«Η ελπίδα είχε πεθάνει. Αποφασίσαμε ότι αυτό ήταν. Δεν θα γινόμασταν ποτέ γονείς». Με αυτά τα λόγια περιγράφουν ο Νίκος και η Ευαγγελία Σταυροπούλου τη στιγμή που πολλά άτεκνα ζευγάρια ελπίζουν ποτέ να μην ζήσουν.
Είναι η στιγμή που νιώθουν ότι η φύση τούς έχει απορρίψει από τα «ικανά», για διαιώνιση του είδους, όντα της. Είναι η στιγμή που όλες εκείνες οι εικόνες που έπλαθαν στη φαντασία τους με ονειροπόλο βλέμμα κάθε μέρα, πώς θα ζήσουν σε έναν κόσμο τόσο μοναδικό αλλά και τόσο συνηθισμένο για πολλούς άλλους γονείς, με μωρουδίστικες ανάσες να χαϊδεύουν το πρόσωπό τους, κελαριστά γελάκια τα αυτιά τους, και αρώματα που μόνο άγγελοι θα μπορούσαν να αποπνέουν την όσφρησή τους, γίνονται εφιάλτης.
Είναι η στιγμή που νιώθουν θα μείνουν μισοί, ότι ποτέ τους δεν θα ολοκληρωθούν όπως τουλάχιστον η φύση ορίζει την έννοια της ολοκλήρωσης στους ανθρώπους.
Και δεν ήταν μία και μοναδική αυτή η στιγμή για τον Νίκο και την Ευαγγελία, ήταν πολλές. Ήταν ατελείωτες και κουβαλούσαν εκείνο το τελεσίδικο «ποτέ» και σύντροφό τους είχαν την απελπισία.
Και τότε μπήκε στη ζωή του Νίκου και της Ευαγγελίας ο ομογενής γυναικολόγος Κώστας Πάντος. Μπορεί να ήταν πολύ μακριά, στην Ελλάδα, αλλά η ελπίδα δεν καταλαβαίνει από αποστάσεις.
ΦΟΒΟΣ ΓΙΑ ΤΟ ΑΓΝΩΣΤΟ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΠΟΤΥΧΙΑ
«Τρεις φορές είχαμε προσπαθήσει στη Μελβούρνη. Και οι τρεις αποτυχημένες» λέει σήμερα η τριών μηνών εγκυμονούσα Ευαγγελία.
Για πάνω από ένα χρόνο έμπαινε και έβγαινε σε κλινική τεχνητής γονιμοποίησης στη Μελβούρνη με την ελπίδα ότι θα αποκτήσει παιδί. Το κόστος πέρα από ψυχολογικό και οικονομικό… «Πάνω από $12.000» μου αναφέρει ικανοποιώντας τη δική μου περιέργεια. Γι’ αυτήν ακούγεται μηδαμινό και το καταλαβαίνω… Η λαχτάρα της να γίνει μητέρα δεν επιδέχεται κοστολόγησης.
«Πέρασα το όριο ηλικίας που είναι τα 45. Τότε μου το είπαν ξεκάθαρα. Δεν επιτρέπεται να κάνεις άλλα IVF» προσθέτει.
Και πάνω στην απαγόρευση ήρθε και η απόφαση να «επαναστατήσει… » να σκεφτεί εκτός γεωγραφικών συνόρων, να προσπαθήσει πάλι.
«Είχαμε ακούσει για τον Δρ. Πάντο στην Αθήνα. Φοβόμουν να κάνω αυτό το βήμα. Είχα ακούσει πολλά για την Ελλάδα, για τα νοσοκομεία εκεί. Δεν ήξερα τι θα αντιμετωπίσω» συνεχίζει.
Στο πλευρό της ο Νίκος της. «Δεν ήταν δική μου η απόφαση, δική της ήταν. Εγώ ήθελα, θα ήμουν όμως πάντα δίπλα της, όποια απόφαση και να έπαιρνε. Δεν ήθελα να την πιέσω».
Και η Ευαγγελία τόλμησε. Ο φόβος για το άγνωστο και την αποτυχία δεν την νίκησε.
«Πήγαμε στην Ελλάδα αρχές του χρόνου. Οι συνθήκες στην κλινική του Δρ. Πάντου άψογες. Με το που πάτησα το πόδι μου εκεί ένιωσα ασφάλεια. Το πήρα απόφαση να δοκιμάσω άλλη μία απογοήτευση ή να γίνω ο πιο ευτυχισμένος άνθρωπος του κόσμου» αναφέρει.
Δύο μήνες έμειναν η Ευαγγελία και ο Νίκος στην Αθήνα. Στην ουσία δεν χρειάστηκαν ούτε καν δύο μήνες για να ξαναγεννηθεί η ελπίδα… εις διπλούν μάλιστα.
