Βαθύτερα νοήματα περί ενότητας και μηνύματα προς πάσα κατεύθυνση περιλαμβάνει το μήνυμα του Μητροπολίτη Πειαιώς Σεραφείμ ενόψει 15Αυγουστου. Σε αυτό ο κ. Σεραφείμ σχολιάζει με αρκετούς αποδέκτες εμμέσως πλην σαφώς πως η ενότητα είναι γέννημα της αληθείας και απότοκος του δόγματος!!!! Η αναφορά περί ενότητος και δόγματος θα μπορούσε κάλλιστα να ερμηνευθεί και ως μια νύξη περί των διαχριστιανικών διαλόγων και των όλο και πιο στενών σχέσεων του Φαναρίου με το Βατικανό…
Εγκύκλιο για την Κοίμηση της Θεοτόκου εξέδωσε, λοιπον, ο Μητροπολίτης Πειραιώς Σεραφείμ και μεταξύ άλλων χαρακτηρίζει Παναγία μας «φλεγομένη και μη καιομένη βάτο», «επουράνιο κλίμακα», «γη της επαγγελίας»…
Ακολουθεί ολόκληρη η εγκύκλιος
Τέκνα μου εν Κυρίω αγαπητά και περιπόθητα,
Ατενίζοντας την εικόνα της Κοιμήσεως της Θεοτόκου, έτσι όπως η εκκλησιαστική παράδοση εξιστορεί και φιλοτεχνεί, αισθανόμαστε πως είμαστε παρόντες, όχι απλά σε μία εξόδιο ακολουθία, αλλά σε μία μεγάλη Εορτή και Πανήγυρη. Δυνάμεις αγγελικές, ο χορός των ενδόξων Αποστόλων, Πατέρες αποστολικοί, Υμνογράφοι εκκλησιαστικοί, πιστοί, μα και δύσπιστοι, πλαισιώνουν το σεπτό σκήνωμα της Παναγίας Παρθένου. Καί στο κέντρο της ιεράς εικόνος ο ίδιος ο Κύριος Ιησούς Χριστός, κρατώντας στα χέρια του την ψυχή της Μητρός Του. Ναί, βρισκόμαστε ενώπιον μίας σπουδαίας Εορτής, της Εορτής της «ενότητος».
Το ανθρώπινο γένος μετά την πτώση, μετά την απομάκρυνσή του από τον Δημιουργό του, απώλεσε πολλά από εκείνα τα δωρήματα που ο Θεός του προσέφερε. Ένα από αυτά τα χαρίσματα του Θεού, ήταν και εκείνο της «ενότητος».
Ο Αδάμ και η Εύα, τα δύο πρώτα ανθρώπινα πρόσωπα, στα μάτια του Θεού αποτελούν τον έναν άνθρωπο. Δημιουργήθηκαν για να υπάρχουν με τον τρόπο της Τριάδος. Ένας Θεός, τρεις υποστάσεις. Ένας άνθρωπος, δύο πρόσωπα αρχικά, και μετά την εντολή του Θεού «αυξάνεσθε και πληθύνεσθε και κατακυριεύσατε τη γη», μύρια στην εξέλιξη του ανθρωπίνου γένους.
Όμως αυτή η προοπτική της ενότητας διαρρηγνύεται με τρόπο τραγικό. Ο άνθρωπος δεν θέλησε να ομοιάσει στο Θεό. Επιλέγει τον τρόπο της ιδιώτευσης, της αυτονομημένης πορείας, όπου η ατομικότητα του καθενός νοείται ως το κέντρο της δημιουργίας. Στην προοπτική αυτή η πλάση υπάρχει για να την κατακτήσεις και να την εκμεταλλευτείς, οι άλλοι άνθρωποι είναι ξένοι η ακόμα και εχθροί, και ο Θεός δεν υπάρχει, αλλά και αν ακόμα υπήρξε ποτέ, ανακηρύσσεται νεκρός, έτσι ώστε ο άνθρωπος να απελευθερωθεί οριστικά από την αγάπη Του.
