Aκολουθεί ποιμαντορική εγκύκλιος του Μητροπολίτη Πειραιώς, κ.κ. Σεραφείμ, προς τον ιερό κλήρο και το φιλόχρηστο λαό για την μεγάλη εορτή της Κοιμήσεως της Θεοτόκου.
Τέκνα μου εν Κυρίω αγαπητά και περιπόθητα,
Βρισκόμαστε στο μέσο του μηνός Αυγούστου, για την Εκκλησία μας μήνας καθ ὁλοκληρία αφιερωμένος στη Θεομήτορα Παναγία μας, με την δεκατετραήμερο εγκράτεια προς τιμήν Της, τις ιερές Παρακλήσεις, την πάνσεπτο εορτή της Κοιμήσεως και Μεταστάσεώς Της την οποία εορτάζομεν σήμερον, και σε λίγες ημέρες τα «ενιάμερα της Παναγιάς» όπως ονομάζει ο λαός μας την εορτή της Αποδόσεως της Κοιμήσεως.
«Ω θαύματος καινού! ω τεραστίου ξένου! πως νέκρωσιν υπέστη, η ζωηφόρος Κόρη, και τάφω νυν καλύπτεται;». Θαυμαστό γεγονός και άρρητο θαύμα όπως ακούσαμε στα προεόρτια να αναρωτιέται ο υμνωδός.
Της θεόπαιδος Κόρης, ην Άννα συνέλαβε,
Της «τριετιζούσης δαμάλεως» η οποία «εν ναώ αγίω, ως αγία αφιερωθήναι» «εν χερσί Ζαχαρίου»,
Της δούλης Κυρίου, Κεχαριτωμένης Μαρίας, της ευλογημένης «εν γυναιξί»,
Της Ασπόρως κυησάσης,
Της εν Βηθλεέμ εγκυμονούσης,
Της παρθενικώς τεκούσης Μητρός του Υιού και Λόγου του Θεού, σήμερον εορτάζομεν την Κοίμηση!
Μπορούμε να προσεγγίσουμε αγαπητοί μου, μέσα από την ιερή ποίηση και θαυμάσια υμνολογία της Εκκλησίας μας αυτό το γεγονός που γεννά χαρμολύπη. Η Υπεραγία Θεοτόκος είναι δίπλα στον Κύριο ως βασίλισσα όπως λέγει ο Ψαλμός «Παρέστη η βασίλισσα εκ δεξιών σου εν ιματισμώ διαχρύσω περιβεβλημένη πεποικιλμένη» (Ψαλμ. 44:10).
Αυτό το μαρτυρούν και οι «αυτόπται του Λόγου και υπηρέται» άγιοι Απόστολοι και άγιοι Ιεράρχες οι οποίοι συνήχθησαν από τα πέρατα της γης όπου εκήρυτταν. Oι Απόστολοι είναι οι αυτήκοοι και αυτόπτες μάρτυρες του μεγάλου και θείου και εξαισίου μυστηρίου της θείας οικονομίας. Με χαρμολύπη υμνολογούν την Μητρόθεο Παναγία, η οποία μεταβαίνει «εκ ζωής εις Zωήν» και μετά «συγγενούς οικειότητος» στέκονται «περικυκλούντες την κλίνην» δίπλα στο σκήνωμα Της. Αφ’ενός με την χαρά των αγίων των προσμενόντων τον Κύριο, αφ’ετέρου με το θάμβος της ανθρώπινης συγκίνησης στη θέα της κεκοιμημένης Παναγίας. «Ο δε Πέτρος συν δάκρυσιν εβόα: Ω Παρθένε ορώ σε τρανώς ηπλωμένην υπτίαν;» όπως ακούσαμε στον Όρθρο της εορτής.
Η ολοκλήρωση της επίγειας ζωής της Θεοτόκου, η οποία πρόκειται να αφεθή «ψυχή τε και σώματι» στα χέρια του ηγαπημένου της Υιού, απαντά τελικώς σ’ ένα ερώτημα, το οποίο έχει διατυπωθεί και έχει μείνει ανοιχτό από την Αγία και Μεγάλη Παρασκευή στο κοντάκιο του αγίου Ρωμανού του Μελωδού όπου: «Τον ίδιον άρνα η αμνάς» Παναγία «θεωρούσα» Τον ρωτά: «Συνέλθω σοι, τέκνον η μείνω σοι μάλλον;». Να έρθω μαζί σου παιδί μου η καλύτερα να μείνω;
Η απάντηση δίδεται σήμερα από το Απολυτίκιο της εορτής: «Εν τη Γεννήσει την παρθενίαν εφύλαξας, εν τη Κοιμήσει τον κόσμον ου κατέλιπες Θεοτόκε· μετέστης προς την ζωήν, μήτηρ υπάρχουσα της ζωής, και ταις πρεσβείαις ταις σαις λυτρουμένη, εκ θανάτου τας ψυχάς ημών.»
