Χαράλαμπος Άνδραλης, δικηγόρος

Μια συγκριτική μελέτη των σχεδιαζόμενων τροποποιήσεων σε σχέση με το ισχύον Σύνταγμα, σε θεμελιώδεις συνταγματικές διατάξεις

Πρόλογος

ΣΥΝΤΑΓΜΑ: Σε προηγούμενο κείμενό μας[1] υπενθυμίσαμε το «Καινοτόμο Σύνταγμα» του κ. Γεραπετρίτη και της συγγραφικής ομάδας του, το οποίο θα τεθεί επί τάπητος στην επόμενη Βουλή.

Αναφέραμε επιγραμματικά κάποιες σημαντικές αλλαγές που αυτό θέτει σε σχέση με το ισχύον Σύνταγμα. Στην παρούσα μελέτη γίνεται εκτενέστερη συγκριτική ανάλυση των αλλαγών που ετοιμάζονται από την επόμενη και τη μεθεπόμενη Βουλή.

Παρά το σχετικά εκτενές της παρακάτω συγκριτικής μελέτης, είναι πολύ χρήσιμο να διαβαστεί από το εκλογικό σώμα, το οποίο καλείται με την ψήφο του να επικυρώσει ή να αποδοκιμάσει τις προωθούμενες συνταγματικές τροποποιήσεις.

1) Αφαιρείται το προοίμιο του Συντάγματος «Εις το Όνομα της Αγίας και Ομοουσίου και Αδιαιρέτου Τριάδος»

Οι πρόγονοί μας είχαν την καλή συνήθεια πριν αρχίσουν ένα έργο να κάνουν μία προσευχή. Το προοίμιο του Συντάγματος είναι μία μικρή δοξολογική προσευχή στον Τριαδικό Θεό με την οποία αρχίζει ένα ιερό έργο, το Ελληνικό Σύνταγμα. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι είναι και μία ένδειξη ευγνωμοσύνης στο Θεό, στον Οποίο είχαν εναποθέσει τις ελπίδες τους οι Έλληνες για την ελευθερία της πατρίδας.

Αν αφαιρεθεί το προοίμιο, εκτός από τις νομικές συνέπειες που θα τις δούμε αναλυτικά στο άρθρο 3, θα δείξουμε ως έθνος μία αχαριστία προς το Θεό και στους προγόνους μας οι οποίοι έθεσαν την προμετωπίδα ως παρακαταθήκη για τις επόμενες γενεές. Για όσους πιστεύουμε στο Θεό, αυτή η αχαριστία θα έχει και πολλές πνευματικές συνέπειες.

2)  Απαλείφεται πλήρως το άρθρο 3 περί επικρατούσας θρησκείας

Το άρθρο 3 του σημερινού Συντάγματος έχει ως εξής:

1. Eπικρατούσα θρησκεία στην Eλλάδα είναι η θρησκεία της Aνατολικής Oρθόδοξης Eκκλησίας του Xριστού. H Oρθόδοξη Eκκλησία της Eλλάδας, που γνωρίζει κεφαλή της τον Kύριο ημών Iησού Xριστό, υπάρχει αναπόσπαστα ενωμένη δογματικά με τη Mεγάλη Eκκλησία της Kωνσταντινούπολης και με κάθε άλλη ομόδοξη Eκκλησία του Xριστού  τηρεί απαρασάλευτα, όπως εκείνες, τους ιερούς αποστολικούς και συνοδικούς κανόνες και τις ιερές παραδόσεις.

(Εδώ βλέπουμε ότι ο συντακτικός νομοθέτης αναγνωρίζει μία ανώτερη δύναμη και μάλιστα συγκεκριμένη ανώτερη δύναμη. Δεν επικαλείται απλώς ένα θεό, αλλά τον Ιησού Χριστό. Και όχι οποιονδήποτε Ιησού Χριστό, αλλά Εκείνον που η Ορθόδοξη Εκκλησία της Ελλάδος αναγνωρίζει, διότι άλλο Χριστό κατά τη φύση και τις ιδιότητές του αναγνωρίζουν οι μονοφυσίτες, προτεσταντικές ομάδες, οι λεγόμενοι μάρτυρες του Ιεχωβά κ.λπ.

