ΙΕΡΑΡΧΕΣ: Θεωρητικά κατά την εκλογή ενός νέου Μητροπολίτη, δεν μπαίνουν στην εξίσωση κοσμικά κριτήρια. Αυτά που στην πολιτική ζωή του τόπου κυριαρχούν έναν αιώνα τώρα.
Παιδιά και εγγόνια πρωθυπουργών διεκδικούν τα ίδια αξιώματα, βουλευτές «κληρονομούν» το «όνομα» και τους ψηφοφόρους του μπαμπά για 2-3 γενιές μετά. Μέχρι και δήμαρχοι στην περιφέρεια δίνουν τη σκυτάλη στα παιδιά τους.
Στην Εκκλησία – θεωρητικά πάντα- τα δεδομένα λειτουργούν διαφορετικά. Το σώμα των ιεραρχών αξιολογεί και αποφασίζει για την προαγωγή ενός Αρχιμανδρίτη στηριζόμενο σε σειρά κριτηρίων. Γι’ αυτό συνήθως εκλέγεται ο καταλληλότερος για τη συγκεκριμένη επαρχία.
Κι αν γίνει κανένα ατύχημα και δεν βγει αυτός που πρέπει, τότε ο Θεός με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο, «διορθώνει» την κατάσταση. Εκεί είναι που συνεργεί στην εκλογή και το Άγιο Πνεύμα.
Το πρόσωπο που γίνεται Επίσκοπος επιλέγεται με βάση τα τάλαντά του, τι θα προσφέρει εκεί που πάει και πώς θα καταφέρει να ισορροπήσει στις ιδιαιτερότητες ενός νέου τόπου.
Οι Μητροπολίτες έχουν συνήθως στο μυαλό τους πρόσωπα που θα μπορούσαν να προαχθούν στα υψηλά στρώματα της εκκλησιαστικής βαθμίδας. Ιδιαίτερα αν είσαι Πρωτοσύγκελλος ή έχεις γράψει «χιλιόμετρα» σε εκκλησιαστικά πόστα – με έργο, όχι απλώς να υπάρχεις- ένα προβάδισμα το έχεις από τους υπόλοιπους που βρίσκονται στη λίστα των εκλογίμων.
Στην περίπτωση των Πρωτοσυγκέλλων, είναι κατανοητό γιατί οι Μητροπολίτες τους προτείνουν και επιμένουν για να γίνουν. Είναι το δεξί τους χέρι και τους εμπιστεύονται τη Μητρόπολή τους. Μία ξένη Μητρόπολη δε θα τους εμπιστευτούν;
Με την αγαμία στον κλήρο, υποτίθεται δεν θα έπρεπε να υπάρχουν φαινόμενα νεποτισμού εντός της Εκκλησίας. Δεν υπάρχουν δεσμοί αίματος για να απαιτήσει ένας ιεράρχης να γίνει το παιδί του.
Γιατί άλλο είναι να στηρίζεις τον υποψήφιο για να εκλεγεί σε μία κενή Μητρόπολη, κι άλλο να προτείνεις να «σπάσεις» την επαρχία σου σε δύο κομμάτια για να «βολέψεις» τα δύο σου παιδιά.
Αυτό ακούγεται πως προωθεί και πιέζει ο Μητροπολίτης Ηλείας Γερμανός. Στα ενεννήντα του χρόνια πια, διαπίστωσε πως οι φυσικές του δυνάμεις, του δημιουργούν δυσκολία στο να διοικήσει τη Μητρόπολη.
Γι’ αυτό και παρασκηνιακά πιέζει τον Αρχιεπίσκοπο και την ιεραρχία, λένε, να αποδεχτεί την διχοτόμηση της Μητροπόλεώς του. Με μία όμως προϋπόθεση: να καλύψουν τις δύο κενές θέσεις πρόσωπα της επιλογής του.
Η λογική αυτή δεν είναι καινούργια. Πολλοί Μητροπολίτες στο παρελθόν θεωρούν την Μητρόπολη που τους αξίωσε ο Θεός να διαποιμάνουν, ως «τσιφλίκι» τους.
Γι’ αυτό και θεωρούν πως όταν έρθει ο καιρός να αποσυρθούν, είναι οι καταλληλότεροι να επιλέξουν τον διάδοχό τους, να διχοτομήσουν την επαρχία και να την κατανείμουν κατά πως οι ίδιοι θεωρούν καλύτερα.
Για τους ίδιους και για την «οικογένεια»! Ο νεποτισμός σε όλο του το μεγαλείο!
Μελχισεδέκ/ orthodoxtimes.gr
