Τι δρόμο ανοίγει η θυσία Του;

Του Μητροπολίτη Δημητριάδος Ιγνατίου
Άρθρο στην Εφημερίδα των Συντακτών

Σε μια εποχή όπου όλα δείχνουν πως η παθητικότητα και η απελπισία έχουν κυριαρχήσει στις ανθρώπινες ψυχές, το μήνυμα της επερχόμενης Ανάστασης του Θεανθρώπου μάς καλεί να μη μείνουμε στη μελαγχολία της Μ. Παρασκευής, αλλά να συνεχίσουμε προς την ελπίδα της Κυριακάτικης Λαμπρής.

    Το γεγονός είναι πως το χριστιανικό μήνυμα της ελπίδας δεν στηρίχτηκε σε δρόμους που ακολούθησαν οι μεγάλοι ηγέτες της ιστορίας. Η νίκη Του δεν πέρασε από πεδία μαχών, ούτε από εκκωφαντικές ανατροπές τυραννικών πολιτικών καθεστώτων, γι’ αυτό και για πολλούς θεωρήθηκε ήττα χωρίς μάχη. Κι όμως! Αυτή η, για πολλούς, άσκοπη θυσία σημάδεψε την πορεία της ανθρωπότητας και φτάνει μέχρι τις μέρες μας, θέτοντας καίρια ερωτήματα:
    Τι δρόμο ανοίγει η θυσία αυτή για κάθε αγωνιζόμενο άνθρωπο;

    Τι διέξοδο έρχεται να προτείνει, σε μια κοινωνία βυθισμένη στα αδιέξοδα και την απόγνωση;

    Τα γεγονότα του Γολγοθά δεν είναι περιστασιακά, γι’ αυτό και δεν αποτελούν ήττα. Την ώρα που το «τετέλεσται» δονεί τον ουρανό της Ιερουσαλήμ, για τους χλευαστές κάτω από τον Σταυρό ακούγεται ως επιθανάτιος ρόγχος. Για όσους όμως θέλουν να ακούσουν, αυτό το «τετέλεσται» σηματοδοτεί, όχι το τέλος ενός δρόμου, αλλά την ολοκλήρωση, την τελείωση ενός σκοπού.

    Από τα πρώτα κιόλας κεφάλαια των Ευαγγελίων, είναι σαφές πως ο Χριστός βαδίζει βάσει ενός σχεδίου. Τον δρόμο που επέλεξε τον βαδίζει με συνέπεια, μέθοδο και διαρκή ενατένιση του τελικού προορισμού, αποφεύγοντας συστηματικά τη διάσπαση και τους πειρασμούς. Η δημοσιότητα, η επιβολή Του στον όχλο, η γοητεία που ασκούσε το κήρυγμά Του, αλλά και τα θαύματά Του, θα μπορούσαν να τον είχαν εκτρέψει από τον στόχο Του και να Τον πείσουν να ντυθεί τον μανδύα της κοσμικής εξουσίας. Δεν το έκανε. Γι’ αυτό και η πορεία προς τον Γολγοθά δεν αποτελεί μόνον γεγονός της Μ. Πέμπτης. Πρόκειται για πορεία που διήρκεσε όσο όλη Του τη ζωή. Με αυτό το δεδομένο, ο υψωμένος σταυρός Του, από εργαλείο εξευτελιστικού θανάτου, γίνεται αιώνιο σύμβολο νίκης, όχι μόνο πάνω στα ανθρώπινα πάθη, αλλά και νίκης πάνω στις αρχές και τις εξουσίες το κόσμου τούτου.

    Ποια είναι όμως η δύναμη εκείνη που τον κρατά σταθερό στον δρόμο Του; Είναι η απόφασή Του να πραγματώσει, αλλά και να διακηρύξει προς την ανθρωπότητα, έναν τρόπο ζωής που έχει ως κέντρο τον άλλον. Ο Χριστός αγαπά και η αγάπη Του αυτή τον καθιστά έναν δυναμικό επαναστάτη ενάντια στο καθεστώς της αδιαφορίας και της σκληροκαρδίας, έναν αγωνιστή με συνέπεια και αφοσίωση, στρατευμένο κατά του κατεστημένου του θανάτου, που ακυρώνει κάθε ελπίδα και κάθε όραμα με τη ματαιότητά του. Χωρίς τη διάσταση μιας τέτοιας αγωνιστικότητας, η αγάπη απονευρώνεται, καταλήγοντας σε απλή συναισθηματική έξαρση και γλυκερό βερμπαλισμό.

    Πίστη στη νίκη της ζωής πάνω στον θάνατο και αγαπητική δράση είναι οι δύο πυλώνες που στηρίζουν τη χριστιανική ελπίδα. Και αυτή την ελπίδα έρχεται να αναθερμάνει ακόμα μια φορά το φετινό Πάσχα. Στην πραγματικότητα, έναν θάνατο θυμόμαστε, ανάμεσα σε δισεκατομμύρια θανάτους.

Κι όμως! Δεν είναι όλοι οι θάνατοι ίδιοι!

     Θάνατος είναι μια αυτοκτονία που όχι μόνο επιβεβαιώνει με τον πιο τραγικό τρόπο την παντοδυναμία της απελπισίας, αλλά και που δεν προσφέρει καμιά λύση, στερώντας από τον στενό περίγυρο και ολόκληρη την κοινωνία την ελπίδα ενός αγώνα που δεν δόθηκε ποτέ.

    Θάνατος όμως είναι και η θυσία εκείνου που επέλεξε μια ζωή πλημμυρισμένη από συνεπή και έμπρακτη αγάπη προς τον συνάνθρωπο, κατ’ εικόνα και ομοίωση της αγάπης του Θεού για τα πλάσματά Του. Ενός Θεού που με τον θάνατό Του άφησε πίσω Του έναν κενό τάφο, ως αιώνια ελπίδα εξόδου από την αυτοκαταστροφική απομόνωση και την εγωπάθεια.