Η Νέα Εποχή δεν ενοχλείται να δηλώνουν οι άνθρωποι πίστη στο Θεό, αλλά αν δηλώνουν πίστη στο Χριστό και μάλιστα της Ορθοδοξίας, τότε είναι «φασίστες, φανατικοί, μεσαιωνικοί, σκοταδιστές» κ.λπ. Γιατί το να πιστεύεις στο Χριστό της Ορθοδοξίας συνεπάγεται ένα συγκεκριμένο τρόπο ζωής που δεν συνάδει με όσα προβάλλει η Νέα Τάξη Πραγμάτων.)

Eίναι αυτοκέφαλη, διοικείται από την Iερά Σύνοδο των εν ενεργεία Aρχιερέων και από τη Διαρκή Iερά Σύνοδο που προέρχεται από αυτή και συγκροτείται όπως ορίζει ο Kαταστατικός Xάρτης της Eκκλησίας, με τήρηση των διατάξεων του Πατριαρχικού Tόμου της κθ΄ (29) Iουνίου 1850 και της Συνοδικής Πράξης της 4ης Σεπτεμβρίου 1928. (Ακόμα και η αυτοκεφαλία της Εκκλησίας της Ελλάδος χάνει το συνταγματικό έρεισμά της).

2. Tο εκκλησιαστικό καθεστώς που υπάρχει σε ορισμένες περιοχές του Kράτους δεν αντίκειται στις διατάξεις της προηγούμενης παραγράφου.
3. Tο κείμενο της Aγίας Γραφής τηρείται αναλλοίωτο. H επίσημη μετάφρασή του σε άλλο γλωσσικό τύπο απαγορεύεται χωρίς την έγκριση της Aυτοκέφαλης Eκκλησίας της Eλλάδας και της Mεγάλης του Xριστού Eκκλησίας στην Kωνσταντινούπολη(Αυτός είναι διακαής πόθος πολλών αιρετικών ομάδων που νοθεύουν την Αγία Γραφή, αλλά και κάποιων μοντέρνων θεολόγων που προωθούν τις μεταφράσεις και στα λειτουργικά κείμενα και στην Αγία Γραφή.)

3)  Απαλείφεται η επίκληση στα χρηστά ήθη

Το ισχύον Άρθρο 5 παρ. 1 αναφέρει:

Kαθένας έχει δικαίωμα να αναπτύσσει ελεύθερα την προσωπικότητά του και να συμμετέχει στην κοινωνική, οικονομική και πολιτική ζωή της Xώρας, εφόσον δεν προσβάλλει τα δικαιώματα των άλλων και δεν παραβιάζει το Σύνταγμα ή τα χρηστά ήθη.

Στο καινοτόμο σύνταγμα, η διάταξη σταματάει πριν το «εφόσον». Αφαιρείται δηλαδή ο περιορισμός των ελευθεριών από τα δικαιώματα των άλλων, από το Σύνταγμα και τα χρηστά ήθη. Τα «χρηστά ήθη» είναι οι ηθικές αντιλήψεις της κοινωνίας που επικρατούν τη δεδομένη χρονική στιγμή. Η ελληνική κοινωνία, παρά τις δεκαετίες προσπάθειας χαλάρωσης των χρηστών ηθών μέσω της προπαγάνδας των ΜΜΕ, παραμένει μία κοινωνία με χρηστά ήθη που δεν έχουν αφομοιώσει αφύσικες καταστάσεις και ήθη που απέχουν πολύ από την ελληνορθόδοξη ηθική πάνω στην οποία βασίστηκε και το Σύνταγμα. Θα μπορούσαν να αποτελέσουν νομικό πρόσκομμα σε πολλά θέματα στα οποία η Ελλάδα έχει «μείνει πίσω». Πχ δεν είναι σύμφωνη με τα χρηστά ήθη η υιοθεσία παιδιών από δύο «μπαμπάδες» κ.λπ.

