευματική ολοκλήρωση και στη θέωση κατά χάριν.
Η τόσο επιτυχημένη αυτή εκδήλωση που ξεκίνησε με προσευχή και μια μικρή αλλά εύστοχη εισήγηση της πρεσβυτέρας, έκρυβε πολλές ευχάριστες εκπλήξεις. Έκρυβε συναρπαστικές περιγραφές, όλες σχετικές με το θέμα, εμπνευσμένα χριστιανικά τραγούδια και υπέροχα βίντεο που συνοδεύονταν από κατάλληλη μουσική υπόκρουση. Το όλο πρόγραμμα, σοφά σχεδιασμένο, κράτησε σε υψηλά επίπεδα το ενδιαφέρον των παρευρισκομένων μέχρι που έφτασε η ώρα του θεατρικού δρώμενου. Το τελευταίο για μια ακόμα χρονιά ήταν η κορυφαία πράξη της εν λόγω εορτής. Με τον χαρακτηριστικό τίτλο «Τα τρία δέντρα», τις ωραίες μεταφορικές εικόνες του, τα βαθιά νοήματά του και τη συναρπαστική πλοκή του, αναμφισβήτητα έκλεψε – όπως λέμε – την παράσταση. Σ’ αυτό συνέβαλαν βέβαια και τα κορίτσια που υποδύθηκαν τους ρόλους με τρόπο θα έλεγα υποδειγματικό. Όμως και τα υπόλοιπα που συμμετείχαν στην αξέχαστη αυτή εορτή, ανταπεξήλθαν με απόλυτη επιτυχία σε ό,τι τους ανατέθηκε. Δικαίως λοιπόν όλα απέσπασαν στο τέλος, ως αναγνώριση, ένα θερμό όσο και παρατεταμένο χειροκρότημα. Είθε ο Κύριος στους ταραγμένους καιρούς που ζούμε, να τα ενδυναμώνει αδιαλείπτως και να τα καθοδηγεί.
Η λαμπρή αυτή εκδήλωση επισφραγίστηκε με τον καλύτερο τρόπο από τον Μητροπολίτη Βελεστίνου Δαμασκηνό. Ο πολιός ιεράρχης που εκπροσωπούσε τον Μακαριότατο Αρχιεπίσκοπο Αθηνών και πάσης Ελλάδος κ. κ. Ιερώνυμο, σαγήνευσε τους παρισταμένους μ’ ένα σύντομο μεν αλλά όντως διδακτικό καταληκτικό λόγο. Ακολούθησε η απονομή ενθυμίων και το καθιερωμένο κέρασμα. Όλοι ανεξαιρέτως όσοι γέμισαν ασφυκτικά τον Ιερό Ναό της Χρυσοσπηλιώτισσας, αποχώρησαν ψυχικά αναπτερωμένοι. Το «και του χρόνου» που αυθόρμητα έλεγαν φανέρωνε τον ενθουσιασμό τους!