«Πέντε μέρες διήρκησε η διαδικασία. Και μετά από λίγες μέρες το ένοιωσα. Ήμουν έγκυος. Φορέας ζωής. Δεν ήξερα πώς να το γιορτάσω. Δεν ήξερα αν έπρεπε να φωνάξω, να πάρω σβάρνα τους δρόμους. Ήθελα να τηλεφωνήσω στους γονείς μου. Δεν μπορούσα εκείνη τη στιγμή. Δεν θυμάμαι πώς το γιόρτασα. Δεν έχει σημασία, το γιορτάζω έτσι κι αλλιώς κάθε μέρα» λέει και η φωνή της εκρήγνυται από χαρά.
«Ξέρεις ούτε οι γονείς μου, ούτε οι γονείς του άνδρα μου έχουν δει εγγόνια. Καταλαβαίνεις τι χαρά τους δώσαμε;».
Την ρωτάω αν υπήρξαν διαφορές στον τρόπο με τον οποίο έγινε η όλη διαδικασία στην Ελλάδα απ’ αυτόν που ακολουθείται στην Αυστραλία. Και αυτή με παραπέμπει σε έναν «μικρό θνητό θεό»…
ΑΥΤΟΣ Ο «ΜΙΚΡΟΣ ΘΝΗΤΟΣ ΘΕΟΣ»
Η Ευαγγελία ευχαριστεί τον Θεό. Γι’ αυτόν έχει λόγια για τον Δρ Πάντο, το γιατρό της, τα χάνει λίγο. «Δεν ξέρω τι να πω γι’ αυτόν τον άνθρωπο. Δεν μπορώ να βρω τα λόγια για να σας εξηγήσω πόσο, πώς με φρόντισε. Πώς να σας το πω, δεν υπάρχουν λόγια να τον ευχαριστήσω. Χωρίς τη δική του αποφασιστικότητα, την επιστημονική του γνώση δεν ξέρω πού θα ήμουν σήμερα. Είμαι εδώ όμως και περιμένω δίδυμα και αυτό το χρωστάω στον κ. Πάντο» λέει η Ευαγγελία.
«Στην Αυστραλία πήγαινα για IVF και μου έλεγαν ότι την επομένη της εμφύτευσης των ωαρίων μπορούσα να πάω για δουλειά. Αυτό και έκανα. Ο δρ. Πάντος όμως μου το είπε ξεκάθαρα. Για μία εβδομάδα σπίτι και ξεκούραση. Όλα μόνος του τα έκανε. Ακόμα και το υπερηχογράφημα. Εδώ για παράδειγμα δεν σου απαγορεύουν να πιείς καφέ κατά την εγκυμοσύνη. Η οδηγία του γιατρού μου στην Ελλάδα ήταν ρητή. ‘Μόνο decaf’» λέει η Ευαγγελία και ψάχνει να βρει τους λόγους της επιτυχίας αυτή τη φορά.
Και σίγουρα δεν είναι μόνο αυτοί. Ο «μικρός θνητός θεός» της Ευαγγελίας και του Νίκου, ο Μελβουρνιώτης δρ Κώστας Πάντος είναι απ’ όποια οπτική γωνία και να το δει κανείς ένας μεγάλος επιστήμονας. Η κλινική του «Το Κέντρο Γένεσις Αθηνών» είναι ο ναός του, και η λατρεία των ζευγαριών που τον επισκέπτονται σίγουρα επιτρέπει τέτοιου είδους παραλληλισμούς. Συνεργάζεται με μερικά από τα μεγαλύτερα ονόματα στο χώρο της Αναπαραγωγικής Ιατρικής όλου του κόσμου, όπως τον Δρ Άλαν Τρουσσόν, τον Δρ Λούκα Τζιαναρόλι, την Δρ Γκέιλ Τζόουνς και άλλους πρωτοπόρους του χώρου. Ο «μικρός θνητός θεός» έχει χαρίσει το δώρο της μητρότητας σε πολλές Ελληνίδες, αλλά και σε πολλές ελληνικής και μη καταγωγής γυναίκες από την Αυστραλία και άλλες γωνιές του κόσμου.
Σήμερα η Ευαγγελία κλείνει τους τρεις μήνες εγκυμοσύνης και ετοιμάζεται να το ανακοινώσει σε συγγενείς και φίλους. Μία σουηδική παροιμία λέει πως «Η χαρά που μοιράζεται είναι διπλή χαρά». Η Ευαγγελία την διπλή χαρά την έχει στα σπλάχνα της.
«Είναι απίστευτο» ξαναλέει. «Θα το πιστέψεις» την διαβεβαιώνω. Ξέρω εντούτοις πως καμία διαβεβαίωση δεν μπορεί να την προετοιμάσει για την πραγματικότητα. Σε έξι μήνες αυτή η πραγματικότητα θα χτυπήσει την πόρτα της Ευαγγελίας και του Νίκου.
Η φωνή της σπάει από τη συγκίνηση όταν της εύχομαι «Η ώρα η καλή, γερά παιδιά και με έναν πόνο». Το «ευχαριστώ» της συνοδεύεται μόνο από αυτά τα λόγια… «Τώρα χάρη στον Θεό πρώτα και στον Δρ Πάντο μετά, μπορώ να ελπίζω».
Και κάπου εδώ τελειώνει προς το παρόν η ιστορία της Ευαγγελίας και του Νίκου. Η συνέχεια σε έξι μήνες….
