Της Ειρήνης (Ρένας) Καραπάνου, δασκάλας στο 12ο Δημοτικό Βύρωνα, αντιπρόεδρου του Συλλόγου Εκπαιδευτικών ΠΕ Βύρωνα – Καισαριανής – Παγκρατίου «Ρόζα Ιμβριώτη»
Πρώτα πρώτα να ξέρεις πως είσαι πάντα ο πρώτος που έρχεται στο μυαλό μου… τι θα μας έλεγες αν θα μπορούσαμε να επικοινωνήσουμε μαζί σου διαδικτυακά, όπως κάνουμε με τους υπόλοιπους συμμαθητές σου.
Ποια θα ήταν η λέξη που θα σε δυσκόλευε στο κείμενο που σας δίνω, ποια απορία θα ρωτούσες στα μαθηματικά, μέχρι ποιο σημείο να τραβήξω την επανάληψη, ώστε να μη μείνεις πίσω, μη γυρίσουμε και νιώσεις μοναξιά και μέσα στην τάξη, να μη βρεθεί στιγμή που θα πιστέψεις πως η φτώχεια είναι αρρώστια και κατάρα και ότι φταις εσύ. Σε κάθε επικοινωνία μου με τους συμμαθητές σου αναφέρω το όνομά σου, λέω κάθε φορά πόσο μας λείπεις, ότι είμαστε δίπλα σου, παρακινώ τους υπόλοιπους να μου πουν νέα σου, να σκαρφιστούν τρόπους να επικοινωνήσουν μαζί σου απ’ το απέναντι μπαλκόνι.
Ύστερα φτιάχνω με το μυαλό μου κάθε μέρα κι άλλους διαλόγους, που σου εξηγώ πως δεν φταίνε οι γονείς σου. Δεν φταίει ο μπαμπάς σου που είναι άνεργος, δεν φταίει η μάνα σου που σε τούτη τη δύσκολη ώρα έμεινε χωρίς δουλειά, χωρίς στήριξη. Εκείνοι αγωνιούσαν και αγωνιούν πιο πολύ από σένα, ίσως τα βράδια που κοιμάσαι να σιγοκλαίνε που δεν μπορούν να σου προσφέρουν αυτή τη δύσκολη ώρα έστω την ανακούφιση της επικοινωνίας με το σχολειό σου, τη δασκάλα σου, τα άλλα παιδιά. Σκαρφίζομαι ιστορίες στο μυαλό μου για να τις πεις και σε κείνους, για να καταλάβεις κι εσύ κι εκείνοι πως δεν φταίνε. Να σου δείξω με παραδείγματα πως σ’ αυτή την κοινωνία που ζούμε, το να ‘χεις «καλή» δουλειά, λεφτά, δόξα και φήμη δεν έχει να κάνει με τις ικανότητες. Να σου θυμίσω πως οι παππούδες κι οι γιαγιάδες σου, που δούλεψαν σκληρά στο εργοστάσιο, στο χωράφι, στην οικοδομή και ήταν ακούραστοι στη δουλειά, αλύγιστοι στις δυσκολίες, δεν έγιναν ποτέ πλούσιοι, ποτέ δεν έζησαν με ανέσεις και χλιδή.
Αντίθετα ο βιομήχανος, ο τσιφλικάς, ο μεγαλοκατασκευαστής, που δεν κούνησαν ποτέ ούτε το δάχτυλό τους, ζούσαν και ζουν μέσα στα πλούτη. Αυτό είναι το άδικο, παιδί μου, το άδικο της μοιρασιάς, το άδικο της κοινωνίας που μεγαλώνεις εσύ και που μεγάλωσα κι εγώ. Αυτό το άδικο το ξέρουν κι οι υπόλοιποι συμμαθητές σου…. κι εκείνος που ο μπαμπάς του είναι γιατρός στο μεγάλο δημόσιο νοσοκομείο και ειδικά τον τελευταίο καιρό δεν τον βλέπει σχεδόν καθόλου… Και η συμμαθήτριά σου που οι γονείς της δουλεύουν στο σούπερ μάρκετ και μένει μόνη της με τον μικρό της αδερφό γιατί τελικά δεν κατάφερε η μαμά της να πάρει την ειδική άδεια… και ο συμμαθητής σου που μεγαλώνει με τη μαμά και τη γιαγιά του, και τώρα, που έκλεισε το εργοστάσιο που δούλευε η μαμά του, προσπαθούν να τα βγάλουν πέρα με τη σύνταξη της γιαγιάς. Για θυμήσου…. Όταν μιλούσαμε για τα πολιτεύματα στην αρχαία Ελλάδα, πόσοι πολλοί σήκωσαν χέρι και μας μίλησαν για την αδικία που βιώνει ο καθένας στο σπίτι του και πόσο θυμώσαμε που μετά από τόσες χιλιάδες χρόνια παραμένουν η εκμετάλλευση και η ανισότητα!
