Του Γιάννη Ελαφρού
«Στα χρόνια της κρίσης υπάρχει μια μεγάλη αναθέρμανση της σχέσης των πολιτών με την Εκκλησία και όχι μόνο σε επίπεδο λατρευτικό, αλλά στο σύνολο της εκκλησιαστικής ζωής. Υπήρξε ψύχρανση, αποστασιοποίηση, που τώρα ξεπερνιέται», λέει στην «Κ» ο Πρωτοσύγκελλος της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Αθηνών Συμεών Βολιώτης, μεταφέροντας την εμπειρία της Αρχιεπισκοπής για το εάν παρατηρείται «επιστροφή» στην Εκκλησία το τελευταίο διάστημα.
«Η κρίση έδωσε τις αφορμές για να έρθει ο κόσμος πιο κοντά όχι μόνο στην Εκκλησία, αλλά ο ένας με τον άλλον μέσα στην Εκκλησία. Αναφέρομαι στον τομέα της αλληλεγγύης και του εθελοντισμού. Αυτή τη στιγμή υπάρχει ένα τεράστιο εθελοντικό κίνημα μέσα στην Εκκλησία», σημειώνει ο πατήρ Συμεών. Πίσω από τις 10.000 μερίδες φαγητού που προσφέρει καθημερινά η Αρχιεπισκοπή και τα 8.500 δέματα αγάπης που διανέμει κάθε μήνα, βρίσκονται χιλιάδες εθελοντές, που μαγειρεύουν, μοιράζουν, οργανώνουν, προσφέρουν. Οι παροχές φαγητού, ενδυμάτων, υποδημάτων, στέγης, συνολικά αλληλεγγύης, έχουν ξεπεράσει κάθε προηγούμενο τα τελευταία χρόνια, παρότι οι πιστοί είναι κι αυτοί οικονομικά σε δεινή θέση.
«Είναι κάτι το συγκλονιστικό. Γυναίκες αφήνουν τα σπίτια τους και μαγειρεύουν γι’ αυτόν που δεν έχει να φάει. Αλλος φέρνει κάποια ζευγάρια από τα παπούτσια του. Πρόκειται για μια έκρηξη αγάπης μέσα στον εκκλησιαστικό χώρο» λέει ο πατήρ Συμεών. Ενώ παλιότερα η εσωτερική ζωή της Εκκλησίας χαρακτηριζόταν από τις μεγαλύτερες ηλικίες, η Αρχιεπισκοπή σήμερα βλέπει πολλούς νεότερους. «Στα διοικητικά όργανα της Εκκλησίας, που συμμετέχουν και λαϊκοί, έχει πέσει πολύ ο μέσος όρος ηλικίας, προσεγγίζει ακόμα και κομμάτι νεολαίας. Και δεν είναι μόνο όσοι έρχονται για να καλύψουν ανάγκες επιβίωσης, το “ψωμί”. Υπάρχει και ένας βαθύς πνευματικός λόγος. Τα παιδιά αισθάνονται μια απογοήτευση απ’ αυτό που ονομάζουμε σύστημα. Δίνουν πανελλαδικές, κάνουν όνειρα (και πρέπει να κάνουν), μπαίνουν στο πανεπιστήμιο, παίρνουν πτυχίο, κάνουν μεταπτυχιακά, αλλά πλέον ο πήχυς των προσδοκιών τους –μέσα απ’ αυτές τις δομές– είναι πολύ περιορισμένος. Ανεργία, εξαθλίωση, μισθοί πείνας. Αναπτύσσεται μια απογοήτευση, μια αγωνία καταθλιπτική, που οδηγεί ξανά τα παιδιά στην Εκκλησία, όπου υπάρχει ένας λόγος καθάριος, πέρα από εποχές, πέρα από συστήματα, πέρα από κρίση. Παρηγοριά, ανακούφιση, ξεκούραση, ελπίδα. Με τον Χριστό μπορούμε να βαδίσουμε», λέει ο Πρωτοσύγκελλος. «Η κρίση φέρνει μοναξιά. Χάνεις τους φίλους σου, σκέφτεσαι να πας σε μια γιορτή. Στην Εκκλησία δημιουργούμε σχέσεις πέρα από την οικονομική κρίση.
Προσφέρουμε παιδεία σε μια σειρά δομές με εκπαιδευτικό χαρακτήρα. Δεν κρατάμε αρχεία, είναι αποκρουστικό για τους νέους ανθρώπους, ούτε έχουμε διαχωρισμούς, προσφέρουμε ελευθερία. Ψωμί, παιδεία, ελευθερία με την Εκκλησία»!
