Του Γεωργίου Χρ. Μπάρδου, θεολόγου
“παντα μεν τα ανθρώπινα συγκαταρρεί τω χρόνω και αφανίζεται αρετή δε και χρόνου και παθών και αυτού του θανάτου περιγίνεται…”
(Μεγ. Φώτιος)
Ο μητροπολίτης Παΐσιος, επέλεξε να εορτάζει στις 7 Ιουνίου ημέρα τιμής του Αγίου Παναγή Μπασιά αγίου του 18ου αιώνα. (ο Παναγής Μπασιάς γεννήθηκε στο Ληξούρι της Κεφαλλονιάς το 1801, ήταν πολύ μορφωμένος.
Το 1836 χειροτονείται διάκονος και πρεσβύτερος και πήρε το όνομα Παΐσιος από τον τότε μητροπολίτη Κεφαλληνίας Παρθένιο. Εμόνασε στον Πλατύ Γιαλό.
Επεδόθη σε έργα φιλανθρωπίας. Το 1846 αρρώστησε. Εκοιμήθη στις 7 Ιουνίου 1888 και αγιοποιήθηκε στις 4 Φεβρουαρίου 1986).
Ο κατά κόσμον Παναγιώτης Αραβαντινός γεννήθηκε στο Ληξούρι της Κεφαλληνίας στις 5/10/1944 από ευσεβείς γονείς τον Νικόλαο και τη Μαρία το γένος Ζαγορίτη. Τον ανέθρεψαν εν παιδεία και νουθεσία Κυρίου.
Τα πρώτα μαθήματα διδάχθηκε στο Α Δημοτικό Σχολείο Ληξουρίου μέχρι την Τρίτη τάξη Γυμνασίου. Το 1959 με προτροπή του συμπατριώτη του μητροπολίτη Ρόδου Σπυρίδωνος εφοίτησε στην Ιστορική Πατμιάδα Σχολή και το 1966 πήρε το πτυχίο της Σχολής.
Το 1967 έρχεται στη Ρόδο και στις 9 Φεβρουαρίου, τον κελεύει ο Θεός και την ημέρα αυτή εκάρη μοναχός στο ναό των Αγίων Αναργύρων της Ρόδου από τον μητροπολίτη Ρόδου Σπυρίδωνα, και γράφεται στο μοναχολόγιο της Ι. Μονής Παναγίας Φανερωμένης Ιξιάς και λαμβάνει το ιερατικό όνομα Παΐσιος προς τιμή του Παναγή Τυπάλδου Μπασιά. Στις 10 Φεβρουαρίου (1967) εορτή του Αγ. Ιερομ. Χαραλάμπους χειροτονείται διάκονος.
Το 1973 κατόπιν εισαγωγικών εξετάσεων εισάγεται στη Θεολογική Σχολή του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης (Θεολογικό Τμήμα) και το 1977 παίρνει το πτυχίο του με βαθμό (Λ. Καλώς 8). Επανερχόμενος στη Ρόδο αναλαμβάνει ως Πρωτοσυγκελλεύων, έχοντας πάντοτε στο πλευρό του τον αλησμόνητο με τις πολλές χάρες Αλέξανδρο.
Το 1978 διδάσκει τα θεολογικά μαθήματα στους σπουδαστές της Παιδαγ. Ακαδημίας Ρόδου. Στις 28-6-1981 χειροτονείται πρεσβύτερος από τον γέροντά του Σπυρίδωνα μητροπολίτη Ρόδου και στη συνέχεια αρχιμανδρίτης και διορίζεται ως εφημέριος του ναού του Ευαγγελισμού.
Το 1982 κοιμηθέντος εν Κυρίω του πνευματικού πατρός πρωτοσυγκέλλου αρχιμ. Αλεξάνδρου Θεοδωρακοπούλου, διορίζεται προϊστάμενος του ναού Ευαγγελισμού της Θεοτόκου. Το ίδιο έτος διορίζεται από τον πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως Δημήτριο και της Συνόδου, πρωτοσύγκελλος Ρόδου, και το 1985 τον Νοέμβριο χειροθετείται από τον πατρ. Δημήτριο αρχιμανδρίτης του Οικουμενικού Θρόνου στο ναό του Αποστ. Ανδρέα Κωνσταντινούπολης.
