Ένα σαφές μήνυμα προς τον άγαμο κλήρο συμπεριλαμβανομένων ασφαλώς και των Επισκόπων έστειλε ο Μητροπολίτης Καλαβρύτων & Αιγιαλείας Αμβρόσιος…
Αναλυτικά αναφέρει:
ΜΑΣ ΚΑΤΗΓΟΡΟΥΝ !
ΜΗΠΩΣ ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΑΔΙΚΟ;
__________Ευρισκόμεθα στην αρχή ενός νέου χρόνου! Οι επαγγελματίες προβαίνουν στην κατάρτιση του Απολογισμού των οικονομικών τους, επισημαίνουν τα πραγματοποιηθέντα κέρδη ή και τις τυχόν ζημίες τους. Σε κάποιο ανάλογο Απολογισμό οφείλει να προβαίνει κάθε χριστιανός, κάθε Κληρικός, μάλιστα δε κάθε Επίσκοπος της Εκκλησίας του Χριστού.
__________Το παρακάτω δημοσίευμα, το οποίο μεταφέρουμε εδώ από τήν ιστoσελίδα
http://www.kivotoshelp.gr/index.php/orthodoxo-bhma/691-tan-o-piskopoi-den-e-nai-leontes
απευθύνεται κυρίως πρός τόν άγαμο ιερό Κλήρο, εκ του οποίου προέρχονται και οι Επίσκοποι. Και δικαίως! Διότι οι άγαμοι Κληρικοί επέλεξαν τήν οδό της πλήρους και ολοκληρωτικής αφοσιώσεως εις τόν Νυμφίον Χριστόν! Ο Χριστός είναι -πρέπει να είναι- ο ΜΕΓΑΛΟΣ ΕΡΩΤΑΣ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ ΜΑΣ!
Τίποτε περισσότερο καί τίποτε λιγότερο! Εάν αυτό δεν συμβαίνει, τότε ο άγαμος κληρικός, ακόμη και ο Επίσκοπος, καταντάει να γίνεται μια τραγική φυσιογνωμία, μια καρικατούρα του χριστιανικού ιδεώδους! Τότε οι κοσμικές φροντίδες τον αιχμαλωτίζουν, τα τερπνά του κόσμου τούτου τον απορροφούν, τα εξωτερικά μεγαλεία τον εντυπωσιάζουν, τα “χθαμαλά” και τα “φανταχτερά” του κόσμου τούτου τον αλλοιώνουν! Τότε ο Κληρικός από Οδηγός ψυχών καταντάει νά είναι ένας από τούς πολλούς! Αφομοιώνεται από τον “κόσμο”, δηλ. την κοινωνία της αμαρτίας! Τότε όλοι μας χάνουμε “και τα αυγά και τά καλάθια!”. Χάνουμε δηλ. και την απόλαυση της επιγείου ζωής, αλλά και την απόλαυση της Βασιλείας των Ουρανών, την κληρονομία της αιωνίου ζωής! Τότε – ατυχώς- δικαιώνονται όσοι γράφουν τα λόγια, που θα διαβάσετε παρακάτω.
___________Ο υποσημειούμενος ανέγνωσε με πολλή προσοχή όλα αυτά, όσα με περισσή παρρησία αναγράφονται στο παρακάτω δημοσίευμα. Προ οφθαλμών μας έχουμε πάντα τα λόγια του Αποστόλου Παύλου πρός τήν μαθητήν Του Τιμόθεον. αυτά που ακούσθηκαν και χθες στο αποστολικό ανάγνωσμα: Παιδί μου Τιμόθεε “Συ άγρυπνα πρόσεχε εις όλα όσα σου επιβάλλει το ποιμαντικόν σου έργον. Κοπίασε, κάμε έργο ευαγγελιστού, δίδασκε αδιάκοπα το θέλημα του Θεού στους ανθρωπους, φέρε εις πλήρες και αίσιο πέρας την διακονίαν, η οποία σου ανετέθη από την Εκκλησίαν, δια την Εκκλησίαν Πρέπει να αγρυπνής και να κοπιάζης! Εγώ τώρα προσφέρω το αίμα μου ως σπονδήν και θυσίαν πρός τον Θεόν …..Τελειώνει η ζωή μου” (Β΄Τιμ. δ, 5-6). Ακούοντας σήμερα το πρωΐ τον ιεροψάλτη να προφέρη τα λόγια αυτά, ένοιωα εντροπήν για την αθλιότητά μου. Αργότερα, διαβάζοντας τα παρακάτω λόγια ενός θαρραλέου Πρωτοπρεσβυτέρου, του π. Διονυσίου Τάτση, συγκλονίστηκα καί τότε έχυσα πολλά δάκρυα, προσευχόμενος “υπέρ των ιδίων αμαρτημάτων και των του λαού αγνοημάτων” !!!!
___________Αυτά, λοιπόν, θα είχαμε να πούμε εις εαυτούς και αλλήλους με την ευκαιρία της εισόδου μας στο νέο Έτος. Καλό, αγιαστικό, αγωνιστικό υπέρ της Ορθοδοξίας και καρποφόρο σε έργα αρετής το Νέο Έτος 2015, Αδελφοί και Πατέρες. Ο αγιάσας τά ύδατα του Ιορδάνου Νυμφίος Χριστός ας αγιάσει και τις ψυχές μας! Αμήν.
Αίγιον, 5 Ιανουαρίου 2014
+ Ο ΚΑΛΑΒΡΥΤΩΝ ΚΑΙ ΑΙΓΙΑΛΕΙΑΣ ΑΜΒΡΟΣΙΟΣ
ΌΤΑΝ ΟΙ ΕΠΊΣΚΟΠΟΙ ΔΕΝ ΕΊΝΑΙ ΛΈΟΝΤΕΣ….
