Η Μονή Στουδίου ήταν ένα από τα σημαντικότερα βυζαντινά μοναστήρια – Η ανακαίνιση της Μονής θα ολοκληρωθεί το 2014 και στη συνέχεια θα μετατραπεί σε τζαμί
Επιχείρηση μετατροπής βυζαντινών ναών και μονών σε τεμένη, υλοποιεί η τουρκική κυβέρνηση του Ταγίπ Ερντογάν. Παράλληλα με την συζήτηση που άνοιξαν οι Τούρκοι για την χρήση του ναού της Αγιά Σοφιάς, η τουρκική κυβέρνηση έχει ήδη μετατρέψει σε τεμένη ακόμη δύο εκκλησίες στη Νίκαια και την Τραπεζούντα οι οποίες επίσης ονομάζονταν «Αγία Σοφία».
Τώρα οι Τούρκοι μετατρέπουν σε τέμενος τη Μονή Στουδίου, ένα από τα σημαντικότερα βυζαντινά μοναστήρια, αφού προηγουμένως την ανακαινίσουν. Η μετατροπή της Μονής Στουδίου σε τζαμί προγραμματίζεται μετά τις εργασίες αποκατάστασης οι οποίες θα ολοκληρωθούν το 2014.
Σύμφωνα με τη wikipedia η Μονή του Αγίου Ιωάννη του Στουδίου, γνωστή απλά ως Μονή Στουδίου (ή των «ακοιμήτων μοναχών»), ήταν σπουδαίο μοναστήρι αφιερωμένο στον Άγιο Ιωάννη Βαπτιστή, χτισμένο στον Ξηρόλοφο, τον έβδομο λόφο της Κωνσταντινούπολης, έχοντας σημαντική συμβολή στη θρησκευτική, πολιτική και πολιτιστική ζωή της πόλης.
Στους αιώνες που λειτούργησε απέκτησε μεγάλη φήμη, αναδείχθηκε στην πολυπληθέστερη Μονή της Πόλης και αποτέλεσε πνευματικό κέντρο της Αυτοκρατορίας.
Οι μοναχοί της ονομάζονταν Στουδίτες και η οργάνωση του βίου τους αποτέλεσε πρότυπο για ολόκληρο τον ορθόδοξο κόσμο. Τρεις Αυτοκράτορες αποσύρθηκαν εκεί και έγιναν Στουδίτες, ενώ τρεις Στουδίτες έγιναν Πατριάρχες.
Περί το 1481, η βασιλική μετετράπη σε τέμενος από τον ιπποκόμο του Σουλτάνου Βαγιαζήτ Β΄, Αλβανό Ελιά Μπέη και πήρε το όνομα Μιραχόρ ή Ιμραχόρ τζαμί ή «Τζαμί του ιπποτρόφου». Το 1782 κάηκε, το 1894 επλήγη από σεισμό, ενώ το 1920 κάηκε ξανά. Σήμερα υπάρχουν τα ερείπιά της. Το εξαιρετικό ψηφιδωτό δάπεδο του 13ου αιώνα με τα γεωμετρικά σχέδια και τις μινιατούρες ζώων και πουλιών είναι σήμερα εκτεθειμένο στον ήλιο και τη βροχή και σιγά σιγά καταστρέφεται. Τα υπολείμματα του τεράστιου μοναστικού συγκροτήματος που ήταν διασκορπισμένα γύρω από το ναό, όπως περιγράφονταν από διάφορους περιηγητές, δεν υπάρχουν πλέον, καθώς χρησιμοποιήθηκαν από τους κατοίκους της περιοχής για να επανοικοδομήσουν τα σπίτια τους μετά τη μεγάλη πυρκαγιά του 1920.
