του Σεβ. Μητροπολίτη Ζιμπάμπουε Σεραφείμ Κυκκώτη
Ιστορική ημέρα η 8η Μαΐου του 1945. Η Ναζιστική Γερμανία παραδίδεται. Η 8η Μαΐου σε πολλές χώρες της Ευρώπης είναι αργία και θεωρείται ως Ημέρα της Νίκης κατά ενός καθεστώτος το οποίο ευθύνεται για εκατομμύρια νεκρούς στον 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο.
Η πτήση μου είναι σχεδόν 13 ώρες. Έτσι άρχισα να παρακολουθώ ένα φιλμ που αναφέρεται στις τελευταίες στιγμές πριν τη πτώση της Γερμανίας κατά το Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Δείχνει τις τελευταίες στιγμές του Χίτλερ πριν να αυτοκτονήσει. Όλα του έφταιγαν. Όλους τους έβριζε. Την αποτυχία του την ερμήνευε ως προδοσία όλων του των στρατηγών. Κι όταν οι γραμματείς του ήσαν έτοιμες να μείνουν μαζί του ως το τέλος τους έδινε για δώρο ένα ισχυρό δηλητήριο που θα τις βοηθούσε να πεθάνουν εύκολα. Με το τέλος του ο Χίτλερ έβλεπε και το τέλος του κόσμου. Κι αυτή του τη τρέλα τη μετέφερε και στους συνεργάτες του. Αποφάσιζαν ως παλληκαράδες να σκοτώνουν ο ένας τον άλλον με γενναιότητα.
Αυτοί που σκότωσαν πολλούς αθώους ανθρώπους, μπορούσαν εύκολα να σκοτωθούν και μεταξύ τους. Γι’ αυτούς ο θάνατος ήταν ένα παιχνίδι. Στο τέλος ο Χίτλερ πίστευε ότι κανένας δεν μπόρεσε να καταλάβει τα μεγάλα του σχέδια για τη Γερμανία και ολόκληρο τον κόσμο. Πίστευε ότι έπρεπε να καθαρίσει τη Γερμανία και το κόσμο από το Εβραϊκό δηλητήριο, όπως έλεγε, για να προοδέψει το Έθνος κι η Ανθρωπότητα. Στη συνέχεια το αρρωστημένο του μυαλό προχώρησε σε μια χειρότερη αντίληψη, όποιος δεν είναι υγιής και αρτιμελής, είναι παράσιτο της κοινωνίας και πρέπει να θανατώνεται πάραυτα, είτε ήταν ένα μικρό παιδάκι, ή κάποιος ενήλικας που έτυχε να αρρωστήσει ή να έχει ένα ατύχημα, κάτι που μπορεί να συμβεί σε όλους μας.
Ο Χίτλερ ήταν τρελός με τα όλα του, ένας όμως πολύ επικίνδυνος τρελός γιατί είχε φοβερές εξουσίες στα χέρια του, που μπορούσε, όπως προσπάθησε να καταστρέψει την ανθρωπότητα, και να τη σώσει, ή τουλάχιστο να βελτιώσει τις άσχημες συνθήκες ζωής πολλών ανθρώπων που υπόφεραν. Τρελοί έγιναν και όσοι τον ακολούθησαν, έστω κι αν τους έλεγε πιστ ύς υπουργούς και μεγάλους στρατηγούς και καλούς πατριώτες στρατιώτες και λαμπρούς επιστήμονες.
Η Γερμανία κι όλη η Ανθρωπότητα την πλήρωσαν ακριβά. Ο Χίτλερ πίστευε τα αντίθετα απ’ όσα δίδασκε ο Ιησούς Χριστός. Ο Χίτλερ έλεγε ότι η κατανόηση κι η ανεκτικότητα στην ανθρώπινη αδυναμία και στην ανθρώπινη ασθένεια είναι προδοσία σε βάρος της ανθρωπότητας. Ο Ιησούς Χριστός δίδασκε ότι η ασθένεια γίνεται αφορμή να δείξουμε την αγάπη μας προς τους συνανθρώπους μας και να εισέλθουμε δι’ αυτών εις την Βασιλεία των Ουρανών.