Χωρίς χρηστά ήθη, χωρίς κόκκινες ηθικές γραμμές, δεν μπορεί να σταθεί ένα κράτος, ούτε καν ένα σπίτι. Η ζωή χωρίς ηθικά όρια οδηγεί σε παρακμή τόσο το πρόσωπο, όσο και την κοινωνία. Για το λόγο αυτό ο Συνταγματικός Νομοθέτης είχε θέσει αυτή την προϋπόθεση για την άσκηση των δικαιωμάτων, ώστε να προστατεύσει και τους φορείς των δικαιωμάτων, αλλά και το ίδιο το Κράτος από τον ηθικό εκτροχιασμό και τη συνακόλουθη παρακμή.

4)  Αφαιρείται το δικαίωμα προστασίας της υγείας και της γενετικής ταυτότητας

Στο ίδιο άρθρο αφαιρείται εξ ολοκλήρου η παράγραφος 5 η οποία ορίζει ότι: 5. Καθένας έχει δικαίωμα στην προστασία της υγείας και της γενετικής του ταυτότητας. Νόμος ορίζει τα σχετικά με την προστασία κάθε προσώπου έναντι των βιοϊατρικών παρεμβάσεων.

5) Αφαιρείται το Δικαίωμα στην πληροφόρηση

Το ισχύον άρθρο 5A αναφέρει:

1. Καθένας έχει δικαίωμα στην πληροφόρηση, όπως νόμος ορίζει. Περιορισμοί στο δικαίωμα αυτό είναι δυνατόν να επιβληθούν με νόμο μόνο εφόσον είναι απολύτως αναγκαίοι και δικαιολογούνται για λόγους εθνικής ασφάλειας, καταπολέμησης του εγκλήματος ή προστασίας δικαιωμάτων και συμφερόντων τρίτων.
   2. Καθένας έχει δικαίωμα συμμετοχής στην Κοινωνία της Πληροφορίας. Η διευκόλυνση της πρόσβασης στις πληροφορίες που διακινούνται ηλεκτρονικά, καθώς και της παραγωγής, ανταλλαγής και διάδοσής τους αποτελεί υποχρέωση του Κράτους, τηρουμένων πάντοτε των εγγυήσεων των άρθρων 9, 9Α και 19.

6)   Καταργείται το άρθρο 9A: (Προστασία προσωπικών δεδομένων)

Καθένας έχει δικαίωμα προστασίας από τη συλλογή, επεξεργασία και χρήση, ιδίως με ηλεκτρονικά μέσα, των προσωπικών του δεδομένων, όπως νόμος ορίζει. Η προστασία των προσωπικών δεδομένων διασφαλίζεται από ανεξάρτητη αρχή, που συγκροτείται και λειτουργεί, όπως νόμος ορίζει.

7)  Τροποποιείται σημαντικά το άρθρο 13 περί θρησκευτικής ελευθερίας.

Το ισχύον άρθρο 13 έχει ως εξής:

1. Η ελευθερία της θρησκευτικής συνείδησης είναι απαραβίαστη. Η απόλαυση των ατομικών και πολιτικών δικαιωμάτων δεν εξαρτάται από τις θρησκευτικές πεποιθήσεις καθενός.
2. Kάθε γνωστή θρησκεία είναι ελεύθερη και τα σχετικά με τη λατρεία της τελούνται ανεμπόδιστα υπό την προστασία των νόμων. H άσκηση της λατρείας δεν επιτρέπεται να προσβάλλει τη δημόσια τάξη ή τα χρηστά ήθη. O προσηλυτισμός απαγορεύεται.
3. Oι λειτουργοί όλων των γνωστών θρησκειών υπόκεινται στην ίδια εποπτεία της Πολιτείας και στις ίδιες υποχρεώσεις απέναντί της, όπως και οι λειτουργοί της επικρατούσας θρησκείας.
4. Kανένας δεν μπορεί, εξαιτίας των θρησκευτικών του πεποιθήσεων, να απαλλαγεί από την εκπλήρωση των υποχρεώσεων προς το Kράτος ή να αρνηθεί να συμμορφωθεί προς τους νόμους.
5. Kανένας όρκος δεν επιβάλλεται χωρίς νόμο, που ορίζει και τον τύπο του.