Η Παναγία μας γέννησε τον Θεό αλλά και έμεινε Παρθένος. Κοιμήθηκε και ανεχώρησε για τον ουρανό αλλά και δεν εγκατέλειψε τον κόσμο γενόμενη Μεσίτρια. Γέννησε την Ζωή του κόσμου σαν μητέρα και επέστρεψε στο Ζωοδότη αλλά και δεν ξεχνά τους ανθρώπους Της, αυτούς που ζητούν και Την παρακαλούν για να πρεσβεύει στον Υιό της τη βοήθειά Του για την σωτηρία τους.
Η Ακοίμητος Θεοτόκος είναι η ακοίμητος κανδύλα η οποία αδιαλείπτως προστατεύει τους οικείους της ταλαίπωρους, και αγωνιζόμενους συνανθρώπους της.
Είναι προστάτης και βοηθός ως μάνα των παιδιών της. Στο Πρόσωπο της Υπεραγίας Θεοτόκου βλέπουμε την μάνα της σιωπής, της σωφροσύνης και της εγκαρτέρησης, η οποία σηκώνει τον μεγάλο πόνο του Υιού της κατά την επίγεια Παρουσία Του.
Είναι η μάνα που μαζί με το παιδί της ζει τον διωγμό, την αδικία, την προδοσία, την άκρα ταπείνωση και το σταυρικό τέλος του Υιού και Θεού της. Μόνο η Υπεραγία Θετόκος μπορούσε να σηκώσει ένα τέτοιο σταυρό και να πορευθή ένα τέτοιο Γολγοθά.
Είναι όμως αγαπητοί μου, και η μάνα που έβλεπε το μέγα Μυστήριο της ενανθρωπήσεως στο Πρόσωπο του ίδιου του παιδιού της και δεν επαίρετο. Ακολουθούσε τον Υιό της και στεκόταν ως δούλη Κυρίου. Έβλεπε τα γενόμενα και τα κρατούσε μέσα της. Στεκόταν σιωπηλή ακόμη και μπροστά στο σταυρό του αναμάρτητου Τέκνου της με την επίγνωση της ιερότητας μπροστά στον Ενανθρωπήσαντα και Σταυρωθέντα Θεό.
Αυτό λοιπόν το Πρόσωπο της τέλειας υπακοής, της απόλυτης υποταγής, της σιωπηλής αγάπης, της αγίας υπομονής και της ιερότητας γίνεται στοργή, προστασία και σκέπη του κόσμου, λιμένας του βίου, τροφός εμπιστοσύνης και παράδειγμα ιερότητος, «αδικουμένων προστάτις, και πενομένων τροφή, ξένων τε παράκλησις, και βακτηρία τυφλών, ασθενούντων επίσκεψις, καταπονουμένων σκέπη και αντίληψις, και ορφανών βοηθός» και πάνω από όλα Πύλη σωτηρίας για τον πτωτικό άνθρωπο.
Πόση συντροφιά και παρηγοριά και παραμυθία, πόση χαρά και αγαλλίαση έχουν νιώσει γεγεές ανθρώπων, που παρακαλούν την Παναγία μας να μεσιτεύσει στον Κύριο, όπως ο βασιλέας Θεόδωρος Δούκας Λάσκαρις, ο ποιητής του Μεγάλου Παρακλητικού Κανόνος Της, ο οποίος εξόριστος από την αλωθείσα από τους Λατίνους Βασιλεύουσα, «ευγλώττως», όπως λέγει ο Παπαδιαμάντης «εκχέει τα παράπονά του, προς την πολιούχον και προστάτιδα:
«Προς τίνα καταφύγω άλλην Αγνή; που προσδράμω λοιπόν και σωθήσομαι; που πορευθώ; Ποίαν δε εφεύρω καταφυγήν; ποίαν θερμήν αντίληψιν; ποίαν εν ταις θλίψεσι βοηθόν; Εις σε μόνην ελπίζω, εις σε μόνην καυχώμαι, και επί σε θαρρών κατέφυγον.»
Διότι κάθε άνθρωπος ανεξαιρέτως, αδελφοί μου, σε στιγμές και περιόδους της ζωής του, είτε λόγω βιοτικών μεριμνών, δυσκολιών και περισπασμών, είτε εξαιτίας εξωγενών κοινωνικών δυσχερειών και κρίσεων, έχει την ανάγκη από ένα πρόσωπο μακρόθυμο, ανεκτικό, αμνησίκακο, υπομονετικό, καρτερικό, το οποίο θα τον καταλάβει, θα αναπαύσει τον κόπο του, θα θεραπεύσει την αγωνία του, θα τον «στέρξει». Έχει ανάγκη από αγάπη, διότι «η αγάπη μακροθυμεί, χρηστεύεται, πάντα στέγει, πάντα ελπίζει, πάντα υπομένει.» Και αυτό το πρόσωπο είναι η γλυκυτάτη Παναγία μας. Το πιο οικείο και ταυτοχρόνως το πιο ιερό Πρόσωπο, η «Κυρά μας η Παναγία» όπως λέγει ένας σύγχρονος γέροντας.
