Η ΜΑΧΗ ΤΟΥ ΜΑΡΑΘΩΝΑ ……. ΑΘΗΝΑΣ-ΦΑΝΑΡΙΟΥ! Οι πρώτες μας σκέψεις παρακολουθώντας την συζήτηση στο Κοινοβούλιο για την Τήνο έφτασαν έως εκεί «ο λύκος στην αναμπουμπούλα χαίρεται» και να που δεν άργησε να επιβεβαιωθούμε.Βέβαια η Μητέρα Εκκλησία, δεν μπορεί να θεωρηθεί λύκος, γιατί γρήγορα ξεχνούσε τις κατά καιρούς συγκρούσεις με την Ελλαδική θυγατέρα, αφού το αίμα νερό δεν γίνεται.
Όμως αυτό το να περνάμε από τη μία άκρη στην άλλη σε κάθε αρχιεπισκοπική εκλογή, χρήζει μελέτης ιστορικής, εκκλησιαστικής, πιθανώς και ψυχολογικής. Ποιός είναι ο φόβος που κάνει την Αθήνα να περνά στην άμυνα και να οργανώνει αντίσταση κάθε φορά πού στο Οικουμενικό Πατριαρχείο θα υπάρξει προβολή των «δικαίων» του;
Στη σύνοδο της Κρήτης, ο Πατριάρχης διαβεβαίωσε ότι δεν πρέπει να τον φοβούνται, λέγοντας πως δεν διεκδικεί κάτι. Όμως οι Ιεράρχες της Ελλαδικής Εκκλησίας δεν νιώθουν ασφαλείς και στέκονται σε κατάσταση αμύνης για τα κεκτημένα του Τόμου και των Πράξεων.
Τώρα αν πίσω από αυτό που φαίνεται είναι υποθέσεις προσωπικές, τον κάθε ορθόδοξο θα πρέπει να τον κάνει να υποφέρει και να πονά, το ότι οι Ιεράρχες δεν μπορούν να νιώσουν αδέλφια.
Το να έχουν πρόβλημα οι Σέρβοι με τους Ρουμάνους, η Αντιόχεια με τα Ιεροσόλυμα, οι Γεωργιανοί με τους Ρώσους, για τα σύνορα των δικαιοδοσιών τους ίσως ακούγεται φυσιολογικό, μέσα στα πλαίσια των εθνικών Εκκλησιών που δημιουργήθηκαν τον περασμένο αιώνα. Όμως το να βρίσκονται σε ένταση οι Έλληνες μεταξύ τους, δεν είναι εκκλησιαστικό, δεν είναι εθνικό, δεν είναι τίποτα άλλο από κακομοιριά και μισαλλοδοξία.
Ελπίζουμε ότι ο Επίσκοπος Αμορίου, κατά τα φαινόμενα πλέον «κυριάρχης» του Ναού του Αγίου Γεωργίου του κτήματος Προμπονά, ως ηγούμενος της Μονής Βλατάδων στην οποία προσαρτήθηκε ο Ναός του κτήματος, επισκέφθηκε τον Αρχιεπίσκοπο Αθηνών και τον Επίσκοπο της περιοχής με την οποία συνορεύει το κτήμα, γνωστοποίησε το γεγονός, περιέγραψε τον σχεδιασμό, πήρε υπόσχεση, έλαβε τον ασπασμό και άνοιξε τον Ναό.
Πιστεύαμε, ή θέλουμε να πιστεύουμε, ότι ο Αγιασμός και η Β’ στάση των Χαιρετισμών που ακολούθησε, δεν ήταν μία κίνηση αιφνιδιασμού του «αντιπάλου». Αν ήταν θα προκαλέσει την βέβαιη και δικαιολογημένη αντίδραση των προσώπων της άλλης πλευράς.
Δεν θέλουμε να δεχτούμε ότι ο Επίσκοπος Νικηφόρος, ανάστημά του φίλου του Αρχιεπισκόπου, μακαριστού Μητροπολίτου Διδυμοτείχου Νικηφόρου, έκανε αυτή την κίνηση, μετά τα όσα διαδραματίστηκαν γύρω από την υπόθεση του προσκυνήματος της Τήνου. Αν όμως έτσι έχουν τα πράγματα, θα έχουμε παρατράγουδα.
Η αγωνία των Ελλήνων για τις αψιμαχίες στην Ελληνοτουρκική μεθόριο και τα επεισόδια σε θάλασσα και ξηρά, δεν θα πρέπει να ενισχυθεί με αντιστοιχίες αψιμαχίες μεταξύ Φαναρίου και Πλάκας.
