Εντονα επικριτικός αναφορικά με τις αλλαγές που προωθεί η κυβέρνηση στο Σύνταγμα κι έχουν να κάνουν με τα θέματα της Εκκλησίας και της Πίστης εμφανίζεται ο Μητροπολίτης Πειραιώς Σεραφείμ που σε σχετικό του άρθρο κάνει λόγο για αποχριστιανισμό της χώρας.
Συγκεκριμένα αναφέρει:
“Τι ουσιαστικά προβλέπει η πρότασι Αναθεωρήσεως του Συντάγματος από την Κυβέρνησι αναφορικά με την Εκκλησία και το Έθνος
Ψηφίζονται αύριο από την Ολομέλεια της Βουλής οι προτάσεις αναθεωρήσεως του Συντάγματος, που κατετέθησαν από την Συμπολίτευσι και την Αντιπολίτευσι.
Ήδη το πόρισμα της Επιτροπής Αναθεωρήσεως του Συντάγματος, παρεδόθη στον Πρόεδρο της Βουλής και κατά την επιταγή του Συντάγματος θα πραγματοποιηθή η προβλεπομένη πρώτη ψηφοφορία.
Η πρότασι αναθεωρήσεως του Συντάγματος, που κατετέθη από το κυβερνόν κόμμα του ΣΥΡΙΖΑ, αναφέρεται και σε διατάξεις που αφορούν στις σχέσεις Εκκλησίας-Πολιτείας, στην επιβολή του Πολιτικού όρκου, στην εξοβελισμό των εννοιών της οικογενείας και του Έθνους και στην συνταγματική περιωπή του ανυπάρκτου κατά φύσιν ετέρου γενετησίου προσανατολισμού, ως κατοχύρωσι του «δικαιωματισμού».
Ειδικώτερον διά την αναθεώρησι του άρθρου 3 του ισχύοντος Συντάγματος στο περίγραμμα της αναθεωρητικής λογικής του καταλέγεται η τυπολογία των σχέσεων Πολιτείας-Εκκλησίας.
Δεν επιλέγεται μεν η απ’ ευθείας κατάργησι του άρθρου 3 του Συντάγματος, που θα επέφερε τεκτονικόν σεισμόν, με την κατάργησι της συνταγματικής προστασίας των Καταστατικών κειμένων της Εκκλησίας της Ελλάδος και του Οικουμενικού Πατριαρχείου, αλλά η εισαγωγή στο άρθρον 3 του Συντάγματος της αορίστου ρήτρας διά την «κρατική θρησκευτική ουδετερότητα», με τον όρο «η Ελληνική Πολιτεία είναι θρησκευτικά ουδέτερη», και την ερμηνευτική δήλωσι περί επικρατούσης θρησκείας, που όμως υπονοείται, η κατοχύρωσίς της υπέρ όλων των γνωστών θρησκειών της χώρας, ήδη στο άρθρο 13 του Συντάγματος διά την θρησκευτικήν ελευθερία.
Το ισχύον άρθρο 3 ρυθμίζει τις σχέσεις της Ελληνικής Πολιτείας με το Οικουμενικόν Πατριαρχείον, ως διεθνές Νομικόν Πρόσωπον και δηλώνει τον σεβασμόν της Ελληνικής Δημοκρατίας προς τη διαμορφωμένην κατά το κανονικόν δίκαιον σχέσι του Οικουμενικού Πατριαρχείου με την Εκκλησίαν της Ελλάδος (δογματική ενότητα, καθεστώς Νέων Χωρών, Κρήτης, Δωδεκανήσου, αλλά και Αγίου Όρους σύμφωνα με τις ειδικότερες προβλέψεις του άρθρου 105).
Διά την ακρίβειαν, το Σύνταγμα εισάγει δύο διαφορετικά συστήματα σχέσεων Kράτους και Εκκλησίας.
Ένα σύστημα συνταγματικώς ρυθμισμένων σχέσεων (που εξειδικεύει ο νόμος) με την Εκκλησίαν της Ελλάδος και ένα σύστημα ομοταξίας με το Οικουμενικόν Πατριαρχείον.
Το άρθρο 3 λειτουργεί προστατευτικά διά το Οικουμενικόν Πατριαρχείον και την διεθνή νομικήν και κανονικήν του θέσι, συμπεριλαμβανομένων των ιδιαίτερων Εκκλησιαστικών καθεστώτων, στην Ελλάδα που το αφορούν ευθέως.
