Διαβάστε ολόκληρη την ευχαριστήρια ομιλία του Άρχοντα Ρεφερενδάριου της Μεγάλης του Χριστού Εκκλησίας της Κωνσταντινουπόλεως κ. Νικολάου Σωσσίδη, την οποία εκφώνησε την Κυριακή 27 Σεπτεμβρίου 2015, στον Ιερό Ναό του Αγίου Νικολάου Νυμφαίου.
Την ημέρα εκείνη κατόπιν σεπτής εντολής του Οικουμενικού Πατριάρχου κ. Βαρθολομαίου, ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Καστορίας κ. Σεραφείμ, τον χειροθέτησε σε Άρχοντα Ρεφερενδάριο, αναγνωρίζοντας την προσφορά του και την αγάπη του προς την Εκκλησία του Χριστού και την Ιερά Μητρόπολη Καστορίας, καθώς και προς την πατρίδα και το Έθνος μας.
Σεβασμιότατοι Ιεράρχες,
Κύριοι εκπρόσωποι των Αρχών,
Πανοσιολογιότατοι,
Πανιερότατοι,
Αγαπητοί Φίλοι και Φίλες,
Αγαπητοί Νιβεστιανοί Συντοπίτες,
Σεβασμιωτατε, Σας ευχαριστώ εκ βάθους καρδίας για τους θερμούς λόγους Σας.
Καταρχήν θα ήθελα να ευχαριστήσω όλους για την τιμητική σας παρουσία. Και τούτο, διότι η σημερινή μέρα αποτελεί ιδιαίτερη διάκριση και τιμή για μένα, την σύζυγο μου Εύη και ολόκληρη την οικογένεια μου.
Μετά βαθύτατης συγκινήσεως επληροφορήθην από τον Σεβασμιότατο Μητροπολίτη Καστορίας κ. Σεραφείμ, ο οποίος είναι και Ποιμενάρχης της ιδιαιτέρας μου πατρίδος, το άγγελμα της προαγωγής του ταπεινού μου προσώπου εις Άρχοντα Ρεφερενδάριον της μαρτυρικής Μεγάλης του Χριστού Εκκλησίας. Η τιμητική αυτή διάκριση προέρχεται από την Αυτού Θειοτάτη Παναγιότητα, τον Οικουμενικό Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως κ.κ. Βαρθολομαίο.
Ο Ρεφερενδάριος, εκκλησιαστικό αξίωμα από τον πέμπτο αιώνα μ.Χ., ήταν ο έκτακτος εκκλησιαστικός και προσωπικός αντιπρόσωπος του Πατριάρχη, ο οποίος ανελάμβανε εμπιστευτικάς πάντοτε αποστολάς με διπλωματικό χαρακτήρα εις τας άλλας Εκκλησίας και τα Πατριαρχεία, εις τον αυτοκράτορα ή και εις τους ανωτέρους αξιωματούχους. Όπως αντιλαμβάνεστε, η τιμή για μένα είναι ύψιστη και η υπερηφάνεια μεγάλη.
Το τίμημα όμως της μεγαλοσύνης είναι η ευθύνη!
Ας μου επιτρέψει λοιπόν ο Πανάγαθος Θεός να συνεχίσω την προσφορά των υπηρεσιών μου, αλλά και την αγάπη, αφοσίωση, και την ακλόνητη πίστη μου προς τις διαχρονικές, αιώνιες και ακατάλυτες αλήθειες της Ορθοδόξου μας πίστεως και την εμπιστοσύνη μου εις το μέλλον του ταλαιπωρημένου αλλά και ακατάβλητου γένους μας.
ΣΕΒΑΣΜΙΟΤΑΤΟΙ ΙΕΡΑΡΧΕΣ
Η Ελλάς και ο Ελληνισμός διέρχονται εξαιρετικά κρίσιμες ώρες. Η ηθική, οικονομική, πολιτική και κοινωνική κρίση είναι βαθία.
Το κυρίως όμως μέτωπο του αγώνα για την ιστορική επιβίωση του Ελληνισμού σήμερα δεν είναι η αντιμαχία με τους Ευρωπαίους πολιτικούς ή τους δανειστές μας και ο εφιάλτης του υπερδανεισμού, όσον καταστρεπτικός και εάν αυτός έχει αποβεί για όλους. Το κυρίως μέτωπο είναι στο εσωτερικό. Είναι η γλώσσα, η παιδεία με την ευρεία έννοια, η ιστορική συνείδηση, η αριστεία, η αρετή, τα ήθη και τα έθιμα, η τέχνη, και η καλλιέργεια κοινωνικής ευαισθησίας.