Η πολύ έξυπνη κίνηση του Οικουμενικού Πατριαρχείου, να ονομάσει τον Ναό Μετόχι νόμιμου εν Ελλάδι Μονής του, σίγουρα έφερε σε δυσκολία την Αθήνα. Είναι μία κανονική πράξη που δεν επεμβαίνει στα της εκκλησιαστικής διοικήσεως άλλης Εκκλησίας. Αλλά δεν είναι ηθικό, ότι είναι και νόμιμο, αν είναι;
Τό άρθρο 39 του νόμου 590/1997 με την παράγραφο 8, ορίζει ότι «Ἑξαιροῦνται τῆς ἐποπτείας τοῦ ἐπιχωρίου Ἀρχιερέως αἱ Πατριαρχικαὶ καὶ Σταυροπηγιακαὶ Μοναὶ Βλατάδων ἐν Θεσσαλονίκῃ καὶ Ἁγίας Ἀναστασίας Φαρμακολυτρίας ἐν Χαλκιδικῇ, αἵτινες ἀνήκουσαι εἰς τὸ Οἰκουμενικὸν Πατριαρχεῖον μετὰ πάσης τῆς κινητῆς καὶ ἀκινήτου περιουσίας, τελοῦν ὑπὸ τὴν ἄμεσον αὐτοῦ πνευματικὴν κυριαρχίαν καὶ διοίκησιν, διεπόμεναι ὑπὸ τοῦ ἀνέκαθεν ἰσχύοντος Πατριαρχικοῦ καθεστῶτος, μνημονευομένου ἐν αὐταῖς κατὰ τὴν κανονικὴν τάξιν τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου. Ὡσαύτως ἑξαιροῦνται τὰ μετόχια τοῦ Παναγίου Τάφου καὶ τῆς Ἱ. Μονῆς Σινᾶ» όπότε νόμιμο το καθεστώς που επελέγη.
Όμως η επόμενη παργραφος με αριθμό 9, ορίζει ότι «Ἱεροὶ Ναοί, μετὰ ἢ ἄνευ μοναστικῶν ἀδελφοτήτων, εὑρισκόμενοι ἐν τῷ χώρῳ τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος καὶ μὴ ὑπαγόμενοι ὑπὸ τὴν πνευματικὴν δικαιοδοσίαν αὐτῆς δύνανται νὰ καταστοῦν, διὰ χαριστικῆς δικαιοδοσίας τῶν κυρίων αὐτῶν, μετόχια Ἱ. Μονῶν τῶν πρεσβυγενῶν Πατριαρχικῶν θρόνων καὶ τῆς Ἱ. Μονῆς Σινᾶ, μετὰ τὴν συγκατάθεσιν τῆς δωρεοδόχου Μονῆς καὶ ἔγκρισιν τοῦ ἐπιχωρίου Ἀρχιερέως καὶ τῆς Δ.Ι.Σ. ἀποκλειομένης τῆς καθ᾿ οἱονδήποτε τρόπον ἐγκαταβιώσεως εἰς ταῦτα Ἐπισκόπων. Διὰ τῆς ὡς ἄνω χαριστικῆς δικαιοπραξίας καθορίζονται αἱ προϋποθέσεις καὶ οἱ ὅροι, ὡς καὶ ὁ τρόπος διοικήσεως καὶ λειτουργίας τῶν ἐν λόγῳ μετοχίων», οπότε μάλλον παράνομη η λεiτουργία του Ναού, αφού δεν υπάρχουν τα απαιτούμενα.
Εν τέλει, άνθρωποι μας και δικές μας επιλογές είναι στην απέναντι πλευρά. Ανθρώπους που μαθήτευσαν στις δικές μας πρακτικές βρήκαμε απέναντί μας. Είναι σοφό να τους φέρουμε πάλι στην πλευρά μας και να τους έχουμε συμμάχους. Δεν θα χάσει το κύρος της η Αυτοκεφαλία, από ένα γραφείο στις Βρυξέλλες και μία αντιπροσωπεία στην Αθήνα. Όπως ακριβώς δεν έχασε τόσα χρόνια τίποτα από την εξαρχία του Παναγίου Τάφου αλλά και το μετόχι του Αλεξανδρινού Θρόνου, δεν έχει να φοβηθεί κάτι και από έναν ναό που θα μνημονεύεται ο Οικουμενικός Πατριάρχης. Άλλωστε αν πιστεύουμε πως είμαστε πλέον αδελφές εκκλησίες η ύπαρξη διπλωματικής αποστολής του Οικουμενικού Πατριαρχείου στερεώνει περισσότερο την Αυτοκεφαλία.
Η Αθήνα έχει χίλια δίκια. Αν συνεχίσει θα τα βρει έστω και αν κινδυνεύουμε να ξαναδούμε μαύρα ομόφορα να περιφέρονται στον άλλον Άγιο Γεώργιο. Μια υποχώρηση για το καλό του λαού. Ο ουρανός και η γη θα χαρούν αν της Σταυροπροσκυνήσεως στον Άγιο Γεώργιο λειτουργεί ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών με συλλειτουργούς τον Αντιπρόσωπο και τον Ηγούμενο. Άντε και να μας βλέπει ο Θεός.
Συνοπτικός