Έτσι ο κάθε άνθρωπος γίνεται ένα κομμάτι, ένα σπάραγμα, ένα θλιβερό υπόλειμμα της αρχαίας εκείνης ενότητος για την οποία ήταν πλασμένος. Ζεί και πεθαίνει με την ψευδαίσθηση πως είναι ακέραιος και ολόκληρος. Μα το κενό που νιώθει μέσα του, δεν μπορεί να το γεμίσει ούτε με τα υλικά αγαθά, ούτε με τα επιτεύγματά του, ούτε με την αναγνώρισή του από τους άλλους ούτε από τον δήθεν ανθρωποκεντρισμό της αριστεράς ή τον δήθεν κοινωνικοκεντρισμό της φιλοσοφίας. Κάτι του λείπει, η καλύτερα, κάποιος απουσιάζει από τη ζωή του. Τούτος δεν είναι άλλος από τον Θεό. Είναι Εκείνος στον οποίο εναντιώθηκε, Εκείνος που απέρριψε, Εκείνος που λησμόνησε και Εκείνος που λαχταρά, όσο τίποτε άλλο στη μίζερη ζωή του, ακόμα κι αν δεν το ξέρει, ακόμα κι αν δεν τολμά να το συνειδητοποιήσει.
Σ’ αυτή την κεκρυμμένη λαχτάρα του ανθρωπίνου γένους ο Θεός ανταποκρίθηκε στέλνοντας τον Υιό του τον μονογενή στον κόσμο, να προσλάβει την ανθρώπινη φύση, να γίνει άνθρωπος αληθινός. Στο σχέδιο της Θείας οικονομίας ο Υιός και Λόγος του Θεού γίνεται ένας νέος Αδάμ, που αποκαθιστά την σχέση του ανθρώπου με τον Θεό και καταδεικνύει τον αληθινόν άνθρωπον.
Με το σωτήριο έργο του Κυρίου, κάθε πρόσωπο μπορεί να ξαναγίνει ακέραιο μετέχοντας στο εκκλησιαστικό γεγονός. Όποιος βαπτίζεται στο όνομα της Αγίας Τριάδος και μετέχει της Μυστηριακής Εκκλησιαστικής ζωής, ενώνεται με το Σώμα του Χριστού, ενώνεται με την Εκκλησία. Συσωματώνεται, ολοκληρώνεται και αγιάζεται και τούτο το γεγονός έχει επιπτώσεις σε όλο του το βίο, αγγίζει όλη του την ύπαρξη. Η χαμένη ενότητα του ανθρώπου επαναβρίσκεται και επισφραγίζεται στο Σώμα και στο Αίμα του Λυτρωτού και Σωτήρος Ιησού Χριστού.
Τούτη την ενότητα του Χριστού, υπηρετεί η Παναγία μητέρα Του, από τις απαρχές του βίου της, τότε που ως νήπιο κρατήθηκε στην αγκάλη των δικαίων γονιών της, μέχρι και την αγία τελευτή της στο χωρίο της Γεσθημανής. Δούλη Κυρίου μα και σκεύος εκλογής κατέστη η Παρθένος Κόρη, από αγάπη προς τον Θεό κι από συμπόνια προς τον ταλαίπωρο άνθρωπο. Γι’ αυτό ταπεινά και μυστικά εργάστηκε για την ενότητα του ανθρωπίνου γένους, συμμετέχοντας και συνεργώντας στο σχέδιο του Θεού.
Η Παναγία ενώνει τον ουρανό με τη γη. Η Παρθένος Κόρη απαντώντας στον αρχαγγελικό χαιρετισμό του Ευαγγελισμού με το «Ιδού η δούλη Κυρίου, γενοιτό μοί κατά το ρήμα σου» αποδέχεται να συντελεστεί μέσα στη μήτρα της το μέγιστο θαύμα της ενανθρωπήσεως. Στο ιερό εκείνο «κατοικητήριο» ο Θεός συναντά τον άνθρωπο και ενώνεται οριστικά μαζί του. Ο Υιός και Λόγος του Θεού, σαρκωμένος πλέον, κυοφορείται στα σπλάχνα της Παρθένου κόρης. Ο Υιός και Λόγος του Θεού, γεννάται από την Θεοτόκο, προσλαμβάνοντας ολόκληρη την ανθρώπινη φύση για να την θεραπεύσει. Η ενότητα του Θεού με τον άνθρωπο είναι πλέον γεγονός, για πάντα συνδεδεμένο με το πρόσωπο της Θεοτόκου.
