Του μητροπολίτη Σύρου κ. Δωροθέου
(από το ένθετο της Δημοκρατίας για την ορθοδοξία)
«Είμαστε ένας λαός με παλικαρίσια ψυχή, που κράτησε τα βαθιά κοιτάσματα της μνήμης του σε καιρούς ακμής και σε αιώνες διωγμών και άδειων λόγων. Τώρα που ο τριγυρινός μας κόσμος μοιάζει να θέλει να μας κάνει τρόφιμους ενός οικουμενικού πανδοχείου, θα την απαρνηθούμε άραγε αυτή τη μνήμη; Θα το παραδεχτούμε τάχα να γίνουμε απόκληροι;» διερωτάται με αγωνία ο Γιώργος Σεφέρης στις «Δοκιμές» του.
Και να που τώρα, χρόνια πολλά μετά, φαίνεται ότι παραδεχτήκαμε «να γίνουμε απόκληροι» ή, καταπώς έλεγε ένας άλλος μεγάλος Ελληνας, ο Μακρυγιάννης, ότι «καταντήσαμε η παλιόψαθα των εθνών»… Με θιγμένη την εθνική μας αξιοπρέπεια, καταπτοημένοι από την οικονομική δυσπραγία, φοβισμένοι από την περιρρέουσα ανασφάλεια, εξασθενημένοι από τη φτώχεια και την ανεργία, απελπισμένοι από την κυριαρχούσα απαισιοδοξία, αποπροσανατολισμένοι από την παντελή οράματος και προοπτικής απουσία, οι Ελληνες φαίνεται ότι βαδίζουμε στα σκοτεινά, ότι κατεβαίνουμε σε έναν δρόμο χωρίς ελπίδα, χωρίς επιστροφή…
Φαίνεται!
Αλλο όμως το φαίνεσθαι και άλλο το είναι!
Ο ίδιος Ελληνας που τέτοιες μέρες, πριν από 73 χρόνια, «πετούσε» στα βουνά της Πίνδου και της Βορείου Ηπείρου, το ίδιο, όπως σήμερα, πεινασμένος, το ίδιο, όπως σήμερα, εξουθενωμένος, αλλά και περισσότερο διχασμένος και από τη δικτατορία καταπιεσμένος.
Αλλά περισσότερο αποφασισμένος!
Γιατί είχε αναβαπτισθεί στην κολυμβήθρα της εθνικής μνήμης και της ορθόδοξης παράδοσής του, γιατί ήξερε σε Ποιον να στηριχθεί και Ποιον να εμπιστευθεί! Δεν «πέποιθεν επ’ άρχοντας και επί υιούς ανθρώπων», αλλά στον Υιό του ανθρώπου!
Δεν θέλησε να επιρρίψει τις ευθύνες του στην απουσία στιβαρής ηγεσίας, αλλά συσπειρώθηκε και πολέμησε υπό την ηγεσία της πληγωμένης στην Τήνο Παναγίας!
Οι νέοι εκείνης της όχι και τόσο μακρινής και καθόλου, στην καθημερινότητά της, ηρωικής εποχής έφευγαν προς το μέτωπο και περιγελούσαν τον θάνατο με της Σπαρτιάτισσας μάνας την προτροπή «ή ταν ή επί τας», αλλά και με της χριστιανής την ευχή «η Παναγιά μαζί σου» να ηχεί!
Και οι νέοι της σημερινής εποχής, που σπαρακτικά βιώνουν ένα πόλεμο αναίμακτο, αλλά πιότερο οδυνηρό, την ευχή της αιώνιας Ελληνίδας μάνας ενωτίζονται στα ώτα της ψυχής τα μυστικά και την Παναγία αναζητούν, προς την Παναγία οδοιπορούν.
Μεταφορικά, αλλά και κυριολεκτικά!
Αν στον πόλεμο του 1940 ήταν η Παναγία που ερχόταν στους Ελληνες κοντά, σήμερα είναι οι Ελληνες που ανεβαίνουν του ναού της τα σκαλιά!
Μόνο όποιος το έζησε και καθημερινά το ζει μπορεί να διαβλέψει ότι και πάλι η Παναγία είναι των νέων μας η μοναδική καταφυγή.
Των νέων μας, που καθημερινά συρρέουν στο ιερό της Τήνου το νησί, για να αντλήσουν από την εικόνα της ελπίδα και υπομονή, θάρρος και απαντοχή, δύναμη από την «πληγωμένη» Παναγία της Ελλάδας, που «των χρυσοφόρων ορδών τη δύναμη εστόρεσε», «κείνους που πράξαν το κακό» κατεπτόησε και τον Ελληνικό στρατό τη μέρα των Εισοδίων της στην είσοδο της Κορυτσάς οδήγησε.
Μπορεί ο κόσμος να τους λέει φανατισμένους, θρησκόληπτους ή και τρελούς. Και δεν θα είναι η πρώτη φορά! Και το 1821 «ο κόσμος μάς έλεγε τρελούς» σημείωνε ο Μακρυγιάννης.
Αλλά αυτή η ευλογημένη «τρέλα» είναι που σηματοδοτεί την πορεία του Ελληνισμού στο ιστορικό γίγνεσθαι, μέσα από πολύμορφες Συμπληγάδες, βάρβαρους Κύκλωπες και επικίνδυνες Σειρήνες!
-250x180.jpg)
