Πανηγύρισε η Βεργίνα την μνήμη του αγίου Φωτίου πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως του μεγάλου (ΦΩΤΟ)

Το διήμερο 5 και 6 Φεβρουαρίου πανηγύρισε στη Βεργίνα ο ιερός ναός αγίου Φωτίου πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως του μεγάλου. Το εσπέρας της Κυριακής τελέστηκε αρχιερατικός εσπερινός χοροστατούντος του σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Βεροίας κ. Παντελεήμονος.

Το θείο λόγο κήρυξε ο πανοσιολογιώτατος αρχιμανδρίτης Ιερεμίας Γεωργαλής ο οποίος μεταξύ άλλων τονισε: «Ο μέγας Φώτιος μεγάλωσε σε ένα κλίμα ευσέβειας και προσήλωσης προς την ορθόδοξη πίστη και παράδοση αφού οι γονείς του μαρτύρησαν υπέρ των αγίων εικόνων κατά τη διάρκεια της εικονομαχίας. 

Τα εξαιρετικά διανοητικά του χαρίσματα τα έθεσε στην υπηρεσία του Θεού και των ανθρώπων. Εκείνος ηγάπησε την κατά ΘΕόν ησυχία και μελέτη αλλά Πρόοια του Θεού έθεσε τον λύχνον επί την λυχνίαν αναβιβάοντας τον ησυχστήν Φώτιο στον πολυθρύλητον Πατριαρχικό θρόνο της Κωνσταντινούπολης. Ο μέγας πατριάρχης Φώτιος με τον οσιακό του βίο και το ανυποχώρητο φρόνημά του μας καλεί σήμερα να επανοπροσδιορίσουμε το σκόπο και το νόημε της ζωής μας.

Μας προσκαλεί να  αναλάβουμε και πάλι τον αγώνα της εσωτερικής πάλης εναντίον των παθών και του διαβόλου που μας φυλακίζουν τις αισθήσεις και τις ψευδαισθήσεις και στις εμπαθείς επιδιώξεις μας. Μας υπενθυμίζει ότι η σωτηρία δεν έρχεται από εμπαθείς ανθρώπους που ζουν αθεόφοβα αλλά από τον θεάνθρωπο Ιησού Χριστό, τον μοναδικό σωτήρα του κόσμου. Δεν πρέπει να περιμένουμε πολλά από τους ισχυρούς της γης.ωΜάλλον τα χειρότερα πρέπει να περιμένουμε. Όμως εμείς οφείλουμε και πάλι να στήσουμε κρυφά σχολεία. Ο καθένας στο σπίτι του και στο χώρο δράσης του. Για να διδάξουμε όμως τους νεότερους Χριστό και Ελλάδα πρέπει πρώτα εμείς να έχουμε αποκτήσει βίωμα ελληνορθόδοξο…. Η ιστορία της Εκκλησίας μας μας αποδεικνύει ότι τον κατάληλο καιρό η χάρις του θεού παρουσιάζει προσωπικότητες όπως του μεγάλου Φωτίου που αλλάζουν τη ροή του καταστρεπτικού χειμμάρου. Η δική μας εργασία θα πρέπει να είναι η διά της μετανοίας επιστροφή μας στο σωτήρα Χριστό. Για τα υπόλοιπα ο Κύριος μας βεβαιώνει «και ταύτα πάντα προστεθήσεται υμίν». Γένοιτο.»

Το πρωί της Δευτέρας ο σεβασμιώτατος λειτούργησε και κήρυξε το θείο λόγο. Στην ομιλία του τόνισε: ««Και άλλα πρόβατα έχω α ουκ εστιν εκ της αυλής ταύτης· κακείνα με δει αγαγείν … και γενήσονται μία ποίμνη εις ποιμήν».

Θέλοντας να περιγράψει ο Χριστός τον εαυτό του, τη θέση μέσα στην αγία Τριάδα και τον ρόλο του στη σωτηρία του ανθρώπου, χρησιμοποιεί συχνά μεταφορές και αλληγορίες προκειμένου να γίνει κατανοητός στους ακροατές του αλλά και στους πιστούς όλων των εποχών.

Μία τέτοια μεταφορά χρησιμοποιεί και στο ευαγγελικό ανάγνωσμα που ακούσαμε σήμερα. Ονομάζει τον εαυτό του ποιμένα προβάτων και του αποδίδει τις ιδιότητες του καλού ποιμένος, αυτού δηλαδή που φροντίζει και μεριμνά για την ασφάλεια και τη διατροφή των προβάτων του, αυτού που αγωνιά γι᾽ αυτά, όταν έρχεται εναντίον τους ο λύκος και επιδιώκει να αρπάσει ένα από αυτά, αυτού που ενδιαφέρεται επιπλέον για τα πρόβατα που δεν ανήκουν στην ποίμνη του και κατά συνέπεια στερούνται της μερίμνης και της φροντίδος του.

