Σερρών Θεολόγος: Στον πανηγυρίζοντα ιερό Ναό Τιμ. Σταυρού Σερρών ιερούργησε ο Σεβ. Μητροπολίτης Σερρών και Νιγρίτης κ. Θεολόγος, σήμερα Κυριακή 14 Σεπτεμβρίου 2025, με αφορμή τον λειτουργικό εορτασμό της μεγαλωνύμου Δεσποτικής εορτής της Παγκοσμίου Υψώσεως του Τιμίου και Ζωοποιού Σταυρού του Κυρίου και Σωτήρος μας Ιησού Χριστού.
Προ της απολύσεως της θ. Ιερουργίας, στην οποία συμμετείχαν, μεταξύ άλλων, συμπροσευχητικώς και οι Βουλευτές του Ν. Σερρών κ. κ. Αναστάσιος Χατζηβασιλείου, Φωτεινή Αραμπατζή, Θεόφιλος Λεονταρίδης και Κωνσταντίνος Μπούμπας, ο Αντιπεριφερειάρχης Σερρών κ. Παναγιώτης Σπυρόπουλος, η Δήμαρχος Σερραίων κ. Βαρβάρα Μητλιάγκα, ο Διοικητής της 10ης Μηχανοποιημένης Ταξιαρχίας κ. Γεώργιος Λιάμπας, εκπρόσωποι της Αστυνομικής Διευθύνσεως και της Πυροσβεστικής Υπηρεσίας Σερρών, Δημοτικοί και Περιφερειακοί Σύμβουλοι, ο Πρόεδρος κ. Σωκράτης Κοτζάογλου και μέλη της Αδελφότητος Μικρασιατών Ν. Σερρών «Ο Άγ. Πολύκαρπος» και του Συλλόγου Ποντίων Επταμύλων Σερρών «Οι Ακρίτες», καθώς και μέγα πλήθος ευλαβών πιστών, τελέσθηκε, κατά το εκκλησιαστικό τυπικό, η ακολουθία της Υψώσεως του Τιμίου Σταυρού.
Ο κ. Θεολόγος, παρότρυνε τους ευσεβείς χριστιανούς να αγαπήσουν τον Σταυρό του Χριστού, καθώς ο θείος Εσταυρωμένος μεταβάλλει την πικρή φύση των ανθρωπίνων πειρασμών και θλίψεων, σε ευλογία, φωτισμό, κουφισμό, θεραπεία, χαρά και σωτηρία.
«”Ὁ Σταυρός σου Κύριε, ζωὴ καὶ ἀνάστασις ὑπάρχει τῷ λαῷ σου’’, μας διδάσκει, σήμερον, μελωδικώς ο ιερός της Εκκλησίας μας υμνογράφος. Άγιος, λαμπρός, παρεκτικός ζωής και σωτηρίας είναι ο τιμιώτατος Σταυρός του Κυρίου μας Ιησού Χριστού. Το ποτέ τιμωρητικό και ατιμωτικό εκείνο όργανο του θανάτου, έγινε με το λυτρωτικό Πάθος του Χριστού ξύλον της ζωής, εργαστήριον και πηγή αθανασίας, άμβων σωτηρίας, διδασκαλείον αγάπης και συγχωρητικότητος, θυσιαστήριον αγιασμού, απολύτρωσις και σωτηρία όλου του κόσμου.
Λέγει χαρακτηριστικώς ο ιερός Αυγουστίνος, ότι εάν επιθυμούμε να ιδούμε το μέτρον της αγάπης του Χριστού για το γένος των ανθρώπων, θα πρέπει να ατενίσουμε τον Ζωοποιόν Σταυρόν Του, καθώς με τον Σταυρό και το Πάθος Του καταργήθηκε ο θάνατος, λύθηκε η αμαρτία, γυμνώθηκε ο Άδης, ανέτειλε η ανάσταση, δόθηκε η δυνατότητα να περιφρονούμε τα παρόντα λυπηρά και τον ίδιο τον θάνατο, κατορθώθηκε η είσοδός μας στον Παράδεισο, μας χαρίσθηκε η θεία υιοθεσία και μακαριότητα, γίναμε και πάλι ουρανοπολίτες, τέκνα Θεού και κληρονόμοι.