Να παρακαλούμε λοιπόν αδελφοί μου και να ικετεύουμε την Κυρία Θεοτόκο, όπως κάνει αιώνες τώρα η Εκκλησία μας.
Να παρακαλούμε την Κυρά μας την Παναγία από τα βάθη της ψυχής μας. Να ανακουφίζουμε την ψυχή μας καταθέτοντάς την «εν τη κραταιά Της σκέπη». Έχουμε κι εμείς οι αμαρτωλοί άνθρωποι, αδελφοί μου, πάντοτε μία θέση «εν αγκάλες της Μητρός». Γιατί ποιά μάνα δεν ανοίγει την αγκαλιά της στο πονεμένο και κακουχούμενο παιδί της; Ποιά μάνα δεν αισθάνεται κάθε παιδί δικό της, κληρονομιά της; Γι αὐτό μετά την Κοίμηση και Μετάσταση της Θεοτόκου πιστεύουμε και ομολογούμε: «η μετά τόκον Παρθένος, και μετά θάνατον ζώσα, σώζοις αεί, Θεοτόκε, την κληρονομίαν σου.»
Να παρακαλούμε την Κυρά μας την Παναγία να μας δέχεται στην θερμή αγκάλη της, γνωρίζοντας ότι εκεί που εβάσταξε το Μέγα Μυστήριο της Ενανθρωπήσεως, κι εμείς βρίσκουμε θέση. Εκεί που «εκ μαζών εγαλουχήθη» ο «πάσης φύσεως τροφέας», κι εμείς βρίσκουμε ανατροφή. Εκεί που χώρεσε ο «Αχώρητος παντί» κι εμείς βρίσκουμε χώρο. Εκεί που ανετράπη η πρώτη κατάρα της Εύας κι εμείς βρίσκουμε σωτηρία.
Όλοι οι άνθρωποι, ως έργα των χειρών του Υιού της, Tόν οποίο πήρε στα χέρια της ως Bρέφος, έχουμε την τιμή να μας δέχεται στα χέρια Της Εκείνη, η οποία σήμερα παραδίδει στα χέρια του Κυρίου και Υιού Της την ψυχή Της.
Να παρακαλούμε την Κυρά μας την Παναγία να σκορπίση τη χάρη της και στους ανθρώπους που δοκιμάζονται. Κάθε εποχή, σε κάθε τόπο ο άνθρωπος έχει τις δοκιμασίες του και τα μύρια βάσανα, «τάς μυρίαις πημοναίς» κατά τον Αισχύλο. Όταν όμως πρυτανεύει η πίστη στη Χάρη Της, η Κυρία Θεοτόκος κάνει το θαύμα της όπως και τον Αύγουστο του 626, όταν τη αρωγή Της σώθηκε η Κωνσταντινούπολη από τους Αβάρους και σύμπας ο λαός νιώθοντας το χρέος του προς τη Παναγία έψαλε «ορθοστάδην» μπροστά στην εικόνα της στο Ναό των Βλαχερνών τον Ακάθιστο Ύμνο.
Σήμερα επομένως χριστιανοί μου, στην εορτή της Κοιμήσεως της Θεοτόκου και Θεομήτορος Παναγίας μας ας πανηγυρίσουμε για τη Δωρεά που εδόθη στον κόσμο δια του Κυρίου:
«Δεύτε την παγκόσμιον Κοίμησιν, της παναμώμου Θεοτόκου εορτάσωμεν· σήμερον γαρ Άγγελοι πανηγυρίζουσι, την σεπτήν Μετάστασιν της Θεομήτορος, και προς ευωχίαν ημάς τους γηγενείς συγκαλούσι του βοάν ασιγήτω φωνή· Χαίρε, η μεταστάσα από γης, και προς ουρανίους μονάς μετοικήσασα· Χαίροις η των Μαθητών τον χορόν, δια νεφέλης κούφης εις εν συναγαγούσα· Χαίροις η ελπίς και προστασία ημών· Σε γαρ Χριστιανών το γένος, απαύστως μακαρίζομεν.»
ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ !
Με όλη μου την αγάπη
Ο Μ Η Τ Ρ Ο Π Ο Λ Ι Τ Η Σ ΣΑΣ
+ ο Πειραιώς ΣΕΡΑΦΕΙΜ