Το αντίστοιχο άρθρο στο καινοτόμο σύνταγμα έχει ως εξής:

1. Η ελευθερία της συνείδησης είναι απαραβίαστη. Η απόλαυση των

ατομικών και πολιτικών δικαιωμάτων δεν εξαρτάται από τις θρησκευτικές και φιλοσοφικές πεποιθήσεις καθενός.

2. Κάθε θρησκεία είναι ελεύθερη. Η διάδοση των θρησκειών και η

άσκηση της λατρείας τους τελούνται υπό την προστασία των νόμων.

3. Το κράτος είναι θρησκευτικά ουδέτερο. Νόμος ρυθμίζει τις σχέσεις

του κράτους με τις διάφορες θρησκευτικές κοινότητες, λαμβάνοντας υπόψη την ιστορική παρουσία καθεμιάς στη χώρα.

Η θρησκευτική ελευθερία στην Ελλάδα είναι συνυφασμένη με την ιστορία της. Πάντοτε είχε ανεξιθρησκία, γιατί ακριβώς είναι Ορθόδοξη χώρα. Αν ήταν ισλαμική χώρα ή βουδιστική, το πιο πιθανό είναι να μην απολαμβάναμε ως μειονότητα τα ίσα δικαιώματα με τη θρησκευτική πλειοψηφία, όπως συμβαίνει σε όλες σχεδόν τις χώρες με ισχυρό ισλαμικό στοιχείο. Η Ορθοδοξία αντιμετωπίζει την ελευθερία ως δώρο από τον ίδιο τον Χριστό. Σέβεται το δικαίωμα των ανθρώπων ακόμα και να αρνηθούν το Θεό, γι’ αυτό δεν αντιμετωπίζει με βία, ούτε με διάκριση τον διαφορετικό. Αυτός ο σεβασμός της ελευθερίας πέρασε στο νομικό μας πολιτισμός, εξαιτίας της ορθόδοξης επιρροής. Άλλωστε, ο πρώτος στην παγκόσμια ιστορία που κατοχύρωσε νομικά την ανεξιθρησκεία ήταν ο Ορθόδοξος Αυτοκράτορας Μέγας Κωνσταντίνος.

8)   Καταργείται η προϋπόθεση των φανερών πεποιθήσεων (γνωστή θρησκεία) για να λειτουργεί μια θρησκεία.

Το Σύνταγμά μας ορίζει μόνο έναν περιορισμό για την ελευθεροθρησκεία. Να είναι γνωστή η θρησκεία, δηλαδή να μην έχει κρύφια δόγματα.

Με το καινοτόμο σύνταγμα, αφαιρείται η προϋπόθεση της γνωστής θρησκείας και δίνεται η δυνατότητα ακόμα και σε επικίνδυνες αποκρυφιστικές σέκτες να λειτουργούν νόμιμα στην πατρίδα μας με συνταγματικό κάλυμμα. Ακόμα και επιχειρήσεις και εταιρείες θα μπορούν να επικαλούνται ότι είναι θρησκείες για να διεξάγουν τη δραστηριότητά τους με τα προνόμια που παρέχονται στις θρησκευτικές κοινότητες.

9)  Καταργείται η απαγόρευση του προσηλυτισμού. 

Επιπλέον, καταργείται η διάταξη περί απαγόρευσης του προσηλυτισμού, διακαής πόθος των λεγόμενων προοδευτικών νομικών.

