Όλοι μας περιμένουν για να ανακηρύξουμε ΑΟΖ.
Αν δεν το ΄χουμε καταλάβει αυτό είναι το νόημα όσων ανακοινώθηκαν στο Κάϊρο στην τριμερή συνάντηση που είχαν Σαμαράς-Αναστασιάδης-Σίσι.
Η Κύπρος χάρη στον αείμνηστο ηγέτη Τάσσο Παπαδόπουλο μας έχει δείξει χρόνια τώρα τον δρόμο και έχει διανύσει το μεγαλύτερο μέρος του δρόμου αναμένοντας τις εισπράξεις από την εκμετάλλευση του φυσικού αερίου. Με κόστος,υποχωρήσεις και περιπέτειες αλλά το ΄χει κάνει.
Η Αίγυπτος που μέχρι πρόσφατα “έπαιζε” με την Τουρκία χάρη στον πιο αποτυχημένο υπουργό Εξωτερικών που είχε η Τουρκία -και σήμερα πρωθυπουργό της- Αχμέτ Νταβούτογλου δεν θέλει να ακούσει για οτιδήποτε έχει σχέση με την Άγκυρα και μας καλεί να προχωρήσουμε.
Θα το πράξουμε;
Για να μην κρυβόμαστε και μασάμε τα λόγια μας το πρόβλημά μας ήταν και παραμένει η Τουρκία. Η οποία σε πολλές περιπτώσεις έχει κάνει σαφές ότι θα αντιδράσει . Αν χρειαστεί και δυναμικά.
Αυτή η “κατάσταση ομηρείας” πρέπει να τελειώνει. Έχοντας εκφράσει πολλές φορές την άποψή μας ότι η Ελλάδα οφείλει να είναι ψύχραιμη έναντι των τουρκικών “τσαμπουκάδων” νομίζουμε ότι όσα έγιναν στο Κάϊρο δικαιώνουν αυτή τη θέση. Δεν έχουμε να φοβόμαστε απολύτως τίποτα. Βαδίζουμε στο δρόμο του Διεθνούς Δικαίου κι αυτό δεν μπορεί να το αμφισβητήσει κανένας πάνω στον πλανήτη. Μόνο ο παραλογισμός της Τουρκίας είναι απέναντί μας.
Τ΄ αστεία πρέπει κάποια στιγμή να τελειώσουν . Είμαστε μέλος της ΕΕ και του NATO και πρέπει να απιατήσουμε σε υψηλούς τόνους από τους εταίρους μας να αφήσουν τις τακτικές Πόντιου Πιλάτου σαν κι αυτές που εξέφρασε ο ΓΓ της Συμμαχίας στην Αθήνα, που συνέστησε …αυτοσυγκράτηση και στην Αθήνα. Το “κακό παιδί” του NATO είναι η Τουρκία και πρέπει να της τραβήξουν τ΄ αυτί .
Θεωρίες θα πείτε. Στην πράξη είναι πολύ πιθανό να κληθούμε να αντιμετωπίσουμε μια σοβαρή ελληνοτουρκική κρίση χωρίς κανείς να μας στηρίζει ουσιαστικά. Το ΄χουμε ξαναζήσει και το ζούμε κι αυτή τη περίοδο μ΄ όσα κάνει η Τουρκία.
Ορισμένες φορές οι αποφάσεις είναι “εύκολες” γιατί δεν μπορούν να υπάρξουν άλλες. Έτσι συμβαίνει και με την ανακήρυξη και οριοθετηση της ελληνικής ΑΟΖ. Είναι μονόδρομος.
Δεν μπορεί να πει κανείς ότι διανύουμε την καλύτερη περίοδο ως χώρα σ΄ όλα τα επίπεδα. Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι θα πρέπει να μην κάνουμε αυτό που το Διεθνές Δίκαιο υπαγορεύει και το εθνικό συμφέρον επιβάλλει.
Η απόφαση για το πότε θα προχωρήσουμε στην ανακήρυξη της ΑΟΖ είναι πλέον στα χέρια της κυβέρνησης. Προφανώς θα πρέπει να “ζυγιστούν” πολλές παράμετροι και δεδομένα. Είναι βέβαιο πάντως ότι ο αμερικανικός παράγοντας που σε άλλες περιπτώσεις μας είχε αποτρέψει ακόμη και να σκεφτόμαστε για ανακήρυξη ΑΟΖ ,είχε δώσει το “πράσινο φως” για όσα έγιναν και ανακοινώθηκαν στο Κάϊρο. Συνεπώς θα πρέπει να θεωρούμε σχεδόν δεδομενο ότι δεν θ΄ αφήσουμε για πολύ ακόμη την Κύπρο και την Αίγυπτο να μας περιμένει στο ραντεβού της νοτιοανατολικής Μεσογείου.
