Του Σεβ. Μητροπολίτη Φθιώτιδος κ. Νικολάου
«Πληρώνω για όσους, καθώς εγώ, δεν έβλεπαν κανένα ιδανικό στη ζωή κι ένιωθαν όλους να τους κοροϊδεύουν. Φεύγω από ένα κόσμο φαρισαϊκό που μόνο άγχος με γέμιζε και ούτε μια φορά δεν άνοιξε την αγκαλιά του να με ζεστάνει. Δεν αντέχω άλλο την ζωή. Αγαπώ τον θάνατο»…
Αυτά τα λόγια έγραφε σ’ ένα απλό χαρτί λίγο πριν αυτοκτονήσει ένας νέος 25 ετών. Ύστερα ανέβηκε στον 7ο όροφο της πολυκατοικίας που έμενε και ρίφθηκε στο κενό. Ο θάνατός του ήταν ακαριαίος. Ένας νέος με τόσες προοπτικές έθεσε τέρμα στην ζωή του μ’ αυτό τον ατιμωτικό θάνατο.
Αλματωδώς αυξάνονται και στον τόπο μας οι αυτοκτονίες νέων και ηλικιωμένων. Άνθρωποι κάθε τάξεως, μορφώσεως, ηλικίας, ιδεολογίας οδηγούνται για πολλούς λόγους στην αυτοκτονία. Στις ανεπτυγμένες χώρες το φαινόμενο αυτό έχει πάρει διαστάσεις επιδημίας. Στην Γαλλία πρόσφατες έρευνες απέδειξαν, ότι η αυτοκτονία προκαλεί περισσότερους θανάτους από τα αυτοκινητιστικά δυστυχήματα. Για το ίδιο θέμα διοργανώνονται επιστημονικά συνέδρια, γίνονται έρευνες, γράφονται βιβλία.
Στην Αμερική τελευταία κυκλοφόρησε ένα βιβλίο με τίτλο «τελική έξοδος» στο οποίο προτείνονται διάφοροι τρόποι για να τελειώσει κανείς την ζωή του «αξιοπρεπώς». Ως εκεί έφθασε το εφευρετικό δαιμόνιο του χωρίς Θεό ανθρώπου της εποχής μας.
Για το φλέγον αυτό θέμα της αυτοκτονίας υπάρχουν καυτά ερωτήματα:
Γιατί οι συνταγές φυγής από την πραγματικότητα;
Γιατί οι νέοι σκέφτονται ως εύκολη λύση τον θάνατο;
Γιατί οι ηλικιωμένοι τελειώνουν μια ολόκληρη ζωή αγώνων με μια πράξη δειλίας;
Τα αίτια είναι πολλά. Η φτώχεια, η ανεργία, η μοναξιά, η απομόνωση, η έλλειψη επικοινωνίας, ο πόνος, οι δοκιμασίες της ζωής σπρώχνουν στην τελική έξοδο. Ζωή χωρίς πίστη, χωρίς ιδανικά και αξίες γίνεται φυλακή που βασανίζει τον άνθρωπο για τον οποίο μοναδική σωτηρία και απαλλαγή φαίνεται ο θάνατος. Μια κοινωνία που δεν έχει και δεν προσφέρει ιδανικά επιδοκιμάζει και πολλές φορές απαιτεί την επιλογή του θανάτου. Τέτοιο είναι δε το κατάντημα της παραφροσύνης ώστε να έρχεται ο λεγόμενος πνευματικός κόσμος να ανακηρύσσει ως ήρωες, μάρτυρες, εντίμους και δυνατούς τους αυτόχειρες, τους δε καρτερικούς και κυρηναίους ως ανέντιμους και δειλούς. Έχουν τόσο ανατραπεί οι αξίες και έχει τόσο αλλοιωθεί η ταυτότητα του λαού μας, ώστε να θεωρείται επιτρεπτό ό,τι ο ηθικός νόμος απαγορεύει.
Η ζωή είναι θεϊκό δώρο που παρέχεται και ανακαλείται μόνο από τον δημιουργό της ζωής. Η αυτοκτονία είναι άμεση κατά του Θεού προσβολή και μεγάλο αμάρτημα. Είναι ακόμα προσβολή κατά του ίδιου του προσώπου, γιατί του αφαιρείται η δυνατότητα περαιτέρω ηθικής τελειώσεως. Δεν έχει δικαίωμα κανένας να θέτει τέλος στον εαυτό του. Η ελευθερία που μας έδωσε ο Θεός να αναφέρεται στον τρόπο ζωής και όχι στον τερματισμό της. Ο Αριστοτέλης στα «Ηθικά Νικομάχεια» ονομάζει τους αυτόχειρες δειλούς. «Το αποθνήσκειν φεύγοντα πενίαν ή έρωτα ή τι λυπηρόν ουκ ανδρείου, αλλά μάλλον δειλού»
Δυσκολίες πάντα υπάρχουν στην ζωή και προβλήματα.
Η λύση δε βρίσκεται στην υποχώρηση, αλλά στον αγώνα.
Η μοναξιά, η φτώχεια, η αρρώστια και οι πάσης φύσεως δυσκολίες μπορούν να ξεπεραστούν. Υπάρχει διέξοδος στο αδιέξοδο της ζωής. Είναι ο προνοητής Θεός που μπορεί φαινομενικά να αποσύρει για ένα διάστημα την προστασία του, στην πραγματικότητα όμως μας ωφελεί με έναν παιδαγωγικό τρόπο, για να μας οδηγήσει από την οδύνη στην ηδονή, για να μας βοηθήσει να νιώσουμε την αξία της δικής του ζωής. Για τον καθένα μας έχει ο Θεός το σχέδιό του . Ας τον εμπιστευόμαστε για πάντα, και όταν ευτυχούμε και όταν δοκιμαζόμαστε. Να μην μας διακατέχει βιασύνη, ανυπομονησία, αλλά καρτερία και προσδοκία της παρουσίας του Θεού.
Στη ζωή δεν υπάρχουν μόνο δειλοί. Υπάρχουν και τα φωτεινά παραδείγματα ανθρώπων υπομονής. Τυφλοί, παράλυτοι, ανάπηροι μεγαλουργούν με την δύναμη της θελήσεως και τη σοφία που τους χαρίζει ο Θεός. Αυτοί είναι οι πραγματικοί ήρωες, οι έντιμοι, οι δυνατοί.
Γιατί λοιπόν να θεωρείται λύση η αυτοκτονία; Ποια λογική μπορεί να ονομάσει πράξη δυνάμεως αυτόν τον ατιμωτικό θάνατο που εκλέγουν οι δειλοί;
(Ι. Μ. Φθιώτιδος 28.7.2012)