Το ισχύον Σύνταγμα είναι συνεπώς θρησκευτικώς φιλελεύθερον. Είναι πλέον προστατευτικόν διά την θρησκευτικήν ελευθερίαν και ισότητα από τη λεγόμενην θρησκευτικήν ουδετερότητα.
Η ουδετερότητα δεν είναι laicite. Η laicite είναι ιστορικώς μία πολιτική θεολογία που συγγενεύει με τον Δεισμόν.
Η θρησκευτική ουδετερότητα εμφανίζεται σε κράτη στα οποία συνυπάρχουν Kαθολικισμός και Προτεσταντισμός.
Η θρησκεία τοποθετείται στην ιδιωτικήν σφαίραν ή μάλλον στην σφαίραν της κοινωνίας των πολιτών.
Εφόσον στην Ελληνικήν έννομον τάξι, ισχύει πλήρως το άρθρο 13 του Συντάγματος και το άρθρο 9 της ΕΣΔΑ, η προσθήκη της ρήτρας της θρησκευτικής ουδετερότητος, ενσωματώνεται «μεθοδικώς» στο άρθρον 3 του Συντάγματος που αφορά μόνο στην «Επικρατούσα» Ορθόδοξον Εκκλησίαν και όχι ως όφειλε στο άρθρον 13, που όπως ανεφέρθη κατοχυρώνει την θρησκευτικήν ελευθερίαν ισοτίμως όλων των γνωστών θρησκειών (που δεν έχουν κρύφια δόγματα και η λατρεία τους δεν αντίκειται στην δημόσια τάξη και τα χρηστά ήθη) και διαρρυθμίζει συνολικώς το θρησκευτικόν φαινόμενον και επομένως περιλαμβάνει στο κανονιστικόν του πεδίον όλες τις γνωστές θρησκείες, διά να επιτευχθή, διότι αυτός είναι ο σκοπός της συγκεκριμένης προτάσεως αναθεωρήσεως, η παγία θέσις της Αριστεράς ότι η διάταξι του άρθρου 3 έχει μόνο διαπιστωτικόν και όχι κανονιστικόν περιεχόμενον, με ότι αυτό δικαιοπολιτικώς συνεπάγεται (κατάργησις συμβόλων, απομείωσις θρησκευτικών εορτών, απεκκλησιοποίησις του Έθνους).
Η τυχόν ψήφισις αυτής της τρομακτικής αλλαγής, στις σχέσεις Εκκλησίας-Πολιτείας θα ανοίξη τον δρόμο και αυτή είναι η μεθόδευσις της Κυβερνήσεως, στα γνωστά στρατευμένα όργανα που αποτελούν καλοπληρωμένες οργανώσεις «σφραγίδα» του συστήματος, όπως του Open Society Foundation του κ. G. Soros λ.χ., να προσφεύγουν στο δικαστικό σύστημα και να γκρεμίζουν το ένα μετά το άλλο τα σύμβολα και τα προτάγματα της Ελληνορθοδοξίας, ώστε τελικά να καταργηθή με δικαστικές αποφάσεις, εν τοις πράγμασι, το άρθρο 3 και να μετατραπή σε απλή διαπιστωτική δήλωσι.
Άλλωστε αυτός, είναι ο «μύχιος» πόθος της Αριστεράς, όπως εκφράζεται από την διανόησι της και την σχετική αρθρογραφία της.
Η πρότασις αναθεωρήσεως των άρθρων 13 παρ. 5, 33 παρ. 2 και 59 παρ. 1 και 2 διά την καθιέρωσι του πολιτικού όρκου και η κατάργησις της προαιρετικότητος στην ορκοδοσίαν αιρετών και δημοσίων λειτουργών στοχεύει προδήλως στην αποσύνδεσι της Εκκλησίας από τον Δημόσιον βίον και στην απομείωσι ενός εκ των βασικών στοιχείων της εθνικής ταυτότητος που είναι το «ομόθρησκον».
Προσβάλλει όμως καταφώρως την έννοιαν του σεβασμού της θρησκευτικής ελευθερίας του άρθρου 13 του Συντάγματος, διότι επιβάλλει στους ενθέους αιρετούς και δημοσίους λειτουργούς Έλληνας πολίτας, την διά του Συντάγματος δημοσίαν δήλωσι ως οντολογικού τους θεμελίου, όχι της πίστεώς τους στο θείον και ιερόν, αλλά στον εαυτό τους.