Η εικόνα του ποιμένα είναι οικεία στους ακροατές του Ιησού, είναι οικεία και σε μας σήμερα, και εκφράζει ίσως περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη εικόνα την αγάπη και τη στοργή του Χριστού για εμάς τους ανθρώπους, που μας ονομάζει πρόβατα και αρνία του, όχι μόνο στη συγκεκριμένη παραβολή, αλλά και όταν αναθέτει στον απόστολο Πέτρο να ποιμαίνει τα πρόβατά του και να βόσκει τα αρνία του. Συγχρόνως όμως υποδηλώνει και τη σχέση που μας επιτρέπει να έχουμε μαζί του ως πρόβατα, εφόσον ο ίδιος ο Χριστός δεν είναι μόνο ποιμένας καλός, που μεριμνά για τα πρόβατά του, αλλά και ο αμνός που θυσιάζεται για τη σωτηρία μας.

Αυτόν ρόλο του καλού ποιμένος, τον οποίο εμπιστεύθηκε ο Χριστός δια των αποστόλων του στην Εκκλησία, ανέλαβε και ο εορταζόμενος σήμερα μέγας πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως, ο άγιος Φώτιος, εγκαταλείποντας για χάρη του Χριστού τη λαμπρή σταδιοδρομία του στην αυτοκρατορική αυλή του Βυζαντίου, αλλά και την ησυχία της μελέτης και της περισυλλογής.

Και ανέλαβε τον ρόλο του ποιμένος με ζήλο ιερό και με αγάπη και αφοσίωση στο ποίμνιο που του ανέθεσε η Εκκλησία του Χριστού να διαποιμάνει· και αποδείχθηκε όντως καλός ποιμήν των προβάτων του Χριστού, γιατί φρόντισε όχι μόνο να τα θρέψει με τον λόγο και τη διδασκαλία του αλλά και να τα προστατεύσει από τους λύκους, από τους αιρετικούς δηλαδή που προσπαθούσαν να παρασύρουν τους Ορθοδόξους στη λανθασμένη πίστη σχετικά με το άγιο Πνεύμα και με τη δήθεν εκπόρευσή του και εκ του Υιού.

Ο Μέγας Φώτιος υπεραμύνθηκε του ορθοδόξου δόγματος, με τη σθεναρή στάση του έναντι των Λατίνων, αλλά και με τα θεολογικά του συγγράμματα με τα οποία στήριξε τα δόγματα της Εκκλησίας και τους πιστούς και ενίσχυσε τους νεότερους θεολόγους στην προσπάθειά τους να μην αποκλίνουν και αυτοί από την ορθόδοξη πίστη και να μην απεμπολίσουν την πατρώα ευσέβεια.

Αγωνίσθηκε όμως για να κάνει πραγματικότητα και το τρίτο στοιχείο που χαρακτηρίζει τον καλό ποιμένα· και αυτό είναι η προσπάθεια να φέρει εντός της αυλής της Εκκλησίας, εντός της αυλής του Χριστού τα πρόβατα που βρισκόταν μακριά, τους ανθρώπους δηλαδή που δεν γνώριζαν τον Χριστό και το ευαγγέλιό του και ζούσαν στο σκότος και την άγνοια της ειδωλολατρείας.

Για τον Μέγα Φώτιο που τιμούμε σήμερα τα πρόβατα αυτά ήταν οι σλαβικοί λαοί, που κατοικούσαν στα βόρεια σύνορα της βυζαντινής αυτοκρατορίας, και τους οποίους προσπάθησε να προσελκύσει στην πίστη και την αλήθεια του Χριστού, αποστέλοντας στις χώρες τους τους δύο μαθητές του, τους Θεσσαλονικείς αδελφούς ισαποστόλους, αγίους Κύριλλο και Μεθόδιο.

Με το δικό τους κήρυγμα και με τη δική τους καθοδήγηση οι Σλάβοι γνώρισαν το φως του Χριστού και έγιναν μέλη του μυστικού σώματός του, της Εκκλησίας, και έτσι αποτέλεσαν πρόβατα της θείας αυλής, δικαιώνοντας την έμπνευση του μεγάλου Πατριάρχου που τους εμπιστεύθηκε αυτήν την αποστολή.

Για όλο το σημαντικό έργο που επιτέλεσε στη ζωή του ο άγιος Φώτιος τιμάται και γεραίρεται ως μέγας και σοφός ιεράρχης από την Εκκλησία μας και αποτελεί πρότυπο καλού ποιμένος αλλά και απλανούς οδηγού για όλους τους πιστούς που θέλουν να μείνουν εντός της αυλής της Εκκλησίας, εντός της οποίας μόνο υπάρχει η σωτηρία.

Τιμώντας τον και εμείς σήμερα, ας μιμηθούμε το παράδειγμά του και ας μείνουμε σταθεροί και αμετακίνητοι στην ορθή πίστη που με τη διδασκαλία και τη ζωή του μας κληροδότησε».