Τελικά ο Χίτλερ ήταν άθρησκος και άθεος. Πίστευε μόνο στις αρρωστημένες ιδέες του εγκεφάλου του. Πίστευε μόνο στα αρρωστημένα του μυαλά. Έτσι πρέπει να ήταν κι ο Ηρώδης που κυνηγούσε τον Χριστό όταν ήταν βρέφος για να τον σκοτώσει, σκοτώνοντας τελικά όλα τα βρέφη της περιοχής του. Κι η ευθύνη εδώ δεν βαρύνει μόνο τον Ηρώδη, αλλά και τους αξιωματικούς του και τους στρατιώτες του κι ολόκληρη την κοινωνία της εποχής του που τον ανέχθηκε. Το ίδιο ισχύει και με τον Χίτλερ και με κάθε έγκλημα που γίνεται σε βάρος της ανθρωπότητας. Το ίδιο πρέπει να ήταν κι οι άθεοι αιμοβόροι Ρωμαίοι αυτοκράτορες που κυνηγούσαν και σκότωναν αλύπητα τους πρώτους χριστιανούς για να μπορούν να συνεχίζουν ασυνείδητα τη διαφθορά τους και τ ην οικονομική εκμετάλλευση των ανθρώπων.
Έτσι συμπεριφέρονται κι όλοι οι δικτάτορες όλων των εποχών. Κι όταν κάποιος Γερμανός στρατηγός, που ήταν πατέρας μικρών παιδιών, προειδοποίησε τον Χίτλερ ότι πρέπει να παραδοθούν, γιατί ήδη χιλιάδες νέοι Γερμανοί έχουν χάσει άδικα και πρόωρα τη ζωή τους, ο Χίτλερ με σαρκασμό του απάντησε ότι οι νέοι υπάρχουν γι’ αυτό το σκοπό, ια να πεθαίνουν στο πόλεμο.
Για τον Χίτλερ η ανθρώπινη ζωή δεν ήταν τίποτα, ήταν απάνθρωπος. Γι’ αυτό όταν άρχισε να χάνει το παιχνίδι όλα του έφταιγαν, έγινε νευρικός, δύστροπος, βίαιος και πολύ παράξενος, έγινε η μεταμόρφωση της κακίας του διαβόλου. Άρχισε να σκοτώνει τους συνεργάτες του. Ο στρατηγός του που τόλμησε να του π ει την αλήθεια είχε οικτρό και βίαιο θάνατον μαζί με τα μικρά του παιδιά και τη γυναίκα του. Την ώρα που έκαναν την προσευχή τους να φάνε έγιναν όλοι κομμάτια από την βόμβα που τους έβαλε στη μεγάλη κούπα της σούπας. Και τάκανε όλα ο Χίτλερ εις το όνομα της μεγάλης αφοσίωσης και αγάπης του όπως έλεγε προς το Γερμανικό λαό.
Ο Χίτλερ τελικά ήταν πολύ μεγάλος τρελός. Και μέσα στη τρέλα του, λίγο πριν τελειώσουν όλα, κανόνισε να παντρευτεί. Ο γάμος του ήταν κι αυτός νεκρός από την αρχή. Ο Χίτλερ είχε γίνει ο θάνατος.
Κάθε στιγμή που οι επιτελάρχες του Ναζισμού ανακοίνωναν στον αρχηγό τους ήττες απ’ όλα τα μέτωπα, είναι ως να έπεφταν κεραυνοί πάνω στο κεφάλι του. Η τελευταία του διαταγή στον έμπιστο του σωματοφύλακα, που του είχε ήδη κάνει πλύση εγκεφάλου για να βλέπει το χειρότερο κάθαρμα της κοινωνίας ως το ζωντανό Θεό του, ήταν ν κάψει το σώμα του μετά την αυτοκτονία του για να μη παραμείνει τίποτα από το σώμα του όταν θάφταναν στο στρατηγείο του οι νικητές. Κι εδώ, μ’ αυτό τον τρόπο πίστευε ως το τέλος ότι θα τους νικούσε, αυτούς που ήδη τον νίκησαν.
Μερικοί παλαβοί μεθυσμένοι, οι στενοί κόλακες και συνεργάτες του πίστευαν όταν ακόμη κι όλα χάθηκαν, ότι ο Χίτλερ θα τους οδηγούσε στην τελική νίκη. Έτσι βλέπουν οι άνθρωποι τα πράγματα, όταν χάνουν τα μυαλά τους και θεωρούν κάποιον θεομπαίχτη για Θεό τους. Στο τέλος το έριξαν στο ποτό.
Πάντοτε ο Χίτλερ συμβουλευόταν και τους ειδήμονες συνεργάτες του, αλλά πάντα έκανε αυτό που νόμιζε ο ίδιος σωστό. Έτσι συμβουλεύθηκε πριν το τέλος του το προσωπικό του γιατρό πως να πάρει το δηλητήριο, μάλιστα το δοκίμασε πρώτα πάνω στο προσωπικό του σκύλο που αγαπούσε. Ήθελε α δει πως θα πέθαινε ο σκύλος του πριν να πεθάνει ο ίδιος. Όσοι ήταν δίπλα στο Χίτλερ πέθαιναν βίαια και άδικα, ακόμη κι ο σκύλος του. Όσοι ήσαν δίπλα στο Χίτλερ πλήρωναν με τη ζωή τους. Κι η φιλενάδα του Χίτλερ, αυτή που παντρεύτηκε, πριν να αυτοκτονήσει, έγινε γενναιόδωρη, μοίραζε τα αγαπημένα της ακριβά δώρα στις φίλες της.