Η επιβολή αυτή αποτελεί παραβίασι του άρθρου 13 του Συντάγματος και του άρθρου 9 της ΕΣΔΑ.
Όπως τυγχάνει απαράδεκτον να υποχρεούται ο άθεος που θεωρεί ως οντολογικόν του θεμέλιον τον εαυτόν του, δηλαδή την τυχαίαν συνάρμοσι των κυττάρων του εκ της οποίας μυστηριωδώς προκύπτουν μεταφυσικαί έννοιαι ως η τιμή και η συνείδησις, να δηλώνη το θείον και το ιερόν, ούτω και ο ένθεος να υποχρεούται να ορκοδοτή στον εαυτόν του.
Η πρότασις αναθεωρήσεως του άρθρου 21 του Συντάγματος που ευθέως απομειώνει και εξαφανίζει την έννοιαν της οικογένειας ως πρωταρχικού κυττάρου του Έθνους και του προσδίδει μόνο «υλιστικόν» περιεχόμενον, αποσυνδέον την έννοια της οικογενείας ως θεμελίου της συντήρησης και προαγωγής του Ελληνικού Έθνους όπως σήμερα προβλέπεται, είναι απαράδεκτος και προσβλητική διά την ιδιοπροσωπείαν του λαού μας, αλλά ταυτόχρονα και δολιοτάτη διότι θέλει να πραγματώσει την ιδεοληψία της Αριστεράς διά το διεθνιστικόν κοσμοείδωλον, που την εκφράζει και την συνέχει.
Άλλωστε, όλοι οι της Κυβερνήσεως διακηρύσσουν ότι είναι Διεθνιστές και ότι αισθάνονται αποστροφή για τον εθνισμό, του οποίου την έννοια διαστρέφουν τεχνηέντως, ταυτίζοντάς τον, με την παθογένεια του εθνικισμού.
Η causa της συγκεκριμένης προτάσεως είναι να παύση ο δεσμός οικογενείας και Έθνους, ως πρωταρχικού κυττάρου και θεμελίου της συντήρησης και προαγωγής του, ώστε να «ανοιχθή» το Δημόσιο Ταμείο του Κράτους, στην επιδότησι και επιχορήγησι αλλοεθνών οικογενειών, που κατά χιλιάδες εποικίζουν την χώρα, ώστε να αλλαγή η εθνοτική και θρησκευτική της ομοιογένεια, υλοποιώντας ετεροχρονισμένα, το σχεδιασμό του Τουρκοαιγυπτίου Ιμπραήμ Πασά 200 χρόνια μετά ταύτα, ο οποίος εσχεδίαζε την μεταφορά των εναπομεινάντων Ελλήνων στην «Αραπιά» και την εγκατάστασι εδώ φελλάχων, ώστε να «ριζώση νέα ράτσα» όπως έλεγε.
Τέλος η αναθεώρησις, μετά συμπληρωματική πρότασι 50 Βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ, που θεσμοθετεί ως συνταγματικώς προστατευομένη αξία, τον παρά φύσι «γενετήσιον προσανατολισμόν», που δεν μπορεί να χαρακτηρισθή ως ανθρώπινον δικαίωμα διότι ουδεμία σχέσι έχει με την ανθρωπίνην φυσιολογίαν και οντολογίαν, καταδεικνύει τον εκχυδαισμόν και τον ευτελισμόν της προτεινομένης συνταγματικής αναθεωρήσεως και αποτελεί ένα πρόσθετον βήμα στην επικράτησι της νέας θρησκείας του «δικαιωματισμού», βασικού εχθρού της δημοκρατίας, «προς τέρψι» του νέου ιερατείου του!!!
Κατά ταύτα η ψήφισι των συγκεκριμένων διατάξεων οδηγεί αναπόδραστα στον αποχριστιανισμόν της χώρας και όσοι συνεργούν ή «ποιούν την νήσσαν» είναι υπεύθυνοι και «εν τω νυν αιώνι και εν τω μέλλοντι» ασχέτως εάν το πιστεύουν ή όχι.
Όταν θα έρθη η οριακή ώρα «μηδέν» διά τον καθένα μας, τότε θα δούμε όλοι την Αλήθειαν! Αλλά τότε θα είναι πολύ αργά!
Μη λησμονούμε ότι οι ανθρώπινες εξουσίες είναι εφήμερες και τρεπτές και όσοι κλίνουν «ευπειθώς την κεφαλήν» ενώπιόν τους, πωλούν «αντί πινακίου φακής» τα αιώνια «πρωτοτόκιά» τους”.
