“Η Παναγία μας, είναι μία τεράστια αγκαλιά, μονίμως ανοιχτή για χάρη μας” αναφέρει μεταξύ άλλων στο μήνυμά του για ττον εσπερινό της κοιμήσεως της Θεοτόκου ο Μητροπολίτης Δημητριάδος Ιγνάτιος.
Αναλυτικά:
«Εν τη Κοιμήσει τον κόσμον ου κατέλιπες, Θεοτόκε».
Αγαπητοί μου αδελφοί,
Στο αποκορύφωμα του καλοκαιριού, στο μέσον του Αυγούστου, κορυφώνεται η δοξολογική μας αναφορά στο πάντιμο πρόσωπο της Υπεραγίας Θεοτόκου. Η χάρη που σκορπίζει η υπερφυής Κοίμηση και μετάστασή Της στους Ουρανούς, μεταβάλλει ένα θλιβερό, θεωρούμενο, γεγονός, σε πανηγύρι χαράς, σε αίνο και δοξολογία, κυριολεκτικά σε ένα δεύτερο Πάσχα. Κι αυτό, γιατί οι πιστοί δεν μένουμε στην επίγεια όραση του γεγονότος, αλλά εμβαθύνουμε σε εκείνο που αποτελεί και την πιο αληθινή πραγματικότητα: την παράθεση στα χέρια του Θεού του κατεξοχήν χαριτωμένου ανθρώπου, της Υπεραγίας Μητέρας του Κυρίου μας, η οποία ευλογήθηκε με την πιο μεγάλη δωρεά: να γίνει Εκείνη, διά της οποίας σαρκώθηκε ο Θεός στον κόσμο.
Ο υμνογράφος της Εκκλησίας μας στέκεται ιδιαιτέρως στον μυστηριακό χαρακτήρα που περικλείει το φυσικό τέλος της Παναγίας. Πέραν του γεγονότος ότι το τέλος αυτό συνιστά μία κοίμηση, η οποία Την μεταθέτει στην αγκαλιά του αγαπημένου Υιού και Θεού της, αποτελεί ο θάνατός της έναν άλλον τρόπο αδιάκοπης και εν δοξασμώ παρουσίας Της στον κόσμο. Η Παναγία ενώ φεύγει, δεν μας εγκαταλείπει. Παραμένει μαζί μας και μάλιστα περισσότερο κοντά μας από όσο, όταν βρισκόταν με το φυσικό της σκήνωμα.
«Εν τη κοιμήσει τον κόσμον ου κατέλιπες, Θεοτόκε». Με αυτά τα λόγια η Παναγίας μας απευθύνεται στους θλιμμένους Αποστόλους την ώρα που επέκειτο το τέλος της: «Μη θρηνείτε, γιατί με την μετάστασή μου σας διαβεβαιώνω ότι όχι μόνον εσάς, αλλά και όλον τον κόσμο θα περισκέπω και θα φρουρώ».
Πρόκειται για γεγονός που μόνο η πίστη του ανθρώπου μπορεί να αποδεχθεί. Κινείται στο ίδιο επίπεδο με το υπέρλογο στοιχείο του θαυμαστού τοκετού της και της διακράτησης, ταυτόχρονα, της παρθενίας της: «Εν τη Γεννήσει την Παρθενίαν εφύλαξας, εν τη Κοιμήσει τον κόσμον ου κατέλιπες, Θεοτόκε». Η ζεύξη της παρθενίας και της λοχείας στο ίδιο πρόσωπο της Υπεραγίας Θεοτόκου ισοδυναμεί με τη συνύπαρξη σ’ αυτήν του θανάτου και της ζωντανής παρουσίας της. Διότι η ίδια μετέσχε και μετέχει στην πηγή της ζωής: τη χάρη του Υιού και Θεού της. Κι αυτό σημαίνει ότι η Παναγία μας λειτουργεί ως η κατεξοχήν συνέχεια του Κυρίου στον κόσμο, φανερώνοντας την αέναη αγάπη Του προς εμάς, ως η κατεξοχήν μεσίτριά μας προς Αυτόν, γινόμενη έτσι παρηγοριά κι ελπίδα μας.