Να σημειώσουμε ότι ο νόμος περί αθέμιτου προσηλυτισμού που εξειδικεύει τη σήμερα ισχύουσα συνταγματική διάταξη, ισχύει και έχει αναγνωρισθεί ως εναρμονισμένος με την ΕΣΔΑ από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο παρά τις περί αντιθέτου απόψεις των «προοδευτικών» νομικών. Ο Α.Ν. 1363/1938 και Α.Ν.1672/1939 έχει ως εξής:

Προσηλυτισμός ιδία είναι η δια πάσης φύσεως παροχών η δι’ υποσχέσεως τοιούτων ή άλλης ηθικής ή υλικής περιθάλψεως δια μέσων απατηλών, διά καταχρήσεως της απειρίας ή εμπιστοσύνης ή δι’ εκμεταλλεύσεως της ανάγκης, της πνευματικής αδυναμίας ή κουφότητας άμεσος ή έμμεσος προσπάθεια προς διείσδυσιν εις την θρησκευτικήν συνείδησιν ετερόδοξων επί σκοπώ μεταβολής του περιεχομένου αυτής.

Το ποινικό όριο του νόμιμου προσηλυτισμού και του παράνομου προσηλυτισμού είναι η εξαπάτηση και η εκμετάλλευση. Αν κάποιος βγει να κηρύξει την πίστη του και προσκαλέσει και άλλους σε αυτή, δεν είναι κάτι αθέμιτο ούτε διώκεται ποινικά. Αν τους εξαπατάει λέγοντάς τους να μπουν σε ένα φιλανθρωπικό ίδρυμα και τους βάλει να προσεύχονται στον ΜΑΤΣ τότε μιλάμε για εξαπάτηση και παραβίαση της θρησκευτικής συνείδησης των άλλων.

Αυτό άλλωστε είναι και αντίθετο με το ορθόδοξο πνεύμα από το οποίο διαποτίζεται το Σύνταγμα μας και το οποίο ορθόδοξο πνεύμα δεν εξαπατάει, αλλά καλεί τους ανθρώπους να έλθουν ελεύθερα και μάλιστα να σηκώσουν τον προσωπικό τους σταυρό, όχι τάζοντας χρήματα και δόξα, όπως άλλοι.

Η συνταγματική και οι ποινικές διατάξεις του προσηλυτισμού προστατεύουν την ελευθερία της θρησκευτικής συνείδησης απέναντι σε εκείνους που την παραβιάζουν.

Επομένως, με την κατάργηση της συνταγματικής απαγόρευσης του προσηλυτισμού, δίνεται το πράσινο φως σε παραθρησκευτικές ομάδες, να διεξάγουν το αθέμιτα προσηλυτιστικό τους έργο σε βάρος της θρησκευτικής συνείδησης των Ελλήνων πολιτών.

10) Καταργείται η διάταξη περί άρνησης συμμόρφωσης στο νόμο λόγω θρησκευτικών πεποιθήσεων

Επιπλέον, απαλείφεται η παρ. 4. Kανένας δεν μπορεί, εξαιτίας των θρησκευτικών του πεποιθήσεων, να απαλλαγεί από την εκπλήρωση των υποχρεώσεων προς το Kράτος ή να αρνηθεί να συμμορφωθεί προς τους νόμους.

Αυτό ευνοεί κάποιες ακραίες θρησκευτικές ομάδες που δεν δέχονται τη στράτευση, την αιμοδοσία και αιμοληψία, αλλά θα μπορούσαν να την επικαλεστούν και για την παιδεραστία, την πολυγαμία, την αιμομιξία που δέχονται κάποιες θρησκευτικές κοινότητες, αλλά απαγορεύονται από τον ελληνικό νόμο.

11)  Καθιερώνεται συνταγματικά η θρησκευτική ουδετερότητα του κράτους.

Ρητά ονομάζεται το κράτος θρησκευτικά ουδέτερο με ό,τι αυτό συνεπάγεται για την κατάργηση των θρησκευτικών αργιών ακόμα και της κυριακάτικης, των εικόνων σε δημόσια κτίρια, του ορθόδοξου προσανατολισμού του μαθήματος των θρησκευτικών, του εκκλησιασμού και του αγιασμού στα σχολεία και στις δημόσιες υπηρεσίες, των Ορθοδόξων Ναών σε Νοσοκομεία και Στρατόπεδα και γενικότερα κάθε κρατική έκφραση της Ορθόδοξης Πίστης στο ουδετερόθρησκο πλέον κράτος.

