Ο «Γολγοθάς» συνεχίζεται για τη Μαρία Γεωργακοπούλου, τη γνωστή πια φιγούρα της οδού Κολιρίου, η οποία… από τον περασμένο Μάρτιο ζει στο αυτοκίνητό της, ελπίζοντας ότι κάποια στιγμή θα μπορέσει να πάρει τη σύνταξη του πατέρα της, που έφυγε από τη ζωή τον Σεπτέμβριο του 2011.
Το μαρτύριο της, όπως λέει, ξεκινά από το 1990, οπότε και επέστρεψε με τον πατέρα της από την Αθήνα στο Πελόπιο, προκειμένου, να φτιάξουν ένα σπίτι στη γενέτειρά του, με τα χρήματα που είχαν από την πώληση του σπιτιού στην Αθήνα, και να μείνουν εδώ. Κάτι που, τελικά αποδείχθηκε πολύ δύσκολη υπόθεση, καθώς όπως η ίδια σημειώνει «…πέσαμε θύματα πλεκτάνης, με αποτέλεσμα όχι μόνο να χάσουμε την περιουσία μας και το σπίτι που χτίζαμε αλλά να μας διώξουν κακήν κακώς από το χωριό, όπου είχαμε νοικιάσει και μέναμε για να επιβλέπουμε τις εργασίες ανέγερσης του σπιτιού μας».
Στον Πύργο
Έτσι, από το 2000 ζούσε με τον πατέρα στην στον Πύργο, σε μια μονοκατοικία στην οδό Κολιρίου. Τον Σεπτέμβριο του 2011, όταν ο Χρήστος Γεωργακόπουλος έφυγε από το ζωή, ξεκίνησε ένας νέος κύκλος ταλαιπωρίας, αφού η ίδια ξεκίνησε τις διαδικασίες για την μεταβίβαση της σύνταξης του πατέρα της, αφού δεν έχει άλλο εισόδημα για να ζήσει. Ωστόσο, αν και όπως φαίνεται η ίδια έχει ενημερωθεί ότι, λόγω ηλικίας, δεν δικαιούται τη μεταβίβαση της σύνταξης του πατέρα της, ελπίζει ότι κάποια στιγμή, το αίτημά της θα ικανοποιηθεί, ενώ σχολιάζοντας τις παραινέσεις, εκ μέρους της διεύθυνσης του ΙΚΑ, να απευθυνθεί στα ΚΕΠΑ, για την εξασφάλιση κάποιου επιδόματος, η ίδια σημειώνει ότι το πρόβλημα της εξάρθρωσης που αντιμετωπίζει στα πόδια, δεν μπορεί να της εξασφαλίσει σύνταξη. Σύμφωνα με τις γνωματεύσεις γιατρών που είχε επισκεφθεί στο παρελθόν, το πρόβλημα αυτό της δίνει 10% αναπηρία – σύμφωνα πάντα με την ίδια – συνεπώς, είναι δύσκολη η εξασφάλιση σύνταξης.
Χωρίς σπίτι
Από τον Σεπτέμβρη του 2011 μέχρι και τον περασμένο Φεβρουάριο, ζούσε σε μια μονοκατοικία στην οδό Κολιρίου, τα ενοίκια της οποίας μπορούσε να καλύψει μέχρι και κάποια στιγμή, οπότε και τελείωσαν οι λίγες οικονομίες που είχε στην τράπεζα. «Αν και η σπιτονοικοκυρά μου είχε πει ότι δε θα με βγάλει από το σπίτι, τον Φεβρουάριο μου είπε να φύγω γιατί είτε θα μείνει η ίδια είτε θα το πουλήσει. Μέχρι τώρα τίποτα δεν έχει γίνει, αλλά εγώ από τον Μάρτιο ζω στο αυτοκίνητο, μη έχοντας πού αλλού να πάω», λέει η ίδια.
Η περιπέτειά της, που είχε αναδειχθεί και τον περασμένο Μάρτιο από τα τοπικά μέσα ενημέρωση, έχει συγκινήσει αρκετούς συμπολίτες που την βοηθούν καθημερινά να επιβιώσει. «Με βοηθούν πολλοί άνθρωποι, και περαστικοί και στη λαϊκή αγορά, προσφέροντας μου φαγητό, ή καμιά φορά χρήματα, για να αγοράσω φαγητό, για τις ανάγκες μου. Βέβαια, χρωστώ ευγνωμοσύνη σε μια χρυσή γυναίκα, την κα Φωτούλα και τον σύζυγό της τον κ.Κώστα που τους θεωρώ δεύτερη οικογένειά μου, γιατί κάθε μεσημέρι μου φέρνουν φαγητό», λέει η ίδια, μη παραλείποντας να αναφερθεί και στην προσφορά που της έκανε ο Σεβασμιότατος Μητροπολίτης Ηλείας κ.κ Γερμανός να φιλοξενηθεί στο Ίδρυμα του Αγίου Νικολάου στα Σπάτα. «Τον ευχαριστώ, αλλά δεν μπορώ να πάω μόνη μου και να αφήσω τα σκυλάκια μου, γιατί εκεί δεν επιτρέπονται ζώα απ’ ότι μου είπα. Τα έχω μαζί μου συνέχεια, είναι η συντροφιά μου», λέει η ίδια.
«Να γυρίσω στο σπίτι μου»
Αυτό που θέλει, είναι κάποια στιγμή να τελειώσουν τα γραφειοκρατικά – όπως λέει – προβλήματα και να μπορέσει, αφενός να πάρει τη σύνταξή του πατέρα της και αφετέρου να επιστρέψει στην περιουσία της, στο σπίτι της στο Πελόπιο.
Πόσο εφικτό ή όχι είναι αυτό, είναι δύσκολο να απαντηθεί ή και να γίνει αποδεκτό από την ίδια. Η πραγματικότητα που δεν αλλάζει όμως, είναι πως πέρασε δύσκολο χειμώνα μέσα στο αυτοκίνητο της και μάλλον θα περάσει και δύσκολο καλοκαίρι, εκεί, στον ίδιο χώρο στο «αυτοκίνητο-σπίτι» της, στην οδό Κολιρίου.
