Ο Οικουμενικός Πατριάρχης επισκέφθηκε μεταξύ άλλων σήμερα τελευταία μέρα της επίσκεψή του στην Κέρκυρα την Ιερά Μονή Παντοκράτορος Αγίου Αθανασίου στον Αγρό. Στην αποχαιρετιστήριο προσφώνησή του προς τον κ. Βαρθολομαίο ο Μητροπολίτης Κεκρύρας Νεκτάριος χαρακτήρισε τον Πατριάρχη “Σεπτή Κορυφή της Ορθοδοξίας” ενώ αναφέρθηκε και στον μοναχισμό λέγοντας:
“τα μοναστήριά μας είναι χτισμένα στην ομορφιά και την μοναδικότητα του φυσικού τοπίου και ο μοναχός απολαμβάνει της κοινωνίας με τον Κτίστη και την κτίσι, για να μπορή να κατανοή το μέγεθος της σοφίας και της δημιουργικής ενεργείας του Θεού. Διότι ο μοναχός αξιοποιεί κάθε στοιχείο του φυσικού τοπίου για να οργανώση με απλότητα και σεβασμό τον τόπο της κατοικίας του και να συγκατοική με τους αδελφούς του στην τερπνότητα της αγάπης. Διότι ο μοναχός έχει ως κέντρο της ζωής του τον ναό, όπου αγωνίζεται να ιδή το κάλλος της Βασιλείας, να βιώση το έλεος του Θεού.
Η επίσκεψίς Σας λοιπόν, Παναγιώτατε, στα μοναστήριά μας αποτελεί για τους μοναχούς και τις μοναχές μας αφορμή επαναβεβαιώσεως από την πλευρά τους της αγάπης, της τιμής και του σεβασμού τους προς την Μητέρα Εκκλησία και την ίδια στιγμή αφορμή περαιτέρω προσευχής για το Πρόσωπόν Σας. Σας βεβαιούμε ότι στον τόπο μας τα μοναστήρια μας αποτελούν μικρότερους ή μεγαλύτερους λύχνους, οι οποίοι φωτίζουν τον κόσμο. Στηρίζουν τους ανθρώπους στον αγώνα τους να μην λησμονήσουν την ουσία της πνευματικής τους αποστολής, η οποία δεν παύει να είναι η πίστη στο Θεό, η αγάπη και η προσευχή, το μέτρο και η άσκηση, δηλαδή τα όρια τα οποία μας διαχωρίζουν από την εκκοσμίκευσι. Οι μοναχοί και οι μοναχές μας βλέπουν τις δυσκολίες και τους σταυρούς, τους οποίους σηκώνουν οι πολλοί.
Την ίδια στιγμή όμως επειδή ο μοναχός αγωνίζεται και ο ίδιος να κάνει πράξι τον λόγο «οψόμεθα τον Θεόν καθώς εστί» (Α’ Ιωάν. 3,2), κατανοεί ότι καλείται να είναι πρωτοπόρος και διαρκώς αγωνιζόμενος ώστε και ο ίδιος να ψαύει τα θεία, αλλά και να μνημονεύει όλους εμάς, οι οποίοι διακονούμε την Εκκλησία εν τω κόσμω, διότι γι’ αυτό έχουμε κληθή. Πρωτίστως όμως οι μοναχοί και οι μοναχές μνημονεύουν των ηγουμένων της Εκκλησίας (Εβρ. 13,7) και προσεύχονται γι’ αυτούς, διότι φέρουν την ευθύνη για την πορεία και την μαρτυρία της. Είναι λοιπόν κοντά Σας, Παναγιώτατε, παρακαλούντες Κύριον τον Θεόν όπως Σας ενισχύη και Σας ενδυναμώνη να μην πάψετε να έχετε νούν Χριστού και να μην κουραστή η αγαπώσα καρδία Σας να δίδη συνεχώς αυτή την καλή μαρτυρία.
Οι μοναχοί και οι μοναχές μας Σας εμπιστεύονται, Παναγιώτατε, για τον πρόσθετο λόγο ότι στον τόπο μας γνωρίζουμε να συνυπάρχουμε.”
