Του μητροπολίτη Δημητριάδος κ. Ιγνατίου
(από το Σαββατιάτικο ένθετο της Δημοκρατίας για την Ορθοδοξία)
Υπάρχει ένας αδέκαστος κριτής, που ξέρει να μετρά αλάνθαστα την ποιότητα και το μέγεθος ανθρώπων και πραγμάτων: Ο χρόνος.
Ο κριτής αυτός περιφρονεί τα εφήμερα, δεν εντυπωσιάζεται από τα τρέχοντα και περιμένει να κατακαθίσει ο κουρνιαχτός από την ταραχή, που προκαλεί η προσωρινότητα της αληθινής ή και της κατασκευασμένης καθημερινότητας.
Ανθρωποι περνούν απ’ τη ζωή μας χωρίς θόρυβο και χωρίς διάθεση να επιβληθούν στο μυαλό και στην καρδιά μας. Οταν η επικαιρότητα περάσει, αναλαμβάνει ο χρόνος να αναδείξει αυτά που έκρυψαν επιμελώς αυτοί οι ταπεινοί. Διότι φαίνεται πως, τελικώς, μόνον η εκούσια αφάνεια και η ταπεινοφροσύνη δικαιώνονται σε αυτό το αλάνθαστο δικαστήριο της μνήμης.
Ως έναν τέτοιον απλό και ταπεινό άνθρωπο, ως έναν τέτοιον απλό και ταπεινό Πατριάρχη κρατεί στη μνήμη της η Εκκλησία, και ιδιαίτερα το Πατριαρχείο της Κωνσταντινουπόλεως, τον μακαριστό Πατριάρχη Δημήτριο. Και ως εκ της ταπεινοφροσύνης και της απλότητάς του, σοφό.
Ο δρόμος που οδήγησε τον μακαριστό Πατριάρχη στον Οικουμενικό Θρόνο δεν ήταν δρόμος ακαδημαϊκών επιδόσεων και επικοινωνιακού ταλέντου. Κίνητρο της πορείας του προς το ανώτατο αυτό αξίωμα δεν ήταν οι βλέψεις και οι επιδιώξεις. Οταν ο εξελίξεις της εκλογής του δρομολογήθηκαν εν απουσία του, με σεμνότητα και ήθος υπάκουου ιερουργού, υποχώρησε και με ευγενή κάμψη του αυχένος, που αρμόζει σε άρχοντα του πνεύματος, άφησε χώρο στη Θεία Χάρη να ενεργήσει. Και ακριβώς επειδή η Χάρις αφέθηκε να πάρει την απόλυτη πρωτοβουλία, σκόρπισε απλόχερα τις δωρεές της σε κάθε τόπο και σε κάθε δραστηριότητα από την οποία πέρασε ο Πατριάρχης Δημήτριος καθ’ όλη τη διάρκεια της ποιμαντορίας του.
Κυρίως, όμως, η Χάρις αυτή άνοιξε τον δρόμο προς τις καρδιές όλων όσοι τον συνάντησαν και συνεργάστηκαν μαζί του.
Επί των ημερών του το περιβάλλον του Πατριαρχείου, σαν ένα σώμα με κεφαλή αυτόν, επέτυχε να διεκπεραιώσει πλήθος εκκρεμοτήτων, που επί δεκαετίες ταλάνισαν την Εκκλησία της Νέας Ρώμης. Συσπείρωσε γύρω του πνευματικές και δημιουργικές δυνάμεις, που συνέβαλαν στην αναγέννηση του μοναχισμού, στη μέριμνα για τα μεγάλα μοναστικά κέντρα, στην καλλιέργεια της λειτουργικής ζωής και του κοινοτικού μηχανισμού.
Αυτό όμως που καταγράφεται ως θαυμαστό είναι ο τύπος μιας ενωτικής και ειρηνοποιού πορείας «εκτός των τειχών». Μιας πορείας διαλόγου με τις άλλες Ορθόδοξες Εκκλησίες και τα άλλα χριστιανικά δόγματα. Και μάλιστα σε συνέχεια μιας αντίστοιχης εξόδου εκ μέρους του προκατόχου του Πατριάρχου Αθηναγόρα, ιεράρχη πληθωρικού, δραστήριου, σαγηνευτικού και συγχρόνως συναρπαστικού.
Επί των ημερών του εντάσεις κάθε είδους καταλάγιασαν. απόδειξη τρανή πως, όταν η Εκκλησία θέσει ως κύρια αποστολή της την αγάπη, την ειρήνη και την ενότητα, χωρίς να απομακρύνεται από τους θησαυρούς της πατερικής της παράδοσης, θα αναδεικνύει πάντα ανθρώπους μάρτυρες ενός ήθους συμφιλίωσης και καταλλαγής, ανθρώπους όπως ο Πατριάρχης Δημήτριος.
Εκατό χρόνια από τη γέννησή του και 22 από την κοίμησή του, η Μητρόπολη Δημητριάδος έρχεται να τιμήσει τον μακαριστό Οικουμενικό Πατριάρχη Δημήτριο εξ αφορμής του έργου του σεβ. μητροπολίτου Φιλαδελφείας κ. Μελίτωνος, με τίτλο «Η ιερά πορεία αγάπης, ειρήνης και ενότητος του Οικουμενικού Πατριάρχου Δημητρίου», που κυκλοφόρησε πριν από ένα έτος. Στο πρόσωπό του όμως, πέραν του έργου του, τιμάται το ίδιο το Οικουμενικό Πατριαρχείο, ως Μητέρα Εκκλησία, ως θεσμός, αλλά και ως δύναμη ειρήνης και ενότητας σε έναν κόσμο κατακερματισμένο από την αρπαγή και τη σκληροκαρδία.
