Kαλό κατευόδιο για την εγχριστωμένη κοινωνία
Στο πρόσωπο του Σεβασμιωτάτου Τοποτηρητού και όλου του κληρικολαικού πληρώματος της απορφανισμένης Μητροπόλεως·αποχαιρετούμε με φιλάδελφο πόνο τον λυγερόκορμο και ευθυτενή πρότερο Αδελφό μας τον αοίδιμο Γρεβενών Σέργιο. Τον εύρομεν στην Ιεραρχία, και τώρα θεοκέλευστος μας αφήνει για τα επέκεινα, ιερουργός του έσχατου μυστηρίου των οδυνών και του θανάτου προς την ζωήν της Ζωής.
Το διανυόμενο 2014 τον εύρε αρτιωθέντα “εν δυναστείαις ογδοντάχρονο”, αλλά ήδη με κόπους και πόνους. “Εν τοις μεταφρένοις και υπό τας πτέρυγας” της θείας Πρόνοιας περί αυτόν και την τοπική του Μητρόπολη, τον είδαμε ολοκάθαρα “οιονεί ομολογητή” του Συνοδικού Ιεραρχικού χρέους, αλλά και του ποιμαντορικού χρέους.
Πορευόμενος προ μηνών από τα Γρεβενά για την Ιεραρχία τραυματίσθηκε και προσταλαιπωρηθείς ήδη κατέληξε. Ενεικόνισε στην ύπαρξή του τα άλγη τόσων άλλων συνανθρώπων μας επί γης. Όπως περίπου στην αρχή της επισκοπικής του αναδείξεως πέρασε από τις αφόρητες ψυχικές οδύνες πολλών ταλαιπωριών, αναδεχόμενος εκκλησιαστικά τα Γρεβενά, έστω κι αν προσπάλαισε με τόσα και τόσα προσκόμματα του φθονερού.
Στην αρχή και στο πέρας της ποιμαντορίας του η καρδιά του έσταξε αίμα, και στάθηκε παράδειγμα αδείλαντης υπακοής.
Ευθυτενής και ευθύβολος, αναδέχθηκε και εκπλήρωσε την αποστολή του, συμπληρώνοντας το δικό του εσχατολογικό χρέος υπέρ του πληρώματος της εκκλησιαστικά και εθνικά ιστορικής επαρχίας των Γρεβενών.
Καί τώρα πλέον, εκτός των άλλων ποιμαντορικών του προσαναλώσεων, από την έγνοια και της ιστορικής Μονής της Ζάβορδας, ταξιδεύει πλέον για τα δώματα της επουρανίου (δια)μονής, για την αιωνιότητα του Σωτήρος. Από τα όρη του Θεού (από την οροθεσία της ορεινής Μητροπόλεώς του) η ψυχή του πορεύεται στην ουράνια προοπτική και λαχτάρα όλων μας.
Τον επισκεφτήκαμε νοσηλευόμενο προ μηνών, με αγαθές ελπίδες. Τον προπέμπουμε τελειωθέντα σήμερα, με ακόμη πιο αγαθές ελπίδες. Ως προπορευόμενο αθλητή της χριστιανωσύνης μας, της εκκλησιαστικότητάς μας, της αρχιερωσύνης μας.
Τα 40/μερά του θα τον βρούν εορταστή στα μεθέορτα της Μεταμορφώσεως και του οσίου Νικάνορος εκεί επάνω, όπου όλοι προσβλέπουμε και γι᾽ αυτό συναγωνιζόμεθα Πνευματικά.
Μας αφήνει τις αγαθές αναμνήσεις για την γνωστή και βραβευμένη ακάματη έγνοια του περί την επαρχία του και τα άγια σεβάσματά της. Στην πονεμένη του ύπαρξη ψέλνουμε καλό κατευόδιο για την εγχριστωμένη κοινωνία της αθανασίας.
†ο Γουμενίσσης Δημήτριος
συλλυπούμενος άπαντας επ᾽ ελπίδι