Η Παναγία ενώνει τα παλαιά με τα καινά. Ο κόσμος στον οποίο ήρθε η Μαριάμ είναι εκείνος της προσμονής. Ο περιούσιος λαός του Θεού, εκείνος που δέχθηκε τον Νόμο, τις εντολές και τις ευεργεσίες· εκείνος που προσκύνησε είδωλα και ψεύτικους θεούς· εκείνος που απέκτεινε τους δικαίους και τους προφήτες· συνεχίζει να περιμένει τον Μεσσία, χωρίς να κατανοεί το σχέδιο του Θεού, χωρίς να μπορεί να ξεδιαλύνει τα σημεία και τα σύμβολα που ο Θεός του παρέδωσε. Η Θεοτόκος Μαρία γίνεται το πρόσωπο που ερμηνεύει και εξηγεί, όχι με λόγους μα με την ίδια της την ύπαρξη, πως ο Θεός με έργα, με ρήματα, με σύμβολα κατεργάζεται την σωτηρία των ανθρώπων.
Είναι «η φλεγομένη και μη καιομένη βάτος», είναι «η επουράνιος κλίμαξ», είναι «η γη της επαγγελίας», είναι «η σκηνή του μαρτυρίου», είναι «η πύρινη στήλη, το μάννα, η στάμνος, η επτάφωτος λυχνία». Όλα τα παλαιά εξηγούνται με ένα καινό νόημα. Όλα όσα έγιναν είχαν το νόημά τους, το οποίο τώρα αποκαλύπτεται στο πρόσωπο της Παναγίας. Έτσι ο χρόνος ενοποιείται, τα πάντα προβάλλουν καινά και σημερινά. Στην εποχή του Χριστού, στους καιρούς της Διαθήκης της Καινής η Θεοτόκος προσφέρει το ανθρώπινο παρελθόν και το μεταποιεί σε αέναο παρόν.
Η Παναγία ενώνει τον άνδρα και την γυναίκα. Μία από τις πρώτες επιπτώσεις της πτώσεως αποτέλεσε η απόσταση που δημιουργήθηκε μεταξύ ανδρός και γυναικός. Ανάμεσά τους παρεμβλήθηκαν η εξουσιαστική διάθεση, η κτητικότητα και τελικά ο φόβος και η αντιπαλότητα. Ο Χριστός στις απαρχές του λυτρωτικού του έργου παραβρέθηκε σε ένα γάμο στην Κανά της Γαλιλαίας. Ήταν μαζί του και η Μητέρα του. Ήταν εκείνη η οποία απευθύνθηκε στον Υιό της, όταν ο οίνος της γαμήλιας τράπεζας τελείωσε, ζητώντας του να παρέμβει και να ενεργήσει τα δέοντα, για να μη μειωθεί ούτε στο ελάχιστο η χαρά και η ευφροσύνη που ακολουθούν την κατά Θεώ ένωση ενός άνδρα με μία γυναίκα. Ήταν εκείνη που απευθύνθηκε στους υπηρέτες της εορτής, προτρέποντάς τους να δείξουν απόλυτη υπακοή στα λεγόμενα του Υιού της. Με αυτό τον διακριτικό τρόπο η Παναγία μας συντελεί τα μέγιστα στον επαναπροσδιορισμό μέσα στους κόλπους της Εκκλησίας της ενότητος του ανδρογύνου.
Η ανύμφευτος νύμφη, πρέπει όλοι να γνωρίζουμε καλά, πως είναι η εγγυήτρια κάθε συζυγικής σχέσης και γι’ αυτό σε όλες τις δυσκολίες του έγγαμου βίου, άνδρες και γυναίκες μπορούμε προς εκείνη να προστρέχουμε, για να απαλλάσσει από πειρασμούς και κινδύνους, για να ενώνει τα διεστώτα, μη επιτρέποντας την διχόνοια και τον χωρισμό.
