του Στρατή Λημνιού
Εν μέσω αντιδράσεων ψηφίστηκε το βράδυ της Κυριακής το πολυνοσμοσχέδιο για το ασφαλιστικό με 153 «ναι».
Την ίδια ώρα οι μικροεπιχειρηματίες βρίσκονται σε απόγνωση με τα μαγαζιά να βάζουν το ένα μετά το άλλο λουκέτο.
«Είμαστε στο γκρεμό, καταρρέουν όλα, τώρα θα βάλουν και… τέλη στον καφέ, επόμενο βήμα τους θα είναι να μας απαγορεύσουν να τρώμε», λέει o κ. Νίκος Σετφίδης ιδιοκτήτης του παλαιότερου τυροπιτάδικου της Αθήνας.
Με μισό αιώνα ζωής στην καρδιά του κέντρου της Αθήνας έχει δει τη σύγχρονη ιστορία στα καλά και τα άσχημά της, στα πάνω και στα κάτω της, όπως λέει.
Αυτό που ζει σήμερα όμως δε μπορεί ούτε ο ίδιος να το πιστέψει. Ερημώνουν όλα στο κέντρο, οι φόροι βάζουν λουκέτο παντού και οι λιγοστοί πλέον πελάτες του είναι οι συνταξιούχοι ίσως οι μόνοι που έχουν στις μέρες μας σταθερό εισόδημα.
«Τώρα βλέπω και αυτούς να καταρρέουν άμα μπει και μαχαίρι στη σύνταξη άστα να πάνε. Από το πρωί -μετά από αυτά που ψηφίστηκαν στη Βουλή- εδώ έχουμε… πένθος. Βάζουμε ταφόπλακα και άντε γεια… Ποιος θα αντέξει; Ποιος μπορεί να τα βγάλει πέρα; Δηλαδή σα να μας λέει η κυβέρνηση «κλείστε τα μαγαζιά σας και φύγετε είστε ανεπιθύμητοι». Αυτό μας λένε. Φόροι παντού. Εδώ θα πληρώνουν… τέλη οι άνθρωποι για να πάρουν μία τυρόπιτα ή ένα καφέ. Απελπισία. Το χειρότερο είναι ότι πλέον δε βλέπω να υπάρχει σωτηρία», καταλήγει ο κ. Νίκος Σεφτίδης.
«Πεθάναμε και δε το ξέρουμε, το λέω όπως το νιώθω, δεν υπάρχει σωτηρία πλέον, ήρθε το τέλος μας, τώρα έβαλαν μαχαίρι και στις συντάξεις, άντε να δω ποιος θα έχει χρήματα για να κινηθεί η αγορά», λέει ο συνταξιούχος κ. Βαγγέλης.
Ο κ. Βαγγέλης συνταξιούχος του ΙΚΑ δε βλέπει καμία σωτηρία στο βέβαιο «θάνατο» όλων και ειδικότερα μετά τα τελευταία σκληρά μέτρα που πέρασαν χθες. «Με παιδιά άνεργα και εγγόνια η σύνταξη ήταν μία βοήθεια για τα παιδιά, όχι μόνο για μένα, όλοι οι φίλοι μου που είναι συνταξιούχοι, έτσι κάνουν. Ποια ελπίδα τώρα; Ποια αριστερά; Ποιο μέλλον; Μας πεθάναν και το ξέρουν», λέει.
Για εκείνον το ουζάκι που πίνει σύντομα θα είναι πολυτέλεια και όπως λέει. «Δεν γίνεται να ζεις αν σου στερούν και κάτι τόσο απλό και φθηνό, τη δυνατότητα να βγεις μετά από χρόνια κούρασης να δεις τους φίλους σου. Δυστυχώς και αυτό θα χαθεί», καταλήγει.