Κατά το χρονικό διάστημα 1977-2005 ξεκινά η ανοδική του πορεία και η πλούσια προσφορά του πρωτοσύγκελλου Παΐσιου στο κλίμα της μητρόπολης Ρόδου σ όλους τους τομείς. Προεδρεύει στα συμβούλια των ιδρυμάτων της Ρόδου (παιδικών κατασκηνώσεων, Ελλ. Προσκόπων, Εράνων Αγάπης Μητρ., Επιτροπής AIDS Ρόδου, Επιτρ. Ναρκωτικών, μέλος Δημοτ. Βιβλιοθήκης Ρόδου.
Πρόεδρος Εκκλ. Συμβ. του ναού Ευαγγελισμού Ρόδου, εκπροσωπεί το Οικουμ. Πατριάρχη σε διάφορα συμβούλια στο εξωτερικό, οργανώνει συμβούλια διαφόρων αντιπροσώπων άλλων δογμάτων που πραγματοποιούνται στη Ρόδο από το Οικουμενικό Πατριαρχείο κλπ. διατηρεί αγαθές σχέσεις με τους αρχηγούς άλλων δογμάτων της Ρόδου και παρίσταται στις εκδηλώσεις τους.
Ως λειτουργός είναι απλός ταπεινός και τυπικός στα καθήκοντά του μέσα στους ναούς που ιερουργεί. Δεν υπολογίζει κόπους και στερήσεις όταν επισκέπεται τα πιο απομακρυσμένα χωριά ή μονές. Η Εκκλησία για τον Παΐσιο, είναι ένα θυμιατήρι στο οποίο η ψυχή του ανερχόταν συνεχώς, ένα χωνευτήρι από το οποίο έσταζε η πνευματικότητά του. Όταν ερχόταν στην Εκκλησία η ψυχή του λουζόταν στο ρυάκι των ύμνων και των θείων αναγνωσμάτων.
Ως όργανο της κλήσης του Θεού, έγινε γνήσιος απόστολος της Εκκλησίας, αληθινός εκπρόσωπος και όργανο της λυτρωτικής ενέργειας του Χριστού «Τις ημάς χωρίσει από της αγάπης του Χριστού; θλίψις ή στεναχωρία, ή διωγμός ή λιμός, ή γυμνότης, ή κίνδυνος ή μάχαιρα;»
Αγωνίζεται, ως μοναχός, και «προσπαθεί να παραστήσει τον εαυτόν του στον Θεόν, δοκιμασμένον και τέλειον, εργάτην που δεν εντροπιάζεται από το καλοφτιαγμένο έργο του και διδάσκει ορθώς τον λόγον της αληθείας (Παύλου προς Τιμόθεο Β, 15). Τοιουτοτρόπως συναντήθηκαν στο πρόσωπο του πρωτ. Παΐσιου, η βαθειά χριστιανική πίστη με την μόρφωσή του, η χριστότητα της σκέψης με την αγνή του ζωή, το εκκλησιαστικό χρέος με την αφοσίωσή του στην εκκλησιαστική παράδοση η ταπεινοφροσύνη με την αφοσίωσή του στο καθήκον.
Όλα αυτά συντέλεσαν, να αγαπηθεί από το λαό της Ρόδου και των άλλων νήσων. Οι Ροδίτες μέχρι σήμερα τον ενθυμούμαστε πάντα με αγάπη. Και ήδη ο πρωτοσύγκελλος μας Παΐσιος αποδέχεται τον μισθόν των υπέρ της εκκλησίας κόπων του και στις 18 Μαΐου 2005 προτάσει της Α.Θ. Παναγιότητος, του Πατριάρχη εκλέγεται παμψηφεί υπό της Συνόδου μητροπολίτης Λέρου, Καλύμνου και Αστυπαλαίας, χειροτονηθείς σε επίσκοπον στις 21 Μαΐου 2005.