Του πρωτοπρεσβυτέρου π. Διονυσίου Τάτση
ΟΙ ΥΠΟΨΗΦΙΟΙ αρχιερείς (δηλαδή οι φιλόδοξοι αρχιμανδρίτες) συνήθως δεν εκδηλώνονται σχετικά με την πορεία των εκκλησιαστικών μας πραγμάτων.
Δεν διατυπώνουν δημοσίως την αντίθετη γνώμη τους προς την τακτική των κρατούντων, δεν ελέγχουν συγκεκριμένες πράξεις αναξίων κληρικών και επισκόπων και προπαντός οικουμενιστικές εκδηλώσεις των μεγαλοσχήμων του Οικουμενικού Πατριαρχείου.
Και συμβαίνει αυτό, γιατί περιμένουν την ημέρα και την ώρα που θα ανέλθουν στο υψηλό βάθρο της αρχιερωσύνης, χωρίς να έχουν τη συναίσθηση των μεγάλωνευθυνών, που θα αναλάβουν, αλλά και χωρίς τον πνευματικό εξοπλισμόπού απαιτεί το αξίωμα.
Από αυτή τη ζύμη των προς αρχιερατείαν κληρικών δεν πρέπει να περιμένουμε σπουδαία πράγματα.
Θα διαιωνίζεται η κακοδαιμονία στην Εκκλησία και θα εκλείψει κάθε ελπίδα βελτιώσεως. Εκτός και αν ο Θεός βάλει το χέρι του και ανατρέψει τα όσα απαράδεκτα συμβαίνουν στην Εκκλησία.
Την ίδια τακτική όμως τηρούν και οι Μητροπολίτες, παρόλο που η μεγάλη τους επιθυμία έχει εκπληρωθεί…
Το όνειρό τους να γίνουν δεσποτάδες πραγματοποιήθηκε και το απολαμβάνουν καθημερινά μέσα στις πολυτελέστατες αρχιερατικές τους στολές, κάτω από τις χρυσίζουσες μίτρες και τη λάμψη των ποιμαντορικών ράβδων και των βαρύτιμων σταυρών και εγκολπίων.
Αυτή είναι η αρχιερωσύνη γι αὐτούς. Τίποτα άλλο. Όλα όσα περιμένει ο λαός από αυτούς, δεν τούς αφορούν.
Δεν ευκαιρούν για δευτερεύοντα και επουσιώδη πράγματα. Δικαιολογημένα κιόλας, γιατί τρέχουν από μητρόπολη σε μητρόπολη για γιορτές και πανηγύρια, για εκδηλώσεις κενές πνευματικού περιεχομένου και για απόλαυση αβραμιαίων τραπεζών.
Αυτό θα πει αρχιερωσύνη! Αυτό θα πει ποιμαντική! Αυτή είναι η Ορθοδοξία!
Και αν τούς ζητήσεις να πουν τη γνώμη τους για τον οικουμενισμό και την προδοσία της Ορθοδοξίας, την οποία διαπράττουν οι μεγαλόσχημοι του Φαναρίου και όχι μόνο, θα σηκώσουν τη ράβδο!
Δεν πρέπει να είμαστε ασεβείς, θα μας συμβουλέψουν. Δεν πρέπει να λέμε τίποτα για το σεπτό Οικουμενικό Πατριαρχείο, δεν πρέπει να επικρίνουμε τις συμπροσευχές με τούς αιρετικούς και αλλόθρησκους κ.λ.π.
Ο φόβος και η δειλία των Μητροπολιτών δεν έχουν εξήγηση. Γιατί φοβούνται; Ποιός μπορεί να τούς κάνει το παραμικρό; Τι θα στερηθούν, αν αποκτήσουν φωνή;
Γιατί δεν έχουν ανάλογο φόβο και απέναντι στο Θεό, καθώς δεν ομολογούν την πίστη τους και δεν ελέγχουν εκείνους που την περιφρονούν;
Γιατί είναι ψοφοδεείς, παρόλο που στις βάσεις των αρχιερατικών τους θρόνων υπάρχουν λέοντες, οι οποίοι συμβολίζουν το θάρρος και τη γενναιότητα που πρέπει να τούς διακρίνουν;
Όμως υπάρχουν και οι γενναίοι Μητροπολίτες, στούς οποίους στηρίζεται ο λαός. Μπορεί να αποτελούν εξαίρεση, αλλά τροφοδοτούν την ελπίδα ότι δεν χάθηκε το παν.
Έχουμε ακόμα και τούς Γέροντες, με την αγιότητα του βίου και το ομολογιακό τους φρόνημα. Αυτοί διδάσκουν και καθοδηγούν και διώχνουν τούς λύκους από την ποίμνη του Χριστού.
Τους Γέροντες αυτούς τους θυμούνται συχνά οι δειλοί Μητροπολίτες, για να παίρνουν και οι ίδιοι λίγο από τη δόξα.
Αναφέρονται στα ξέψυχα κηρύγματά τους στην αγιότητά τους, χωρίς ποτέ να τούς έχουν μιμηθεί στο παραμικρό. Αυτό βέβαια είναι υποκρισία που εύκολα αποκαλύπτεται.
Δεν ελπίζω ότι κάτι θα γίνει στα επόμενα χρόνια. Εύχομαι όμως να παρέμβει δυναμικά ο Θεός, για να μας παρηγορήσει.
Μέχρι τότε ας στηριζόμαστε στούς λίγους και εκλεκτούς.
«Ορθόδοξος Τύπος»–2046- http://www.kivotoshelp.gr
-120x86.jpg)