12) Καταργείται η υποχρέωση του κράτους για την ανάπτυξη της εθνικής και θρησκευτικής συνείδησης των μαθητών

Σύμφωνα με το ισχύον άρθρο 2. «H παιδεία αποτελεί βασική αποστολή του Kράτους και έχει σκοπό την ηθική, πνευματική, επαγγελματική και φυσική αγωγή των Eλλήνων, την ανάπτυξη της εθνικής και θρησκευτικής συνείδησης και τη διάπλασή τους σε ελεύθερους και υπεύθυνους πολίτες.»

Πάνω σε αυτό το άρθρο βασίζεται ο ορθόδοξος προσανατολισμός του μαθήματος των θρησκευτικών, σύμφωνα με τη Νομολογία του ΣτΕ. Παράλληλα η διάταξη αυτή αποτελεί ένα ανάχωμα σε παλαιές ή καινοφανείς  διδασκαλίες, είτε αθεϊστικές, είτε εμπνευσμένες από απωανατολικές θρησκείες, ασχέτως αν το Κράτος ακόμα και σήμερα που είναι σε ισχύ η διάταξη δεν μεριμνά για την εκπλήρωση της συνταγματικής του υποχρέωσης.

Και όλα αυτά σε ένα κράτος που δείχνει σκληρό και άτεγκτο απέναντι στην ορθόδοξη πνευματικότητα, αλλά «ανοιχτόμυαλο» απέναντι σε κάθε άλλη «πνευματικότητα», από τον διαλογισμό μέχρι την αστρολογία.

13)  Καταργείται η συνταγματική προστασία της οικογένειας, της πολυτεκνίας, του γάμου, της μητρότητας, της παιδικής ηλικίας και των ατόμων με αναπηρίες)

Το ισχύον άρθρο 21 έχει ως εξής:

1. Η οικογένεια, ως θεμέλιο της συντήρησης και προαγωγής του Έθνους, καθώς και ο γάμος, η μητρότητα και η παιδική ηλικία τελούν υπό την προστασία του Κράτους. Το Κράτος μεριμνά για τη διασφάλιση συνθηκών αξιοπρεπούς διαβίωσης όλων των πολιτών μέσω ενός συστήματος ελάχιστου εγγυημένου εισοδήματος, όπως νόμος ορίζει.
2. Πολύτεκνες οικογένειες, ανάπηροι πολέμου και ειρηνικής περιόδου, θύματα πολέμου, χήρες και ορφανά εκείνων που έπεσαν στον πόλεμο, καθώς και όσοι πάσχουν από ανίατη σωματική ή πνευματική νόσο έχουν δικαίωμα ειδικής φροντίδας από το Kράτος.
   3. Tο Kράτος μεριμνά για την υγεία των πολιτών και παίρνει ειδικά μέτρα για την προστασία της νεότητας, του γήρατος, της αναπηρίας και για την περίθαλψη των απόρων.
3. H απόκτηση κατοικίας από αυτούς που την στερούνται ή που στεγάζονται ανεπαρκώς αποτελεί αντικείμενο ειδικής φροντίδας του Kράτους.
   5. O σχεδιασμός και η εφαρμογή δημογραφικής πολιτικής, καθώς και η λήψη όλων των αναγκαίων μέτρων αποτελεί υποχρέωση του Κράτους.
4. Τα άτομα με αναπηρίες έχουν δικαίωμα να απολαμβάνουν μέτρων που εξασφαλίζουν την αυτονομία, την επαγγελματική ένταξη και τη συμμετοχή τους στην κοινωνική, οικονομική και πολιτική ζωή της Χώρας.

Το αντίστοιχο στο «καινοτόμο σύνταγμα» είναι το εξής:

1. Η Πολιτεία μεριμνά για την πραγμάτωση του κοινωνικού κράτους και ιδίως για την κοινωνική ασφάλεια και την προστασία των ενδεών και των ευάλωτων ομάδων.