Πώς όμως ένα όργανο βασανισμού και ατιμώσεως, ένα όργανο θανάτου μπορεί να γίνει τιμιώτατον και αγιώτατον σύμβολον ζωής και αγιασμού, αιτία καυχήσεως και εγγύηση σωτηρίας; Πως μπορούμε να συναντούμε την νίκη και την δόξα στην θέα ενός μέσου οδύνης και αισχύνης; Ο Απόστολος των εθνών Παύλος δίδει την απάντηση, προχωρεί ακόμη περισσότερο και ομολογεί: ‘’Ἐμοὶ δὲ μὴ γένοιτο καυχᾶσθαι εἰ μὴ ἐν τῷ Σταυρῷ τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, δι’ οὗ ἐμοὶ κόσμος ἐσταύρωται κἀγὼ τῷ κόσμῳ’’ (Γαλ. 6, 14). Η κενωτική ‘’αδυναμία’’ του Κυρίου Ιησού Χριστού επί του Ζωοποιού Σταυρού, είναι η δύναμή Του και η δόξα Του. Αυτός ο Σταυρός του Κυρίου δεν είναι μωρία και χλεύη. Δεν αποτελεί για τον Χριστό όργανον ατιμώσεως. Είναι πανένδοξος θρόνος, όπλο ειρήνης, αήττητο τρόπαιο, προανάκρουσμα της Αναστάσεως.
Είναι σοφία Θεού και δύναμις. Αυτός ο Σταυρός, ο Σταυρός του Χριστού και μόνον, ως φως φωτίζει και διαλύει το σκότος της πλάνης, της φθοράς και του θανάτου.
Ας εμπιστευθούμε τους σταυρούς της καθ’ ημέραν ζωής μας, μικρούς και μεγάλους, στον μεγάλο Σωτήρα του κόσμου, τον θείο Εσταυρωμένο και ενδόξως αναστάντα Ιησούν Χριστόν, με την βεβαιότητα ότι Εκείνος θα μεταβάλει την πικρή τους φύση σε ευλογία, φωτισμό, κουφισμό, θεραπεία, χαρά, σωτηρία, ανάσταση.
Ας κρατήσουμε δυνατά, αδελφοί, στην καρδιά μας, τον Σταυρό του Χριστού, μη καμπτόμενοι από τους πειρασμούς της ζωής, διότι, αυτοί μπορούν να αποτελέσουν δρόμους και αφορμές σωτηρίας. Εκείνος, που επιτρέπει παιδαγωγικώς την δοκιμασία, Εκείνος δίδει και την δύναμη! Καύχημα και δύναμή μας, ας είναι πάντοτε ο Σταυρός του Χριστού μας. Χρόνια πολλά κι ευλογημένα, αδελφοί, κάτω από την ζείδωρη σκιά του Ζωοποιού Σταυρού του Κυρίου μας. Αμήν!».
Στην συνέχεια, ο Σεβασμιώτατος, με αφορμή την συμπλήρωση 103 ετών από της Μικρασιατικής καταστροφής (1922), ετέλεσε ιερό μνημόσυνο υπέρ αναπαύσεως των ψυχών των θυμάτων, που σφαγιάσθηκαν κατά την διάρκεια της εθνικής θλιβεράς εκείνης επετείου.
Ο Σεβασμιώτατος αναφέρθηκε στα γεγονότα της περιόδου εκείνης και ιδιαιτέρως στις ηρωικές και σεπτές μορφές των θυσιασθέντων αγίων Αρχιερέων, ιερέων, μοναχών και των Μικρασιατών αδελφών μας, ανδρών, γυναικών και παιδιών, που βρήκαν φρικτό θάνατο από τους Τούρκους κατά την Μικρασιατική καταστροφή, τον Αύγουστο και τον Σεπτέμβριο του 1922, υπογραμμίζοντας μεταξύ άλλων και τα εξής:
«Ιδιαιτέρως σήμερον, ενθυμούμεθα με βαθιά συγκίνηση την θυσία των πατέρων μας των καθημαγμένων και διωγμένων, των σταυρωμένων Μικρασιατών αδελφών μας, η βάρβαρη σφαγή των οποίων και ο αφανισμός του ελληνικού στοιχείου στην προκυμαία της Σμύρνης και σ’ ολόκληρη την Μικρασία, οι νεκροί, οι αγνοούμενοι, η πυρπόληση της Μητροπόλεως του αγιοτόκου Μικρασιατικού Ελληνισμού, η πικρή προσφυγιά, είναι γεγονότα εντυπωμένα με τα μελανώτερα χρώματα στην συλλογική συνείδηση όλων των Ελλήνων.
