Το Μεσοπρόθεσμο Πλαίσιο Δημοσιονομικής Στρατηγικής που κατέθεσε ο αναπληρωτής υπουργός Οικονομικών Χρήστος Σταϊκούρας μεταξύ άλλων αποκαλύπτει ότι η Ελλάδα έχει καταδικαστεί σε αναγκαστικό αφοπλισμό τουλάχιστον ως το 2019! Στην πραγματικότητα η περίοδος αυτή θα είναι πολύ μεγαλύτερη αν κάτι δεν αλλάξει.
Οι αριθμοί είναι αμείλικτοι:
Οι δαπάνες για εξοπλισμούς καθορίζονται στα 533 εκατομμύρια για φέτος ,700 το 2015,598 το 2016,497 το 2017 και 500 το 2018.
Οι “μαύρες τρύπες” που έχει να καλύψει η Ελλάδα στους εξοπλισμούς της δεν μπορούν σε καμία περίπτωση να καλυφθούν μ΄ αυτά τα χρήματα, τα περισσότερα από τα οποία προορίζονται για αποπληρωμές παλαιών και συνηθως άχρηστων εξοπλισμών.
Ποιος μπορεί να μιλά χωρίς …τύψεις για εξοπλισμούς στην σημερινή Ελλάδα; Δυστυχώς είναι ένα θέμα δυσάρεστο για την πλειοψηφία των πολιτών αλλά ταυτόχρονα είναι και μια πραγματικότητα που δεν θα μπορέσουμε να αποφύγουμε. Και σίγουρα είναι ένα ζήτημα που πρέπει να τεθεί σε συζήτηση απ΄ όσους κυβερνούν και απ΄ όσους φιλοδοξούν να κυβερνήσουν τη χώρα.
Ένα σχέδιο έκτακτης ανάγκης και για τους εξοπλισμούς είνα απαραίτητο να τεθεί ως θέμα συζήτησης . Ιδανικό θα ήταν η συζήτηση να γίνει μεταξύ όλων των κομμάτων με στόχο αυτό το σχέδιο να μπορεί να χαρακτηριστεί εθνικό.
Με την Τουρκία να σπαταλά -αλόγιστα σε κάποιες περιπτώσεις- δισεκατομμύρια για όπλα και τους εγχώριους πονηρούς και δόλιους “πατριδοκάπηλους εθνικιστές” να θέτουν διαρκώς θέμα αγορών νέων οπλικών συστημάτων που μόνο στόχο έχουν το προσωπικό τους κέρδος, είναι κάτι παραπάνω από απαραίτητο να υπάρξει αυτό το “εθνικό σχέδιο” εξοπλισμών των ΕΔ.
Ξεκινώντας από τον καθορισμό των απειλών που πρέπει να αντιμετωπίσει η χώρα τα επόμενα 20 χρόνια θα προκύψουν αβίαστα οι πραγματικές εξοπλιστικές της ανάγκες. Κάτι που ποτέ μέχρι σήμερα δεν έχει γίνει. Πάντα “ψωνίζαμε” με την “λογική” της “εξοπλιστικής διπλωματίας” η οποία ας το παραδεχτούμε επιτέλους δεν απέδωσε ποτέ τα αναμενόμενα. Δεν κοιτάγαμε …στα ράφια ποια προϊόντα μας χρειάζονταν αλλά ποιον θέλουμε να ικανοποιήσουμε. Χωρίς να ξέρουμε στις περισσότερες περιπτώσεις ποιο θα ήταν και το αντάλλαγμα που θέλαμε να ζητήσουμε. Και βέβαια ζήσαμε και την περίοδο που οι αγορές γίνονταν αποκλειστικά και μόνο για τις μίζες.
Το δύσκολο για την Ελλάδα είναι αυτό το πρώτο βήμα της συμφωνίας μεταξύ των πολιτικών δυνάμεων στα θέματα των εξοπλισμών που θα αποτινάξει το πέπλο καχυποψίας και δυσπιστίας που υπάρχει δεκαετίες τώρα. Τα επόμενα βήματα θα είναι πιο απλά. Αν οι “μαύρες τρύπες” στον αμυντικό μας “φράχτη” θα πρέπει να κλείσουν με εκσυγχρονισμούς οπλικών συστημάτων ή με την αγορά νέων είναι κάτι που θα το προτείνουν αυτοί οι οποίοι πρωτίστως το γνωρίζουν: οι στρατιωτικοί, τους οποίους κάποια στιγμή οι πολιτικοί πρέπει και να ρωτήσουν και να εμπιστευθούν . Και αυτή η περίοδος της δραματικής οικονομικής κρίσης που διανύουμε είναι η καλύτερη.
Το βέβαιο είναι ότι το μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα αφοπλισμού του Σταϊκούρα δεν μπορεί να μείνει ως έχει.