Κι όταν θα δω την πλάτη σου να σκύβει σαν να κουβαλά την αδικία όλου του κόσμου και το προσωπάκι σου σκυθρωπό, σκέφτομαι πώς θα το κάνω να φωτίσει και να σταθείς ξανά καμαρωτός. Θα σου θυμίσω εκείνη τη γιορτούλα που κάναμε για τις 17 Νοέμβρη! Τις ιστορίες που διαβάσαμε, για τη δύναμη εκείνων που με όπλο την αλήθεια και τη δυνατή φωνή τους νίκησαν τη χούντα, τον εχθρό που φάνταζε ανίκητος. Να θυμηθούμε παρέα τα συνθήματα που φωνάξαμε στη γιορτή, τις υψωμένες γροθιές, τα χαμόγελα και το πείσμα στα πρόσωπα των αγωνιστών… Θα σου θυμίσω τι έχουμε πει για την Εργατική Πρωτομαγιά, πως οι σκληροί αγώνες, οι θυσίες και η φωνή των χιλιάδων εργατών και εργατριών κατάφεραν και στο Σικάγο και στη Θεσσαλονίκη και στην Καισαριανή να γίνουν σύμβολα νίκης κι αγώνα για μας σήμερα. Και μετά να σε ρωτήσω «Τι λες, νικιέται τ’ άδικο;» και να πεταχτείς με φλογερό βλέμμα και να μου πεις «Νικιέται, κυρία! Αν και μεις το πάρουμε απόφαση, νικιέται!» και να γεμίσουν οι καρδιές μας ανακούφιση κι ελπίδα…
Ξέρω ότι σε κορόιδεψαν και πληγώθηκες αλλά δεν έφταιγα εγώ… δεν έφταιγε το σχολείο σου. Είπαν πως θα σου δώσουν τάμπλετ και ίντερνετ, στο ’παμε κι εμείς! Κι ύστερα από λίγο αναγκαστήκαμε να το πάρουμε πίσω. Κι εμάς μας κορόιδεψαν… Μήπως είναι και η πρώτη φορά; Να βλέπουμε την κυβέρνηση απ’ τη μια να τσιγκουνεύεται το ελάχιστο απέναντι στους μαθητές μας κι απ’ την άλλη να χαρίζει εκατομμύρια ευρώ στους καναλάρχες, στους κλινικάρχες, στους μεγαλοεπιχειρηματίες. Να ξέρουμε ότι απ’ τη μια δίνουν δισ. ευρώ για όπλα και για σένα και μένα να περιμένουν δωρεές και να γεμίζουν τον κόσμο με ευχαριστήρια στους ίδιους που η αδικία, η ανισότητα και η εκμετάλλευση, που τόσο σας θυμώνουν, τους κάνουν τρανούς, ισχυρούς. Θυμάσαι την παροιμία που σας είχα μάθει; Τι ’χες Γιάννη, τι ’χα πάντα…
Όχι , γλυκό μου παιδί, μη μου στενοχωριέσαι… θυμήσου τι είπαμε για την αδικία… θυμήσου τι λέγαμε πιο πριν …τίποτα δεν είναι ανίκητο! Οι δάσκαλοι δεν θα κάτσουμε με σταυρωμένα τα χέρια! Δεν θα αφήσουμε την αδικία να σε πνίξει, όπως χιλιάδες παιδιά στον κόσμο σαν και σένα. Έχουμε χρέος και καθήκον να αγωνιστούμε! Χρέος απέναντι σε όλη την κοινωνία και καθήκον απέναντι σε όλους τους μαθητές μας να δείξουμε ότι δεν είμαστε μαριονέτες και γρανάζια ενός συστήματος που μας αδικεί! Να πιάσουμε απ’ το χέρι τους γονείς σας, τους ήρωες γιατρούς, νοσηλευτές, καθαριστές, υπάλληλους, εργάτες, τους ανέργους και κάθε αδικημένο αυτής της Γης και να βροντοφωνάξουμε ΩΣ ΕΔΩ!! Να υψώσουμε κι εμείς τη γροθιά μας και το ανάστημά μας και να σταματήσουμε να ανεχόμαστε να είμαστε μόνιμα οι αδικημένοι, αυτοί που και στα καλά και στα δύσκολα κάνουμε τις θυσίες και κομματιάζουμε τη ζωή μας! Ξέρω ότι θα καταλάβεις ακριβώς τι σου λέω γιατί εσείς τα παιδιά έχετε έμφυτο το δίκιο και μισείτε το άδικο. Ησύχασε, λοιπόν, και πάρε βαθιά ανάσα. Δεν θα τον αφήσουμε έτσι τον κόσμο. Εγώ, η δασκάλα σου σου δίνω υπόσχεση! Κι όταν σύντομα θα ξανανταμώσουμε, θέλω να χαμογελάς! Να ξέρεις πως είμαι στο πλευρό σου όλο αυτό τον καιρό, που δεν με βλέπεις και δεν με ακούς, παλεύω να πάψει η αδικία! Και βάζω κι εγώ το λιθαράκι μου πλάι σε όλους αυτούς που κάθε ώρα, λεπτό και δευτερόλεπτο δίνουν ακούραστα τη μάχη για να χτιστεί ο καλύτερος κόσμος, αυτός που θα ’πρεπε να ζεις κι εσύ και οι συμμαθητές σου κι όλα τα παιδιά του κόσμου…
ΥΓ: Θα ήταν ευχής έργον να είχαμε μόνο ένα μαθητή σε κάθε τάξη χωρίς τα μέσα της τεχνολογίας που θα του επέτρεπαν να επικοινωνεί μαζί μας ισότιμα με όλους τους συμμαθητές του. Δυστυχώς, η πραγματικότητα είναι πολύ πιο σκληρή.