Η Παναγία ενώνει την ζωή και τον θάνατο. Ο «έσχατος εχθρός» του ανθρώπου κατά τον απόστολο Παύλο είναι ο θάνατος. Όμως ο Αναστάς εκ των νεκρών, ο Ιησούς Χριστός καταργεί τον θάνατο και απαλλάσσει τον άνθρωπο από τούτη την δουλεία. Αναρωτιώνται όμως οι άνθρωποι: Μα γιατί ο θάνατος παραμένει να υπάρχει στη ζωή μας; Γιατί στερούμαστε πρόσωπα αγαπημένα; Γιατί να παλεύουμε με ασθένειες και δοκιμασίες; Στα ερωτήματα αυτά η Κοίμηση της Θεοτόκου έρχεται να δώσει ικανές απαντήσεις, έρχεται να παρηγορήσει και να ξεκουράσει. Η Παναγία μας παρ’ όλο που κατέστη «σκεύος αμίαντο», «καθαρή και άσπιλος», ξένη από κάθε πτώση και από κάθε αμαρτία, μετά την επέλευση του Αγίου Πνεύματος, γνώρισε και εκείνη τον θάνατο. Στην εικόνα της Κοιμήσεως βλέπουμε αυτή τη τραγική στιγμή του χωρισμού της παναγίας ψυχής της από το άμωμο σώμα της. Όμως ακριβώς εδώ έγκειται και η κατάργηση του θανάτου.
Η ψυχή της κεκοιμημένης Μαρίας δεν φυλακίζεται στον Άδη, δεν παραδίδεται στον θάνατο οριστικά, αλλά παραλαμβάνεται από τον Υιό και Θεό της, εναποτίθεται στην αγκάλη Του, στα χέρια εκείνα που κρατούν και ασφαλίζουν και σώζουν τον άνθρωπο. Μα και το σώμα της Παναγίας μας, το οποίο από τους Αποστόλους σε μνήμα ενταφιάζεται, δεν εγκαταλείπεται στη φθορά και στη σήψη, αλλά ανίσταται από τον Χριστό και παραλαμβάνεται κι αυτό εις τον ουρανό. Έτσι η Παναγία με την σεπτή Της Κοίμηση και την αγία της Μετάσταση αποκαλύπτει στους ανθρώπους ότι ο θάνατος πλέον είναι ένα πέρασμα από τα παρόντα στα μέλλοντα, από τα οδυνηρά στα ευφρόσυνα, από τα φθαρτά στα άφθαρτα, από τα πρόσκαιρα στα παντοτινά. Η ψυχή κάθε κεκοιμημένου, στα χέρια του Χριστού παραδίδεται, και το σώμα του, στη γη αποτίθεται με την προσδοκία της εγέρσεως. Γι΄αυτό ο θάνατος στη σκέψη των χριστιανών ως ύπνος νοείται, ως κοίμηση και ανάπαυση λογίζεται, αφού «ανάστασιν νεκρών» προσδοκούμε «και ζωήν του μέλλοντος αιώνος».
Στις μέρες μας πολύς λόγος γίνεται και πολλά εγχειρήματα αποτολμούνται στο πλαίσιο της ενότητας μεταξύ των ανθρώπων. Είναι σίγουρα σημαντικό οι άνθρωποι να συναισθανθούμε πως η ζωή μας γίνεται μία κόλαση αληθινή, όταν παραμένουμε κεχωρισμένοι από τον Θεό, από τον συνάνθρωπο και από την κτίση. Είναι σπουδαίο να θελήσουμε αληθινά την ένωση με τον Δημιουργό και μεταξύ μας. Όμως ας μη ξεγελαστούμε πιστεύοντας ότι η ενότητα μπορεί να είναι επίτευγμα των δικών μας ενεργειών και πράξεων. Η ενότητα είναι ποιότητα θεική· είναι γεγονός εκκλησιαστικό· είναι γέννημα της αληθείας· είναι απότοκος του δόγματος· είναι άρνηση του ψεύδους· είναι αποδοχή του μαρτυρίου· είναι δώρημα του Τριαδικού Θεού. Σ’ αυτήν την ενότητα καταφάσκουμε, αυτή ζητούμε, γι’ αυτήν προσευχόμαστε. Όλες οι άλλες, οι κοσμικές και οι ανθρώπινες, είναι επίπλαστες και περιστασιακές και δυστυχώς οδηγούν σε βαθύτερους χωρισμούς, σε μεγάλα δεινά και σε ανείπωτες θλίψεις.
Παρακαλούμε την Κυρία Θεοτόκο, την Σκέπη και Προστασία του γένους των χριστιανών, να μας οδηγεί στην ενότητα την αληθινή και σωτήρια, την ενότητα της πίστεως και της αληθείας, την οποία τόσο έχουμε ανάγκη όλοι μας.
ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ!
Με όλη μου την αγάπη
Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΣΑΣ
+ ο Πειραιώς ΣΕΡΑΦΕΙΜ