Μια κοινωνία σε κατάρρευση, με μηδενισμένη κάθε ποιότητα ζωής πέρα από την καταναλωτική ευμάρεια, είναι αδύνατο να επιβιώσει, όσο πλούτο και να έχει. Αν μοναδικός, ή κύριος, σκοπός μας παραμένει ο ευδαιμονισμός, το μέλλον του Έθνους θα αποβεί προβληματικό η ακόμη και μοιραίο. Χρειάζεται εθνική εγρήγορσις, και όπως πάντα, η βοήθεια της Εκκλησίας.
Στις στιγμές κρίσης δεν αρκεί να κάνουμε ότι καλύτερο μπορούμε, αλλά πρέπει να υπερβούμε τους εαυτούς μας και να κάνουμε αυτό που απαιτείται. Ο Ιωάννης Καποδίστριας ως Πρώτος Κυβερνήτης της Ελλάδος είπε «εφόσον τα ιδιαίτερα εισοδήματα μου αρκούν διά να ζήσω, αρνούμαι να εγγίσω μέχρι και του οβολού τα δημόσια χρήματα, ενώ ευρισκόμεθα εις το μέσον ερειπίων και ανθρώπων βυθισμένων εις εσχάτην πενίαν». Ο σκοπός μας σήμερα πρέπει να είναι να κάνουμε τα αδύνατα δυνατά ώστε να μην αφήσουμε αυτήν την βαθιά κρίση να μετατραπεί σε παρακμή.
Οι άνθρωποι που κυβέρνησαν τα τελευταία 40 και πλέον χρόνια, αποφάσισαν το 1981 ότι η ένωσις με την Ευρωπαϊκή Κοινότητα, και μετέπειτα το Ευρωπαϊκό νόμισμα, θα είχε ως αποτέλεσμα να γίνουμε περισσότερο Ευρωπαίοι. Δυστυχώς, οι ατυχείς χειρισμοί όλων των κυβερνήσεων έκτοτε, έφερε το αντίθετο αποτέλεσμα• όχι μόνον να μην γίνουμε περισσότερο Ευρωπαίοι αλλά, σήμερα, να κινδυνεύουμε να χάσουμε και την ελληνικότητα μας. Όπως όμως μας δίδαξε πρώτος ο Μέγας Αλέξανδρος, η ελληνικότητα είναι κάτι πολύ μεγαλύτερο και ευρύτερο από την υπηκοότητα.
Σήμερα, η ικανότης του ανθρώπου να βλέπει και να διακρίνει βρίσκεται σε κάμψη. Εδώ βέβαια δεν εννοώ την φυσιολογική ευαισθησία του ανθρώπινου ματιού. Εννοώ την πνευματική ικανότητα του ανθρώπου να διακρίνει την καταφανή πραγματικότητα όπως αυτή είναι. Όπως λέει η παροιμία μας ‘ο πραγματικά τυφλός είναι αυτός ο οποίος δεν θέλει να δει’. Δυστυχώς, σήμερα, για πρώτη φορά ύστερα από κάποιες χιλιάδες χρόνια, η λέξη «ελληνικός» προσάπτει και ντροπή.
Γι’αυτό, ο ελληνισμός σήμερα είναι υποχρεωμένος να αντικρίσει την πραγματικότητα και μακριά από κάθε υλιστικό δογματισμό, να προσπαθήσει να μην χάσει την ψυχή του.
Η πίστη, η ελπίδα, η ευεργεσία και η φιλανθρωπία είναι λέξεις και έννοιες συνυφασμένες με τον ελληνισμό και απόλυτα αναγκαίες σήμερα.
Ευτυχώς, η ιστορία μας είναι πλούσια από παραδείγματα ανθρώπων προς μίμηση που στις ποιο κρίσιμες στιγμές του Έθνους ποτέ δεν έχασαν ούτε την πίστη τους, ούτε τις ελπίδες και ευεργέτησαν το Έθνος προσφέροντας είτε τεράστιες υλικές και ηθικές βοήθειες είτε προσφέροντας ανεκτίμητες υπηρεσίες. Μερικά παραδείγματα-πρότυπα κατά την περίοδο του Νεότερου Ελληνισμού ήσαν Έλληνες όπως ο Συγγρός, ο Σίνας, ο Ζάππας, ο Τοσίτσας, ο Στουρνάρας, ο Κωλέττης, ο Σμολένσκι, ο Ίων Δραγούμης, ο Παύλος Μελάς και βεβαίως, πολλοί άλλοι.
