Συγκινημένοι αποχαιρέτησαν τον παπά Χρήστο Τερζούδη (ΦΩΤΟ)

 Ήταν ο ιερέας που έχτισε την εκκλησιά του Μεσοχωρίου, πάντρεψε, βάφτισε γενιές και γενιές, 70 χρόνια στο ιερατικό σχήμα αγαπήθηκε από όλους κι έφυγε πλήρης ημερών

Ρεπορτάζ: Σταύρος Φανφάνης

Ένας παπάς που έδωσε δυναμικά το στίγμα του ακόμη από την προσφυγιά, που ένωσε τους ανθρώπους γύρω από την εκκλησία, που αφιερώθηκε στο μεγαλείο της ορθοδοξίας, ο ιερέας Χρήστος Τερζούδης που υπηρέτησε για δεκαετίες στο Μεσοχώρι Ροδόπης, έφυγε πλήρης ημερών.

   Κηδεύτηκε το περασμένο Σάββατο σε ηλικία 90 ετών αποχαιρετώντας τα εγκόσμια αφήνοντας σύζυγο, τρία παιδιά και εγγόνια, στον πιο προσφιλή και αγαπημένο του χώρο, στο ναό που με έρανο έχτισε, αντικαθιστώντας την ξύλινη εκκλησιά που δημιούργησαν πρώτα οι πρόσφυγες και καταφέρνοντας να αγαπηθεί όσο κανένας άλλος στην μικρή κοινωνία του οικισμού.

Ο ζήλος του για κατήχηση, η εργατικότητά του, το αεικίνητο του χαρακτήρα του, τον καθιστούσαν γνωστό σ’ όλη την περιοχή και όχι μόνο. Γάμοι, βαφτίσια όλα τα μυστήρια είχαν «πρωταγωνιστή» τον ίδιο. Εκείνος ήταν πάντα με το μειλίχιο χαμόγελο και τον καλό λόγο ήταν ο πιο αγαπητός του χωριού. Ένας αυθεντικός παπάς με θητεία 70 χρόνων μπορεί να φανταστεί κανείς τι έχει ζήσει… Έτσι δικαιολογείται η συγκίνηση στον τελευταίο αποχαιρετισμό όπου παρά την βροχή έσπευσαν όλοι οι κάτοικοι με τις ομπρέλες να δώσουν το παρόν. Και ο μητροπολίτης κ. Παντελεήμων προεξήρχε στην εξόδιο ακολουθία, του τοποθέτησε το σάβανο στο φέρετρο και έδωσε το χρυσό σταυρό του στην γερόντισσα, πριν τον αποχαιρετήσει.

«Ο Χρόνος» έζησε την ατμόσφαιρα συγκίνησης της νεκρώσιμης ακολουθία, με έργο του αγίου Ιωάννου του Δαμασκηνού, με εμπνευσμένο ποιητικό λόγο και μελωδικότατη μουσική σύνθεση. Ο μεγάλος αυτός θεολόγος και υμνογράφος της Εκκλησίας αναφέρεται στην τραγικότητα του θανάτου και με τον τρόπο αυτό εκφράζει τα συναισθήματα όλων των παρόντων.

Όπως σημειώνει ο π. Ανδρέας Αγαθοκλέους «Ο θάνατός του δεν είναι το τέρμα της διακονίας ενός παπά. Ως ιερέας είχε διάφορους τρόπους ποιμαντικής διακονίας, ανάλογα με τα χαρίσματα και τις δυνατότητές του, τον τόπο που ζούσε, τους ανθρώπους που διακονούσε. Η αναχώρησή του από αυτό τον κόσμο, αναπόφευκτα, διαφοροποιεί το έργο του. Δεν μπορεί πια να διδάξει, να συμβουλέψει, να καθοδηγήσει, να τελέσει μυστήρια, να προΐσταται της κοινότητάς του. Μπορεί όμως να κάνει το ουσιαστικό και κύριο έργο της προσευχής. Ένα έργο που δεν φαίνεται κι ούτε δημοσιοποιείται αλλά έχει τη δύναμη, σύμφωνα με την παράδοσή μας, «να μετακινεί βουνά».

Κι είναι τόσα πολλά τα βουνά που μας πλακώνουν: των παθών, των θλίψεων, των προβλημάτων. Έτσι, η προσευχή του ιερέα, ως πατέρα, γίνεται ουσιαστική βοήθεια, είτε σ’ αυτή είτε στην άλλη ζωή ευρισκομένου. Αν «ο θάνατος του ιερέα είναι προαγωγή», κατά το Ρουμάνο συγγραφέα π. Βιργίλιο Γεωργίου, τότε η «προαγωγή» του επηρεάζει τον κόσμο. Αθόρυβα, μυστικά και δυναμικά, ο θάνατος ενός ιερέα – μαζί με τον ανθρώπινο πόνο – γίνεται ευλογία, καθώς μας παραπέμπει στη βεβαιότητα της συνέχειας και μας δείχνει τη μέλλουσα πατρίδα προς την οποία κατευθυνόμαστε όλοι. Μακάρι όλοι να ζήσουμε την αιώνια χαρά της!» Μοιράστηκαν κόλλυβα, ακολούθησε καφές στον «Πλάτανο» Κοσμίου, ενώ οι περισσότεροι είχαν να θυμηθούν ένα καλό λόγο για την δράση του παπά που παρά την μεγάλη ηλικία του μέχρι και πριν δυο χρόνια έδινε το εκκλησιαστικό παρόν συμμετέχοντας σε όλα. Ας είναι ελαφρύ το χώμα της αγαπημένης του Θρακικής γης που τον σκεπάζει…