Από τη νέα του θέση ως μητροπολίτης συνεχίζει με ζήλο το δημιουργικό του έργο περιστοιχούμενος από την αγάπη των συνεργατών του κληρικών και του ποιμνίου του. Μετά το 2005 καταργήθηκε στη μητρ. της Ρόδου ο αρχαιότερος θεσμός-τίτλος του πρωτοσυγκέλλου.
Σημείωση: Ο αρχιερατικός επίτροπος είναι νεοφανής τίτλος-νεότερος στην Εκκλησία και παρουσιάστηκε μετά τη μεταπολίτευση στην Ελλάδα. Είναι τρόπω τινά συντονιστής στην περιφέρεια που του αναθέτει ο Επίσκοπος.
Περί το 400 παρουσιάσθη το αξίωμα του πρωτοσυγκέλλου (συν-κέλλα, κελλί) συγκάτοικος του επισκόπου και συσκέπετο για εκκλησιαστικές υποθέσεις. Ο αρχαιότερος είναι ο πρωτοσύγκελλος του Οικουμενικού Πατρ. Κωνσταντινουπόλεως Νεστορίου (428-431) Αναστάσιος. Εγκαθίδρυσε ο αυτοκράτορας και εσφράγιζε ο Πατριάρχης τον 9ο-10ο αιώνα παραχωρήθη το αξίωμα του πρωτοσύγκελλου από τον αυτοκράτορα Βασίλειο Α τον Μακεδόνα σε εξέχοντες μητροπολίτες-μητροπόλεις. Σε παλαιότερους χρόνους όλες οι επισκοπές και οι μητροπόλεις είχαν πρωτοσυγκέλλους. Το έργο τους είναι διοικητικό.
Κατά το καταστατικό από 31 Δεκεμβρίου 1932 της Ι. Συνόδου της Εκκλησίας της Ελλάδος οι μητροπόλεις πάνω από 5.000 κατοίκους εγκαθίσταται πρωτοσύγκελλος, διορισμένος από το κράτος και σύμφωνα με τους κανόνες προτείνεται από τον επίσκοπο-μητροπολίτη και χειροθετείται από ανωτέρα εκκλ. αρχή. Είναι δημόσιος υπάλληλος με ορισμένο βαθμό. Κατά το Διάταγμα 5187/29-2-1932 ο πρωτοσύγκελλος έχει βαθμό τμηματάρχου.
Και στη μητρόπολη της Ρόδου το αξίωμα του πρωτοσύγκελλου είναι αρχαιότερος θεσμός από τη θέση αυτή ανεδείχθησαν αξιόλογοι. Μερικών τα ονόματα είναι γραμμένα σε κώδικες της βιβλιοθήκης της Ι. Μονής Ιωάννου Θεολόγου Πάτμου.
Σας αναφέρω δύο ονόματα:
1) Στο φυλ. 145β του κώδικα γράφεται: «είληφε τέρμα το παρόν κοντάκιον, δαπάνες μεν εμού του ταπεινού μητροπολίτου Ρόδου Ιγνατίου του Λεσβίου, πάνω δε Παναρέτου Ιερομονάχου Κώου του ζωγράφου και ημετέρου Πρωτοσυγκέλλου-α.ψ.ζ Σεπτεμβρίω λ» (1707-30 Σεπτεμβρ.)
2) Η Αστική Σχολή Ρόδου κτίστηκε (το πρώτο κτίριό της) το 1765 με έξοδα του μητροπ. Ρόδου Καλλίνικου Βερροιαίου (1758-1792) με επιστασία και το ενδιαφέρον του πρωτοσύγκελλου Ρόδου Δανιήλ.
Ο αυριανός ερευνητής-ιστορικός θα γράψει και για τη μητρόπολη Ρόδου…περισσότερα.
Έτη Πολλά.