Όσον αφορά την ελπίδα, πριν ξεκινήσει την Μεγίστη Εκστρατεία του ο Μέγας Αλέξανδρος, το ταμείο του είχε μόνο εβδομήντα τάλαντα, για να συντηρήσει τους τριάντα χιλιάδες πεζούς και πέντε χιλιάδες ιππείς. Αυτά τα χρήματα έφταναν για να συντηρήσουν το Εκστρατευτικό Σώμα για μόνον τριάντα ημέρες. Ο Αλέξανδρος, τότε, πούλησε την προσωπική του βασιλική περιουσία και μοίρασε τα κτήματα και τα χρήματα στους Μακεδόνες και στους εταίρους του, μη κρατώντας τίποτα για τον εαυτό του. Τότε ο Περδίκκας, ένας από τους εταίρους του, τον ρώτησε: «Για εσένα, βασιλιά μου, τι έμεινε;» και ο Αλέξανδρος του απάντησε απλά: «Οι ελπίδες».
Οι ελπίδες που εννοούσε ο Αλέξανδρος, δεν ήταν στρατός εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων του Ξέρξη, ούτε οι μεγάλοι του στόλοι. Οι εξωτερικές ελπίδες ήταν μεν η μεγάλη φιλοδοξία με τον μικρό στρατό του, ο ζήλος ανάμεσα σε συνομήλικούς του και η αίσθηση το ότι ήταν διαφορετικός. Αλλά μεγαλύτερη βαρύτητα είχαν οι εσωτερικές ελπίδες του. Αυτές ήταν η ευσέβεια προς τον Θεό, η πίστη στους φίλους, η λιτότητα, η εγκράτεια, η φιλανθρωπία, η αγαθοεργία, η ευψυχία, η ανυπαρξία της αίσθησης του φόβου για τον θάνατο, η σταθερότητα στις αποφάσεις και η ταχύτητα στις πράξεις, και η ανάγκη για πράξη του καλού. Ο συνδυασμός όλων αυτών των ελπίδων, έδωσε στον Αλέξανδρο τα εφόδια με τη μορφή τριών ελπίδων, οι οποίες είχαν για συστατικά τους όλες αυτές, την αίσθηση της διαφοροποιήσεως από τους άλλους ανθρώπους, το χρέος απέναντι στο Θείο και το χρέος απέναντι στην Πατρίδα και στο Έθνος. Γιατί, το χρέος κάνει τον άνθρωπο. Όπως πολλούς αιώνες αργότερα έγραψε ο Winston Churchill «ο χαρακτήρας μπορεί να επιδεικνύεται στις μεγάλες στιγμές αλλά πλάθεται στις μικρές».
Οι καιροί αλλάζουν, οι ανάγκες αλλάζουν και οι συνθήκες αλλάζουν. Το καθήκον όμως όλων μας προς την πατρίδα, το Έθνος και την Ορθοδοξία δεν αλλάζει. Και προς τούτο, δεν αρκεί μόνον η απαραίτητη αγάπη προς την Ελλάδα, αλλά απαιτείται η συμβολή και ενεργή συμμετοχή όλων, αναλόγως των δυνατοτήτων μας, οπουδήποτε της γης και εάν διαβιούμε.
Πιστεύω ακράδαντα ότι η Εκκλησία μας είναι συνυφασμένη με την Εθνική μας υπόσταση και ότι η Ορθοδοξία συνδέεται αναπόσπαστα, με το παρελθόν αλλά και με το παρόν και με την μελλοντικήν Εθνική μας επιβίωση. Και γι αυτό, περιμένουμε όλοι μας την καθοδήγηση και την στήριξη της πνευματικής μας ηγεσίας, που καθ όλη τη διάρκεια του εθνικού μας βίου, δεν έπαυσε να είναι μεταξύ των πρώτων.
Και πάλι, Σας ευχαριστώ από τα βάθη της καρδίας μου!
Νικόλαος Ι. Σωσσίδης
-120x86.jpg)