Ποιός μπορεί να καταγράψει την απειρία των θαυμαστών επεμβάσεων της Κυρίας Θεοτόκου και Μητέρας όλων μας; Ποιός μπορεί να διεισδύσει στα βάθη των πιστών καρδιών, ώστε να ψαύσει εκεί το απαλό χάδι της, απάντηση στην κάθε μυστική και εναγώνια ικετευτική κραυγή «Παναγία, βοήθα με»; Αλλά, πέραν των αγνώστων αυτών απαντήσεων της Μεγάλης Μάνας στα αιτήματα των παιδιών της, οι περισσότεροι έχουμε ακούσει και διαβάσει υπερφυείς ιστορίες της θυσιαστικής αγάπης της, τις οποίες κατέγραψε η γραφίδα ανθρώπων που ένιωσαν την ευεργετική παρουσία της και δεν θέλησαν ο χρόνος με το πέρασμά του να σβήσει τα χαρισματικά σημάδια της. Η Παναγία μας, είναι μία τεράστια αγκαλιά, μονίμως ανοιχτή για χάρη μας. Ενωμένη με τον Υιό και Θεό της, πρώτο και εξαίρετο μέλος του Αγίου Σώματός Του, της Εκκλησίας, προχέει Εκείνου τη χάρη και την αγάπη και προσδοκά αυτό που αποτελεί τη μεγαλύτερη χαρά του Θεού μας και της μητρικής δικής της καρδιάς: τη μετάνοιά μας.
Αν η Παναγία μας βρίσκεται τόσο κοντά μας και μέσα μας, είναι γιατί θέλει να ζούμε κι εμείς τη χαρά και τη χάρη Της, που σημαίνει τη χαρά και τη χάρη του Υιού και Θεού της. Κάθε άνθρωπος, αν πιστέψει στον Χριστό και ενσωματωθεί σε Εκείνον μέσα στο σώμα Του, την Εκκλησία, θα νιώσει εμπειρικά ότι μπορεί να γίνει κι αυτός μία μικρή Παναγία. Με μία βεβαίως προϋπόθεση: την έξοδό του από τον εγωιστικό και αμαρτωλό τρόπο ζωής. Αν κάτι μας εμποδίζει να νιώσουμε το μεγαλείο της πίστης μας και τη χαρά των Αγίων μας, κατεξοχήν της Θεοτόκου Παναγίας μας, είναι ακριβώς η αμαρτία μας. Γι’ αυτό και η Παναγία μετέχει στη ζωή μας με αυτόν τον σκοπό: να μας βοηθεί προς απόκτηση της μετάνοιας, ώστε να είμαστε συντονισμένοι με το θέλημα του Θεού. Όπου υπάρχει ο συντονισμός αυτός, ας υπάρχουν και μύρια όσα προβλήματα, οικονομικά και μη, εκεί θα συναντούμε πάντοτε την επίλυσή τους. Η Παναγία έδωσε την απάντησή της που πρέπει να είναι απάντηση όλων μας: ναι, με τον Χριστό. «Ιδού η δούλη Κυρίου, γένοιτό μοι κατά το ρήμα Σου». Από κει και πέρα κι ο ίδιος ο θάνατος γίνεται κοίμηση, μετάσταση στους ουρανούς, δοξασμός.
«Εν τη Κοιμήσει τον κόσμον ου κατέλιπες, Θεοτόκε». Η αποψινή Θεομητορική εορτή, μεταβάλλει τον θάνατο σε κοίμηση, σε ένδοξη μετάσταση στους ουρανούς. Ας γίνει ο δοξασμός Της Παναγίας μας και δικός μας δοξασμός, χαρά και αγαλλίαση.
Χρόνια πολλά και ευλογημένα,
Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΣΑΣ
† O ΔΗΜΗΤΡΙAΔΟΣ IΓΝAΤΙΟΣ
-250x180.jpg)
