Κρήτη: Τα συγκλονιστικά λόγια της μάνας που έχασε τον μοναχογιό της σε τροχαίο!

Τα λόγια της μητέρας που έχασε τον μοναχογιό της σε τροχαίο δυστύχημα συγκλονίζουν τους χρήστες του facebook.

Τα συγκλονιστικά λόγια μιας Κρητικιάς, μιας μάνας που έχασε το παιδί της πριν από 11 χρόνια, κάνουν το γύρο του διαδικτύου και κοινοποιούνται σε 100αδες σελίδες χρηστών στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Η Χανιώτισσα Θεοδοσία Γαβριλάκη, μιλάει για την εμπειρία που σημάδεψε τη ζωή της και στέλνει μήνυμα, μήνυμα οδικής ασφάλειας.

Διαβάστε τα λόγια της, που δημοσιεύει το flashnews.gr…
”Είμαι μια απλή μητέρα και θα ήθελα να σας μιλήσω για την εμπειρία μου, και το μάθημα ζωής που πήρα, έστω και με αυτόν τον τρόπο.

Γέννησα δύο υπέροχα παιδιά, ένα κορίτσι και ένα αγόρι. Το αγόρι μου, ο Μάνος μου, στα 21 χρόνια του ”έφυγε” εξαιτίας ενός τροχαίου δυστυχήματος που έγινε στις 23 Απριλίου 2002. Από εκείνο το πρωί, η οικογένειά μου έχασε τη γη κάτω από τα πόδια της, από τη μια στιγμή στην άλλη, βρεθήκαμε σε τραγική κατάσταση, ανήμποροι να συνεχίσουμε τη ζωή μας, χωρίς τον αγαπημένο μας Μάνο.

Όμως συνεχίζουμε να ζούμε, έχοντας πάντα στο μυαλό μας και την καρδιά μας αυτό το υπέροχο παιδί, που χάθηκε άδικα. Ο Μάνος ήταν ένα χαμογελαστό παιδί που αγαπούσε τη ζωή, τους φίλους του, την οικογένειά του. Ένα βράδυ λοιπόν γυρίζοντας από μια βόλτα με τους φίλους του, δε φόρεσε τη ζώνη ασφαλείας, μάλλον γιατί η διαδρομή που θα έκανε ήταν μόνο 5 με 6 χιλιόμετρα. Αυτό του στοίχισε τη ζωή.

Αυτό το γεγονός άλλαξε για πάντα την καθημερινότητά μας. Ποτέ ξανά δε θα είμαστε το ίδιο. Έχουν περάσει 11 χρόνια, και όσο κι αν χαμογελάμε μερικές φορές, η πληγή παραμένει ανοιχτή, και κάθε γιορτή, κάθε σκέψη γύρω από τον Μάνο, κάνει την πληγή να αιμορραγεί, και τα δάκρυα να τρέχουν.

Όμως θα ‘θελα μέσα από το δικό μου πόνο, να μπορέσω να βάλω μέσα στο μυαλό κάθε νέου ανθρώπου, πως όταν βγαίνουν στο δρόμο, ποτέ μα ποτέ να μην ξεχνούν τη ζώνη ασφαλείας και το κράνος. Όπως επίσης να μην οδηγούν όταν πίνουν λίγο παραπάνω. Εγώ λοιπόν θα ‘θελα, αυτά που έγραψα να τα διαβάσουν όσο γίνεται περισσότεροι νέοι άνθρωποι. Αν έστω και ένας νέος σωθεί επειδή διάβασε αυτές τις λέξεις, εγώ θα είμαι πολύ καλύτερα, σκεπτόμενη, πως η θυσία του δικού μου γιου, δεν πήγε χαμένη.

Ότι αξίζει να ζω με αυτόν τον πόνο, αρκεί να έχω τη δύναμη, να περάσω στο μυαλό κάθε νέου, τη σκέψη, ότι πρέπει να προσέχουν στο δρόμο, από σεβασμό στη δική τους ζωή και το μέλλον της οικογένειάς τους. Αν διαβάσετε αυτά τα λόγια, σας παρακαλώ κοινοποιήστε τα.”