Η εξάπλωση της ισλαμικής τρομοκρατίας πρέπει πολύ σοβαρά να προβληματίσει και την Ελλάδα. Όπως και όλες τις χώρες της Ευρώπης ,όλα τα κράτη του πλανήτη.
Οι φανατικοί είναι πάντα απρόβλεπτοι,ανεξέλεγκτοι,απάνθρωποι και παράλογοι. Δεν υπάρχουν “δικαιολογίες”, “αναζήτηση αιτιών” , “εξηγήσεις”. Η απειλή είναι υπαρκτή και πρέπει να παταχθεί πάση θυσία. Οι διαπιστώσεις είναι αυτονόητες.
Πρέπει όμως να επισημανθεί ότι η Ελλάδα που βρίσκεται μόνη και αβοήθητη από τους κατά τ΄ άλλα εταίρους στην πρώτη γραμμή του “μετώπου” της παράνομης μετανάστευσης , μέχρι στιγμής εμφανίζεται ως μία από τις ασφαλέστερες χώρες σ΄ ότι έχει να κάνει με το απεχθές φαινόμενο της ισλαμικής τρομοκρατίας. Κανείς δεν πιστεύει ότι ανάμεσα στους εκατοντάδες χιλιάδες δυστυχισμένους ανθρώπους που νομίζουν ότι θα βρουν την γη της Επαγγελίας στην Ευρώπη δεν περνούν από τα σύνορά μας και επικίνδυνοι τρομοκράτες. Οι οποίοι όπως φαίνεται στοχεύουν να φθάσουν στην “καρδιά” της Ευρώπης και να “χτυπήσουν”.
Κανείς επίσης δεν υποστηρίζει ότι τα συνορά μας φυλάσσονται τόσο καλά και αποτελεσματικά. Κάνουμε ότι είναι δυνατόν. Αλλά είναι ουτοπία να πιστέψει κάποιος ότι μπορούμε να τα “σφραγίσουμε”. Όποιος το πιστεύει είναι τουλάχιστον αφελής.
Δεν είναι αντιφατικές οι διαπιστώσεις, αν κι έτσι φαίνονται. Η σχετική “ασφάλειά” μας έχει “χτιστεί” χιλιάδες μίλια μακρυά από τα σύνορά μας. Και στο “χτίσιμο” αυτό “πρωτομάστορες” είναι τα στελέχη των Ενόπλων Δυνάμεων που πολλά χρόνια τώρα βρέθηκαν σε “φλεγόμενες” γωνιές του πλανήτη. Όχι για να πολεμήσουν αλλά για να βοηθήσουν. Και βοήθησαν και τους τσακισμένους από πολέμους λαούς,αλλά και την χώρα μας.
Όλες οι ελληνικές συμμετοχές στις λεγόμενες “ειρηνευτικές αποστολές” που ακολουθούσαν πολεμικές συρράξεις, από την Σομαλία την δεκαετία του 1990 έως και σήμερα είχαν στόχο να στείλουν το μήνυμα ότι “ήρθαμε να βοηθήσουμε κι όχι να καταστρέψουμε”. Οι Έλληνες στρατιωτικοί όπου κι αν πήγαν -και πήγαν σε περιοχές που το ισλάμ κυριαρχούσε- έγιναν αστραπιαία δεκτοί από τους τοπικούς πληθυσμούς. Κι όταν αποχωρούσαν πίσω τους άφηναν θλιμμένα πρόσωπα παιδιών κι όχι ανθρώπους να πανηγυρίζουν για την “φυγή του κατακτητή”. Από την φύση μας δεν υπήρξαμε ποτέ κατακτητές. Κι έχουμε ζήσει πολλές φορές με την ψυχολογία του “ανυπότακτου κατακτημένου”.
Μπορεί όλοι μας και πρώτοι εμείς οι δημοσιογράφοι ,όταν αυτές οι επιχειρήσεις στην Σομαλία,την Βοσνία,το Κόσσοβο,το Αφγανιστάν κι αλλού βρισκονταν σε εξέλιξη να μην κατανοούσαμε το μέγεθος του κέρδους για την χώρα. “Γκρίνιαζαν” μάλιστα κάποιοι ,γιατί η Ελλάδα “δεν αναλάμβανε πιο ενεργό επιχειρησιακό ρόλο κι έμενε σε επιχειρήσεις μηχανικού και νοσοκομειακής περίθαλψης”. Τώρα “εισπράττουμε” το “κέρδος” απ΄ αυτές τις επιχειρήσεις. Πήγαμε σ΄ όλες αυτές τις χώρες και χτίσαμε νοσοκομεία,σχολεία, σπίτια. Σώσαμε ανθρώπινες ζωές πάρα πολλές. Κι αυτό κάτι έχει αφήσει…
Δεν υποστηρίζουμε ότι είμαστε ασφαλείς από την λαίλαπα της ισλαμικής τρομοκρατίας. Πρέπει να προσέχουμε κάθε λεπτό ,κάθε ώρα,κάθε μέρα. Λέμε όμως ότι ως χώρα -ίσως και χωρίς να το έχουν σχεδιάσει οι εκάστοτε κυβερνώντες- ασκήσαμε όλα αυτά τα χρόνια που το δηλητήριο του ακραίου ισλαμισμού έρεε σε Μέση Ανατολή, Αφρική και αλλού μια πολιτική που έχει “χτίσει” έναν “προκεχωρημένο φράκτη” . Ίσως πιο αποτελεσματικό και από τον φράχτη του Εβρου, τον οποίο ανεύθυνα κάποιοι πολιτικοί επιχείρησαν να εντάξουν στα…προεκλογικά τους επιχειρήματα.
Οι φωτογραφίες είναι από το ΓΕΕΘΑ και προέρχονται από τις πολλές αποστολές που έχουν κάνει οι στρατιωτικοί μας σε χώρες “καμμένες” από πόλεμο και ρημαγμένες από το μίσος. Ούτε αυτό το ΄χουμε αναγνωρίσει στους στρατιωτικούς μας….
Του ΠΑΡΙ ΚΑΡΒΟΥΝΟΠΟΥΛΟΥ
-120x86.jpg)