Εγέμισε η Σμύρνη και οι λοιπές εστίες του Μικρασιατικού Ελληνισμού, από αίμα ελληνικό, από φωνές και θρήνους κακοποιημένων γυναικών, από κλάματα ορφανών παιδιών, από τον φόβο και τον τρόμο, όπως αυτός είχε αποτυπωθεί στα βλέμματα των Μικρασιατών Ελλήνων χριστιανών, που υπέμειναν τον σταυρό της θυσίας και του μαρτυρίου.
Ηχούν και σήμερον οι συγχωρητικές ευχές και οι ουρανομήκεις προσευχές του Αγ. ενδόξου εθνοϊερομάρτυρος Χρυσοστόμου, Επισκόπου Σμύρνης, ο οποίος μανιωδώς εσύρθη στους δρόμους της Σμύρνης, από τον μανιασμένο τουρκικό όχλο. Έχουμε προ των οφθαλμών μας τους έξι Αγ. μάρτυρες Ιεράρχες των Εκκλησιών της Μικράς Ασίας, οι οποίοι, άλλοι μεν εσφαγιάσθησαν, άλλοι ετάφησαν ζωντανοί, άλλοι δε επεταλώθησαν, δοκιμάζοντες πικρό και βάναυσο θάνατο, από τον λαό εκείνον, που πάντοτε, ως στίγμα και αποτύπωμά του έχει το αίμα και την θηριωδία.
Χρέος του οικουμενικού Ελληνισμού και επιβεβλημένο καθήκον όλων μας είναι, παραμένοντες ενωμένοι κάτω από την σημαία του Σταυρού του Κυρίου μας, να αξιοποιήσουμε την ιστορική αυτή εμπειρία, την οποία συνθέτουν οι αγώνες και οι θυσίες των θυμάτων της Μικρασιατικής τραγωδίας, ο βίαιος και απάνθρωπος ξεριζωμός του Ελληνισμού της καθ΄ ημάς Ανατολής και ο ασίγαστος πόνος των προσφύγων αδελφών μας.
Να θωρακισθούμε πνευματικώς και υλικώς απέναντι στις προκλήσεις των καιρών, να πορευθούμε στον δρόμο του χρέους και της ευθύνης και να βαδίσουμε με αξιοπρέπεια στα μονοπάτια του πεπρωμένου του Γένους μας χωρίς ποτέ να ξεχνούμε.
Η πικρή αυτή επέτειος μας δίδει την αφορμή, αυξάνοντας τις εθνικές μας αρετές, με πρώτιστες την ορθόδοξη πίστη και την εθνική μας ομοψυχία και ενότητα, να εμβαθύνουμε με γόνιμο τρόπο στα γεγονότα, να διδαχθούμε απ’ αυτά, διορθώνοντας τα λάθη μας, τα πολλά λάθη εκείνης της εποχής, πολιτικά, διπλωματικά, στρατιωτικά, που οδήγησαν μέσα από τον επάρατο εθνικό διχασμό στην τραγωδία της Μικρασιατικής καταστροφής.
Η αγαπημένη Μικρασία και οι αλησμόνητες Πατρίδες του Πόντου, της Ανατολικής Θράκης, της βασιλίδος των πόλεων, παραμένουν πάντοτε ζωντανές στην μνήμη και την καρδιά μας, ως πηγές εμπνεύσεως και διδαχής για την ζωή και την πορεία του Έθνους μας, το οποίο πορεύθηκε πάντοτε κάτω από την σκιά του Σταυρού του Κυρίου μας Ιησού Χριστού!».