Ο όρος «ευάλωτες ομάδες» είναι αόριστη νομική έννοια. Δηλαδή μπορεί ο νομοθέτης ή ο δικαστής να την ορίσει και να βάλει μέσα κατά την κρίση του από τους παράνομους μετανάστες, τους ΛΟΑΤΚΙ και όποιον άλλον θεωρείται ευάλωτος και αδικημένος.

Το ισχύον άρθρο 21 τις ευάλωτες ομάδες προστατεύει, αλλά τις εξειδικεύει, ώστε να μην υπάρχουν λανθασμένες ερμηνείες.

Βλέπουμε ότι σε μία χώρα με τεράστιο δημογραφικό πρόβλημα, όπου κατά παράβαση των συνταγματικών υποχρεώσεών του το κράτος δεν μεριμνά για τη λύση του, να επιδιώκεται ακόμα και η κατάργηση της συνταγματικής προστασίας της οικογένειας, του γάμου, της μητρότητας και της πολυτεκνίας.

Ειδικότερα η οικογένεια και ο γάμος είναι από τους ελάχιστους θεσμούς που μπορούν να φέρουν αντίσταση στην ατζέντα του δικαιωματισμού και της ΛΟΑΤΚΙ κουλτούρας. Ο πολίτης ενθαρρύνεται να ενδιαφέρεται μόνο για τον εαυτό του, να μη δημιουργεί οικογένεια (η οποία άλλωστε απαιτεί πολλές θυσίες), ώστε μόνος του να είναι ευχαριστημένος, αλλά αποδυναμωμένος, απομονωμένος και εύκολα συνεργάσιμος σε όσα κελεύει η εκάστοτε κυβέρνηση «για το καλό του».

14) Εκχώρηση εθνικής κυριαρχίας

Το ήδη προβληματικό Άρθρο 28 παρ 3. Του ισχύοντος Συντάγματος αναφέρει: «H Eλλάδα προβαίνει ελεύθερα, με νόμο που ψηφίζεται από την απόλυτη πλειοψηφία του όλου αριθμού των βουλευτών, σε περιορισμούς ως προς την άσκηση της εθνικής κυριαρχίας της, εφόσον αυτό υπαγορεύεται από σπουδαίο εθνικό συμφέρον, δεν θίγει τα δικαιώματα του ανθρώπου και τις βάσεις του δημοκρατικού πολιτεύματος και γίνεται με βάση τις αρχές της ισότητας και με τον όρο της αμοιβαιότητας».

Το «καινοτόμο»  απλοποιεί ακόμα περισσότερο την εκχώρηση εθνικής κυριαρχίας στο άρθρο 24 παρ. 2 το οποίο αναφέρει:

«Για να προαχθεί η συνεργασία με άλλα κράτη στο πλαίσιο των ευρωπαϊκών ή και άλλων διεθνών οργανισμών, επιτρέπεται, με συνθήκη ή συμφωνία, η επιβολή περιορισμών στην εθνική κυριαρχία. Επιτρέπεται, επίσης, η αναγνώριση σε όργανα των ευρωπαϊκών οργανισμών αρμοδιοτήτων που προβλέπονται από το Σύνταγμα.»

Δηλαδή κατά το σχέδιο του επόμενου Συντάγματος αρκεί για την εκχώρηση εθνικής κυριαρχίας η προαγωγή της συνεργασίας με άλλα κράτη. Εδώ φωτογραφίζεται η Τουρκία και η συνεκμετάλλευση του Αιγαίου.

15) Αντικατάσταση όρκου του Προέδρου της Δημοκρατίας

Το ισχύον Άρθρο 33 παρ. 2 αναφέρει:

«O Πρόεδρος της Δημοκρατίας, πριν αναλάβει την άσκηση των καθηκόντων του, δίνει ενώπιον της Bουλής τον ακόλουθο όρκο:
«Oρκίζομαι στο όνομα της Aγίας και Oμοούσιας και Aδιαίρετης Tριάδας να φυλάσσω το Σύνταγμα και τους νόμους, να μεριμνώ για την πιστή τους τήρηση, να υπερασπίζω την εθνική ανεξαρτησία και την ακεραιότητα της Xώρας, να προστατεύω τα δικαιώματα και τις ελευθερίες των Eλλήνων και να υπηρετώ το γενικό συμφέρον και την πρόοδο του Eλληνικού Λαού».

