Γράφει η Άντρη Κούννου
Στιγμές συγκίνησης και έντονης συναισθηματικής φόρτισης έζησαν χθες εκατοντάδες πρόσφυγες από το κατεχόμενο Νέο Χωριό Κυθρέας. Για πρώτη φορά μετά από 42 χρόνια τελέστηκε Θεία Λειτουργία στην Εκκλησία του Αγίου Χαραλάμπους, πολιούχου Αγίου του χωριού, χοροστατούντος του Θεοφιλεστάτου Επισκόπου Μεσαορίας κ.κ. Γρηγορίου. Μπροστά στην εικόνα της ερειπωμένης και χωρίς καμπάνα εκκλησίας, αρκετοί Νιοχωρήτες δάκρυσαν.
Η φθορά και η διάβρωση του Ιερού Ναού, που κτίστηκε το 1830 ήταν έκδηλη. Οι ρωγμές που υπήρχαν παντού, η γκρεμισμένη και διαλυμένη Αγία Τράπεζα, το σπασμένο εικονοστάσι, το κατεστραμμένο δάπεδο μαρτυρούσαν ότι κανείς δεν νοιάστηκε για τη συντήρησή του.
Ένα κερί και μια ευχή από όλους. Σύντομα να επιστρέψουν ελεύθεροι, πίσω στον τόπο που γεννήθηκαν.Ακολούθησε λιτανεία της εικόνας του Αγίου Χαραλάμπους στον περίβολο του Ναού.Συγκλονίστικά ήταν τα λόγια του πατήρ Διομήδη Κωνσταντίνου, του ιερέα που στις 14 Αυγούστου του 1974 τέλεσε την τελευταία λειτουργία στην εκκλησία. “Ήταν ημέρα Τετάρτη, η εκκλησία γεμάτη κόσμο, τους εκοινώνησα. Αφού έφυγαν όλοι έμεινα μόνος μου. Μέσα στο βαλιτσάκι αυτό που έχω, έβαλα τα δισκοπότηρα που είχαμε σήμερα στην εκκλησία, έβαλα και τον άγιον άρτον και το αντιμίσθιο, τα πιο ιερά αντικείμενα που είχαμε μέσα. Πήρα τη βαλίτσα, έκλεισα την πόρτα και πήγα σπίτι μου, για να βρω την παπαδιά με τα μωρά να κλαίνε και να με περιμένουν.
Το χωριό όλο είχε εκκενωθεί, έφυγαν, πήραν το δρόμο προς το νότο. Τους ακολούθησα κι εγώ τελευταίος. Πήγαμε στην Άσσια. Εκεί ήρθαν οι Τούρκοι, μας μπλόκαραν, άρχισαν να πυροβολούν. Ο Θεός με έσωσε, γιατί κρατούσα το βαλιτσάκι. Οδηγούσα και το είχα μπροστά μου. Δεν το άφησα. Είπα παρά να πιαστούμε αιχμαλωτοι στους Τούρκους, καλύτερα να σκοτωθούμε. Είχα 7 παιδιά, η παπαδιά, εγώ και η αδελφή μου.Σήμερα κλαίω από το πρωί. Δεν μπορούσα να αρθρώσω. Στη συνέχεια βρήκα τον εαυτό μου. Ήμουν βαθύτατα συγκινημένος. Εύχομαι ο τόπος μου να ελευθερωθεί. Αυτό Θέλω.. Τίποτε άλλο”.
Αρκετοί ήταν οι πιστοί που προσήλθαν για να κοινωνήσουν. Κάποιοι μάλιστα τέλεσαν και τα μνημόσυνα των αποβιώσαντων συγγενών τους, που “έφυγαν’ με τον καημό της επιστροφής.Μετά το πέρας της Θείας λειτουργίας, οι πρόσφυγες επισκέφθηκαν τα σπίτια τους, απαθανατίζοντας οι περισσότεροι, αυτή τη ξεχωριστή στιγμή.Σύμφωνα με το λαογράφο και ερευνητή Νέαρχο Κληρίδη, το Νέο Χωριό της Κυθρέας, ιδρύθηκε στα χρόνια της Τουρκοκρατίας, στα 1804. Στα τουρκικά το Νιόχωρκο λέγεται Μιναρελίκιογιου, δηλαδή “Χωριό του μιναρέ, γιατί είναι το πρώτο χωριό στην Κύπρο στο οποίο στηθηκε μιναρές.
-250x180.jpg)
){kind=link}