Toυ Βασίλειου Ευσταθίου -Δρ. Φυσικού, πτ. Θεολογίας (Τμ.Κοιν.Θ.ΕΚΠΑ)
ΘΕΙΑ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΚΟΡΩΝΟΙΟΣ: Μετά τίς ποινές πού επέβαλλε τό Οικουμενικό Πατριαρχείο στούς αναπολόγητους Μητροπολίτες Νέας Υερσέης κ. Ευάγγελο καί Βοστώνης κ. Μεθόδιο χωρίς νά κοινοποιηθεί η αιτιολογία, αλλά ως γνωστόν έχοντας καί οι δύο αντιταχθεί στήν αρχιεπισκοπική απόφαση γιά χρήση πολλαπλών λαβίδων στήν Θεία Λειτουργία, ήρθε ο πανοσιολογιώτατος π. Αλέξανδρος Καρλούτσος νά υπερασπισθεί στόν «Εθνικό Κήρυκα» τής Αμερικής αυτό τό μέτρο γιά τόν κορονοϊό πού αφορά τόν τρόπο τής Θείας Μετάληψης.
Αναφέρει λοιπόν ότι «αρχικά οι άνθρωποι λαμβάναν τό Σώμα καί τό Αίμα ξεχωριστά. Μετά από χίλια χρόνια, άρχισαν νά κοινωνούν μέ κοινή λαβίδα, επειδή ήθελαν νά δίνουν τήν Θεία Κοινωνία πιό γρήγορα». Ωστόσο ο π. Αλέξανδρος εδώ δέν μάς λέει γιά τό ότι τότε οι πιστοί κοινωνούσαν πίνοντας μέσα από τό ίδιο δισκοπότηρο, καί επομένως άν καί δέν μοιράζονταν τήν ίδια λαβίδα, μοιράζονταν τό ίδιο δισκοπότηρο. Πίστευαν στήν Θεία Χάρη τού Ιερού Μυστηρίου καί δέν σκέφτονταν μέ φόβο καί δισταγμό μήπως μεταδωθεί κάποια λοίμωξη μέσα από τήν χρήση τού κοινού ιερού σκεύους.
Στήν συνέχεια ο π. Αλέξανδρος γράφει: «Είχαν πολλές λαβίδες, πολλά δισκοπότηρα, καί στήν Αγιά Σοφιά στήν Κωνσταντινούπολη, εβδομήντα ιερείς έδιναν τήν Θεία Κοινωνία. Έτσι σκέφτηκα, αφού 70 ιερείς είχαν 70 κουτάλια, γιατί νά μήν έχουμε πολλές λαβίδες γιά τόν κόσμο μας;». Τό πρόβλημα σέ αυτό πού αναφέρει εδώ ο π. Αλέξανδρος είναι πώς δέν έχει καμιά σχέση μέ τήν τακτική πού εφαρμόζει ο ίδιος κατά τής διάδοσης τού κορονοϊού. Είναι προφανές ότι στήν Κωνσταντινούπολη ο κάθε ιερέας μέ τήν λαβίδα του καί τό δισκοπότηρό του κοινωνούσε, όχι έναν όπως κάνει ο π. Αλέξανδρος, αλλά δεκάδες πιστούς. Καί αυτό είναι ακριβώς τό πρόβλημα στήν απόφαση αυτή πού εφαρμόζεται στήν Αρχιεπισκοπή τής Αμερικής, καί η οποία σέ αντίθεση μέ ότι ισχυρίζεται ο π. Αλέξανδρος ελέγχεται δογματικά καί κανονικά, ότι δηλαδή ο ένας πιστός φοβάται μή μολυνθεί από τόν άλλο μέσω τού ίδιου τού γεγονότος τής μετάληψης τών Αχράντων Μυστηρίων, καί γι αυτό επιδιώκεται νά μεταλαμβάνει χώρια καί απομονωμένα ο ένας από τόν άλλον, μέ διαφορετικές λαβίδες.
Τό πρόβλημα δέν είναι πόσες είναι οι λαβίδες καί τά δισκοπότηρα, γιατί ο Χριστός είναι Ένας, αλλά τό ζήτημα είναι η πρόθεση καί η αιτιολογία μέ τήν οποία χρησιμοποιούνται. Όταν μεταδίδεις τό Χριστό καί φοβάσαι ότι μέ τό σκεύος πού μεταδίδεται Εκείνος μπορεί τήν ίδια στιγμή νά μεταδωθεί καί η οποιαδήποτε ασθένεια, τότε στήν καλύτερη περίπτωση ασθενείς βαριά στήν πίστη, καί στήν χειρότερη περίπτωση βλασφημείς. Είναι σάν νά νομίζεις καί νά λές ότι η αιμορροούσα, όταν άγγιξε τό χιτώνα τού Χριστού, θά μπορούσε νά κολλήσει οτιδήποτε μέ τόσους από τό πλήθος πού έπεφταν επάνω Του καί Τόν άγγιζαν. Όμως η αιμορροούσα, όπως καί πλήθος άλλοι, τελικά καθαρίστηκε από τήν αρρώστια της. Είχε βέβαια προσέλθει μέ βαθιά καί αταλάντευτη πίστη, χωρίς νά αφήνει σκέψεις αμφιβολίας καί φοβίες δειλίας νά τήν κυριεύουν, καί έτσι νίκησε. Αυτό είναι πού μάς λείπει σήμερα, η υγιής καί αληθινή πίστη, καί δέν αντικαθίσταται από τίς πολλαπλές λαβίδες καί άλλα τέτοια αφώτιστα τεχνάσματα.
-120x86.jpg)
