Τα προβλήματα δεν λύνονται με τους αιρετικούς

Είναι να απορεί κανείς με τον τρόπο που σκέπτονται, κρίνουν και εκφράζονται κάποιοι δημοσιογράφοι.

Υποτίθεται ότι αυτοί σπουδάζουν, κατέχουν το αντικείμενό τους και διατυπώνουν κρίσεις αντικειμενικές.

Όμως κάποιοι στην προσπάθειά τους να εξάρουν, και μάλιστα υπέρ το δέον, την πρόσφατη επίσκεψη του Πάπα στη Μυτιλήνη, δεν υπερέβαλαν απλώς, αλλά ονόμασαν «φονταμενταλιστές της Ορθοδοξί­ας» όσους τόλμησαν να διατυπώσουν ε­πι­φυλάξεις για την αποκληθείσα «ιστορική επίσκεψη» του Πάπα στην αγιοτόκο Λέσβο.

Καλοδεχούμενος στην Ελλάδα όποιος θελήσει να έλθει, να δεί και να εκτιμήσει τα όσα συμβαίνουν σʼ αυτήν σχετικά με το ασήκωτο για τους ώμους μας μέγα πρόβλημα των προσφύγων – μεταναστών και να συμβάλει στη λύση του. Και ο Πάπας, ως αρχηγός κράτους, και όχι βεβαίως ως ισότιμος με τον Οικουμενικό Πατριάρχη και τον Αρχιεπίσκοπο Αθηνών, δεν ήταν δυνατόν να αποκλεισθεί από μια τέτοια επίσκεψη. Ωστόσο η πονεμένη ιστορία μας βοά και κράζει ότι δυστυχώς το Βατικανό ποτέ δεν βοήθησε τον Ορθόδοξο λαό μας· αλλά μάλλον τον πλήγωσε. Ήδη με την άλωση της Κωνσταντινουπόλεως κατά την Δ΄ Σταυροφορία κατέφερε καίριο πλήγμα κατά της βασιλίδος των πόλεων.

Την δε εποχή του αυτοκράτορος Ιωάννου Η΄ του Παλαιολόγου με την ψευδοσύνοδο της Φερράρας – Φλωρεντίας (1438-1439) υπέσκαψε το Βυζάντιο. Στην Τουρκοκρατία αλώνιζε με τους μισσιοναρίους του τα νησιά μας και την ηπειρωτική χώρα με σκοπό του «ποιήσαι ένα προσήλυτον». Στη Μικρασιατική καταστροφή είναι γνωστή η στάση που τήρησε το Βατικανό: Συνεχάρη τον Κεμάλ Ατατούρκ! Ο Πάπας ευλόγησε την γενοκτονία των Σέρβων Ορθοδόξων από τον αρχιεπίσκοπό του Αλοΐσιγιε Στέπινατς το 1941-45, τον οποίο μάλιστα ανεκήρυξε… άγιο του Παπισμού! Πριν από λίγα χρόνια ο Πάπας τάχθηκε ανοικτά με τους μουσουλμάνους του Κοσσυφοπεδίου και της Βοσνίας κατά των Ορθοδόξων της Σερβίας. Σήμερα ο Πάπας διχάζει την Ορθόδοξη Εκκλησία της Ρωσίας, της Ουκρανίας και της Ρουμανίας με την Ουνία. Μία ημέρα δε προτού να έλθει στη Μυτιλήνη, προχώρησε στη «χειροτονία σε αρχιερέα» στη Βασιλική του Αγίου Παύλου της Ρώμης εκτός των τειχών του ουνίτη Ισπανού «επισκόπου» Αθηνών Manuel Nin, στη θέση του παραιτηθέντος Δημητρίου Σαλάχα.

Το ερώτημα λοιπόν είναι: Ένα τέτοιο πρόσωπο με τόσο εχθρικό παρελθόν διαχρονικώς έναντι του Ελληνισμού και της Ορθοδοξίας, ένας τέτοιος αιρετικός μπορεί να βοηθήσει ουσιαστικά στο μεγάλο πρόβλημα που αντιμετωπίζει η χώρα μας; Η μήπως ήλθε με την πολυπληθή κουστωδία του, πρόβαλε το πάθος της φιλοπρωτίας του σʼ όλο το μεγαλείο του, είδε και απήλθε; Απήλθε αφού έδωσε μια εξάωρη μεσσιανική, καλά μελετημένη, στημένη, διαφημιστική παράσταση, αφήνοντας σʼ όλους όσοι γνωρίζουν τον βίο και την πολιτεία του Βατικανού την εικόνα ενός βοώντος φαρισαισμού και μιάς «ψευδωνύμου εκκλησίας» που επαίρεται για το πρωτείο εξουσίας και το αλάθητο του κοσμικού ηγέτη της!

Άραγε είχε την ανάγκη μιάς τέτοιας βοή­θειας ο Ορθόδοξος λαός μας, ο οποίος υπό την ηγεσία της Ορθοδόξου Εκκλησίας του αναλίσκεται καθημερινά για τους δυστυχισμένους πρόσφυγες – μετανάστες, τους οποίους η Ευρώπη της δημοκρατίας και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων αρνείται να δεχθεί στο έδαφός της; Ο λαός μας δεν έχει ανάγκη μαθημάτων αγάπης από τον αιρεσιάρχη της Ρώμης. Του αρκούν τα φωτεινά παραδείγματα των μαρτύρων, των αγίων, των οσίων και των ομολογητών της Ορθοδοξίας. Και τέτοιους διαθέτει όχι μόνο η αγιοτόκος Λέσβος, αλλά όλος ο μαρτυρικός αυτός τόπος που λέγεται Ελλάδα, τον οποίο υπονομεύει συστηματικά, εκτός των άλλων, και ο αιρετικός Πάπας με την Ουνία του.