Του Λυκούργου Νάνη, ιατρού
Η απαράδεκτη αρχιεπισκοπική πρακτική θα πρέπει, το δίχως άλλο, να καταστεί αντικείμενο καυστικής κριτικής, στιγματισμού και ομόθυμης καταδίκης από την πλευρά των ορθοφρονούντων πιστών, κληρικών και λαικών.
Ειδικά απ τη μεριά των συνεπισκόπων του που διαβλέπουν στην επαινετέα ενέργεια του μητροπολίτη Γόρτυνος μία έκφραση και έκφανση της αναγκαίας και επιβαλλόμενης ειλικρίνειας και παρρησίας που πρέπει να χαρακτηρίζει τις σχέσεις των εκπροσώπων της Εκκλησίας με τους αξιωματούχους της πολιτικής και της τοπικής αυτοδιοικήσεως.
Η σθεναρή στάση του ρηθέντος επισκόπου υπενθυμίζει στην εκκλησιαστική παρεμβολή το παράδειγμα μεγάλων πατέρων και διδασκάλων της Εκκλησίας αλλά και αυτό συγχρόνων εκκλησιαστικών μορφών που με την έναντι των πολιτικών εξουσιαστών στάση τους καταξίωσαν την αυτοτέλεια του αρχιερατικού τους αξιώματος στα πλαίσια του πολιτειοκρατικού συστήματος διοικήσεως της κατ Ελλάδα Εκκλησίας που έλκει την καταγωγή του από την αλήστου μνήμης Βαυαροκρατία και που κατέστησε την Ελλαδική Εκκλησία ταπεινή θεραπαινίδα της κατ επίφασιν και κατ όνομα χριστιανικής πολιτείας.
Ο Γόρτυνος Ιερεμίας, μαθητεύσας, από τα νεανικά του χρόνια, “παρά τους πόδας”, του μακαριστού π.Αυγουστίνου Καντιώτη, εντός των κόλπων της εκλεκτής ιεραποστολικής αδελφότητος Ο ΣΤΑΥΡΟΣ που εξακολουθεί να τροφοδοτεί πνευματικά τον ελληνικό λαό, στοιχήθηκε στη γραμμή του μακαριστού του γέροντα όπως και σ αυτή του επίσης μακαριστού “λέοντος του Βορρά” Ελευθερουπόλεως Αμβροσίου των οποίων η μέχρι διωγμών πεπαρρησιασμένη στάση τους απέναντι στους εκπροσώπους του Καίσαρα τυγχάνει παγκοίνως γνωστή. Ευχόμαστε στο μητροπιλίτη Γόρτυνος Ιερεμία να συνεχίσει να κινείται στην ίδια γραμμή και επ ουδενί να μην καμφθεί τόσο απ το θλιβερό γεγονός της παραπομπής του όλου ζητήματος προς συζήτηση στη ΔΙΣ όσο και από τις ελεεινές επιθέσεις που του επιφυλάσσονται από διαφόρους κύκλους, δημοσιογραφικούς και μη! Όσο για τον κ.Ιερώνυμο τον συλλυπούμαστε για την κατόπιν παρεμβάσεως της γνωστής και μη ςξαιρετέας κας Κωνσταντοπούλου απόφασή του!
Δε φθάνει που η λεγόμενη ΔΙΣ έφθασε να συνεδριάζει τρις μηνιαίως (θα μαλλιάσει η γλώσσα μας να το φωνάζουμε), δε φθάνει που ασχολείται με δευτερεύοντα και επουσιώδη θέματα εισάγει και από πάνω προς συζήτηση (ουσιαστικά με τη διαδικασία του κατεπείγοντος) το θέμα που προέκυψε με το μητροπολίτη ενώ θα έπρεπε να του απονεμηθούν πανηγυρικά απ τον αρχιεπίσκοπο, στον οποίο προσέφυγε διαμαρτυρόμενη και “κλαυθμηρίζουσα” η προρρηθείσα εθνομήτηρ, τα αναγκαιούντα και επιβαλλόμενα εύσημα
