Κηφισίας Κύριλλος: Να αντισταθούν όσοι διαθέτουν ακόμη αντισώματα πνευματικής υγείας και λεβεντιάς

“Για να σηκώσει λίγο κεφάλι αυτός ο τόπος και να πάρει λίγη ανάσα ελπίδας.”

Του Σεβ. Μητροπολίτου Κηφισίας, Αμαρουσίου και Ωρωπού κ. Κυρίλλου

Ζούμε σε μια κοινωνία ατυχώς μετεξελισσόμενη σε τοπικό εξάρτημα του ισοπεδωτικού πολιτισμού της οικονομικής παγκοσμιοποιήσεως, με νέους αυτοκράτορες τα μεγάλα οικονομικά συμφέροντα και υπηκόους όλον τον υπόλοιπο κόσμο. Όποιος αντιδρά σ’ αυτά καταπολεμείται και συκοφαντείται μέχρι να εξασθενήσει η αντίδρασή του.
Αυτός ο πολιτισμός και ο τρόπος σκέψης είναι καρπός του αντιχριστιανικού «χριστιανισμού» της Δύσεως (αλάθητος πάπας, αλάθητοι προτεστάντες, αλάθητοι άνθρωποι φιλόσοφοι, αλάθητοι πολιτικοί σχηματισμοί, παντογνώστες και παντοκυρίαρχοι άνθρωποι). Η αλλοτρίωση αυτή του ανθρώπου, ως προσώπου, συντελείται με τον χωρισμό του από την μοναδική υπαρκτική του δυνατότητα: το κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσιν του Θεού. Χωρίς ορθή πίστη και σχέση με τον ζώντα Θεό, με αλλοτριωμένη και εκκοσμικευμένη θεολογία και ανθρωπολογία, οικοδομήθηκε στη Δύση ένας πολιτισμός παλιμβαρβαρισμού, θα μου επιτραπεί να πω, χειρότερος από την εποχή των αρχαίων βαρβάρων, διότι σήμερα η βαρβαρότητα διαθέτει όπλα μαζικής καταστροφής, πραγματικής αλαζονικής ύβρεως κατά του Δημιουργού και Προνοητού, Σωτήρος και Κριτού μας Θεού.

   Αυτός ο δυτικός πολιτισμός με ποικίλες εμπορευματικές μεθόδους κατέκλυσε κατ’ αποκλειστικότητα και την Ελλάδα μας, διαφημίζεται παντού ως πανάκεια όλων των προβλημάτων, επιχειρεί να ισοπεδώσει τις απομένουσες αντιστάσεις και διαμορφώνει συνειδήσεις, με κυρίαρχο γνώρισμα την άκριτη κατανάλωση των εισαγομένων προϊόντων πνευματικής παρακμής της Δύσεως. Αγνωσία του ζώντος Θεού και νεοθρησκευτική ελευθεριότητα˙ μειονεκτική περιφρόνηση της πνευματικής μας παραδόσεως ως Ορθοδόξων και της πολιτιστικής υποδομής ως Νεοελλήνων – Ρωμηών, και αντικατάσταση με την νοοτροπία των «σήριαλς» για τους μεγάλους και των «Χάρυ Πότερς» για τους μικρούς˙ αλαζονεία του «παντογνώστη» σύγχρονου μορφωμένου ανθρώπου˙ άκρατη «φυσιοκρατική» ηδονοθηρία˙ αυταπάτη των ατομικών δικαιωμάτων χωρίς ηθικές αναστολές, άκριτος καταναλωτισμός κ.ά. είναι μερικά.

    Έχει γίνει κοινώς αποδεκτό νομίζω, ότι απέναντι σ’ αυτήν την διαδικασία του άκρατου ατομισμού, της αλάθητης εγωλατρείας του θεοποιημένου συμφεροντολογισμού, χρειαζόμαστε αντισώματα πνευματικής υγείας. Πού θα τα αναζητήσουμε; Μα, τα έχουμε ήδη στην πνευματική μας κληρονομιά, τα βλέπουμε στα εικονοστάσια μας, τα ζούμε στη Θεία Λειτουργία και τα θαύματα των Αγίων της πίστης μας, τα διαισθανόμαστε στους απομένοντες ταπεινούς και φιλοχρίστους.

   Δεν είμαστε οι πρώτοι, που θα είχαμε και την ευθύνη να τα δημιουργήσουμε. Είμαστε όμως οι επιγενόμενοι, που οφείλουμε να τα βιώσουμε και να τα γνωστοποιήσουμε και στους άλλους, που ίσως τα αγνοούν, έχουν όμως την καλή διάθεση και πρόθεση να τα γνωρίσουν. Και έχουμε αμετάθετη  ζώσα πίστη, στον αποκαλυφθέντα Κύριό μας, ο Οποίος είναι τελικά ο μόνος Κύριος και εσχατολογικός Κριτής της ιστορίας. Διότι δεν μπορούμε να αποτρέψουμε την μανιώδη και απάνθρωπη διαπάλη των παγκοσμίων οικονομικών συμφερόντων. Μπορούμε όμως να σταθούμε με κριτική υπευθυνότητα απέναντι στον ισοπεδωτικό υλισμό της Κοινωνίας.

   Όσοι διαθέτουν τέτοια αντισώματα πνευματικής υγείας και λεβεντιάς, κοινωνικής ευαισθησίας και προσωπικής υπευθυνότητας, ρωμαίικου ήθους πραγματικής ανθρωπιάς και αδελφοσύνης, ασφαλώς και οφείλουν να αντισταθούν. Καλούνται να διαμαρτυρηθούν, να προειδοποιήσουν, να καταγγείλουν, να διαφωτίσουν, να παρουσιάσουν τον πολύμορφο και ανεξάντλητο ψυχοτρόφο πλούτο της δικής μας ιερής και δοξασμένης Παραδόσεως, να συναγείρουν τις αποκοιμισμένες  συνειδήσεις… . Απ’ όποιο μετερίζι κοινωνικής θέσεως κι αν ευρίσκονται. Απ’ όποιο βήμα δημοσίου λόγου τους προσφέρεται διαθέσιμο. Απ’ όποια ευκαρία διαμαρτυρίας και καταθέσεως μαρτυρίας παρεμβάλλεται στην καθημερινότητα της ζωής.

   Η ζύμη είναι πάντοτε λίγη, αλλά ζυμώνει όλο το φύραμα, μας λέγει ο λόγος του Θεού στην Καινή Διαθήκη. Όσο φύραμα ζυμωμένο υπάρχει –  κι αυτό το γνωρίζει Εκείνος – περιμένει τη ζύμη του ήθους και του ύφους μας, της προσωπικής παρουσίας και της παρρησίας μας, της ζωής και των λόγων μας. Έτσι για να σηκώσει λίγο κεφάλι αυτός ο τόπος και να πάρει λίγη ανάσα ελπίδας.