Της Βίββιαν Μόρρις
Με το θέμα αυτό ασχολήθηκε εκτεταμένα το αυστραλιανό περιοδικό «New Idea»…
Τα κύματα συγκίνησης που είχαν φτάσει στα πέρατα της γης με τον αδόκητο χαμό του νεαρού Ντουζόν Ζάμιτ και το «δώρο ζωής» στον ομογενή Κώστα Γρίμπιλα, τον Αύγουστο του 2008, γυρίζουν ορμητικά πίσω για ν’ αγγίξουν όλους εμάς που τότε ριγήσαμε από πόνο, αλλά συνάμα και χαρά. Για όλους εμάς που η γενναιόδωρη πράξη των γονιών του Ντουζόν, έσωσε τη ζωή ενός άλλου νέου άντρα που σήμερα έγινε πατέρας.
Γυρίζοντας τέσσερα χρόνια και έξι μήνες πίσω, βρίσκουμε τον 20χρονο Ντουζόν Ζάμιτ στη Μύκονο να απολαμβάνει με τους φίλους του, το πρώτο ταξίδι του στην Ελλάδα. Ένα ταξίδι που έμελλε να βάλλει τέρμα στο ταξίδι της ζωής του που βρισκόταν πάνω στο άνθισμα της νιότης του.
Μια άδικη και απρόσμενη επίθεση που δέχτηκε έξω από ένα νυχτερινό κέντρο του κοσμοπολίτικου νησιού, του έκοψε απότομα το νήμα της ζωής.
Τα φοβερά νέα έφτασαν στους γονείς του, στο Σίδνεϊ, που έσπευσαν να βρεθούν κοντά του.
Όχι σε μεγάλη απόσταση, στο Καρδιοχειρουργικό Κέντρο του Ωνάσειου, ένας άλλος νέος, ο Κώστας Γρίμπιλας, πάλευε να κρατηθεί στη ζωή με μια τεχνητή καρδιά που δυσλειτουργούσε… Οι γιατροί, τον είχαν ήδη προειδοποιήσει ότι του έμεναν λίγες μέρες ζωής, αν δεν βρισκόταν άμεσα συμβατό μόσχευμα καρδιάς.
Σε συνέντευξη που είχε δώσει, κάποιους μήνες αργότερα στο «Ν.Κ.» είχε πει: « Στις 28 Ιουλίου 2008 το πράε, οι γιατροί μου, στο Ωνάσειο, μου ανακοίνωσαν ότι η κατάσταση της υγείας μου είναι πολύ σοβαρή και ότι απαγορεύεται πλέον η έξοδός μου από το νοσοκομείο. Μου είπαν ξεκάθαρα ότι η ανάγκη να βρεθεί άμεσα συμβατό μόσχευμα ήταν πια για εμένα ζήτημα ζωής και θανάτου».
Στη συνέχεια, μας φέρνει πολύ περιγραφικά μέσα στο χώρο που παίζεται το τελευταίο του χαρτί: «Ξαπλωμένος πια στο κρεβάτι και συνδεδεμένος με διάφορα μηχανήματα, το μόνο που μπορούσα να κάνω ήταν να βλέπω τηλεόραση. Το ίδιο βράδυ, κάποιοι «ψευτόμαγκες» χτύπησαν βάναυσα τον Ντουζόν και για τις επόμενες μέρες το γεγονός αυτό ήταν πρώτο θέμα επικαιρότητας στην τηλεόραση.
Παρακολουθούσα, λοιπόν, την ιστορία, νιώθοντας θλίψη και πόνο για τον ξυλοδαρμό του 20χρονου Αυστραλού, χωρίς να ξέρω ότι οι γονείς του θα δωρίσουν τα όργανά του και κυρίως ότι η καρδιά του θα κατέληγε στο στήθος μου».
Η πάλη των συναισθημάτων που γίνεται μέσα του, αποδίδεται αργότερα από τον ίδιο με αφοπλιστική ειλικρίνεια και ανθρώπινη ζεστασιά: «Πρέπει να σας εξομολογηθώ ότι όταν ο πατέρας του ανακοίνωσε ότι δωρίζει τα όργανα του παιδιού του και μου είπαν οι γιατροί μου ότι εγώ θα λάβω την καρδιά του Ντουζόν, τα συναισθήματά μου, ήταν ανάμικτα. Φυσικά χαιρόμουν που ο Γολγοθάς μου τελείωνε, την ίδια στιγμή όμως συναισθήματα πόνου και θυμού με έπνιγαν γιατί συνειδητοποιούσα ότι ο Θάνατος του Ντουζόν ήταν πια γεγονός».
