Του Ζιμπάμπουε Σεραφείμ Κυκκώτη
Στα δύσκολα χρόνια που ζούσε η Ανθρωπότητα με το ξέσπασμα του αδυσώπητου σκληρού και απάνθρωπου Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, που οι περισσότερες χώρες, και μάλιστα μεγάλες και ισχυρές, ή συμμαχούσαν με τη Γερμανία, όπως η Ιταλία, η Ιαπωνία και η Τουρκία, ή παρεδίδοντο χωρίς όρους στο εχθρό, η μικρή τότε και αδύνατη Ελλάδα, ανταποκρινόμενη περισσότερο στο μεγαλείο του ιστορικού της βίου ως η Χώρα που συνέβαλε τα μέγιστα εις την επικράτηση των αγαθών της ειρήνης, της δικαιοσύνης, της Παιδείας, της τέχνης και του πολιτισμού, της προστασίας των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και της αξιοπρέπειας του ανθρώπου, σήκωσε ηρωικά το ανάστημα της με τη ψυχική δύναμη της Ιστορίας της για να αντιτάξει στους Τυράννους του Διαβόλου που απειλούσαν χώρες και λαούς, το ηρωικό «ΟΧΙ».
Για εκείνους που υπολογίζουν τα πράγματα μόνο από την υλική τους πλευρά, αυτό το «ΟΧΙ» έμοιαζε με επιλογή πορείας προς την καταστροφή, γιατί η υλική δύναμη του εχθρού ήταν εγγύηση για την επικράτηση τους. Οι αριθμοί ήταν πολύ μεγάλοι για τον εχθρό. Στην ιστορία των λαών όμως υπάρχουν και στιγμές που πρέπει να είναι έτοιμοι και να πεθάνουν για να προστατέψουν και να κρατήσουν ζωντανή την ελπίδα της ανθρωπότητας, ότι η ζωή έχει νόημα, όταν ζει κανείς με αξιοπρέπεια, διασώζοντας το αγαθό της ελευθερίας, προστατεύοντας το αγαθό της ειρήνης, προστατεύοντας τον θεσμό της οικογένειας, τον ιερό θεσμό της πατρίδας, συμβάλλοντας στην προστασία και στην επικράτηση της δικαιοσύνης.
Αυτό τον αγώνα άλλωστε έδωσαν οι ολιγοστοί Έλληνες με τους τρακόσιους του Λεωνίδα στις Θερμοπύλες για να διαφυλάξουν ολόκληρη την Ευρώπη κι ολόκληρη την Ανθρωπότητα από τις ορδές των βάρβαρων Ασιατών του Ξέρξη. Το «Μολών λαβέ» ηχεί διαχρονικά στους υπόδουλους λαούς. Αυτή τη στάση της θυσίας κράτησε κι ο Σταυραετός του Μαχαιρά, ο Γρηγόρης Αυξεντίου, έστω κι αν ήξερε ότι οι Άγγλοι θα τον έκαιγαν ζωντανό ρίχνοντας του βενζίνα με το ελικόπτερο τους.
Ακολουθώντας το μεγαλείο του ηρωισμού των αρχαίων Σπαρτιατών, οι νεοέλληνες του 1821, με επικεφαλής την Εκκλησία μας και τις Δυνάμεις του Απόδημου Ελληνισμού, οργάνωσαν τον μεγάλο ξεσηκωμό εναντίον των αλλόπιστων Οθωμανών Τούρκων για να μας απελευθερώσουν από το ζυγό της δουλείας, που στα τετρακόσια χρόνια της εθνικής ταπείνωσης και της σταύρωσης μας και του καθημερινού εξευτελισμού των προγόνων μας, κατά τον Εθνικό μας Ποιητή, «όλα τάσκιαζε η φοβέρα και τα πλάκωνε η σκλαβιά».
Η ίδια λοιπόν ηρωική Ελληνική ψυχή, «απ’ τα κόκκαλα βγαλμένη των Ελλήνων τα ιερά», η Ελληνική ψυχή των Θερμοπύλων, η ηρωική ψυχή του 1821, «και σαν πρώτα ανδρειωμένη», αντέταξε στον φαινομενικά παντοδύναμο Άξονα της εποχής το ηρωικό «ΟΧΙ».
Αυτό το δυνατό «ΟΧΙ» αντέταξαν αργότερα ηρωικά κι οι Έλληνες της Κύπρου στους αποικιοκράτες Βρεττανούς με το έπος της ΕΟΚΑΣ, που αποτέλεσε με τη σημαία του Εθνάρχη Μακαρίου και του Θρυλικού Αρχηγού Γρίβα Διγενή το απελευθερωτικό έναυσμα της επανάστασης των σκλαβωμένων από την αποικιοκρατία λαών της Αφρικής.
