Για τον Αργολίδος Ιάκωβο Β΄: 365 ημέρες μετά!

Ένας χρόνος πέρασε από τότε που ο μακαριστός Μητροπολίτης Αργολίδος κυρός Ιάκωβος Β’ άφηνε τον κόσμο μας για να ενθρονισθεί στη χώρα των Μακάρων.

Εκείνη που πόθησε από μικρό παιδί μέχρι την στερνή πνοή του.
Πέρασε γοργά  ο χρόνος! Μα ο ουρανός σήμερα τον σταμάτησε μ’ ένα παιχνίδι. Η σημερινή μέρα για την Αργολίδα είναι διαφορετική.

Ο ήλιος κρύβεται στα σύννεφα και εκείνα τον μιμούνται και  κρύβονται πίσω του. Η ημέρα θυμίζει Μεγάλη Παρασκευή! Χαρά και λύπη. Η θύμηση πετά πίσω, τότε που ήταν κοντά μας. Τότε που μας μιλούσε, μας χαμογελούσε, μας  ευλογούσε,  μας ποίμαινε. 
Άνθρωποι είμαστε και σκεπτόμαστε χοϊκά. Μα πάλι σκεφτόμαστε τις ευεργεσίες του τούτες τις 365 «μέρες του Ουρανού». Και οι ψυχές μας χαίρονται που έχουμε μεσίτη στον Θεό. Άλλωστε μας  το’ πε: «Δε  θα φύγω από κοντά σας, δίπλα σας θα μείνω και μαζί με τον Άγιο Πέτρο θα σας υπηρετώ» .

Πολλά θα θέλαμε να γράψουμε για τις ευεργεσίες του, μα θα ‘θελε βιβλίο. Και τι να προγράψει κανείς! Επιθυμούμε να αφήσουμε τον χρόνο να φανερώσει και άλλες, όχι για να υπερηφανευτούμε μα να διηγούμαστε τις θαυμαστές παρεμβάσεις του στους γύρω μας και να νιώθουμε όλο και περισσότερο την αγιότητά Του.

Μια αγιότητα που φανερώνεται μέσα από το εκούσιο «θάψιμό» της. Την απάντηση τη μάθαμε διαβάζοντας τις χειρόγραφες σημειώσεις του σ’ ένα από τα προσωπικά του τετράδια σημειώσεων  που χρησιμοποιούσε σαν ιεροκήρυκας στην Άρτα. Εκεί γράφει μεταξύ άλλων: «Πόσον αμαρτάνουσι οι ευεργέται, όταν ζητούσι παρά των υπ’αυτών ευεργετηθέντων τας αμοιβάς». Η αγιότητα φανερώνεται όταν κρύβεται ο ευεργέτης! Αυτό αποζητούσε ο Δεσπότης μας, αυτή ήταν πάντα η επιθυμία του: Να μην γνωρίζουμε την ταυτότητα του ευεργέτη, αφού ποτέ δε ζητούσε αμοιβή για τις φανερές ή αφανείς ευεργεσίες του.
Αχ, Δέσποτα, συγχώρα μας που σε νοσταλγούμε,
άνθρωποι όμως είμαστε και ψάχνουμε αποκούμπι.
Μα σαν πιστοί θαρρεύουμε γιατί έχουμε προστάτη, που πάντα  βρίσκει διέξοδο στις γης το μονοπάτι!