Εδώ θα πρέπει να πούμε ότι ο Ντουζόν ήταν ένθερμος υποστηρικτής της δωρεάς οργάνων και -σε ανύποπτο χρόνο- είχε δώσει εντολή στους γονείς του, αν φύγει πριν από κείνους από τη ζωή, να χαρίσουν τα όργανά του. «Αυτό που κάναμε ήταν να εκτελέσουμε την εντολή του παιδιού μας» θα πει αργότερα η μητέρα του Ρόζμαρι.
ΥΠΕΥΘΥΝΟΣ ΚΑΙ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΔΥΟ ΜΑΣ
Το δέσιμο του Κώστα Γρίμπιλα με τον Ντουζόν είναι όσο δε γίνεται πιο ζωντανό.
«Είναι γεγονός ότι, μέσα από το θάνατό του, ο Ντουζόν μού έσωσε τη ζωή. Από την πρώτη μέρα λοιπόν που μου χάρισε την καρδιά του, έχω κάνει μια μετάβαση από το Εγώ στο Εμείς. Νιώθω υπεύθυνος και για τους δυό μας. Έχω χάσει πια τον αυθορμητισμό των κινήσεών μου. Πριν κάνω ο,τιδήποτε, θα σκεφτώ, αν η κίνησή μου αυτή θα επηρεάσει θετικά ή αρνητικά εμένα και την καρδιά μας. Μού έχει εμπιστευθεί ό,τι πιο ιερό. Την καρδιά του! Θα ήταν λοιπόν ανέντιμο, από μέρους μου, να μη σκέφτομαι και για τους δυο μας.
Τώρα, στο πόσο καλά τον ξέρω, θέλω να σας πω ότι αν και δεν τον γνώρισα ποτέ εν ζωή, είμαι σίγουρος ότι τον γνωρίζω όσο λίγοι».
Είναι κάτι που εμφανώς επιδίωξε όταν, ένα μήνα μετά τη μεταμόσχευση, γνώρισε τους γονείς του και ένα χρόνο αργότερα, το 2009 ζήτησε από τον πατέρα του Ντουζόν, Όλιβερ, να τον στεφανώσει με την αγαπημένη του σύντροφο Πόπη.
«Οι συζητήσεις για τη ζωή του Ντουζόν με την οικογένειά του, οι επισκέψεις μου στο σπίτι που μεγάλωσε, το γεγονός ότι μπήκα στο δωμάτιό του, με έχουν φέρει πολύ κοντά του. Οι φωτογραφίες του, από τη μέρα που γεννήθηκε μέχρι την τραγική μέρα που τον δολοφόνησαν, διακοσμούν το σπίτι μου. Νιώθω την παρουσία του παντού. Κάθε χτύπος της καρδιάς μας, ενισχύει το δεσμό μας. Έχουμε γίνει φίλοι. Βρίσκεται δίπλα μου κάθε φορά που τον χρειάζομαι. Είναι ο φύλακας άγγελός μου».
ΔΥΟ ΜΠΑΜΠΑΔΕΣ
Σήμερα που μόλις έγινε πατέρας, θα πει: «Πιστεύω ότι Η Κωνσταντίνα Αγγελική έχει δυο μπαμπάδες και θα κρατήσει ζωντανή τη μνήμη και το μεγαλείο της καρδιάς του Ντουζόν».
Σ’ ένα ξέσπασμα χαράς και συγκίνησης, κρατώντας την κορούλα του πάνω στην καρδιά του – δώρο ζωής του Ντουζόν, θα πει: «Πώς μπορώ ποτέ να ξεχάσω τον Ντουζόν, όταν κάθε χτύπος της καρδιάς μου, μου θυμίζει πόσο τυχερός στ’ αλήθεια είμαι; Δεν θα ήμουν εδώ, χωρίς εκείνον, αλλά ούτε και η κόρη μου. Είχα μόνο δυο μέρες ζωής όταν παρουσιάστηκε το μόσχευμα της καρδιάς του Ντουζόν».
Η συγκίνηση είναι το ίδιο δυνατή, όπως και τον πρώτο καιρό: « Γι’ αυτό, η γυναίκα μου κι εγώ, θέλαμε οι γονείς και τα αδέλφια του Ντουζόν να γνωρίσουν αμέσως το κοριτσάκι μας και ζητήσαμε από τη μητέρα του, Ρόζμαρι, να γίνει νουνά του. Σε εκείνους χρωστάμε το ότι σήμερα κρατάμε στην αγκαλιά μας αυτό το κοριτσάκι. Αν δεν ήταν εκείνοι, δεν θα ήταν εδώ η Κωνσταντίνα, να κοιμάται πάνω στο στήθος μου και ν’ ακούει τους χτύπους της καρδιάς του Ντουζόν. Αυτό είναι κάτι για το οποίο θα του είμαι σ’ όλη μου τη ζωή, ευγνώμων».