Στο πρόσωπο των Ελλήνων του 40, η τραυματισμένη γεμάτη πληγές ανθρωπότητα πίστεψε ξανά ότι μπορεί να διασώσει την αξιοπρέπεια της και την ελευθερία της. Γεννήθηκε ξανά στις καρδιές των ανθρώπων η ελπίδα για την επικράτηση της δικαιοσύνης και της διαφυλάξεως της πραγματικής ειρήνης, που εκφράζεται ως ισότητα και σεβασμός των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.
Το μυστικό της μεγάλης νίκης των Ελλήνων που ένωσε τους συμμάχους για να συντρίψουν τους Χιτλερικούς Γερμανούς και αυτούς που τους στήριζαν, που αποτελούσαν απειλή για την ελευθερία των λαών, ήταν η βαθιά τους πίστη στο Θεό να διαφυλάξουν το θείο θέλημα του, να προστατεύουμε με κάθε τρόπο το αγαθό της ζωής ως δώρο Θεού.
Αυτή τη ενότητα χρειαζόμαστε και σήμερα τόσο στην Ελλάδα όσο και στην Κύπρο και στο χώρο του απανταχού Απόδημου Ελληνισμού, για να ζήσουμε καλύτερες ημέρες.
Ως Ελληνισμός έχουμε κάθε ηθικό δικαίωμα ως απόγονοι εκείνων που αγωνίσθηκαν για τη υπόθεση της ελευθερίας των λαών, να ομιλούμε με θάρρος και αποφασιστικότητα για τις αδικίες σε βάρος των συνανθρώπων μας, όταν καταπατούνται παράφορα τα ανθρώπινα τους δικαιώματα, εκεί δηλαδή που καταπατούνται οι ανθρώπινες ελευθερίες και οι δημοκρατικές διαδικασίες είναι ανύπαρκτες ή νεκρές, εκεί που έχουμε φασαρίες, πολέμους, εσωτερικές συρράξεις, πείνα, πόνο και δυστυχία
Τα παραδείγματα στην Μέση Ανατολή, με την άρνηση των Εβραίων στα εκατομμύρια των Παλαιστινίων να έχουν το δικό τους Κράτος, την άρνηση της Τουρκίας να αναγνωρίσει το φυσικό εθνικό δικαίωμα 60 εκατομμυρίων Κούρδων να έχουν το δικό τους ανεξάρτητο Κράτος, οι πολεμικές συρράξεις στη Συρία, στην Υεμένη, στο Αφγανιστάν, στο Ιράκ και αλλού, η επικράτηση δικτατορικών καθεστώτων και η σιωπή των ισχυρών της γης όταν ελέγχουν τις οικονομίες των χωρών αυτών, αποτελούν για όλους μας πρόσκληση να αντιταχθούμε στις αδικίες αυτές και να διαδηλώσουμε με κάθε σαφήνεια την ευαισθησία μας και τη θέληση μας να αποδοθεί δικαιοσύνη, να προστατευθούν τα δικαιώματα των λαών για να κτίσουμε πραγματικά το οικοδόμημα της Παγκόσμιας Ειρήνης με την επικράτηση της Δικαιοσύνης και της Δημοκρατίας. Διαφορετικά ενθαρρύνουμε επικίνδυνα το ανεξέλεγκτο φαινόμενο της τρομοκρατίας που αποτελεί πλέον απειλή για την παγκόσμια ασφάλεια και δημόσιο κίνδυνο για τον κάθε αθώο πολίτη. Οι πρόσφυγες και οι μετανάστες θα σταματήσουν όταν αρχίσουμε να προστατεύουμε τους αδικημένους λαούς να ζουν με αξιοπρέπεια στην πατρώα γη τους. Η Μεσόγειος θα σταματήσει να είναι ένα απέραντο νεκροταφείο ανυπεράσπιστων μικρών παιδιών όταν η Διεθνής Κοινότητα ευαισθητοποιηθεί να θέσει τέρμα στις εχθροπραξίες και τοπικές συγκρούσεις με τη παράλληλη ευαισθησία της το πρόβλημα της φτώχειας να γίνει παρελθόν για όλους.
Μόνο μέσα σ’ αυτή την προοπτική της κοινωνικής ευθύνης για τα προβλήματα της Παγκόσμιας Κοινωνίας μπορούμε να δικαιώσουμε και να τιμήσουμε τις θυσίες όλων εκείνων των ηρώων του 1940, που έδωσαν ακόμη και τη ζωή τους πρόωρα για να ζούμε εμείς σήμερα ελεύθεροι.