Στο αντίστοιχο άρθρο 29 του «καινοτόμου» αναφέρεται:

Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας δίνει ενώπιον της Βουλής τον ακόλουθο όρκο: «Ορκίζομαι, επικαλούμενος την τιμή και τη συνείδησήμου, να φυλάσσω το Σύνταγμα και τους νόμους, να μεριμνώ για την πιστή τους τήρηση, να υπερασπίζω την εθνική ανεξαρτησία και την ακεραιότητα της χώρας, να προστατεύω τα δικαιώματα και τις ελευθερίες των Ελλήνων και να υπηρετώ το γενικό συμφέρον και την πρόοδο του ελληνικού λαού».

Για τον συνταγματικό νομοθέτη ήταν αδιανόητο ο πρώτος πολίτης της Ελλάδος να μην είναι Ορθόδοξος Χριστιανός για αυτό και θέσπισε θρησκευτικό όρκο στο όνομα της Αγίας Τριάδος. Παρότι το ζήτημα του όρκου έχει δύο όψεις από πνευματικής πλευράς, ετέθηκε από το Σύνταγμα ο Θεός ως Εγγυητής, ως Ανώτερος του ανώτερου, για να μην ξεχνάει εκείνος που αναλαμβάνει το αξίωμα ότι δεν είναι ασύδοτος, αλλά θα δώσει λόγο στον Ανώτερο για το πώς διαχειρίστηκε την εξουσία που του δόθηκε άνωθεν.

Με  το ίδιο σκεπτικό θεσπίστηκε όρκος σε δικαστικούς, στρατιωτικούς, και γενικότερα σε όσους αναλαμβάνουν εξουσία, διότι σε αυτές τις περιπτώσεις μπορεί η εξουσία ή ενάσκηση δημοσίων καθηκόντων να γίνεται δύναμη εναντίον του λαού και όχι στην υπηρεσία του λαού.

Στο «καινοτόμο» οι συντάκτες εφευρίσκουν έναν ανώτερο για εκείνους εγγυητή, την τιμή και τη συνείδηση. Οι έννοιες αυτές είναι υψηλές και πνευματικές, όμως χωρίς την αναφορά σε κάτι ανώτερο χάνουν το νόημά του. Η συνείδηση είναι η έμφυτη φωνή του Θεού σε κάθε άνθρωπο. Αν αφαιρέσουμε τον Θεό από τη συνείδηση, μένει κενό γράμμα. Και μάλιστα για τους υλιστές, αν θέλουν να είναι τίμιοι με τις πεποιθήσεις τους, δεν υπάρχει συνείδηση, αφού δεν την βλέπουν και δεν την πιάνουν. Το ίδιο και η τιμή.

Κάθε άνθρωπος είναι άξιος τιμής, ως δημιούργημα του Θεού, για αυτό και ο ευσυνείδητος ορθόδοξος δεν επιτρέπεται να υποτιμά κανέναν. Αν κρύψουμε τον Θεό, κάθε άνθρωπος είναι απλά ένα θηλαστικό, και η τιμή σε τέτοιες περιπτώσεις εξαρτάται από την προσωπικότητά του, η δε ανθρώπινη αξία εξαρτάται από την κοινωνική θέση του.

Αυτές πολύ επιγραμματικά είναι οι αλλαγές που σχεδιάζονται από την επόμενη Βουλή. Αναμφίβολα κάποιοι θα συμφωνούν με αυτές, όπως και αναμφίβολα κάποιοι θα διαφωνούν. Το σίγουρο είναι ότι μετά από τέτοιες θεμελιακές αλλαγές, αν τελικά επιτευχθούν, θα αλλάξουν ριζικά την Ελλάδα.

[1] http://aktines.blogspot.com/2023/06/25.html#more