Ήσαν έτοιμοι να αυτοκτονήσουν κι ο Χίτλερ και η γυναίκα του, αλλά την ώρα του φαγητού έτρωγαν κανονικά. Ήσαν και οι δύο αναίσθητοι. Μετά από ένα καλό φαγητό με τη γυναίκα του ζήτησε ναρθούν κοντά του οι άνθρωποι του για να τους αποχαιρετήσει. Ήταν ένας δρόμος πλέον χωρίς γυρισμό. Ποτέ τους δεν φαντάσθηκαν ότι θα έφταναν εδώ που έφτασαν. Πολλοί εγκληματίες γύρω του που τον έβλεπαν για σωτήρα τους απογοητεύθηκαν όταν εγωιστικά κατάλαβαν ότι επεδίωξε την αυτοκτονία.
Τελικά, την τελευταία στιγμή ο Χίτλερ δεν εμπιστεύτηκε ούτε το γιατρό του, αντί δηλητήριο προτίμησε να αυτοπυροβοληθεί. Οι πολύ έμπιστοι του στρατιώτες τον υπάκουαν πάντοτε. Τον έλουσαν με βενζίνη και τον έκαψαν. Όλα τέλειωσαν. Ακολούθησε χάος. Και στο τέλος, με την ελευθερία ξαναγεννήθηκε ο κόσμος. Τα καθάρματα, οι στενοί συνεργάτες του Χίτλερ που παρέμειναν ζωντανοί φρόντισαν με δηλητήριο να σκοτώσουν ακόμη και τα αθώα μικρά παιδιά που ήταν μαζί τους. Τα σκότωσαν γιατί τα αγαπούσαν. Και τα σκότωσαν όλα, ακόμη κι αυτά που κατάλαβαν ότι θα τα σκότωναν. Ο θάνατος κυριάρχησε ως το τέλος του Χίτλερ. Σκότωναν τα παιδιά που αγαπούσαν και τα φιλούσαν.
Τελικά ο Χίτλερ ήταν ο θάνατος και κατάφερε να μεταφέρει την κακία του θανάτου και στους συνεργάτες του. Κι όταν με απάνθρωπο τρόπο η στενή του συνεργάτιδα σκότωσε όλα τα αθώα παιδιά που είχαν κοντά τους για να τα προστατέψουν, έριχνε τα χαρτιά της τράπουλας στο γραφείο της για να δει την τύχη της. Οι στενοί του συνεργάτες αυτοκτόνησαν στα γραφεία τους και νόμιζαν ότι η αυτοκτονία τους ήταν πράξη ηρωική και μάλιστα σπουδαία, η μεγαλύτερη.
Οι πιο πιστοί αιμοβόροι συνεργάτες του Χίτλερ αποφάσισαν μετά την αυτοκτονία τους να καούν όπως ο αρχηγός τους. Όλοι έγιναν φωτιά, έγιναν στάκτες. Διαλύθηκαν. Όλα τέλειωσαν. Όλα κατάρρευσαν.
Μια νέα αρχή ξεκίνησε για το κόσμο. Κι όταν ακόμη ο πόλεμος τέλειωσε κι η Γερμανία αναγκάσθηκε να παραδοθεί πλήρως στους συμμάχους οι φανατικοί στρατιωτικοί και στενοί συνεργάτες του Χίτλερ συνέχισαν να αυτοκτονούν, και θεωρούσαν την απόφαση τους ως παλληκαρήσια. Κοντά στα πενήντα εκατομμύρια θύματα που άφησε πίσω η θηριωδία του Χίτλερ μερικά ακόμη καθάρματα όπως ήσαν οι στενοί του συνεργάτες δεν θα άλλαζαν την κατάσταση.
Η ανθρωπότητα δεν πρέπει ποτέ να λησμονήσει τα εγκλήματα του Χίτλερ και των Γερμανών σε βάρος της. Ταυτόχρονα, όσοι ανέχονται την καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων των συνανθρώπων μας είναι ως να μιμούνται την απάνθρωπη πολιτική του Χίτλερ.
* Απόσπασμα από το προσωπικό Ημερολόγιο του Ιεράρχη
